Volg de onderstaande video samen om te zien hoe u onze site kunt installeren als een web-app op uw startscherm.
Notitie: Deze functie is mogelijk niet beschikbaar in sommige browsers.
Volg het forum via Google Nieuws
Ja, und?Google eens naar buzludzha
Was, idd, schaamteloos hoe hij die mooie hond vergiftigd heeftWe can judge the heart of a man by his treatment of animals
Ja, und?
Maar Noorwegen is nooit communistisch geweest. Dat was het awesomeness er van. Kan nog wel meer socialistische falen posten in voormalig communistische landen maar daar ging het niet om.
Barentszburg[1] (Russisch: Баренцбург; Barentsburg), ook 'Barentsburg' (zonder 'z') genoemd, is de enige Russische plaats op het eiland Spitsbergen aan de Grønfjord (zijfjord van de Isfjord) en is de grootste plaats op het eiland na Longyearbyen. In de jaren negentig woonden er tussen de 1.100 en 1.450 inwoners, hetgeen in 1999 was gedaald tot 939 inwoners en in 2007 tot 500 inwoners. De bevolking bestaat grotendeels uit Russen en Oekraïners. De plaats is gericht op de steenkolenmijn van het Russische bedrijf Trust Arktikoegol. De laatste tijd richt men zich, net als in Longyearbyen, meer op het toerisme, omdat de mijnbouw niet meer rendabel is.
Was, idd, schaamteloos hoe hij die mooie hond vergiftigd heeft
Is gewoon Noorwegen m.i.
Omdat de financiële problemen aanhielden, was de Nederlandsche Spitsbergen Compagnie uiteindelijk genoodzaakt al haar claims op Spitsbergen, waaronder Barentszburg, te verkopen. In 1932 nam het Sovjet Staatsbedrijf Trust Arktikugol de Nederlandse eigendommen op Spitsbergen over. De Trust Arktikugol stelde de Barentszburgmijn direct in gebruik. Met verkoop verdiende de Nederlandsche Spitsbergen Compagnie slechts een fractie van de vele geïnvesteerde miljoenen terug. De aandeelhouders kregen ongeveer 10% van hun aandeel uitbetaald, het bedrijf werd geliquideerd.
Op 9 februari 1920 werd in een conferentie in Parijsmet het Spitsbergenverdrag het eiland Spitsbergen onder Noors toezicht geplaatst. Noorwegen eigende zich het eiland echter niet toe maar liet in het verdrag toe dat buitenlandse maatschappijen er onder eigen regels konden werken, zonder volledig rekening te houden met Noorse toezicht. Milieuwetgeving is echter wel voor alle participanten van toepassing. Ongeveer 40 landen tekenden het verdrag, waaronder Rusland in 1924.