In contact blijven met de stilte, rust van de omgeving..
Zijn nog altijd momenten dat ik soms wat angstig ben maar dan focus ik me op de stilte, rust van de omgeving, dus weg van mezelf, en wat later is het over. En als je angstig bent, en terwijl je je focust op de stilte, de angst er gewoon laten zijn, waarnemen.. gewoon waarnemen, bewust van zijn, meer niet, niet willen dat het moment, de situatie, jij.. anders is.
Komt imo door andere mensen (die druk doen, opgewekt zijn enz) dat je het gevoel krijgt alsof er iets aan de hand is, terwijl de omgeving van nature gewoon stil, sober, leeg is..
En niet vechten met een bepaalde therapie ofzo ertegen, want diegene die vecht is de angst zelf.. Angst is het ego.. je ingebeelde zelf. De stilte van de omgeving is nu in feite m'n identiteit, wie ik ben, de rest, mijn gedragingen, gevoelens is het leven die gewoon in werking is..
En je kan de rust, stilte, leegte enz niet denken en vasthouden, je moet echt 1 worden met die stilte, rust van de omgeving, zelf die stilte, rust zijn.. Als ik bv naar de supermarkt ga probeer ik voor ik binnen ga echt de natuurlijke stilte, rust te voelen die er overal altijd is, en ga dan zo de winkel binnen.
En ergens sluit ik me zo ook af. Als ik dan bv iemand tegenkom die enthousiast goeiedag enz zegt kijk ik die persoon eerst vreemd aan vanwege zijn (in mijn ogen) bizar gedrag, en zeg dan gewoon rustig iets terug, vrij ontdaan van emotie, alsof er niets aan de hand is. Voor veel mensen kom ik mss zelfs over als een zeer ernstig, saai, droog, mss zelfs saai, slechtgezind of zelfs depressief persoon ofzo, maar is dan gewoon door onwetendheid dat ze mij zo zien, omdat ze niks afweten van spiritualiteit.