- Lid geworden
- 16 nov 2006
- Berichten
- 11.662
- Waardering
- 2.927
- Lengte
- 1m86
- Massa
- 102kg
Mooi stuk over Ken Shamrock. Zeker 1 van de vechters die bijgedragen heeft aan de UFC.
Zijn beef met Tito Ortiz is legendarisch. Partijen die de moeite waard zijn om op te zoeken en te bekijken.
Ken Shamrock
Ken begon zijn leven als Kenneth Wayne Kilpatrick en was een probleemjongeren pur sang. Nachtjes in de cel en pleeggezinnen wisselden elkaar af en er leek weinig toekomst in zijn leven. Totdat hij werd opgenomen in het pleeghuis van Bob Shamrock. Deze man zou een integrale figuur in zijn leven worden. In zo’n grote mate zelfs, dat Ken later zijn achternaam officieel zou laten veranderen in Shamrock.
Moeilijke jeugd
Bob bracht Ken niet alleen de wijsheden van het leven bij, maar leerde hem ook vechten en zijn problemen rechtstreeks aanpakken. Zo was er in het huis van Bob een regel: als twee van de pleegkinderen het niet met elkaar kon vonden, werd dat uitgevochten in het lege zwembad in de tuin. Handschoenen aan, en alle agressie eruit. Zo kwam Ken eigenlijk voor het eerst in aanraking met vechten.
Daarnaast was hij ook een veelbelovend worstelaar op high school en fysiek sterk. Zelfs nadat hij op zijn nek was beland in een onfortuinlijk ongeluk tijdens het worstelen, liet hij zien hier bovenop te kunnen komen en door te trainen. Op een bepaald punt kon hij zo'n 270 kilo bankdrukken en ging hij meedoen aan lokale Toughman competities. Deze won hij vrij gemakkelijk. Hij besloot echter niet meteen te gaan vechten voor zijn brood…
Het begin
Het professionele worstelen trok hem namelijk veel meer. Hij deed mee in regionale shows onder de naam Vince Torelli en begon iets van een local favorite te worden. Hij leerde van de besten in het vak, totdat hij de kans kreeg mee te gaan doen in een Japanse organisatie genaamd Pancrase. Samen met Minoru Suzuki en Masakatsu Funaki wilden ze de zogenaamde ‘shoot’ wedstrijden in het Japanse professionele worstelen (echte gevechten tussen het showvechten door) een gezicht geven.
Dit deden ze in vanaf 1993 in Pancrase. De organisatie waar zowel Ken zelf, als Frank Shamrock , Bas Rutten en Sem Schilt naam zouden maken. Ken werd hier de eerste zogenaamde King of Pancrase en maakte hier naam voor hemzelf in de MMA wereld. Hoewel het niet echt lijkt op MMA van nu (er werd gevochten in boots en met open hand strikes in plaats van vuistslagen), was het wel een belangrijke voorloper. Het is ook dankzij het succes dat Ken had in Pancrase dat hij uitgenodigd werd voor de UFC, toen nog een onbeduidende organisatie….
De UFC roept
De UFC was namelijk opgericht door Rorion Gracie om te effectiviteit van BJJ aan te tonen. Ken kreeg de uitnodiging en deed mee. Hij begon voortvarend en submitte Patrick Smith. Hierna kwam hij uiteindelijke toernooiwinnaar Royce Gracie echter tegen en die chokete hem vrij gemakkelijk. Ken zijn eer was gekrenkt, maar hij was vastbesloten hier van te leren en Royce en zijn BJJ te verslaan. De eerste echte ‘feud’ in MMA was geboren en we zouden al glimpsen zien van de latere Shamrock, iemand die niet alleen een goed vechter was maar ook fights en de daarbij horende emotie wist te “sellen”.
Zowel Ken als Royce bleven daarna winnen en tijdens UFC 3 kwam de langverwachte rematch. Dit was een vrij saai gevecht met Ken in top position die Royce op de grond hield. Alleen na 25 minuten kwam er actie. De vechters werden namelijk uit elkaar gehaald (de tijd was om en er waren toen nog geen judges) en Ken raakte Royce met een harde rechtse directe. Uiteindelijk was het een draw, maar velen vonden dat Ken zou hebben gewonnen als er judges waren. Hoe het ook zij, Ken had laten zien dat Royce, en daarmee ook BJJ, te verslaan waren. Ondertussen had Ken ook zijn eigen team opgericht, de Lions Den, wat in die tijd uit zou groeien tot een topteam met vechters als Guy Mezger, Tra Telligman, Pete Williams en natuurlijk Frank Shamrock.
De eerste echte ‘feud’ in het MMA!
Ken ging door met vechten in de UFC en werd dé posterboy. Hij werd de eerste heavyweight Superfight champ van de UFC en versloeg makkelijk Dan Severn (destijds hoog aangeslagen en gezien als een van de gevaarlijkste vechters ter wereld), Kimo Leopoldo, Bryan Johnston, en vele anderen. Ondertussen versloeg hij in Pancrase ook nog even Bas Rutten (twee keer), Masakatsu Funaki en Maurice Smith. Het was dan ook in deze tijd dat Shamrock beschouwd werd als één van de beste vechters, zo niet dé beste vechter, ter wereld. Tevens was Ken een van de eerste MMA vechters die een echte Mixed Martial Artist was. Hij kon standup vechten, worstelen, was goed in submissions en was ook één van de eerste echte, goed geconditioneerde atleten met een strength & conditioning program. Hiermee werd hij ook een van de meest prominente “posterboys” van de sport.
Maar het worstelen blijft in het bloed zitten
In 1996, na een aantal Superfight titelgevechten en “on top of his game” stopt Ken Shamrock met MMA. In die tijd was het MMA niet de populaire sport die het nu is en zou het de “dark ages” ingaan waarbij veel (onder andere) UFC events niet eens uitgezonden zouden worden.
Ken bereikt Superstar status in de WWE
Hij krijgt een kans om bij zijn eerste liefde aan de slag te gaan: professioneel worstelen. In tegenstelling tot het regionaal circuit aan het begin van zijn carriere, heeft zijn populariteit in de UFC nu ertoe bijgedragen dat hij een belletje krijgt van de WWE. De big show dus. Hier profileert hij zich als een “legitieme” vechter en wrijft een deel van deze legitimiteit af op het professioneel worstelen. Er komen zogenaamde cage matches en meer en meer worstelaars gebruiken MMA moves in hun routine. Andersom werkt dit ook zo: door Ken zijn populariteit bij het worstelvolk wordt MMA als sport bekender.
Het pure vechten krijgt weer de voorrang
Ken blijft echter een MMA vechter in hart en nieren en als hij in 2000 de kans krijgt om in weer in Japan te gaan vechten, in de PRIDE organisatie, grijpt hij zijn kans.
Zijn eerste gevecht is tegen Alexander Otsuka. Geen hoogvlieger, maar een goede vechter om tegen terug te keren. Ken doet dit dan goed, maar er is iets dat opvalt; Ken lijkt meer een standup vechter geworden te zijn en heeft zichtbaar wat massa verloren uit zijn (opgepompte) worsteldagen. Hoe dan ook: hij verslaat Otsuka makkelijk op KO.
Hiermee “verdient” hij zijn volgende partij tegen in de in die tijd hoog aangeslagen Japanse worstelaar, Kazuyuki Fujita. Deze spierbundel kan en kon destijds ook maar twee dingen: worstelen en ontzettend veel klappen incasseren, maar deze dingen kon hij dan ook erg goed. Hoe het ook zij: Ken vocht een van zijn beste partijen ooit tegen Fujita en counterde zowat elke takedown en strike op prachtige wijze. Fujita kreeg alle hoeken te zien en was hopeloos outmatched. Totdat Shamrock zijn hoek de handdoek gooide: het publiek en de commentatoren waren verbaasd, Fujita had immers geen enkele tik uitgedeeld. Later bleek dat Ken last dacht te hebben van zijn hart en het gevaarlijk vond om door te gaan.
Hierna vocht hij nog een partij in de USA tegen Sam Adkins, meer een exhibition partij. Zijn volgende PRIDE partij zou tegen Igor Vovchanchyn zijn, maar dit ging helaas niet door vanwege een blessure bij Ken. Zijn Lions Den protege Tra Telligman nam het over en won op wonderlijke wijze van Vovchanchyn, een grote upset in die tijd.
Ken’s volgende partij zou een van zijn laatste goede partijen zijn. Tegen Don Frye was de haat bij beide heren voelbaar in de aanloop naar de partij en de energie was dan ook om te snijden. De partij die erop volgde was een classic en een onvergetelijke knokpartij. Het had alles; Standup, takedowns, submissions, clinchwerk, noem maar op. Frye scoorde een knockdown maar Ken werd meteen wakker met Don in een heelhook. Don weigerde los te laten en ging voor zijn eigen heelhook. Uiteindelijk besloten de judges dat de partij naar Don ging door decision, maar dit had beide kanten op kunnen gaan. Helaas waren beide heren daarna nooit meer dezelfde.
Ken versus Don; een classic!
UFC heeft hulp nodig
In die tijd was de UFC lang niet de grootheid die het nu is. PPV’s en bezoekers waren niet om over naar huis te schrijven. In die tijd was Tito Ortiz de lightheavyweight champ en Ken had aardig wat massa verloren sinds zijn heavyweight dagen. Vanwege kwaad bloed tussen beide heren (Tito had eerder Guy Mezger beledigd, een Lions Den vechter) was het simpel: knokken die twee!
De build-up naar dit gevecht was groter dan groots en nam WWE-achtige vormen aan. Beide heren verkochten het gevecht op geweldige wijze (maar vergis je niet; de onderlinge haat was echt!) en PPV bestelling schoten omhoog. De avond dat het zover was in 2002 was ook heel de tent uitverkocht en iedereen, waaronder Bruce Buffer (hij noemde de vibe toen “The greatest energy I ever felt”), was onder de indruk. Voor het eerst leek de UFC een echte, professionele MMA organisatie met de entourage en spanning die daarbij hoorde.
Tito versus Ken I brak alle records
Het uiteindelijke gevecht eindigde in een relatief makkelijke TKO overwinning voor Tito. Aanvankelijk hadden de experts verwacht dat Tito in het nadeel was omdat Ken alle takedowns van Fujita had verdedigd en fysiek sterker zou zijn met meer power in zijn vuisten. Na het Don Frye gevecht was Ken echter dermate achteruit gegaan dat hij, zo zou later blijken, zich niet meer met de top kon meten.
Tevens had hij met een gescheurde ACL gevochten, wat zijn kansen nog verder verkleinde.
De weg naar beneden
Helaas ging het vanaf toen bergafwaarts. Ken scoorde nog een TKO op Kimo Leopoldo, maar daarna volgden verliespartijen tegen Rich Franklin, Kazushi Sakuraba en nog twee keer Tito na een seizoen in The Ultimate Fighter waar beide heren tegenover elkaar stonden. Tegen deze tijd (we spreken 2006) was het duidelijk dat Ken bij niet meer mee kon in de top en dat hij zijn beste tijd gehad had. Hij nam daarmee ook afscheid van de UFC en het leek erop dat hij met MMA pensioen ging.
Niks was echter minder waar. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en hij ging vechten in andere, kleinere organisaties. Hij verloor onder andere van Robert Berry (wie?) en Pedro Rizzo (geen schande hoewel over the hill) en won van Ross Clifton en Jonathan Ivey, B-level vechters.
Wat nu?
Officieel is hij nog niet met pensioen, maar Ken heeft sinds 2010 niet meer gevochten sinds een verliespartij tegen Mike Bourke (blessure). En dat brengt ons bij het einde van dit fighters profile. Eerder al was hij, samen met Royce Gracie, als een van de eerste vechters toegetreden tot de UFC Hall of Fame. Of dat verdiend is, kunnen we op basis van zijn eerdere prestaties en populariteit die hij naar de UFC bracht, wel zeggen. Tevens is hij één van de old school vechters en een van de pioniers op het gebied van training en een “complete” vechter proberen te zijn.
Na zijn vertrek naar de WWE had het spelletje hem echter gepasseerd. Zijn knieën waren kapot van het worstelen waardoor hij niet meer kon shooten en de ontwikkelingen in de sport waren te hard gegaan voor hem om nog relevant te blijven. De val van een legende in welke sport dan ook blijft schrijnend om te zien, maar hij heeft zijn plaats verdiend tussen de groten van het MMA.
Zijn beef met Tito Ortiz is legendarisch. Partijen die de moeite waard zijn om op te zoeken en te bekijken.
Ken Shamrock
Ken begon zijn leven als Kenneth Wayne Kilpatrick en was een probleemjongeren pur sang. Nachtjes in de cel en pleeggezinnen wisselden elkaar af en er leek weinig toekomst in zijn leven. Totdat hij werd opgenomen in het pleeghuis van Bob Shamrock. Deze man zou een integrale figuur in zijn leven worden. In zo’n grote mate zelfs, dat Ken later zijn achternaam officieel zou laten veranderen in Shamrock.
Moeilijke jeugd
Bob bracht Ken niet alleen de wijsheden van het leven bij, maar leerde hem ook vechten en zijn problemen rechtstreeks aanpakken. Zo was er in het huis van Bob een regel: als twee van de pleegkinderen het niet met elkaar kon vonden, werd dat uitgevochten in het lege zwembad in de tuin. Handschoenen aan, en alle agressie eruit. Zo kwam Ken eigenlijk voor het eerst in aanraking met vechten.
Daarnaast was hij ook een veelbelovend worstelaar op high school en fysiek sterk. Zelfs nadat hij op zijn nek was beland in een onfortuinlijk ongeluk tijdens het worstelen, liet hij zien hier bovenop te kunnen komen en door te trainen. Op een bepaald punt kon hij zo'n 270 kilo bankdrukken en ging hij meedoen aan lokale Toughman competities. Deze won hij vrij gemakkelijk. Hij besloot echter niet meteen te gaan vechten voor zijn brood…
Het begin
Het professionele worstelen trok hem namelijk veel meer. Hij deed mee in regionale shows onder de naam Vince Torelli en begon iets van een local favorite te worden. Hij leerde van de besten in het vak, totdat hij de kans kreeg mee te gaan doen in een Japanse organisatie genaamd Pancrase. Samen met Minoru Suzuki en Masakatsu Funaki wilden ze de zogenaamde ‘shoot’ wedstrijden in het Japanse professionele worstelen (echte gevechten tussen het showvechten door) een gezicht geven.
Dit deden ze in vanaf 1993 in Pancrase. De organisatie waar zowel Ken zelf, als Frank Shamrock , Bas Rutten en Sem Schilt naam zouden maken. Ken werd hier de eerste zogenaamde King of Pancrase en maakte hier naam voor hemzelf in de MMA wereld. Hoewel het niet echt lijkt op MMA van nu (er werd gevochten in boots en met open hand strikes in plaats van vuistslagen), was het wel een belangrijke voorloper. Het is ook dankzij het succes dat Ken had in Pancrase dat hij uitgenodigd werd voor de UFC, toen nog een onbeduidende organisatie….
De UFC roept
De UFC was namelijk opgericht door Rorion Gracie om te effectiviteit van BJJ aan te tonen. Ken kreeg de uitnodiging en deed mee. Hij begon voortvarend en submitte Patrick Smith. Hierna kwam hij uiteindelijke toernooiwinnaar Royce Gracie echter tegen en die chokete hem vrij gemakkelijk. Ken zijn eer was gekrenkt, maar hij was vastbesloten hier van te leren en Royce en zijn BJJ te verslaan. De eerste echte ‘feud’ in MMA was geboren en we zouden al glimpsen zien van de latere Shamrock, iemand die niet alleen een goed vechter was maar ook fights en de daarbij horende emotie wist te “sellen”.
Zowel Ken als Royce bleven daarna winnen en tijdens UFC 3 kwam de langverwachte rematch. Dit was een vrij saai gevecht met Ken in top position die Royce op de grond hield. Alleen na 25 minuten kwam er actie. De vechters werden namelijk uit elkaar gehaald (de tijd was om en er waren toen nog geen judges) en Ken raakte Royce met een harde rechtse directe. Uiteindelijk was het een draw, maar velen vonden dat Ken zou hebben gewonnen als er judges waren. Hoe het ook zij, Ken had laten zien dat Royce, en daarmee ook BJJ, te verslaan waren. Ondertussen had Ken ook zijn eigen team opgericht, de Lions Den, wat in die tijd uit zou groeien tot een topteam met vechters als Guy Mezger, Tra Telligman, Pete Williams en natuurlijk Frank Shamrock.
De eerste echte ‘feud’ in het MMA!
Ken ging door met vechten in de UFC en werd dé posterboy. Hij werd de eerste heavyweight Superfight champ van de UFC en versloeg makkelijk Dan Severn (destijds hoog aangeslagen en gezien als een van de gevaarlijkste vechters ter wereld), Kimo Leopoldo, Bryan Johnston, en vele anderen. Ondertussen versloeg hij in Pancrase ook nog even Bas Rutten (twee keer), Masakatsu Funaki en Maurice Smith. Het was dan ook in deze tijd dat Shamrock beschouwd werd als één van de beste vechters, zo niet dé beste vechter, ter wereld. Tevens was Ken een van de eerste MMA vechters die een echte Mixed Martial Artist was. Hij kon standup vechten, worstelen, was goed in submissions en was ook één van de eerste echte, goed geconditioneerde atleten met een strength & conditioning program. Hiermee werd hij ook een van de meest prominente “posterboys” van de sport.
Maar het worstelen blijft in het bloed zitten
In 1996, na een aantal Superfight titelgevechten en “on top of his game” stopt Ken Shamrock met MMA. In die tijd was het MMA niet de populaire sport die het nu is en zou het de “dark ages” ingaan waarbij veel (onder andere) UFC events niet eens uitgezonden zouden worden.
Ken bereikt Superstar status in de WWE
Hij krijgt een kans om bij zijn eerste liefde aan de slag te gaan: professioneel worstelen. In tegenstelling tot het regionaal circuit aan het begin van zijn carriere, heeft zijn populariteit in de UFC nu ertoe bijgedragen dat hij een belletje krijgt van de WWE. De big show dus. Hier profileert hij zich als een “legitieme” vechter en wrijft een deel van deze legitimiteit af op het professioneel worstelen. Er komen zogenaamde cage matches en meer en meer worstelaars gebruiken MMA moves in hun routine. Andersom werkt dit ook zo: door Ken zijn populariteit bij het worstelvolk wordt MMA als sport bekender.
Het pure vechten krijgt weer de voorrang
Ken blijft echter een MMA vechter in hart en nieren en als hij in 2000 de kans krijgt om in weer in Japan te gaan vechten, in de PRIDE organisatie, grijpt hij zijn kans.
Zijn eerste gevecht is tegen Alexander Otsuka. Geen hoogvlieger, maar een goede vechter om tegen terug te keren. Ken doet dit dan goed, maar er is iets dat opvalt; Ken lijkt meer een standup vechter geworden te zijn en heeft zichtbaar wat massa verloren uit zijn (opgepompte) worsteldagen. Hoe dan ook: hij verslaat Otsuka makkelijk op KO.
Hiermee “verdient” hij zijn volgende partij tegen in de in die tijd hoog aangeslagen Japanse worstelaar, Kazuyuki Fujita. Deze spierbundel kan en kon destijds ook maar twee dingen: worstelen en ontzettend veel klappen incasseren, maar deze dingen kon hij dan ook erg goed. Hoe het ook zij: Ken vocht een van zijn beste partijen ooit tegen Fujita en counterde zowat elke takedown en strike op prachtige wijze. Fujita kreeg alle hoeken te zien en was hopeloos outmatched. Totdat Shamrock zijn hoek de handdoek gooide: het publiek en de commentatoren waren verbaasd, Fujita had immers geen enkele tik uitgedeeld. Later bleek dat Ken last dacht te hebben van zijn hart en het gevaarlijk vond om door te gaan.
Hierna vocht hij nog een partij in de USA tegen Sam Adkins, meer een exhibition partij. Zijn volgende PRIDE partij zou tegen Igor Vovchanchyn zijn, maar dit ging helaas niet door vanwege een blessure bij Ken. Zijn Lions Den protege Tra Telligman nam het over en won op wonderlijke wijze van Vovchanchyn, een grote upset in die tijd.
Ken’s volgende partij zou een van zijn laatste goede partijen zijn. Tegen Don Frye was de haat bij beide heren voelbaar in de aanloop naar de partij en de energie was dan ook om te snijden. De partij die erop volgde was een classic en een onvergetelijke knokpartij. Het had alles; Standup, takedowns, submissions, clinchwerk, noem maar op. Frye scoorde een knockdown maar Ken werd meteen wakker met Don in een heelhook. Don weigerde los te laten en ging voor zijn eigen heelhook. Uiteindelijk besloten de judges dat de partij naar Don ging door decision, maar dit had beide kanten op kunnen gaan. Helaas waren beide heren daarna nooit meer dezelfde.
Ken versus Don; een classic!
UFC heeft hulp nodig
In die tijd was de UFC lang niet de grootheid die het nu is. PPV’s en bezoekers waren niet om over naar huis te schrijven. In die tijd was Tito Ortiz de lightheavyweight champ en Ken had aardig wat massa verloren sinds zijn heavyweight dagen. Vanwege kwaad bloed tussen beide heren (Tito had eerder Guy Mezger beledigd, een Lions Den vechter) was het simpel: knokken die twee!
De build-up naar dit gevecht was groter dan groots en nam WWE-achtige vormen aan. Beide heren verkochten het gevecht op geweldige wijze (maar vergis je niet; de onderlinge haat was echt!) en PPV bestelling schoten omhoog. De avond dat het zover was in 2002 was ook heel de tent uitverkocht en iedereen, waaronder Bruce Buffer (hij noemde de vibe toen “The greatest energy I ever felt”), was onder de indruk. Voor het eerst leek de UFC een echte, professionele MMA organisatie met de entourage en spanning die daarbij hoorde.
Tito versus Ken I brak alle records
Het uiteindelijke gevecht eindigde in een relatief makkelijke TKO overwinning voor Tito. Aanvankelijk hadden de experts verwacht dat Tito in het nadeel was omdat Ken alle takedowns van Fujita had verdedigd en fysiek sterker zou zijn met meer power in zijn vuisten. Na het Don Frye gevecht was Ken echter dermate achteruit gegaan dat hij, zo zou later blijken, zich niet meer met de top kon meten.
Tevens had hij met een gescheurde ACL gevochten, wat zijn kansen nog verder verkleinde.
De weg naar beneden
Helaas ging het vanaf toen bergafwaarts. Ken scoorde nog een TKO op Kimo Leopoldo, maar daarna volgden verliespartijen tegen Rich Franklin, Kazushi Sakuraba en nog twee keer Tito na een seizoen in The Ultimate Fighter waar beide heren tegenover elkaar stonden. Tegen deze tijd (we spreken 2006) was het duidelijk dat Ken bij niet meer mee kon in de top en dat hij zijn beste tijd gehad had. Hij nam daarmee ook afscheid van de UFC en het leek erop dat hij met MMA pensioen ging.
Niks was echter minder waar. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en hij ging vechten in andere, kleinere organisaties. Hij verloor onder andere van Robert Berry (wie?) en Pedro Rizzo (geen schande hoewel over the hill) en won van Ross Clifton en Jonathan Ivey, B-level vechters.
Wat nu?
Officieel is hij nog niet met pensioen, maar Ken heeft sinds 2010 niet meer gevochten sinds een verliespartij tegen Mike Bourke (blessure). En dat brengt ons bij het einde van dit fighters profile. Eerder al was hij, samen met Royce Gracie, als een van de eerste vechters toegetreden tot de UFC Hall of Fame. Of dat verdiend is, kunnen we op basis van zijn eerdere prestaties en populariteit die hij naar de UFC bracht, wel zeggen. Tevens is hij één van de old school vechters en een van de pioniers op het gebied van training en een “complete” vechter proberen te zijn.
Na zijn vertrek naar de WWE had het spelletje hem echter gepasseerd. Zijn knieën waren kapot van het worstelen waardoor hij niet meer kon shooten en de ontwikkelingen in de sport waren te hard gegaan voor hem om nog relevant te blijven. De val van een legende in welke sport dan ook blijft schrijnend om te zien, maar hij heeft zijn plaats verdiend tussen de groten van het MMA.
Laatst bewerkt:
