Mja, zou een toestand waarin iemand aanneemt dat er geen God bestaat niet veel makkelijker maken? Vanuit een atheistisch standpunt wordt er geen wroeging e.d. opgeroepen in de 'goede god'.
Dat er overstromingen, tsunami's en aardbevingen plaatsvinden is enorm goed zonder god te verklaren; waarom dan zulke innerlijke strijd? Zou men iemand een plezier doen door deze te laten inzien dat er geen wispelturige god bestaat? Persoonlijk denk ik van wel, zeker jonge mensen, die nog een leven lang hebben om in te richten. (ironisch genoeg gebeurt dat vaker andersom: jongeren worden 'begeloofd' en naarmate men ouder wordt is de kans groter afvallig te worden) En: zou ze zich zonder geloof niet of minder goed voelen? Natuurlijk; de band met haar familie zou mogelijk problematisch worden, maar de vraag is of dat het allerbelangrijkste is. Dat kan natuurlijk, maar dan is er de vraag wie er 'aan het stuur zit'? Familiaire opressie lijkt me geen nastrevenswaardige zaak.
Maar genoeg weer, ik zit nou in 2 topics over religie te praten. En ik hou niet van religie.