- Lid geworden
- 11 okt 2002
- Berichten
- 6.844
- Waardering
- 25
Gisteren pas (eig vannacht) heb ik de laatste hand gelegd aan een vertaling van een ooggetuigenverslag over Parijs-Brest-Parijs, door een Parijse vriend van ons (ik en mijn fietsmaatjes Ivo, Zef, Vito en Kieg). Heb mijn eigen naam er toch maar ingelaten . Weten jullie ook dus hoe ik in het eggie heet.
Tja, door allerlei omstandigheden heb ik nooit een verslag gemaakt van PBP.
Vrijwel direct na PBP heb ik een week doorgebracht bij Kieg (ook BEMI-lid, die net niet op tijd fit was om zich te kwalificeren) en daar leren
kajakken. Ik was nog geen week terug, toen mijn pc werd gehackt en ik alle informatie verloor.
Ook wegens het niet uitrijden van PBP was ik zo teleurgesteld, dat ik geen zin meer had nog een verslag te schrijven. Bovendien ben ik ook veel details vergeten.
Dus toen ik na 3 maanden toch nog schuldbewust beloofde een verslag te schrijven, was ik domweg te veel al vergeten.
Echter, een van de BEMI-leden, Cyrille (Cirilo), die met zijn vriendin Rose (Roz') in Parijs woont, stuurde een ooggetuigenverslag naar de BEMI-discussielijst en dit verslag wilde ik jullie niet onthouden.
Heb hier en daar (vooral bij de tijdsaanduidingen) toch eigen aantekeningen toegevoegd.
...........................................................................................................
Dinsdag 19 augustus 2003: 16:17
En daar is dan PBP begonnen. Vier BEMI-leden (Biciklista Esperantista
Movado Internacia = Internationale Fietsers Esperanto Beweging) hebben zich gekwalificeerd voor deze (knotsgekke) tocht, die men kan vergelijken met de Olympische Spelen voor fietstoeristen.
Ivana, Ivo, Vito en Zef doen mee. Zij fietsen allen met de BEMI-kleuren.
Roz en ik gingen hen aanmoedingen bij de start in Saint-Quentin-les-Yvelines, 20 km ten zuidoosten van Parijs. Ook wij droegen natuurlijk de BEMI-kleuren.
Zondag de 17e augustus werden de fietsen gecontroleerd. De regels zijn heel strikt. Men ontvangt geen startbewijs voordat de fiets is gecontroleerd op het bezitten van sterke verlichting zowel aan de voor- als aan de achterzijde, evenals het hebben van reservelampjes in het geval van panne bij de oorspronkelijke verlichting.
Deze lichten moeten aan de fiets bevestigd zijn, zelfs overdag.
Verlichting, die de fietsers zelf dragen, worden daar niet toe gerekend,
ofschoon het ieder vrij staat om ze wel te gebruiken op het hoofd dan wel de rug. Men is ook verplicht om ’s nachts een reflecterend hesje te dragen.
Deze controles vonden plaats bij het stadion. Op het voetbalterrein stonden duizenden fietsen geparkeerd. In de belendende gymzaal waren diverse stands.
Ivo vertegenwoordigde daar de Randonneurs Mondiaux, een mondiale
organisatie voor lange-afstands randonneurs.
Bij de gymzaal lag ook ‘ Le Village’ , het dorp, waar net zoals bij de
Olympische Spelen, de Tour de France of de internationale tennisconcours, het mogelijk was om atleten te ontmoeten.
Maar een belangrijk verschil was, dat dit dorp open was voor iederen, zelfs voor niet-deelnemers. Daar waren ook enkele stands, waar men etenswaren kon kopen uit verschillende werelddelen. Zelf heb ik voedsel uit het Caraïbisch gebied en Afrika gegeten. Roz’ proefde ook van Vietnamees eten.
Wij stonden op een camping in de buurt, waar het toen al stampvol was met fietsers. Stel je voor, er waren wel 4000 deelnemers. Zelfs terwijl niet iedereen op de camping stond, dan nog moest de campingbeheerder zeer veel moeite doen om nog vrije plekken te vinden in de omliggende velden.
Op mijn fiets was een grote Esperantovlag bevestigd, wat leidde tot veel
vragen in de camping, de stad en bij het stadion. Een combinatie van deze vlag en onze fiets-shirts liet ons veel reclame voor Esperanto maken en tonen, dat het hier gaat om een tastbare en nog steeds springlevende taal.
Ik had ook voorlichtingsmateriaal meegenomen en heb daarvan vrij veel uitgedeeld. Helaas had ik ze alleen in het Frans en het Noors. De volgende keer zal ik trachten ook materiaal te hebben in tenminste een aantal andere talen zoals het Engels, Japans, Italiaans, Spaans, Nederlands, Deens en Duits, omdat die talen bij PBP het meest zijn vertegenwoordigd.
Maandag de 18e (gisteren dus) was er een proloog, die werd begeleid door de leden van de Audax Club Parisien, de club die ook PBP organiseert. Zelf nam ik deel met de grote vlag samen met Ivo, Zef en Philippe, de schoonzoon van Zef, die nog geen Esperantist is, maar die niettemin ook een BEMI-shirt droeg.
Roz’ moest ’s ochtends werken en kwam pas in de namiddag terug. Ivana en Vito besloten wijselijk om de tijd te gebruiken voor een middagdutje [aanvulling Ivana: van slapen kwam door de zenuwen in de paar dagen voor PBP bijna niets, ik heb zelfs sterke drank gebruikt zoals rum en port, maar het hielp allemaal niets.. doodjammer dat ik pas later achter de heilzame werking van melatomatine kwam , waar geen nare nevenwerkingen van zijn] .
Ik wil jullie er hierbij aan herinneren, dat het brevet inhoudt dat je 1200
km moet fietsen in 90 uur, wardoor er geen tijd overblijft om veel te slapen.
Ik dacht dat die proloog een ‘promenade’ (kalm fietstochtje) zou zijn. Nu, misschien is dat wel zo voor de deelnemers aan PBP, die allemaal
racefietsen bezitten. Maar mijn fiets is eerder een soort vrachtauto, dik
en zwaar, des te meer omdat ik een grote vlag meevoerde die ook niet
meehielp om snelheid te amaken. Na 2 of 3 km kreeg Zef’s fiets een lekke band en wij gingen zonder hem verder. Wij waren met ongeveer 200 deelnemers en we ‘wandelden’ dus gedurende 28 km en deden daar 1 uur en 10 minuten over en ik was verheugd dat het voorbij was. Er waren meer van zulke prologen georganiseerd om er voor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen mee konden doen. Behalve dat ik zo ook reclame voor Esperanto konden maken, was ernaast het voordeel dat ik daarna een gratis T-shirt kreeg.
In de namiddag rustten we uit. Om 2000 en 2015 uur waren al de 2 eerste starts. Dit was voor de echte fanatiekelingen. Die eerste starters kozen voor het moeilijkste brevet: PBP rijden in 80 en 85 uur. Ofschoon dit brevet alleen voor niet-profs open staat, gedragen deze mensen zich als echte profs. Ze eten alleen maar op de fiets en houden maar 30 seconden stil in de controleplaatsen. De etenswaren verkrijgen zij aan de rand van de weg in etenszakjes , die aan hen door hun helper wordt uitgereikt. Ze slapen zelfs niet eens voor ze terugkeren. Ofschoon dit brevet op geen enkele wijze een wegwedstrijd is (het is wel belangrijk dat je binnen de tijd aankomt, maar niet in welke volgorde), is er toch een felle concurrentie ja zelfs een strijd om de eerste plaats. De eerste komt al aan na iets meer dan 40 uur fietsen.
[zoals iedereen weet , hebben wij daar niets van meegekregen.. voor we weg mochten, moest je start geregistreerd worden en dat gebeurde geruime tijd van te voren. Wie dacht ruim op tijd te komen, kwam bedrogen uit, anderen hadden het zelfde idee.. het zou mooi zijn als ik kon zeggen dat ik me Brits gedragen heb, maar dat was dus niet zo.. heb op slinkse wijze me naar voren gedrongen]
Om 2145 uur kwam de interessantste groep aan bod, dat van de vreemde fietsen. Ligfietsen, drie- of meerwielige fietsen, tandems, stokoude fietsen (iemand had bijv een fiets met een veel groter voor- dan achterwiel met pedalen die rechtstreeks aan het voorwiel verbonden zijn) [ben even de naam voor dit soort fiets kwijt, hoge bi lijkt me TE groot verschil, er is een middenvariant op, die dit waarschijnlijk was]. Gestroomlijnde ligfietsen, die veel van trapautootjes weg hadden [hij bedoelt de Quest] en zelfs een grote step! [een fiets zonder pedalen, die met de voeten wordt
voortbewogen].
Om 2200 uur was dan de start van de ‘ ordinaire’ fietsers. Ivana was in de allereerste groep van 600 mensen [jaja, heb me weer eens slinks naar voren gedrongen] en wel in een van de eerste plaatsen. Wegens de mensenmenigte kon ze niet zien hoe ik haar toejuichte.
[nee, inderdaad niks gezien, gewoon vol concentratie op het moeten rijden in een enorme heterogene groep fietsers qua snelheid en uiteraard zijn massastarts niet mijn pakkie an].
Om 2215 uur ging Vito van start, die ook al in een van de allereerste
startplaatsen aanwezig was. Ook hij zag mij niet. In de zelfde groep op een van de laatste plaatsen bevond zich Zef. Ik kon 2-3 minuten met hem praten en hij was erg ontspannen en klaar om te vertrekken.
Ivo ging om 2230 uur van start en ook hij was op een van de allereerste plaatsen, bijna op de eerste rij. Ook hij was ontspannen en verheugd te kunnen vertrekken.
Het was amusant dat om 2227 uur en 2240 uur er nog een veertigtal mensen vertrokken, die de start van 2230 uur [en 2215 uur?] hadden gemist.
Om 2245 uur was de laatste groep aan de beurt. Er werd veel geapplaudiseerd voor de allerlaatsten. Toch, vandaag op dinsdagochtend moeten nog een flink aantal anderen van staart gaan.
Nu waren er niet alleen veel fietsers maar ook heel veel toeschouwers
aanwezig. Er was zelfs een professionele commentator ingezet, die het
e.e.a. toelichtte. Ik geloof dat hij ook commentaar levert tijdens
klassieke wielerwedstrijden, inclusief de hooggeachte Tour de France. Er
was ook een groep van 3 Bretonse musici, die met hoornmuziek muziek
maakten, wat typisch is voor Bretons-Keltische folkmuziek.
Tijdens het brevet slaapt en eet men wanneer men dat wil. Ook heeft men recht op hulp uit een hulpauto. Deze auto mag ehter niet over hetzelfde parcours rijden als de wielrenners. Als een controleur een hulpauto snapt op de zelfde weg of een niet-gedeclareerde hulpauto op toegestane plaatsen ziet, dan riskeert de wielrenner een grote tijdstraf. Stel je voor: 2 uur tijdstraf. Dit is erger dan een geldstaf.
Philippe [de schoonzoon van Zef] zal Zef helpen. Hij zal Zef weer terugzien in de controleplaatsen of ergens aan de rand van de weg op voorwaarde dat hij daar via alternatieve wegen is gekomen.
Volgens het schema zijn er diverse controleplaatsen plus nog 1 of 2 geheime controles, dwz. die niet tevoren zijn aangekondigd. Daar zijn machines aanwezig, waar een magneetkaartje in geschoven moet worden, die de deelnemer met zich meedraagt. Ook kan men op de controleplekken slapen en eten.
Dankzij die magneetkaart is het mogelijk om per internet (of Viditel) te
weten te komen wat de positie is van alle deelnemers, althans, welke
controleplaatsen ze wanneer gepasseerd zijn. Wie het zelf wil nakijken, kan dit doen op http://www.audax-club-parisien.com/ en dan
naar de rubriek Paris-Brest-Paris , subcategorie ‘ suivi’ (volgen) en dan
het numer of de naam van de deelnemer intikken .
Dus... dinsdag 19 augustus om 1600 uur waren onze teamgenoten op de volgende positie:
Ivana, n-ro 3619:
ma .18, 20h37, startregistratie / ma18, 22h00, start /
di.19, 08h23 Villaines (223km) / di 19, 13h31 Fougères (311km)
[toelichting: de eerste 150 km ging ik , zoals velen, als een speer.. de
opwinding jaagt zoveel adrenaline door je heen dat je zelfs niet eens wilt stoppen om bidons en waterzakken bij te vullen. Bijgevolg had ik veel te veel water meegesleept! Er was ook flink wat klimwerk bij en ook steile afdalingen, stond er weer versteld van dat ik dat helemaal vergeten was..
die lange wegen met vrij flauwe hellingen kwamen pas later dan ik me
herinnerde van de vorige keer. Helaas was ik zo dom geweest me te laten adviseren over optimale zadelstand. Ik had beter moeten weten en het zadel zo moeten laten staan als ik zelf fijn vond aanvoelen op het eerste gevoel.
Ik had pas een paar dagen ervoor nieuwe cranks aangeschaft van 150mm en daarom moest ook de zadelhoogte aangepast worden.. gevolg: na plm 200km kniepijn en daarna flink veel pijnstillers].
Ivo, n-ro 3626:
ma.18, 21h07, startregistratie / ma.18, 22h30, starto /
di19, 09h16 Villaines (223km) / di19, 15h03 Fougères (311km)
Vito, n-ro 3573:
ma18, 21h02, startregistratie / ma18, 22h15, starto /
di19, 10h14 Villaines (223km) / di19, 15h59 Fougères (311km)
Zef, n-ro 3593:
ma 18, 20h54, startregistratie / ma18, 22h15, start /
di19, 08h49 Villaines (223km) / di19, 15h19 Fougères (311km)
Er wordt niet aangegeven wanneer ze in Mortagne zijn gestopt, wat na 140 km de eerste halteplaats is, maar waar geen offficële controle is.
Het lijkt er op dat Ivo het snelst is tot nog toe, maar dat Zef en Ivana
ook goed vooruitkomen. Vito kwam net aan in Fougères , toen ik dit bericht aan het opmaken was.
Ik zal hun vooruitgang bijhouden en het vanavond opnieuw controleren.
Misschien zou iedereen een aanmoediging kunnen sturen, zelfs wanneer ze het nu niet kunnen lezen, maar later pas, dan weet ik zeker dat het hen zal verheugen. En.. vooral, ook hartelijke gelukwensen ingeval van succes.
Vervolg op woensdag 1340 uur:
Ivana, n-ro 3619:
di19, 17h36 Tinténiac (366 km) / di19 23h22 Loudéac (452 km),
wo20 20, 07h48 Carhaix (529 km)
[tegen die tijd verliep het allemaal al een flink stuk moeizamer.
Dinsdagochtend ging alles nog opperbest en kon ik zelfs bergop er een goede vaart in houden, ja soms zelfs met het grote blad een helling op... wat heerlijk toch, die nieuwe korte cranks van 150mm.. maar gaandeweg komt de kniepijn steeds erger opzetten en.. ik begin ‘m te knijpen.
In Carhaix staat de clubauto van de Britse audaxclub, waar ik me bij heb aangesloten omdat de Nederlandse of Belgische nationale
randonneursorganisatie niets had geregeld aangaande bagagetransport. Nu had ik niet alleen hulp bij het vervoeren van bagage naar een aantal controle plaatsen, maar kon er ook eten en slapen. Dat was op zich wel heel mooi, maar iets TE gezellig, waar dus veel tijd mee gemoeid was. In Carhaix ben ik een uur of 3 blijven slapen in Ivo’s tent, althans, dat heb ik geprobeerd zo goed en zo kwaad dat kon. Ivo kwam halverwege de nacht binnen om 2 uur later weer te vertrekken]
Ivo, n-ro 3626:
di 19, 18h44 Tinténiac (366 km) / di19 23h57 Loudéac (452 km),
wo 20, 06h40 Carhaix (529 km)
Vito, n-ro 3573:
di19, 19h28 Tinténiac (366 km) / wo20, 01h20 Loudéac (452 km),
wo20, opgave in Loudéac (452 km)
Zef, n-ro 3593
di19, 16h31 Tinténiac (366 km) / di19, 21h05 Loudéac (452 km),
wo20, 03h24 Carhaix (529 km), wo20, 10h04 Brest (615 km)
Slecht nieuws, Vito heeft opgegeven in Loudéac, na 452 km. Ik weet niet wat gebeurd is dat hij opgegeven heeft, maar waarschijnlijk iets ernstigs. Voor een evenement als PBP geeft men niet om een bagatelletje op. We zullen het pas weten als hij contact met ons kan opnemen. Weet Vito, dat ik en zeker ook andere BEMIleden dit erg jammer vinden en je sterkte toewensen. Word snel weer fit om te kunnen trainen voor de volgende PBP over 4 jaar en hopelijk zal het eea dan beter verlopen. Tot ziens in onze discussielijst.
Daarentegen gedraagt Zef zich als een snelle pijl. Ongelooflijk snel is
hij. Ik wist niet dat men op een brommer mocht rijden! Zef, ga niet te snel of je hulpauto heeft geen tijd om je op tijd te bereiken op de
controleplaatsen!
In tegenstelling tot Zef lijken Ivana en Ivo langzaam, ofschoon dat
helemaal niet het geval is. Integendeel, ze rijden snel en regelmatig genoeg.
Hopelijk slagen de overgebleven 3 er in om tijdig de finish te bereiken.
Vervolg op donderdag 21 aug om 1430 uur:
Ivana, n-ro 3619
Wo 20 13h41 Brest (615 km) / wo20, 19h58 Carhaix (696 km) / wo 20, 23h25
Loudéac (773km) *** geen verder nieuws
[De Roc Trevezel was de enige echt grote bult van betekenis, en het was ook daar dat Hans Wessels, die ik in een sneltreinvaart omlaag zag flitsen toen ik bijna boven was, zijn top van 96 km/uur haalde.
Brest was echt een tegenvaller, op de een of andere manier denk je er echt zo te zijn en dan moet je kilometers verder fietsen en ook nog over een heel sterk oplopende weg. Het leek wel alsof ik tot in de hemel moest klimmen. Daar had ik me sterk op misrekend, omdat ik gedacht had die heuvel wel staand te kunnen nemen. Terugschakelen kon niet meer, ik heb nog NOOIT zo lang staand geklommen als toen, ben benieuwd of meer mensen die ervaring hadden.
Dit vergde veel van mijn krachten, zoveel dat de terugweg over de Roc
Trevezel een ware martelgang werd. Ik werd aangemoedigd door een lokale fietser die me als het ware voorttrok daar ik in zijn wiel kon gaan rijden.
Na de afdaling was de puf er totaal uit en ik wist toen zeker dat ik op zou geven. Wat ook volkomen fout was gegaan, naast de kniepijn, was de voedselvoorziening.
Ipv alleen te vertrouwen op vloeibaar voedsel (had zakjes gemaakt met 60 gram maltodextrine, 25 gram wei, 5 gram glutamine en een snufje zout), eventueel aangevuld met wat ik onderweg kon kopen, had ik ook een grote voorraad mueslirepen meegenomen. Als je al ruim een jaar een soort Atkins dieet volgt met zeer weinig koolhydraten in de vorm van granen of aardappelen, dan had je je wel kunnen bedenken spijsverterings problemen te krijgen. En jawel, mijn buik was volkomen opgeblazen en ik kon vanaf pak ‘m beet Carhaix op de heenweg, bijna niets meer naar binnen krijgen.. daar gaat dan je zorgvuldige voedselplanning in rook op! Als je dan ook nog steeds ergere kniepijn krijgt evenals de angst dat die pijn wel eens permanent kon zijn (doet me erg denken aan situatie in 1999, toen overkwam me ook zoiets), dan wil je toch wel stoppen.
Het eigenaardige doet zich nu voor dat ik mij heb gemeld in Carhaix bij de controleurs en gezegd heb te stoppen. Vervolgens kon ik meerijden in een auto tot Loudeac, waar ik ook nog heb geslapen tot de volgende ochtend.
Maar ipv mijn kaart in te nemen werd deze opnieuw gescand en heb ik
officieel dus niet opgegeven, ofschoon ik dacht dat toch in mijn beste Frans wel te hebben gedaan. Vervolgens wilde ik dus weer (net als toen in 1999) naar St. Quentin liften, maar uiteindelijk bleek de chauffeur van de bus van Baxter’s Holiday, die vanuit GB een PBP busreis organiseert zo aardig te zijn om mij en andere afvallers een lift te geven naar St. Quentin! Na afloop was het wachten op de anderen. Daarna was ik nog niet zo snel terug in NL, maar ging met Hans Wessels, in wiens auto ik was gekomen, naar een ligfietswedstrijd vlakbij Parijs op een oude wielerbaan.. helaas maar weinig publiek, maar een geweldige sfeer.. heb er echt van genoten!]
Ivo, n-ro 3626
Wo20, 14h40 Brest (615 km) / wo 20, 20h50 Carhaix (696 km)
Do 21 03h03 Loudéac (773 km) / do21, 11h29 Tinténiac (859 km)
Zef, n-ro 3593
wo20, 16h05 Carhaix (696 km) / wo20, 20h46 Loudéac (773km)
do21, 05h29 Tinténiac (859 km) / do21, 09h22 Fougères (914 km)
Vervolg op vrijdag 22 aug om 0250 en 13h10:
Ivana, n-ro 3619
*** geen nieuws
Ivo, n-ro 3626
do21, 15h35 Fougères (914 km) / do21, 22h26 Villaines (1002 km)
vr22 05h30 Mortagne (1084 km) / vr22, 11h12 Nogent (1167 km)
Zef, n-ro 3593
do21 14h50 Villaines (1002 km) / do21, 20h14 Mortagne (1084 km)
vr22, 03h55 Nogent le Roi (1167km), vr22, 08h10 Saint Quentin (1225km)
***FINISH*
81 uur en 16 minuten!
Feliciaties voor Zef, onze kampioen, die zelfs vrij snel binnen kwam. Ik
vertrouw er op dat Ivo tijdig binnen zal komen.
Daarentegen is Ivana ergens verdwenen. Ofschoon ze niet officieel heeft opgegeven, is de zaak voor haar afgesloten. Ik heb meelij met haar en hoop dat ze er een volgende keer wel in slaagt deze tocht uit te rijden.
Vervolg op vrijdag 16h30:
Ivo, n-ro 3626
Vr 22, 15h33 Saint Quentin (finish, 1225 km)
Gefeliciteerd Ivo en nu een goede nacht.
Saint Quentin ligt 20 km van Parijs vandaan. Op een of andere manier heb ik ook aan PBP deelgenomen, daar ik na de start ’s nachts per fiets naar Parijs terugkeerde. Dat was mijn kleine bijdrage aan PBP. Men kan zeggen dat de BEMi-leden ook de echte afstand tussen Parijs en Brest hebben afgelegd, althans, in teamverband als een soort estafette. Ik had niet het moeilijkste deel!
Opgetekend en verstuurd naar de BEMI-discussielijst door Cyrille (in Eo:
Cirilo) in de dag(en) waarin PBP verliep en uit het Esperanto vertaald [evenals aangevuld] door Ivana
Espi
Tja, door allerlei omstandigheden heb ik nooit een verslag gemaakt van PBP.
Vrijwel direct na PBP heb ik een week doorgebracht bij Kieg (ook BEMI-lid, die net niet op tijd fit was om zich te kwalificeren) en daar leren
kajakken. Ik was nog geen week terug, toen mijn pc werd gehackt en ik alle informatie verloor.
Ook wegens het niet uitrijden van PBP was ik zo teleurgesteld, dat ik geen zin meer had nog een verslag te schrijven. Bovendien ben ik ook veel details vergeten.
Dus toen ik na 3 maanden toch nog schuldbewust beloofde een verslag te schrijven, was ik domweg te veel al vergeten.
Echter, een van de BEMI-leden, Cyrille (Cirilo), die met zijn vriendin Rose (Roz') in Parijs woont, stuurde een ooggetuigenverslag naar de BEMI-discussielijst en dit verslag wilde ik jullie niet onthouden.
Heb hier en daar (vooral bij de tijdsaanduidingen) toch eigen aantekeningen toegevoegd.
...........................................................................................................
Dinsdag 19 augustus 2003: 16:17
En daar is dan PBP begonnen. Vier BEMI-leden (Biciklista Esperantista
Movado Internacia = Internationale Fietsers Esperanto Beweging) hebben zich gekwalificeerd voor deze (knotsgekke) tocht, die men kan vergelijken met de Olympische Spelen voor fietstoeristen.
Ivana, Ivo, Vito en Zef doen mee. Zij fietsen allen met de BEMI-kleuren.
Roz en ik gingen hen aanmoedingen bij de start in Saint-Quentin-les-Yvelines, 20 km ten zuidoosten van Parijs. Ook wij droegen natuurlijk de BEMI-kleuren.
Zondag de 17e augustus werden de fietsen gecontroleerd. De regels zijn heel strikt. Men ontvangt geen startbewijs voordat de fiets is gecontroleerd op het bezitten van sterke verlichting zowel aan de voor- als aan de achterzijde, evenals het hebben van reservelampjes in het geval van panne bij de oorspronkelijke verlichting.
Deze lichten moeten aan de fiets bevestigd zijn, zelfs overdag.
Verlichting, die de fietsers zelf dragen, worden daar niet toe gerekend,
ofschoon het ieder vrij staat om ze wel te gebruiken op het hoofd dan wel de rug. Men is ook verplicht om ’s nachts een reflecterend hesje te dragen.
Deze controles vonden plaats bij het stadion. Op het voetbalterrein stonden duizenden fietsen geparkeerd. In de belendende gymzaal waren diverse stands.
Ivo vertegenwoordigde daar de Randonneurs Mondiaux, een mondiale
organisatie voor lange-afstands randonneurs.
Bij de gymzaal lag ook ‘ Le Village’ , het dorp, waar net zoals bij de
Olympische Spelen, de Tour de France of de internationale tennisconcours, het mogelijk was om atleten te ontmoeten.
Maar een belangrijk verschil was, dat dit dorp open was voor iederen, zelfs voor niet-deelnemers. Daar waren ook enkele stands, waar men etenswaren kon kopen uit verschillende werelddelen. Zelf heb ik voedsel uit het Caraïbisch gebied en Afrika gegeten. Roz’ proefde ook van Vietnamees eten.
Wij stonden op een camping in de buurt, waar het toen al stampvol was met fietsers. Stel je voor, er waren wel 4000 deelnemers. Zelfs terwijl niet iedereen op de camping stond, dan nog moest de campingbeheerder zeer veel moeite doen om nog vrije plekken te vinden in de omliggende velden.
Op mijn fiets was een grote Esperantovlag bevestigd, wat leidde tot veel
vragen in de camping, de stad en bij het stadion. Een combinatie van deze vlag en onze fiets-shirts liet ons veel reclame voor Esperanto maken en tonen, dat het hier gaat om een tastbare en nog steeds springlevende taal.
Ik had ook voorlichtingsmateriaal meegenomen en heb daarvan vrij veel uitgedeeld. Helaas had ik ze alleen in het Frans en het Noors. De volgende keer zal ik trachten ook materiaal te hebben in tenminste een aantal andere talen zoals het Engels, Japans, Italiaans, Spaans, Nederlands, Deens en Duits, omdat die talen bij PBP het meest zijn vertegenwoordigd.
Maandag de 18e (gisteren dus) was er een proloog, die werd begeleid door de leden van de Audax Club Parisien, de club die ook PBP organiseert. Zelf nam ik deel met de grote vlag samen met Ivo, Zef en Philippe, de schoonzoon van Zef, die nog geen Esperantist is, maar die niettemin ook een BEMI-shirt droeg.
Roz’ moest ’s ochtends werken en kwam pas in de namiddag terug. Ivana en Vito besloten wijselijk om de tijd te gebruiken voor een middagdutje [aanvulling Ivana: van slapen kwam door de zenuwen in de paar dagen voor PBP bijna niets, ik heb zelfs sterke drank gebruikt zoals rum en port, maar het hielp allemaal niets.. doodjammer dat ik pas later achter de heilzame werking van melatomatine kwam , waar geen nare nevenwerkingen van zijn] .
Ik wil jullie er hierbij aan herinneren, dat het brevet inhoudt dat je 1200
km moet fietsen in 90 uur, wardoor er geen tijd overblijft om veel te slapen.
Ik dacht dat die proloog een ‘promenade’ (kalm fietstochtje) zou zijn. Nu, misschien is dat wel zo voor de deelnemers aan PBP, die allemaal
racefietsen bezitten. Maar mijn fiets is eerder een soort vrachtauto, dik
en zwaar, des te meer omdat ik een grote vlag meevoerde die ook niet
meehielp om snelheid te amaken. Na 2 of 3 km kreeg Zef’s fiets een lekke band en wij gingen zonder hem verder. Wij waren met ongeveer 200 deelnemers en we ‘wandelden’ dus gedurende 28 km en deden daar 1 uur en 10 minuten over en ik was verheugd dat het voorbij was. Er waren meer van zulke prologen georganiseerd om er voor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen mee konden doen. Behalve dat ik zo ook reclame voor Esperanto konden maken, was ernaast het voordeel dat ik daarna een gratis T-shirt kreeg.
In de namiddag rustten we uit. Om 2000 en 2015 uur waren al de 2 eerste starts. Dit was voor de echte fanatiekelingen. Die eerste starters kozen voor het moeilijkste brevet: PBP rijden in 80 en 85 uur. Ofschoon dit brevet alleen voor niet-profs open staat, gedragen deze mensen zich als echte profs. Ze eten alleen maar op de fiets en houden maar 30 seconden stil in de controleplaatsen. De etenswaren verkrijgen zij aan de rand van de weg in etenszakjes , die aan hen door hun helper wordt uitgereikt. Ze slapen zelfs niet eens voor ze terugkeren. Ofschoon dit brevet op geen enkele wijze een wegwedstrijd is (het is wel belangrijk dat je binnen de tijd aankomt, maar niet in welke volgorde), is er toch een felle concurrentie ja zelfs een strijd om de eerste plaats. De eerste komt al aan na iets meer dan 40 uur fietsen.
[zoals iedereen weet , hebben wij daar niets van meegekregen.. voor we weg mochten, moest je start geregistreerd worden en dat gebeurde geruime tijd van te voren. Wie dacht ruim op tijd te komen, kwam bedrogen uit, anderen hadden het zelfde idee.. het zou mooi zijn als ik kon zeggen dat ik me Brits gedragen heb, maar dat was dus niet zo.. heb op slinkse wijze me naar voren gedrongen]
Om 2145 uur kwam de interessantste groep aan bod, dat van de vreemde fietsen. Ligfietsen, drie- of meerwielige fietsen, tandems, stokoude fietsen (iemand had bijv een fiets met een veel groter voor- dan achterwiel met pedalen die rechtstreeks aan het voorwiel verbonden zijn) [ben even de naam voor dit soort fiets kwijt, hoge bi lijkt me TE groot verschil, er is een middenvariant op, die dit waarschijnlijk was]. Gestroomlijnde ligfietsen, die veel van trapautootjes weg hadden [hij bedoelt de Quest] en zelfs een grote step! [een fiets zonder pedalen, die met de voeten wordt
voortbewogen].
Om 2200 uur was dan de start van de ‘ ordinaire’ fietsers. Ivana was in de allereerste groep van 600 mensen [jaja, heb me weer eens slinks naar voren gedrongen] en wel in een van de eerste plaatsen. Wegens de mensenmenigte kon ze niet zien hoe ik haar toejuichte.
[nee, inderdaad niks gezien, gewoon vol concentratie op het moeten rijden in een enorme heterogene groep fietsers qua snelheid en uiteraard zijn massastarts niet mijn pakkie an].
Om 2215 uur ging Vito van start, die ook al in een van de allereerste
startplaatsen aanwezig was. Ook hij zag mij niet. In de zelfde groep op een van de laatste plaatsen bevond zich Zef. Ik kon 2-3 minuten met hem praten en hij was erg ontspannen en klaar om te vertrekken.
Ivo ging om 2230 uur van start en ook hij was op een van de allereerste plaatsen, bijna op de eerste rij. Ook hij was ontspannen en verheugd te kunnen vertrekken.
Het was amusant dat om 2227 uur en 2240 uur er nog een veertigtal mensen vertrokken, die de start van 2230 uur [en 2215 uur?] hadden gemist.
Om 2245 uur was de laatste groep aan de beurt. Er werd veel geapplaudiseerd voor de allerlaatsten. Toch, vandaag op dinsdagochtend moeten nog een flink aantal anderen van staart gaan.
Nu waren er niet alleen veel fietsers maar ook heel veel toeschouwers
aanwezig. Er was zelfs een professionele commentator ingezet, die het
e.e.a. toelichtte. Ik geloof dat hij ook commentaar levert tijdens
klassieke wielerwedstrijden, inclusief de hooggeachte Tour de France. Er
was ook een groep van 3 Bretonse musici, die met hoornmuziek muziek
maakten, wat typisch is voor Bretons-Keltische folkmuziek.
Tijdens het brevet slaapt en eet men wanneer men dat wil. Ook heeft men recht op hulp uit een hulpauto. Deze auto mag ehter niet over hetzelfde parcours rijden als de wielrenners. Als een controleur een hulpauto snapt op de zelfde weg of een niet-gedeclareerde hulpauto op toegestane plaatsen ziet, dan riskeert de wielrenner een grote tijdstraf. Stel je voor: 2 uur tijdstraf. Dit is erger dan een geldstaf.
Philippe [de schoonzoon van Zef] zal Zef helpen. Hij zal Zef weer terugzien in de controleplaatsen of ergens aan de rand van de weg op voorwaarde dat hij daar via alternatieve wegen is gekomen.
Volgens het schema zijn er diverse controleplaatsen plus nog 1 of 2 geheime controles, dwz. die niet tevoren zijn aangekondigd. Daar zijn machines aanwezig, waar een magneetkaartje in geschoven moet worden, die de deelnemer met zich meedraagt. Ook kan men op de controleplekken slapen en eten.
Dankzij die magneetkaart is het mogelijk om per internet (of Viditel) te
weten te komen wat de positie is van alle deelnemers, althans, welke
controleplaatsen ze wanneer gepasseerd zijn. Wie het zelf wil nakijken, kan dit doen op http://www.audax-club-parisien.com/ en dan
naar de rubriek Paris-Brest-Paris , subcategorie ‘ suivi’ (volgen) en dan
het numer of de naam van de deelnemer intikken .
Dus... dinsdag 19 augustus om 1600 uur waren onze teamgenoten op de volgende positie:
Ivana, n-ro 3619:
ma .18, 20h37, startregistratie / ma18, 22h00, start /
di.19, 08h23 Villaines (223km) / di 19, 13h31 Fougères (311km)
[toelichting: de eerste 150 km ging ik , zoals velen, als een speer.. de
opwinding jaagt zoveel adrenaline door je heen dat je zelfs niet eens wilt stoppen om bidons en waterzakken bij te vullen. Bijgevolg had ik veel te veel water meegesleept! Er was ook flink wat klimwerk bij en ook steile afdalingen, stond er weer versteld van dat ik dat helemaal vergeten was..
die lange wegen met vrij flauwe hellingen kwamen pas later dan ik me
herinnerde van de vorige keer. Helaas was ik zo dom geweest me te laten adviseren over optimale zadelstand. Ik had beter moeten weten en het zadel zo moeten laten staan als ik zelf fijn vond aanvoelen op het eerste gevoel.
Ik had pas een paar dagen ervoor nieuwe cranks aangeschaft van 150mm en daarom moest ook de zadelhoogte aangepast worden.. gevolg: na plm 200km kniepijn en daarna flink veel pijnstillers].
Ivo, n-ro 3626:
ma.18, 21h07, startregistratie / ma.18, 22h30, starto /
di19, 09h16 Villaines (223km) / di19, 15h03 Fougères (311km)
Vito, n-ro 3573:
ma18, 21h02, startregistratie / ma18, 22h15, starto /
di19, 10h14 Villaines (223km) / di19, 15h59 Fougères (311km)
Zef, n-ro 3593:
ma 18, 20h54, startregistratie / ma18, 22h15, start /
di19, 08h49 Villaines (223km) / di19, 15h19 Fougères (311km)
Er wordt niet aangegeven wanneer ze in Mortagne zijn gestopt, wat na 140 km de eerste halteplaats is, maar waar geen offficële controle is.
Het lijkt er op dat Ivo het snelst is tot nog toe, maar dat Zef en Ivana
ook goed vooruitkomen. Vito kwam net aan in Fougères , toen ik dit bericht aan het opmaken was.
Ik zal hun vooruitgang bijhouden en het vanavond opnieuw controleren.
Misschien zou iedereen een aanmoediging kunnen sturen, zelfs wanneer ze het nu niet kunnen lezen, maar later pas, dan weet ik zeker dat het hen zal verheugen. En.. vooral, ook hartelijke gelukwensen ingeval van succes.
Vervolg op woensdag 1340 uur:
Ivana, n-ro 3619:
di19, 17h36 Tinténiac (366 km) / di19 23h22 Loudéac (452 km),
wo20 20, 07h48 Carhaix (529 km)
[tegen die tijd verliep het allemaal al een flink stuk moeizamer.
Dinsdagochtend ging alles nog opperbest en kon ik zelfs bergop er een goede vaart in houden, ja soms zelfs met het grote blad een helling op... wat heerlijk toch, die nieuwe korte cranks van 150mm.. maar gaandeweg komt de kniepijn steeds erger opzetten en.. ik begin ‘m te knijpen.
In Carhaix staat de clubauto van de Britse audaxclub, waar ik me bij heb aangesloten omdat de Nederlandse of Belgische nationale
randonneursorganisatie niets had geregeld aangaande bagagetransport. Nu had ik niet alleen hulp bij het vervoeren van bagage naar een aantal controle plaatsen, maar kon er ook eten en slapen. Dat was op zich wel heel mooi, maar iets TE gezellig, waar dus veel tijd mee gemoeid was. In Carhaix ben ik een uur of 3 blijven slapen in Ivo’s tent, althans, dat heb ik geprobeerd zo goed en zo kwaad dat kon. Ivo kwam halverwege de nacht binnen om 2 uur later weer te vertrekken]
Ivo, n-ro 3626:
di 19, 18h44 Tinténiac (366 km) / di19 23h57 Loudéac (452 km),
wo 20, 06h40 Carhaix (529 km)
Vito, n-ro 3573:
di19, 19h28 Tinténiac (366 km) / wo20, 01h20 Loudéac (452 km),
wo20, opgave in Loudéac (452 km)
Zef, n-ro 3593
di19, 16h31 Tinténiac (366 km) / di19, 21h05 Loudéac (452 km),
wo20, 03h24 Carhaix (529 km), wo20, 10h04 Brest (615 km)
Slecht nieuws, Vito heeft opgegeven in Loudéac, na 452 km. Ik weet niet wat gebeurd is dat hij opgegeven heeft, maar waarschijnlijk iets ernstigs. Voor een evenement als PBP geeft men niet om een bagatelletje op. We zullen het pas weten als hij contact met ons kan opnemen. Weet Vito, dat ik en zeker ook andere BEMIleden dit erg jammer vinden en je sterkte toewensen. Word snel weer fit om te kunnen trainen voor de volgende PBP over 4 jaar en hopelijk zal het eea dan beter verlopen. Tot ziens in onze discussielijst.
Daarentegen gedraagt Zef zich als een snelle pijl. Ongelooflijk snel is
hij. Ik wist niet dat men op een brommer mocht rijden! Zef, ga niet te snel of je hulpauto heeft geen tijd om je op tijd te bereiken op de
controleplaatsen!
In tegenstelling tot Zef lijken Ivana en Ivo langzaam, ofschoon dat
helemaal niet het geval is. Integendeel, ze rijden snel en regelmatig genoeg.
Hopelijk slagen de overgebleven 3 er in om tijdig de finish te bereiken.
Vervolg op donderdag 21 aug om 1430 uur:
Ivana, n-ro 3619
Wo 20 13h41 Brest (615 km) / wo20, 19h58 Carhaix (696 km) / wo 20, 23h25
Loudéac (773km) *** geen verder nieuws
[De Roc Trevezel was de enige echt grote bult van betekenis, en het was ook daar dat Hans Wessels, die ik in een sneltreinvaart omlaag zag flitsen toen ik bijna boven was, zijn top van 96 km/uur haalde.
Brest was echt een tegenvaller, op de een of andere manier denk je er echt zo te zijn en dan moet je kilometers verder fietsen en ook nog over een heel sterk oplopende weg. Het leek wel alsof ik tot in de hemel moest klimmen. Daar had ik me sterk op misrekend, omdat ik gedacht had die heuvel wel staand te kunnen nemen. Terugschakelen kon niet meer, ik heb nog NOOIT zo lang staand geklommen als toen, ben benieuwd of meer mensen die ervaring hadden.
Dit vergde veel van mijn krachten, zoveel dat de terugweg over de Roc
Trevezel een ware martelgang werd. Ik werd aangemoedigd door een lokale fietser die me als het ware voorttrok daar ik in zijn wiel kon gaan rijden.
Na de afdaling was de puf er totaal uit en ik wist toen zeker dat ik op zou geven. Wat ook volkomen fout was gegaan, naast de kniepijn, was de voedselvoorziening.
Ipv alleen te vertrouwen op vloeibaar voedsel (had zakjes gemaakt met 60 gram maltodextrine, 25 gram wei, 5 gram glutamine en een snufje zout), eventueel aangevuld met wat ik onderweg kon kopen, had ik ook een grote voorraad mueslirepen meegenomen. Als je al ruim een jaar een soort Atkins dieet volgt met zeer weinig koolhydraten in de vorm van granen of aardappelen, dan had je je wel kunnen bedenken spijsverterings problemen te krijgen. En jawel, mijn buik was volkomen opgeblazen en ik kon vanaf pak ‘m beet Carhaix op de heenweg, bijna niets meer naar binnen krijgen.. daar gaat dan je zorgvuldige voedselplanning in rook op! Als je dan ook nog steeds ergere kniepijn krijgt evenals de angst dat die pijn wel eens permanent kon zijn (doet me erg denken aan situatie in 1999, toen overkwam me ook zoiets), dan wil je toch wel stoppen.
Het eigenaardige doet zich nu voor dat ik mij heb gemeld in Carhaix bij de controleurs en gezegd heb te stoppen. Vervolgens kon ik meerijden in een auto tot Loudeac, waar ik ook nog heb geslapen tot de volgende ochtend.
Maar ipv mijn kaart in te nemen werd deze opnieuw gescand en heb ik
officieel dus niet opgegeven, ofschoon ik dacht dat toch in mijn beste Frans wel te hebben gedaan. Vervolgens wilde ik dus weer (net als toen in 1999) naar St. Quentin liften, maar uiteindelijk bleek de chauffeur van de bus van Baxter’s Holiday, die vanuit GB een PBP busreis organiseert zo aardig te zijn om mij en andere afvallers een lift te geven naar St. Quentin! Na afloop was het wachten op de anderen. Daarna was ik nog niet zo snel terug in NL, maar ging met Hans Wessels, in wiens auto ik was gekomen, naar een ligfietswedstrijd vlakbij Parijs op een oude wielerbaan.. helaas maar weinig publiek, maar een geweldige sfeer.. heb er echt van genoten!]
Ivo, n-ro 3626
Wo20, 14h40 Brest (615 km) / wo 20, 20h50 Carhaix (696 km)
Do 21 03h03 Loudéac (773 km) / do21, 11h29 Tinténiac (859 km)
Zef, n-ro 3593
wo20, 16h05 Carhaix (696 km) / wo20, 20h46 Loudéac (773km)
do21, 05h29 Tinténiac (859 km) / do21, 09h22 Fougères (914 km)
Vervolg op vrijdag 22 aug om 0250 en 13h10:
Ivana, n-ro 3619
*** geen nieuws
Ivo, n-ro 3626
do21, 15h35 Fougères (914 km) / do21, 22h26 Villaines (1002 km)
vr22 05h30 Mortagne (1084 km) / vr22, 11h12 Nogent (1167 km)
Zef, n-ro 3593
do21 14h50 Villaines (1002 km) / do21, 20h14 Mortagne (1084 km)
vr22, 03h55 Nogent le Roi (1167km), vr22, 08h10 Saint Quentin (1225km)
***FINISH*
81 uur en 16 minuten!
Feliciaties voor Zef, onze kampioen, die zelfs vrij snel binnen kwam. Ik
vertrouw er op dat Ivo tijdig binnen zal komen.
Daarentegen is Ivana ergens verdwenen. Ofschoon ze niet officieel heeft opgegeven, is de zaak voor haar afgesloten. Ik heb meelij met haar en hoop dat ze er een volgende keer wel in slaagt deze tocht uit te rijden.
Vervolg op vrijdag 16h30:
Ivo, n-ro 3626
Vr 22, 15h33 Saint Quentin (finish, 1225 km)
Gefeliciteerd Ivo en nu een goede nacht.
Saint Quentin ligt 20 km van Parijs vandaan. Op een of andere manier heb ik ook aan PBP deelgenomen, daar ik na de start ’s nachts per fiets naar Parijs terugkeerde. Dat was mijn kleine bijdrage aan PBP. Men kan zeggen dat de BEMi-leden ook de echte afstand tussen Parijs en Brest hebben afgelegd, althans, in teamverband als een soort estafette. Ik had niet het moeilijkste deel!
Opgetekend en verstuurd naar de BEMI-discussielijst door Cyrille (in Eo:
Cirilo) in de dag(en) waarin PBP verliep en uit het Esperanto vertaald [evenals aangevuld] door Ivana
Espi
