Blijkbaar is er (gek genoeg!) nog verwarring onder bodybuilders wat betreft het gebruik van hCG; er zijn nog mensen die hCG gebruik NA een kuur superieur achtten t.o.v. van hCG gebruik gedurende een kuur (
). Ik ga in dit stukje het e.e.a. uitleggen om uiteindelijk to the point te komen waarom hCG gebruik gedurende de kuur zowat het slimste is wat je kunt doen. Mocht je dus geen zin hebben om dit epistel door te spitten, er is 1 belangrijke take home message: hCG gebruik gedurende de kuur geniet de voorkeur, zeer zeker bij langere kuren. En daarmee basta. Misschien dat ik later nog een bonus toevoeg m.b.t. hCG gebruik na de kuur.
Wat is het?
hCG is de humane variant van choriongonadotrofine, een eiwit wat fungeert als endocrien hormoon en hierbij bindt aan de LH receptor. hCG wordt dan ook vaak bestempeld qua werking alszijnde 'het mimict LH'. Het hormoon wordt door vrouwen geproduceerd gedurende de zwangerschap, en normaal gesproken niet door mannen. Samen met LH, FSH en TSH behoort het tot een groep glycoproteinen (eiwitten met een stuk koolhydraat eraan) die bestaan uit twee delen, zogehete subunits, hiervan delen deze 4 hormonen de alpha-subunit. De beta-subunit is hetgeen ze onderscheidt. De beta-subunit van hCG komt voor circa 80% overeen met die van LH, en beide hormonen binden dus aan de LHR (ook wel LHCGR gedoopt).
In principe zijn er twee verschillen belangrijk wat betreft de functie van hCG en LH. Het eerste verschil vloeit voort uit de chemische structuur van beide substanties, namelijk de halfwaardetijd. De halfwaardetijd van hCG bedraagt circa 36 uur, die van LH nog geen half uur.
Het tweede verschil vloeit voort uit zowel de halfwaardetijd van LH, alsook de afgifte hiervan: dit gebeurt met pulsen (de korte halfwaardetijd laat pulsering toe [maakt het zinvol], immers zou een hele lange halfwaardetijd van hCG tot constant hoge niveaus leiden).
Wat impliceren deze verschillen? Wel; ze binden dus aan de LHR. De LHR is een g-protein coupled receptor. G-protein coupled receptors zijn membraan receptoren (d.w.z. dat ze in het celmembraan gelegen zijn), en hun activerende functie middels zogehete 'g-proteinen' signaleren. Deze signalerings cascade komt neer op de activering van verscheidene kinases. Kinases zijn enzymen die substraten fosforyleren. Fosforylering van een substraat leidt tot activatie/deactivatie. Nu wil het dat veel g-protein coupled receptors door toedoen van hun eigen activatie, zichzelf ook (tijdelijk) deactiveren: 'n kinase van de signalerings cascade fosforyleert de receptor zelf (in essentie een vorm van negatieve terugkoppeling op cellulair niveau). En nu wil het ook dat de LHR ook hiertoe behoort! De LHR deactiveert zichzelf tijdelijk; en dit is waar dat pulseren belangrijk wordt: de tijdsinterval tussen de pulsatie laat defosforylatie toe, waardoor de LHR weer hun ligand kunnen laten binden en geactiveerd kunnen worden.
Wat betreft efficientie is zoiets dus vrij optimaal, vraag is of dit er toe doet bij hCG gebruik: neen. De receptoren raken toch weer op den duur gedesforoyleerd en laten activatie weer toe. Niet heel optimaal biologisch gezien, maar het werkt. Verscheidene klinische studies tonen dit ook aan (zie o.a. Trinchard-Lugan et al. 2002).
En nu?
Wel, het grootste probleem bij herstel van de HPG as is het suboptimaal functioneren van de testes. D.w.z. een verminderde response op LH wat betreft de testosteron productie. Des te langer je kuurt, des te langer de gonadotropen (LH & FSH) onderdrukt zijn, en des te 'ongevoeliger' de testes worden wat dat betreft. Bij hele korte kuren is de oorzaak van de hypogonadie vrijwel nooit primair (niveau testes), maar secundair, wat zichzelf in principe vrij snel oplost, en versneld kan worden door gebruik van een SERM. Bij langere kuren gaat primaire hypogonadie een belangrijke rol innemen; ondanks verhoogd niveau van de gonadotropen blijft de testosteron productie disproportioneel (in de negatieve zin).
Dit vloeit direct voort uit de afwezigheid van activatie van de LHR op de Leydig cellen (met o.a. resulterend atrofie). Het hoe en waarom is niet goed duidelijk. Meest voorbijkomende mechanisme is dat er minder LH receptoren aanwezig zijn, waardoor de testosteron productie niet goed gestimuleerd kan worden. Echter zijn er aanwijzingen (in vitro) dat dit waarschijnlijk niet de reden is: ondanks een verminderd aantal LH receptoren is de resulterende cAMP productie normaal. Een verklaring zal waarschijnlijk gezocht moeten worden in de activiteit van de verscheidene enzymen in de steroidogenese (CYP11A1, CYP17A1, 3beta-HSD), dan wel de expressie van StAR (regelt het intracellulaire transport van cholesterol, een hele belangrijke factor in de steroidogenese). Iets om de literatuur in te duiken voor de fanatiekeling; ik ga het (nu) niet doen. (Notabene zal het verminderde celvolume ook direct effect hebben, immers beinvloedt dit eiwit synthese).
Waar we dus naar willen streven is het waarborgen van het interne milieu wat betreft de Leydig cellen, zodat deze verminderde response na activatie van de LHR tot een minimum beperkt blijft. Dit is dus waar hCG bij komt kijken. Belangrijk bij dit interne milieu is namelijk (schrik niet): testosteron. Testosteron is zo'n beetje de belangrijkste autocriene/paracriene regulator in de testes. De reden waarom exogeen toegediende androgenen hier geen fluit voor uitmaken is omdat het niveau in de testes van testosteron circa 100 maal hoger ligt dan in de circulatie (en dan valt het ook nog te bezien of het vanuit de circulatie een beetje homogeen diffuseert naar de testes mocht je extreme hoeveelheden toedienen). En dit is dus precies wat hCG prima doet: de testosteron productie in de testes stimuleren gedurende onderdrukking van de HPG as. Hier is notabene een directe klinische studie van die aantoont dat hCG toediening gedurende onderdrukking van de HPG as middels testosteron dit prima doet (Coviello et al. 2005. Later is er nog 'n studie door Roth et al. [2010] uitgevoerd waarbij de onderdrukking via een GnRH antagonist werd geinduceerd, om uit te sluiten dat de exogeen toegediende testosteron de resultaten beinvloedde; dit was dus niet het geval).
Gebruik?
Als we kijken naar de studie van Coviello et al. zien we dat 250 IU EOD genoeg is om het testosteron niveau in de testes (intratesticulair testosteron – ITT) prima te waarborgen. Gezien de pharmacokinetica van hCG (te zien in Trinchard-Lugan et al. 2002) kunnen we dit ook af met een mindere frequentie dan EOD; 1 maal per week zou net te kort schieten, maar 2 maal per week is prima. Als we dus die 250 IU EOD omrekenen naar wat er per week zou gezet worden is dit circa 875 IU, en kom je uit op iets meer dan 400 IU tweemaal per week. Nu wordt hier vaak 2x 250 IU per week geadviseerd, wat op basis van de resultaten van Coviello et al. tekort schiet. Verder ben ik tot op heden ook geen overig materiaal uit de literatuur tegengekomen die zo'n protocol zou rechtvaardigen.
Een zeer beknopte samenvatting van nakuren: de kern van de zaak
Bij gebruik van AAS 'hoort' een nakuur. De nakuur dient om de endogene aanmaak van testosteron weer op een normaal niveau te brengen. Dit is nodig, daar AAS deze aanmaak onderdrukken. De aanmaak van testosteron wordt gereguleerd door de HPG as, dit is een endocriene as waarin de hypothalamus, hypofyse en de testes centraal staan. Meer hierover kun je vinden in de volgende thread:
http://forum.dutchbodybuilding.com/f53/hypothalamus-hypofyse-gonade-as-uitgelicht-336429/
De hypothalamus geeft GnRH af, die op zijn beurt de hypofyse stimuleert om LH en FSH af te geven. LH en FSH binden vervolgens aan hun receptoren op de testes op de Leydig cellen en Sertoli cellen respectievelijk. In de Leydig cellen vindt steroidogenese plaats, met als voornaamste product testosteron. Doordat AAS zowel de hypothalamus, als de hypofyse onderdrukken in hun afgifte van GnRH en LH en FSH respectievelijk, valt het signaal voor de Leydig cellen om testosteron te produceren weg. Dit is een staat van secundaire hypogonadie. Hypogonadie is het falen van het lichaam om een adequate hoeveelheid testosteron te produceren; wanneer de aandoening secundair is houdt dit in dat het probleem zich buiten de testes bevindt. In de situatie van AAS toediening wordt de afgifte van GnRH, LH en FSH onderdrukt, ofwel secundaire hypogonadie. Bij primaire hypogonadie is het probleem inherent aan de testes. De testes produceren een inadequate hoeveelheid testosteron in reactie op LH. Wanneer secundaire hypogonadie lang aanhoudt, atroferen de testes en ontstaat er feitelijk ook primaire hypogonadie. Primaire hypogonadie vormt zodoende pas een bedreiging bij langere kuren.
Nakuren moet dus gericht zijn op zowel primaire als secundaire hypogonadie. NB: zoals hieronder te lezen valt beperken de middelen van een 'nakuur' zich niet strict tot toediening daadwerkelijk na de kuur.
De traditionele manier van nakuren pakt zeer effectief secundaire hypogonadie aan. Secundaire hypogonadie kan pas na de kuur opgelost worden, en dit kan door gebruik van een Selectieve oestrogeenreceptormodulator (SERM). Voorbeelden zijn tamoxifen (nolvadex) en clomifeen (clomid). Een literatuuroverzicht met het effect van deze middelen op de testosteron afgifte, o.a. bij hypogonadale mannen, is hier te lezen:
http://forum.dutchbodybuilding.com/f10/tamoxifen-clomid-literatuuroverzicht-312711/
Primaire hypogonadie kan opgelost worden door langdurig verhoogde niveaus van de gonadotrofines te handhaven, iets wat o.a. door gebruik van SERMs kan worden bereikt, als ook toediening van 'stoot' dosissen hCG en/of hMG (waarbij deze laatste altijd gecombineerd hoort te worden met hCG) na een kuur. Echter is de tijdsduur van herstel proportioneel aan de duratie van primaire hypogonadie. I.h.a. kun je stellen dat des te langer je hypogonadaal bent geweest, des te langer dit herstel zal duren. In de tussentijd blijven testosteron niveaus laag, wat averechts werkt m.b.t. de gewonnen spiermassa tijdens de kuur. Dit is niet gewenst. Aan te raden valt dus om deze primaire hypogonadie, in hoeverre mogelijk, te voorkomen. Er is voldoende aanleiding om te geloven dat hCG hier effectief in is. Hierbij wordt hCG gedurende de gehele kuur, t/m circa de eerste week van de nakuur (zodra de endogene gonadotrofines door een SERM verhoogd zijn) toegediend. Een protocol voor hCG gebruik gedurende een kuur is hier te vinden:
http://forum.dutchbodybuilding.com/f65/humaan-choriongonadotrofine-hcg-werking-gebruik-341481/
Concluderend is het aan te raden om gedurende een kuur hCG toe te dienen zodra primaire hypogonadie een reeel obstakel kan vormen. Vervolgens loopt dit gebruik over na de kuur (zodra exogeen toegediende androgenen niveaus laag zijn) in het gebruik van een SERM zoals tamoxifen of clomifeen.
). Ik ga in dit stukje het e.e.a. uitleggen om uiteindelijk to the point te komen waarom hCG gebruik gedurende de kuur zowat het slimste is wat je kunt doen. Mocht je dus geen zin hebben om dit epistel door te spitten, er is 1 belangrijke take home message: hCG gebruik gedurende de kuur geniet de voorkeur, zeer zeker bij langere kuren. En daarmee basta. Misschien dat ik later nog een bonus toevoeg m.b.t. hCG gebruik na de kuur.Wat is het?
hCG is de humane variant van choriongonadotrofine, een eiwit wat fungeert als endocrien hormoon en hierbij bindt aan de LH receptor. hCG wordt dan ook vaak bestempeld qua werking alszijnde 'het mimict LH'. Het hormoon wordt door vrouwen geproduceerd gedurende de zwangerschap, en normaal gesproken niet door mannen. Samen met LH, FSH en TSH behoort het tot een groep glycoproteinen (eiwitten met een stuk koolhydraat eraan) die bestaan uit twee delen, zogehete subunits, hiervan delen deze 4 hormonen de alpha-subunit. De beta-subunit is hetgeen ze onderscheidt. De beta-subunit van hCG komt voor circa 80% overeen met die van LH, en beide hormonen binden dus aan de LHR (ook wel LHCGR gedoopt).
In principe zijn er twee verschillen belangrijk wat betreft de functie van hCG en LH. Het eerste verschil vloeit voort uit de chemische structuur van beide substanties, namelijk de halfwaardetijd. De halfwaardetijd van hCG bedraagt circa 36 uur, die van LH nog geen half uur.
Het tweede verschil vloeit voort uit zowel de halfwaardetijd van LH, alsook de afgifte hiervan: dit gebeurt met pulsen (de korte halfwaardetijd laat pulsering toe [maakt het zinvol], immers zou een hele lange halfwaardetijd van hCG tot constant hoge niveaus leiden).
Wat impliceren deze verschillen? Wel; ze binden dus aan de LHR. De LHR is een g-protein coupled receptor. G-protein coupled receptors zijn membraan receptoren (d.w.z. dat ze in het celmembraan gelegen zijn), en hun activerende functie middels zogehete 'g-proteinen' signaleren. Deze signalerings cascade komt neer op de activering van verscheidene kinases. Kinases zijn enzymen die substraten fosforyleren. Fosforylering van een substraat leidt tot activatie/deactivatie. Nu wil het dat veel g-protein coupled receptors door toedoen van hun eigen activatie, zichzelf ook (tijdelijk) deactiveren: 'n kinase van de signalerings cascade fosforyleert de receptor zelf (in essentie een vorm van negatieve terugkoppeling op cellulair niveau). En nu wil het ook dat de LHR ook hiertoe behoort! De LHR deactiveert zichzelf tijdelijk; en dit is waar dat pulseren belangrijk wordt: de tijdsinterval tussen de pulsatie laat defosforylatie toe, waardoor de LHR weer hun ligand kunnen laten binden en geactiveerd kunnen worden.
Wat betreft efficientie is zoiets dus vrij optimaal, vraag is of dit er toe doet bij hCG gebruik: neen. De receptoren raken toch weer op den duur gedesforoyleerd en laten activatie weer toe. Niet heel optimaal biologisch gezien, maar het werkt. Verscheidene klinische studies tonen dit ook aan (zie o.a. Trinchard-Lugan et al. 2002).
En nu?
Wel, het grootste probleem bij herstel van de HPG as is het suboptimaal functioneren van de testes. D.w.z. een verminderde response op LH wat betreft de testosteron productie. Des te langer je kuurt, des te langer de gonadotropen (LH & FSH) onderdrukt zijn, en des te 'ongevoeliger' de testes worden wat dat betreft. Bij hele korte kuren is de oorzaak van de hypogonadie vrijwel nooit primair (niveau testes), maar secundair, wat zichzelf in principe vrij snel oplost, en versneld kan worden door gebruik van een SERM. Bij langere kuren gaat primaire hypogonadie een belangrijke rol innemen; ondanks verhoogd niveau van de gonadotropen blijft de testosteron productie disproportioneel (in de negatieve zin).
Dit vloeit direct voort uit de afwezigheid van activatie van de LHR op de Leydig cellen (met o.a. resulterend atrofie). Het hoe en waarom is niet goed duidelijk. Meest voorbijkomende mechanisme is dat er minder LH receptoren aanwezig zijn, waardoor de testosteron productie niet goed gestimuleerd kan worden. Echter zijn er aanwijzingen (in vitro) dat dit waarschijnlijk niet de reden is: ondanks een verminderd aantal LH receptoren is de resulterende cAMP productie normaal. Een verklaring zal waarschijnlijk gezocht moeten worden in de activiteit van de verscheidene enzymen in de steroidogenese (CYP11A1, CYP17A1, 3beta-HSD), dan wel de expressie van StAR (regelt het intracellulaire transport van cholesterol, een hele belangrijke factor in de steroidogenese). Iets om de literatuur in te duiken voor de fanatiekeling; ik ga het (nu) niet doen. (Notabene zal het verminderde celvolume ook direct effect hebben, immers beinvloedt dit eiwit synthese).
Waar we dus naar willen streven is het waarborgen van het interne milieu wat betreft de Leydig cellen, zodat deze verminderde response na activatie van de LHR tot een minimum beperkt blijft. Dit is dus waar hCG bij komt kijken. Belangrijk bij dit interne milieu is namelijk (schrik niet): testosteron. Testosteron is zo'n beetje de belangrijkste autocriene/paracriene regulator in de testes. De reden waarom exogeen toegediende androgenen hier geen fluit voor uitmaken is omdat het niveau in de testes van testosteron circa 100 maal hoger ligt dan in de circulatie (en dan valt het ook nog te bezien of het vanuit de circulatie een beetje homogeen diffuseert naar de testes mocht je extreme hoeveelheden toedienen). En dit is dus precies wat hCG prima doet: de testosteron productie in de testes stimuleren gedurende onderdrukking van de HPG as. Hier is notabene een directe klinische studie van die aantoont dat hCG toediening gedurende onderdrukking van de HPG as middels testosteron dit prima doet (Coviello et al. 2005. Later is er nog 'n studie door Roth et al. [2010] uitgevoerd waarbij de onderdrukking via een GnRH antagonist werd geinduceerd, om uit te sluiten dat de exogeen toegediende testosteron de resultaten beinvloedde; dit was dus niet het geval).
Gebruik?
Als we kijken naar de studie van Coviello et al. zien we dat 250 IU EOD genoeg is om het testosteron niveau in de testes (intratesticulair testosteron – ITT) prima te waarborgen. Gezien de pharmacokinetica van hCG (te zien in Trinchard-Lugan et al. 2002) kunnen we dit ook af met een mindere frequentie dan EOD; 1 maal per week zou net te kort schieten, maar 2 maal per week is prima. Als we dus die 250 IU EOD omrekenen naar wat er per week zou gezet worden is dit circa 875 IU, en kom je uit op iets meer dan 400 IU tweemaal per week. Nu wordt hier vaak 2x 250 IU per week geadviseerd, wat op basis van de resultaten van Coviello et al. tekort schiet. Verder ben ik tot op heden ook geen overig materiaal uit de literatuur tegengekomen die zo'n protocol zou rechtvaardigen.
Een zeer beknopte samenvatting van nakuren: de kern van de zaak
Bij gebruik van AAS 'hoort' een nakuur. De nakuur dient om de endogene aanmaak van testosteron weer op een normaal niveau te brengen. Dit is nodig, daar AAS deze aanmaak onderdrukken. De aanmaak van testosteron wordt gereguleerd door de HPG as, dit is een endocriene as waarin de hypothalamus, hypofyse en de testes centraal staan. Meer hierover kun je vinden in de volgende thread:
http://forum.dutchbodybuilding.com/f53/hypothalamus-hypofyse-gonade-as-uitgelicht-336429/
De hypothalamus geeft GnRH af, die op zijn beurt de hypofyse stimuleert om LH en FSH af te geven. LH en FSH binden vervolgens aan hun receptoren op de testes op de Leydig cellen en Sertoli cellen respectievelijk. In de Leydig cellen vindt steroidogenese plaats, met als voornaamste product testosteron. Doordat AAS zowel de hypothalamus, als de hypofyse onderdrukken in hun afgifte van GnRH en LH en FSH respectievelijk, valt het signaal voor de Leydig cellen om testosteron te produceren weg. Dit is een staat van secundaire hypogonadie. Hypogonadie is het falen van het lichaam om een adequate hoeveelheid testosteron te produceren; wanneer de aandoening secundair is houdt dit in dat het probleem zich buiten de testes bevindt. In de situatie van AAS toediening wordt de afgifte van GnRH, LH en FSH onderdrukt, ofwel secundaire hypogonadie. Bij primaire hypogonadie is het probleem inherent aan de testes. De testes produceren een inadequate hoeveelheid testosteron in reactie op LH. Wanneer secundaire hypogonadie lang aanhoudt, atroferen de testes en ontstaat er feitelijk ook primaire hypogonadie. Primaire hypogonadie vormt zodoende pas een bedreiging bij langere kuren.
Nakuren moet dus gericht zijn op zowel primaire als secundaire hypogonadie. NB: zoals hieronder te lezen valt beperken de middelen van een 'nakuur' zich niet strict tot toediening daadwerkelijk na de kuur.
De traditionele manier van nakuren pakt zeer effectief secundaire hypogonadie aan. Secundaire hypogonadie kan pas na de kuur opgelost worden, en dit kan door gebruik van een Selectieve oestrogeenreceptormodulator (SERM). Voorbeelden zijn tamoxifen (nolvadex) en clomifeen (clomid). Een literatuuroverzicht met het effect van deze middelen op de testosteron afgifte, o.a. bij hypogonadale mannen, is hier te lezen:
http://forum.dutchbodybuilding.com/f10/tamoxifen-clomid-literatuuroverzicht-312711/
Primaire hypogonadie kan opgelost worden door langdurig verhoogde niveaus van de gonadotrofines te handhaven, iets wat o.a. door gebruik van SERMs kan worden bereikt, als ook toediening van 'stoot' dosissen hCG en/of hMG (waarbij deze laatste altijd gecombineerd hoort te worden met hCG) na een kuur. Echter is de tijdsduur van herstel proportioneel aan de duratie van primaire hypogonadie. I.h.a. kun je stellen dat des te langer je hypogonadaal bent geweest, des te langer dit herstel zal duren. In de tussentijd blijven testosteron niveaus laag, wat averechts werkt m.b.t. de gewonnen spiermassa tijdens de kuur. Dit is niet gewenst. Aan te raden valt dus om deze primaire hypogonadie, in hoeverre mogelijk, te voorkomen. Er is voldoende aanleiding om te geloven dat hCG hier effectief in is. Hierbij wordt hCG gedurende de gehele kuur, t/m circa de eerste week van de nakuur (zodra de endogene gonadotrofines door een SERM verhoogd zijn) toegediend. Een protocol voor hCG gebruik gedurende een kuur is hier te vinden:
http://forum.dutchbodybuilding.com/f65/humaan-choriongonadotrofine-hcg-werking-gebruik-341481/
Concluderend is het aan te raden om gedurende een kuur hCG toe te dienen zodra primaire hypogonadie een reeel obstakel kan vormen. Vervolgens loopt dit gebruik over na de kuur (zodra exogeen toegediende androgenen niveaus laag zijn) in het gebruik van een SERM zoals tamoxifen of clomifeen.
Laatst bewerkt door een moderator:
