Even een cd'tje posten, niet helemaal metal maar wel ontzettend goed. Antimatter is de afgelopen jaren 1 van mijn favorite bands geworden, en hun laatste cd is weer geniaal!
Tracklist:
01. Redemption
02. Another Face In A WIndow
03. Ghosts
04. The Freak Show
05. Landlocked
06. Conspire
07. Leaving Eden
08. The Immaculate Misconception
09. Fighting For A Lost Cause
[Afbeelding niet meer beschikbaar]
[VBR/67mb]
Review:
Ik eindigde mijn vorig interview met Antimatter met de woorden: "Niets is zeker in het leven behalve veranderingen", een wijsheid van de filosoof Confucius, omdat Duncan Patterson toen juist besloten had zich te concentreren op Ion. Nu zingt Mick Moss in de laatste track 'Fighting For A Lost Cause': "Some things never change". Sommige dingen niet, neen. Bijvoorbeeld het feit dat ik door elk Antimatter album totaal onderuit gehaald wordt.
Het was afwachten geblazen hoe Antimatter ging evolueren nu Duncan er geen deel meer van uit maakt. Spannend! Ik had er alle vertrouwen in, want vergeet niet dat Mick Moss ook een muzikant is die al meer dan tien jaar bezig is en bovendien heeft hij het hart op de juiste plaats om aangrijpende muziek te maken, getuige zijn briljante ideeën op vorige Antimatter albums. Daarnaast stelde het feit dat Danny Cavanagh van Anathema ging meewerken aan het album me ook gerust. Dat het echter zo'n prachtplaat ging worden, kon ik enkel hopen. 'Leaving Eden' is minder experimenteel dan vroeger, geen ambient invloeden meer, geen vrouwelijke vocalen, wel nog diepgaande gevoelens, viool, hemelse toetsen en vooral heel veel prachtig gitaarwerk. Het esoterische heeft plaats gemaakt voor een rock gevoel, maar dan eentje met heel veel weemoed, zodat dit ongetwijfeld het meest toegankelijke album van Antimatter is.
Vanaf de lange openingstrack 'Redemption' raakt Antimatter de gevoelige snaar. De donkere toetsen en de warme stem van Mick klinken heerlijk vertrouwd. Vol weemoed, expressief en donker, soms met een beetje diffuse vervorming. Maar dan die solo van Danny! Wel, het lijkt of het Pink Floyd nummer 'Comfortably Numb' model gestaan heeft voor deze plaat. Zo heb ik Danny al lang niet meer gehoord en ik geef grif toe dat ik dit gemist heb. 'Another Face In A Window' heeft heel wat dromerige Hammond klanken. Denk aan het atmosferische toetsenpallet in 'No Quarter' van Led Zeppelin. Op de achtergrond is een pratende stem te horen en op Mick's stem zit heel wat echo. De geest van Pink Floyd waart hier rond, maar eigenlijk geldt dit voor heel het album. Let op, dit zijn aangename invloeden, niet kopiëren. Bij 'Ghosts' denk ik aan het moment dat we bij mij thuis een Leonard Cohen elpee beluisterden. Dit gevoelig gezongen nummer met mooie gitaarsolo reflecteert een volgend beeld van Mick's muzikale voorkeuren. Let op de prachtige akoestische gitaarornamenten in 'Landlocked', een instrumentaal pareltje waar de viool ook voor grootse momenten zorgt. Antimatter heeft nu ook zijn eigen 'Comfortably Numb' (Pink Floyd) en dat is de titelsong 'Leaving Eden'. Hier kan ik maar één ding over zeggen: ga zitten en geniet! Rillingen! Dit is geen muziek, dit is kunst!
Meerdere nummers doen me denken aan de vroegere Anathema, ten tijde van 'Eternity', zoals het voornamelijk instrumentale 'The Immaculate Misconception'. Het laatste nummer beschouw ik zelf als één van de hoogtepunten van 'Leaving Eden'. In 'Fighting For A Lost Cause' gebeurt net alles op het juiste moment om van een perfect nummer te spreken. Ik heb er vrij lang over gedaan eer ik dit alles in tekst ging gieten, gewoon omdat ik het album telkens weer wou horen en woorden schieten sowieso tekort. Ik heb toch maar een poging gedaan en laat het duidelijk wezen: elke song is een kunstwerkje op zich met introspectieve teksten. Ik hoop vurig dat ik dit ooit live kan aanschouwen. Ik wil besluiten met het citaat van een fan, ik had het niet beter kunnen verzinnen: "Antimatter is the wine that fills the cup of silence".
Score 97/100
MEGAUPLOAD - The leading online storage and file delivery service