Ik heb de diplomatie altijd een wonderlijk fenomeen gevonden. Goede vrienden zijn diplomaat geworden, en we hadden ze ook wel in de familie, en allen konden, eenmaal op hun gemak en in besloten kring, ongelooflijk roddelen. Wat ik in de loop der tijd niet allemaal hoorde over prinsen en politici!
Maar net als tegen de advocatuur - een eerzame en noodzakelijke beroepsgroep waarbij ik me niet thuis voel - heb ik een weerzin tegen de diplomatie: je moet handelen tegen je eigen moraliteit.
Je staat op een gegeven moment tegenover weerzinwekkende schurken en je hebt dan de plicht diplomatiek te doen, handen te schudden, ja te knikken en vervolgens beleefd iets vernederends te vragen of te zeggen, in plaats van de schurk gevangen te nemen of hem op zijn smoel te slaan.
Mijn vader was een groot diplomaat en was bekwaam in wat hij 'de kunst van het op het juiste moment zwijgen en praten' noemde. Maar ofschoon de term destijds nog niet bestond, heb ik het altijd ervaren als een vorm van politiek correct gedrag.
Ik heb een weerzin tegen de diplomatie: je moet handelen tegen je eigen moraliteit
Trump is verre van politiek correct. Hij is in alles incorrect. En het verbaast me dat iedereen zich daar zo aan ergert; politieke tegenstanders nemen nu eenmaal beslissingen die je soms niet zinnen.
Als ik hoor dat Trump twee Joodse kolonisten uitnodigt om zijn inauguratie bij te wonen, is dat niet politiek correct en voor een groot aantal mensen niet diplomatiek. Maar het is bevrijdend dat hij van alles aan zijn laars lapt.
Zowel bij politieke correctheid als bij diplomatie is hypocrisie het voornaamste instrument, en dat instrument gedraagt zich als een immoreel boefje. Aan dat soort hypocrisie heeft Trump een hekel. We kunnen het vervelend vinden dat hij velen voor het hoofd stoot, maar hij beseft als geen ander dat je niet iedereen te vriend kunt houden. Je moet keuzes maken, en bij diplomatieke keuzes haal je nooit de hele buit binnen.
Kijk naar Obama, die we zullen missen als mens en als tactisch diplomaat, maar wiens presidentiële verdiensten, zo blijkt uit bijna elk commentaar, je bij elkaar moet schrapen om iets waardevols te kunnen laten zien. Als Trump Merkel wat beledigt, de Navo wat voor gek zet, de Brexit toejuicht, dan zet hij, hoe je er ook over denkt, de ramen even open. Trump houdt wakker waar men ingeslapen is.
