Dit gaat een vrij uitgebreid topic worden. Het gaat niet alleen over de anabole/androgene/oestrogene activiteit van anabolen. Maar ook over toxiciteit, werking en andere nevenwerkingen.
Maar vooral over welke nu het beste werken in verhouding met veiligheid. Probleem bij dit is dat er zo weinig onderzoek is op mensen en de oude meethmethode (gewicht prostaat/kringspier voor androgene/anabole waarde) is allemaal op ratten gebeurd. En de vraag is nog of de kringspier en prostaat ons zoveel kunnen vertellen wat er nu echt in het lichaam gebeurt. Als ze dit nu al eens begonnen te meten bij mensen.
Maar goed ik ga vanaf het begin beginnen.
1. De anabole/androgene activiteit (kringspier/prostaat meetmethode).
Het Anabole Dilemma: Meer is vooral gevaarlijker
http://www.ergogenics.org/eerst.html
Hier vergelijkt men dus verschillende anabolen in deze waarden, maar ook wat er gebeurd dosisafhankelijk met de androgene/anabole verhouding.
Dit is de conclusie daarover: "Als je een anabool neemt, en je verhoogt je dosis, dan neemt het anabool effect toe, maar de androgene bijwerkingen op de prostaat en de vesikels ook. Maar - en nou komt het - die androgene bijwerkingen nemen meer toe dan de anabole effecten. Fors meer. Ongeacht het middel."
Er staat ook een tabel welke meeste impact kringspier en prostaat heeft. Het gaat over 13 anabolen. Maar goed, ratten dus en een meetmethode met vragen.
Hier het orginele onderzoek, voorlopig alleen abstract.
Comparative androgenic, myotrophic and antigonadotrophic properties of some anabolic steroids.
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0039128X70800046
2. De androgeencel
Dianabol en stanozolol sterker anabolen dan we dachten (J Steroid Biochem Mol Biol. 2005 Apr;94(5):481-7.)
http://www.ergogenics.org/anabolica182.html
Quote: "Wetenschappers onderschatten de kracht van orale anabolen als dianabol en stanozolol. De methoden waarmee ze de kracht van dat soort anabolen in reageerbuizen hebben gemeten kloppen niet."
De methode: De onderzoekers meten hoeveel androgeenreceptoren geactiveerd zijn, en stoppen daarna een te onderzoeken anabool bij hun androgeencel. Vervolgens meten ze hoeveel van dat anabool ze nodig hebben om het methyltrenbolon van de receptor af te kegelen. Hoe meer moleculen je daarvoor nodig hebt, des te slapper is het.
Verkeerde interpretatie?: Op basis van dit soort studies formuleerden sommige onderzoekers de - door goeroes klakkeloos overgenomen - theorie dat anabolen als stanozolol en dianabol hun effect niet via de androgeenreceptor uitoefenen, maar een "non-genomische werking" hebben.
Andere meethmethode (in dit onderzoek gebruikt): Maar je kunt de kracht waarmee anabolen zich vastmaken aan androgeenreceptoren natuurlijk ook onderzoeken in een organisme dat je anabolen hebt toegediend. De onderzoekers deden dat met ratten, waarvan ze een uur na toediening in spiercellen maten hoeveel androgeenreceptoren er nog in de celkern rondzweven. Als een androgeenreceptor een complex heeft gevormd met een androgeen hormoon [een ligand, moet je dan eigenlijk zeggen], dan maakt het complex zich vast aan het DNA. Op de korte termijn kun je de effectiviteit van androgenen dus meten door te tellen hoeveel receptoren er na toediening nog rondzweven in cellen: hoe meer dat er zijn, des te slapper is het anabool.
Conclusie: In echte, levende cellen gebeuren er dingen die de gangbare tests over het hoofd zien, concluderen de onderzoekers. De theorie van de non-genomische werking van sommige anabolen blijft wat hen betreft gewoon een theorie.
Anabolic-androgenic steroid interaction with rat androgen receptor in vivo and in vitro: a comparative study.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15876413
3. De gistcel met androgeenreceptoren.
Conclusie: Volgens de test interacteert DHT beter met de androgeenreceptor dan trenbolon, THG en methyltrenbolon. Methyltrenbolon doet het iets beter dan testosteron en THG, maar niet zo goed als trenbolon en DHT.
Maar!: Voor een deel komt dat omdat de androgeencel van de Wageningers alleen androgeenreceptoren heeft. De progesteronreceptor en de estradiolreceptor versterken de werking van de androgeenreceptor. Beide receptoren kunnen de werking van de androgeenreceptor met een factor drie versterken
De conclusie is dat de gistcel ons maar een deel kan vertellen, net zoals de androgeencel in vitro. Dus geen van alle onderzoeken kan ons echt vertellen wat de totale anabole effecten zijn. We moeten dus overgaan tot in vivo onderzoek op mensen.
Middelen die alleen op de androgeenreceptor werken kunnen ons wel wat vertellen met dit onderzoek. Maar dan zit je nog met metabole omzettingen.
A new highly specific and robust yeast androgen bioassay for the detection of agonists and antagonists
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/sites/entrez?Db=pubmed&Cmd=ShowDetailView&TermToSearch=17849102
Towards the mapping of the progesterone and androgen receptors
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/sites/entrez?cmd=Retrieve&db=PubMed&list_uids=3695484
Tetrahydrogestrinone is a potent but unselective binding steroid and affects glucocorticoid signalling in the liver.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16356667?dopt=Abstract
Conclusie, sommige anabolen zijn sterker dan we denken. En de werking is niet alleen via de androgeenreceptor bij allen.
