Islam: een sceptisch perspectief – 9 Recht op coïtus met slaven
Dit is een vervolg op een vorig artikel, waarin ik schreef ik over Islam en slavernij. Dit artikel bevat een verdieping van een aspect van slavernij: het vermeende recht op coïtus met slaven. Paradoxaal: juist deze passages in de Koran zouden het begin kunnen betekenen van een “verlichte” Islam, die het acceptabel zou maken om bepaalde Koran-passages te verwerpen als het woord van God, daarmee afstand te nemen van een aantal duistere kanten van de Islam, en de nadruk te leggen op betere kanten.
Achtergrond: Koran-passages over coïtus met slaven
De Koran-verzen 23:5/6 en 33:50 staan moslims toe, coïtus te hebben met hun slaven, in het bijzonder de krijgsgevangenen die als slaaf worden “genomen”. Ter illustratie citeer ik vers 33:50: “O profeet! Wij (Allah) hebben wettig voor u gemaakt: uw vrouwen voor wie u de bruidsschat hebt betaald, en zij die uw rechterhand toebehoren, van de krijgsgevangenen die Allah aan u heeft toebedeeld.”
Islam-geleerden zijn tot de conclusie gekomen dat het hier om vrouwelijke krijgsgevangenen gaat die als slaaf zijn “genomen”. Deze commentaren van Islam-geleerden (de commentaren worden “tafsir” genoemd) zijn gezaghebbend onder Moslims. Eén van deze gezaghebbende tafsir-commentatoren, ene Sayyid Abul Ala Maududi, schrijft:
“Het maximale aantal van vier vrouwen is niet van toepassing op slavinnen, omdat het aantal vrouwelijke krijgsgevangenen niet te voorspellen is. Echter: het feit dat geen maximum wordt genoemd is geen vrijbrief voor mensen om een oneindig aantal slavinnen te hebben.”
Twee andere tafsir-geleerden, al-Muminun en al-Maarij, zijn van mening dat vrouwen en slavinnen als aparte “categorieën” moeten worden gezien, en dat coïtus met beide categorieën is toegestaan.
Tenslotte beweert tafsir-deskundige an-Nisa dat slavinnen de enige categorie is voor wie het (in de Islam met steniging gestrafte) verbod op overspel niet geldt: coïtus met slavinnen is toegestaan, ook al zijn deze slavinnen reeds getrouwd.
Wat betekent dit in de praktijk?
Een woord vooraf: slavernij is van alle tijden, en coïtus met slavinnen is van alle tijden. Moslims, Christenen, Romeinen, heidenen... op zich heeft deze praktijk niets met religie te maken. Door de historie heen zijn mensen misbruikt als slaven, in alle opzichten, en deze praktijken bestaan nog steeds; helaas. Het is dus niet fair om eenzijdig Moslims te beschuldigen van coïtusuele praktijken met slaven, hoewel de Koran het wel expliciet goedkeurt.
Gelukkig hebben de meeste beschavingen een ontwikkeling doorgemaakt. Slavernij wordt niet meer geaccepteerd, laat staan coïtus met slaven. En laten we wel wezen: we praten hier over een walgelijke, misselijk makende gewoonte. Ik neem hier dan ook de vrijheid om te stellen, dat er geen God kan bestaan die zulke afschuwelijke verzen ooit heeft gedicteerd.
Het is een verdienste voor de meeste Moslims, dat ze openlijk toegeven: inderdaad; dit kan niet. En wellicht zou dit een eerste stap zijn naar het einde van het Islam-dogma: “De Koran is 100% het woord van God.”
Verzen uit de Koran al dan niet van God – waarom zo belangrijk?
Het besef van de Moslim-wereld dat er “zaken in de Koran staan, die “echt niet kunnen”, leidt logischerwijze tot het besef dat de Koran onmogelijk voor 100% door God is geïnspireerd.
Als een belangrijk deel van de Moslim-wereld (dit hoeft, althans voorlopig, geen meerderheid te zijn) hiervan zou worden doordrongen, zou dit wellicht een belangrijke stap naar een “verlichte” vorm van de Islam kunnen betekenen: een stroming die de vele goede aspecten van de Islam praktiseert (de Islam kent regels die eerbied, gastvrijheid, zorg voor armen, etc. voorschrijven), maar met de duistere kanten van de Islam voor eens en voor altijd afrekent.
Conclusie
De Koran staat coïtus met slavinnen expliciet toe. Onder hedendaagse Moslims is de algemene opinie dat deze praktijk uit den boze is, waarmee impliciet wordt toegenomen dat de desbetreffende verzen feitelijk niet in de Koran thuishoren. Vanaf hier lijkt de weg open voor een (voorzichtige) discussie over de authenticiteit van (delen van) de Koran. Een discussie die wellicht op termijn zou kunnen leiden tot een verlichte vorm van de Islam.
Welke geleerden beweren dat en welke argumenten hebben ze daarvoor? Of krijgen we nu het antwoord dat we dat zelf maar moeten uitzoeken? Wie is er dan eigenlijk de onwetende? Een direct antwoord van sommige moslims is geloof ik te moeilijk.
Wetenschap vind ik een betrouwbare en meer valide methode om kennis te vergaren dan religie, maar dat wil niet zeggen dat ik mijzelf als aanhanger van de wetenschap als superieur zie dan de gelovigen. Iets wat in jou post naar voren komt (correct me if im wrong) en het wij en zij gevoel op dat gebied meer versterkt dan een wat gematigde houding. Nogmaals, ik geef je niet ongelijk over het lot en de methoden van religie en wetenschap.
