Israël & Joodse Diaspora

[Derksen]

Bestonden er maar een handjevol deskundigen waardoor je alles zou kunnen begrijpen, en waar beide kanten het min of meer eens over zouden zijn.

 

[tymboo]

De Ottomanen spraken geloof ik ook al over Palestijnen, Arminius. Hieronder worden de termen ‘Palestijnen’ en ‘Arabieren’ ook door elkaar gehaald maar als je een definitieverschil zou willen creëeren dan valt onder de term ‘Arabieren’ een veel grotere groep mensen, namelijk iedereen die Arabisch spreekt. Dat is een groot deel van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Onder ‘Palestijnen’ valt de nogal moeilijk te definiëren Arabische subcultuur die vanuit de Oudheid en de Bijbel terug valt te leiden tot de ‘Filistijnen’; een zeevolk dat zich rondom Gaza en andere kuststeden in de regio vestigde voor Christus. De etnische groep van de Filistijnen verdween overigens met de Romeinse bezetting, de Filistijnen hadden zich vermengd met de Assyriërs en andere Arabische volkeren. Na de leegloop van Judea werd de Romeinse provincie hernoemd als ‘Palestina’ en zo werd het later ook genoemd door de Ottomanen.

Belangrijke noot in de hele discussie: er is tot aan 1948 net zo min sprake van ‘Palestina’ als van ‘Israël’. De staat Palestina bestond niet. De regio wordt achteraf vaak ‘de Palestijnse gebieden’ genoemd. Een moeilijk aan te duiden gebied. Het kan variëren van een relatief klein gebied rondom Gaza en op de Westbank tot een enorm gebied ter grootte van de oude Romeinse provincies Judea en Syria. Wanneer je dan precies een Palestijn bent is zoals hierboven te lezen ook lastig te definiëren

Het conflict is een gebed zonder eind. De manier waarop de Palestijnen van hun land zijn verjaagd na WO2 is onmenselijk. Palestijnse steden als Haifa en Tel Aviv werden gewoon ‘verjoodst’. Straatnamen verdwenen, hele steden werden hernoemd in een paar jaar tijd en de plaatselijke bevolking werd verjaagd. Tegelijkertijd waren het ook de Arabische grootgrondbezitters die hun land net zo makkelijk verkochten aan rijke Joden en daarmee de Palestijnen in het nauw dreven. De manier waarop de Joden door de Romeinen werden verdreven was bijna net zo onmenselijk. Joden hebben sinds de opkomst van het christendom en later de Islam altijd te lijden gehad onder antisemitisme en pogroms, ook in ‘de Palestijnse gebieden’.

Het Oude Testament legt de basis voor rabiaat antisemitisme door de Joden de schuld te geven van de uitlevering van JC aan de Romeinen. Dat antisemitisme uit zich in verbanning, gebruik van buitensporig geweld en pogroms door de gehele Middeleeuwen en vroegmoderne tijd heen, maar pas na het eerste Zionistische congres onder Herzl, na de Dreyfus-affaire in Frankrijk en na verdere uitwassen van dat antisemitisme (pogroms) in met name Oost-Europa en Rusland (eind 19e eeuw) begonnen de Joden vrij massaal naar Palestina terug te keren. Die aliyahs namen nog eens flink in aantal toe na de Balfour-verklaring waarin de zionisten een nationaal tehuis in en om Jeruzalem werd beloofd door de Britten. De échte kiem voor alle ellende ligt bij de Britten en in mindere mate de Fransen, met hun rol in die Balfourverklaring, in het Sykes-Picotverdrag en in de Hoessein-MacMahoncorrespondentie. Allerlei verschillende, elkaar tegensprekende beloftes: de Arabieren zouden een eigen staat krijgen, de Joden een nationaal tehuis maar uiteindelijk verdeelden de Britten de Fransen het Midden-Oosten gewoon onderling.

De Britten hebben later ook hun eigen fouten weer in gezien toen ze het Witboek opstelden, waarin ze de Joodse immigratie weer aan banden legden, overigens bijzonder onhandig getimed (1939, toen waren er nogal wat Joden op de vlucht). Toen na WO2 de grote exodus op gang kwam van Joden die de Holocaust hadden overleefd trokken de Britten hun handen af van het probleem. En verkochten Arabische grootgrondbezitters dus massaal hun land aan Joden. Tel daarbij op de macht van de Hagana, het belang van de olie, het medelijden met de Joden en het besef dat zij ergens een veilige plek moesten hebben na WO2, de strategische ligging van Israël als enige democratie middenin het kruidvat dat het Midden-Oosten is (dichtbij Europa), het economische belang van een vrije doorgang via het Suezkanaal en de Rode Zee naar Azië en men begrijpt de steun de Israël ontvangt van Westerse landen. Het is mij in elk geval heel helder dat zeker niet alléén de Joden schuldig zijn aan het probleem.

Ik heb de laatste tijd - omdat ik er veel lessen over geef - nog eens extra veel er over gelezen en ik hang toch steeds meer naar het idee van het integrationisme (gemunt door oa Ben-Goerion): er is namelijk nauwelijks een wezenlijk etnisch verschil tussen aan de ene kant de Joden die uitgewaaierd waren over Azië en Europa en terug waren gekeerd vanuit die diaspora naar de Palestijnse gebieden en aan de andere kant de Joden en Palestijnen/Arabieren die eeuwenlang in de Palestijnse gebieden zijn blijven wonen, zich vermengd hebben of in essentie al sinds de Romeinse tijd vermengd waren. Ook daarin zit de verwarring bij yasmine: het Joodse volk uit de diaspora is generaliserend gesproken veel homogener dan de Joden die in de Palestijnse gebieden bleven. Want onder Joden in de diaspora was het usance zich niet of nauwelijks te mengen met de plaatselijke bevolking, zeker in Azië (oa de reden waarom het Joodse volk wist te ‘overleven’ en niet vermengd raakte met andere volkeren). Joden woonden in eigen, afgezonderde gemeenschappen (Babylon) of in aparte wijken, met hun eigen synagoges en andere religieuze uitingen. Terwijl in de Palestijnse gebieden een soort mengelmoes ontstond: de Joden die bleven vermenigvuldigden zich op grote schaal met christelijke Arabieren, Filistijnen, Ottomanen, etc. Die ‘joden en palestijnen die vredig met elkaar samen leefden’ wisten zelf vaak niet eens wie nou volgens de definitie Joods was en wie Palestijn. Sterker: het overgrote deel van de zionisten (Joden die een eigen staat wilden dus) kwam oorspronkelijk uit de diaspora. De meeste Joodse gemeenschappen in de Palestijnse gebieden waren geen zionisten. Pas met de opkomst van dat zionisme en de terugkeer van zovele Joden uit de diaspora kwam er in de Palestijnse gebieden weer een duidelijke tegenstelling tussen Joden en Palestijnen, en die werd nog eens hevig versterkt na de Zesdaagse Oorlog en de Jom Kipoeroorlog.

Terugkomend op het integrationisme: ik weet dat dit in de huidige situatie overkomt als een ietwat dromerig, geitewollensokken ideaalbeeld want het zou betekenen dat twee volkeren die nu als totaal verschillend worden gezien en die in grote onmin met elkaar leven min of meer in elkaar op zouden moeten gaan. Maar tot de Zesdaagse Oorlog in 1967 is dit een idee geweest dat ook door veel Israëliërs én Palestijnen werd gedeeld. Sindsdien is het gebruik van geweld zo uit de hand gelopen - laten we eerlijk zijn; met name van de Israëlische kant - dat dit integrationisme min of meer in de vergetelheid is geraakt.

 

[roei- en fietsfanaat]

Mooie genuanceerde uitleg over het ontstaan van dit conflict zonder een kant te kiezen (iets wat naar mijn mening iets te vaak gebeurt).
Ik heb in ieder geval weer wat opgestoken over de menging van Palestijnen en de Joden die in Israël/Palestina bleven en dat later pas de scheiding kwam toen veel Joden terugkeerde.

 

[Derksen]

https://twitter.com/x/status/998301054612713472

NYT: Het mysterie van de Midden-Oostenpolitiek is waarom de Palestijnen zo lang vrijgesteld waren van deze normale morele oordelen

Waarom wordt van de Palestijnen niets verwacht en wordt hun alles vergeven en geldt voor de Israëli’s precies het omgekeerde, vraagt Bret Stephens zich af.

Voor de derde keer in twee weken hebben Palestijnen in de Gazastrook de grenspost Kerem Shalom, waardoor ze medicijnen, brandstof en levensmiddelen van Israël krijgen, in brand gestoken. We zullen gauw veel over de ellende in Gaza horen. Probeer niet te vergeten dat de veroorzakers van die ellende ook de vermoedelijke slachtoffers zijn.

Er is een patroon – beschadig jezelf, geef de ander de schuld – dat de aandacht verdient te midden van de storm van moreel blinde, onhistorische kritiek die elke keer over de Israëli’s neerdaalt als ze zich verdedigen tegen gewelddadige aanvallen van Palestijnen.

In 1970 richtte Israël een industrieterrein langs de grens met Gaza in om economische samenwerking te stimuleren en Palestijnen aan banen te helpen. Het moest in 2004 worden gesloten als gevolg van terreuraanslagen die elf Israëli’s het leven kostten.

In 2005 maakten Amerikaans-Joodse donoren 14 miljoen dollar over om broeikassen te bekostigen die door Israëlische kolonisten werden gebruikt totdat de regering van Ariel Sharon zich uit de Gazastrook terugtrok. Onmiddellijk na het vertrek van Israël werden tientallen broeikassen door Palestijnen geplunderd.

In 2007 kreeg Hamas in een bloedige coup tegen zijn rivalen van Fatah de heerschappij over Gaza. Sindsdien hebben Hamas, de Islamitische Jihad en andere terreurgroepen bijna tienduizend raketten en mortieren vanuit Gaza naar Israël afgevuurd. In 2014 ontdekte Israël dat Hamas 32 tunnels onder de grens met Gaza had gebouwd om Israëli’s te kidnappen of te vermoorden. ‘De gemiddelde tunnel vereist 350 vrachtwagenladingen vol bouwmateriaal’, rapporteerde The Wall Street Journal, ‘genoeg om 86 huizen, zeven moskeeën, zes scholen of negentien medische klinieken te bouwen’. Geschatte kosten van de tunnels: 90 miljoen dollar.

Wilt u begrijpen waarom Gaza zo arm is? Zie boven.

Oude patroon
Wat ons brengt bij het groteske schouwspel van de laatste weken aan de grens van Gaza, waar duizenden Palestijnen geprobeerd hebben door de omheining te breken en Israël binnen te dringen, vaak ten koste van hun leven. Wat is het doel van wat Palestijnen ‘de Grote Mars van de Terugkeer’ noemen? Deze week publiceerde The New York Times een opiniestuk van Ahmed Abu Artema, een van de organisatoren van de mars. ‘Wij zijn voornemens onze strijd voort te zetten totdat Israël ons recht erkent terug te keren naar onze huizen en ons land waaruit we verdreven zijn’, schrijft hij, doelend op huizen en land binnen de oorspronkelijke grenzen van Israël.

Als u dat wilt, kunt u met hem sympathiseren, maar merk in elk geval op dat zijn politiek het opheffen van de Joodse staat vereist. Merk ook op dat hier het oude patroon werkzaam is: preek en streef naar de vernietiging van Israël en vraag vervolgens medelijden en hulp wanneer jouw plannen in een puinhoop eindigen.

De wereld vraagt nu dat Israël verantwoording aflegt voor elke kogel die op de demonstranten is afgevuurd, zonder enig praktisch alternatief te bieden om deze crisis op te lossen. Maar waar was de woede over Hamas dat de Palestijnen bleef oproepen naar het hek te gaan, terwijl Israël ruim van te voren had gewaarschuwd dat dat levensgevaarlijk zou zijn? Op andere plekken in de wereld zou dit soort gedrag zijn bestempeld als roekeloos en veroordeeld als zelfdestructief, laf en ongehoord cynisch. Het mysterie van de Midden-Oostenpolitiek is waarom de Palestijnen zo lang vrijgesteld waren van deze normale morele oordelen. Hoe kunnen zoveel zogenaamde progressieven sympathie opbrengen voor de moordenaars, vrouwenhaters en homofoben van Hamas? Waarom gaan ze eraan voorbij dat zo’n 50 van de 62 gedode demonstranten volgens Hamas zelf leden van Hamas waren? Waarom wordt van de Palestijnen niets verwacht en wordt hun alles vergeven en wordt van de Israëli’s alles verwacht terwijl hun niets wordt vergeven?

Uit de cultuur van slachtofferschap, geweld en fatalisme die deze protesten kenmerkt, kan nooit een fatsoenlijke Palestijnse samenleving ontstaan. Wanneer de Palestijnen een waardige, trotse en welvarende natie willen opbouwen, kunnen ze nog wat leren van de buren. Dat begint met het voor eeuwig afzweren van hun pogingen die natie te vernietigen.

NYT: Het mysterie van de Midden-Oostenpolitiek is waarom de Palestijnen zo lang vrijgesteld waren van deze normale morele oordelen | De Volkskrant

 

[Derksen]

https://twitter.com/x/status/998216846817062914

 

[Arminius]

Erdogan vergelijkt lot van Palestijnen in Gaza met dat van joden in nazi-Duitsland

 

[tymboo]

“Er is helemaal geen verschil tussen de vervolging die 75 jaar geleden de joden in Europa teisterde en de brutaliteit waarmee onze broeders in Gaza geconfronteerd worden”, zo zegt Erdogan.

Zucht

 

[Arminius]

Gaskamers/wagens, getto's en (mobiele) moordcommando's zijn maar een klein detail.

 

[Stephen Graham]

Lijkt Jean-Marie wel

 

[Derksen]

Erdogan is een meester in het aanwakkeren van sterke gevoelens bij zijn achterban, velen dromen volgens mij weg bij de gedachte aan het ooit zo machtige Ottomaanse rijk. Daar past ook zijn gedrag van o.a. wereldleiders schofferen en Rusland de maat nemen bij, in de ogen van diezelfde achterban. Riep hij deze week ook niet op om (lokale) politieke posities te veroveren en "huidige verraders" te verdrijven.

 

[Arminius]

Ik kan me niet voorstellen dat Erdogan echt een oplossing wil voor het Gaza-Westbank probleem. Getuige hiervan is het feit dat hij Gaza enkel en alleen gebruikt als pion voor z'n anti-Israëlische geneuzel.

Hoeveel Palestijnen heeft hij trouwens al opgevangen?

Spoiler

 

[Derksen]

https://twitter.com/x/status/997196890771947520

In ieder geval is Netanyahu het op dit punt eens met Hamas co-founder Mahmoud Al-Azhar, leider Yahya Sinwar en Senior Official Salah Bardawil. Ik voel de verbroedering.

 

[harpep]

In ieder geval is Netanyahu het op dit punt eens met Hamas co-founder Mahmoud Al-Azhar, leider Yahya Sinwar en Senior Official Salah Bardawil. Ik voel de verbroedering.

 

[Stephen Graham]

https://twitter.com/x/status/1000829059138576384

 

[Arminius]

 

[Stephen Graham]

Deze ook.

Broer van Bibi

[afbeelding niet meer beschikbaar]

 

[Derksen]

https://twitter.com/x/status/1002444560809779200

 

[Derksen]

https://twitter.com/x/status/1003547288285806592

 

[Derksen]

It is not Gaza’s economic malaise that has precipitated Palestinian violence. It is the other way around: the endemic violence has caused the Strip’s humanitarian crisis. So long as Gaza continues to be governed by Hamas’s rule of the jungle, no Palestinian civil society, let alone a viable state, can develop.

It’s Not the Economy, Stupid

No cliché has dominated the discourse on the Gaza situation more than the perception of Palestinian violence as a corollary of the Strip’s dire economic condition. No sooner had Hamas and Israel been locked in yet another armed confrontation over the past weeks than the media, foreign policy experts, and politicians throughout the world urged the immediate rehabilitation of Gaza as panacea to its endemic propensity for violence. Even senior members of the Israel Defense Forces opined that a “nonmilitary process” of humanitarian aid could produce a major change in the Gaza situation.

While there is no denying the argument’s widespread appeal, there is also no way around the fact that it is not only completely unfounded but the inverse of the truth. For it is not Gaza’s economic malaise that has precipitated Palestinian violence; rather, it is the endemic violence that has caused the Strip’s humanitarian crisis.

For one thing, countless nations and groups in today’s world endure far harsher socioeconomic or political conditions than the Palestinians, yet none has embraced violence and terrorism against their neighbors with such alacrity and on such a massive scale.

For another thing, there is no causal relationship between economic hardship and mass violence. On the contrary: in the modern world it is not the poor and oppressed who have carried out the worst acts of terrorism and violence, but rather the militant vanguards from among the better educated and more moneyed circles of society – be they homegrown terrorist groups in the West or their Middle Eastern counterparts.

Yasser Arafat, for instance, was an engineer, and his fellow arch terrorist George Habash – the pioneer of aircraft hijacking – a physician. Hassan al-Banna, founder of the Muslim Brotherhood, was a schoolteacher, while his successor, Sayyid Qutb, whose zealous brand of Islam fired generations of terrorists, including the group behind the assassination of Egyptian president Anwar Sadat, was a literary critic and essayist. The 9/11 terrorists and certainly their multimillionaire paymaster, Osama bin Laden, as well as the terrorists who massacred their British compatriots in July 2005 and those slaughtering their coreligionists in Algeria and Iraq, were not impoverished peasants or workers driven by hopelessness and desperation but educated fanatics motivated by hatred and extreme religious and political ideals.

Nor has Hamas been an exception to this rule. Not only has its leadership been highly educated, but it has gone to great lengths to educate its followers, notably through the takeover of the Islamic University in Gaza and its transformation into a hothouse for indoctrinating generations of militants and terrorists. Hamas founder Sheikh Ahmed Yassin studied at the al-Azhar University in Cairo, probably the Islamic world’s most prestigious institution of higher religious learning, while his successor, Abdel Aziz Rantisi, was a physician, as is Hamas cofounder Mahmoud Zahar. The group’s current leader, Ismail Haniyeh, and Muhammad Def, head of Hamas’s military wing, are graduates of the Islamic University of Gaza, while Khaled Mashaal studied physics in Kuwait, where he resided until 1990. Hardly the products of deprivation and despair.

This propensity for violence among the educated and moneyed classes of Palestinian society was starkly reflected in the identity of the 156 men and eight women who detonated themselves in Israel’s towns and cities during the first five years of the “al-Aqsa Intifada,” murdering 525 people, the overwhelming majority of them civilians. A mere 9% of the perpetrators had only a basic education, while 22% were university graduates and 34% were high school graduates. Likewise, a comprehensive study of Hamas and Islamic Jihad suicide terrorists from the late 1980s to 2003 found that only 13% came from a poor background, compared with 32% of the Palestinian population in general. More than half of suicide bombers had entered further education compared with just 15% of the general population.

By contrast, successive public opinion polls among the Palestinian residents of the West Bank and the Gaza Strip during the 1990s revealed far stronger support for the nascent peace process with Israel, and opposition to terrorism, among the poorer and less educated parts of society – representing the vast majority of the population. Thus, for example, 82% of people with a low education supported the Interim Agreement of September 1995, providing for Israel’s withdrawal from the populated Palestinian areas of the West Bank, and 80% opposed terrorist attacks against Israeli civilians, compared to 55% and 65%, respectively, among university graduates.

In short, it is not socioeconomic despair but the total rejection of Israel’s right to exist, inculcated by the PLO and Hamas in their hapless West Bank and Gaza subjects over the past 25 years, which underlies the relentless anti-Israel violence emanating from these territories and its attendant economic stagnation and decline.

At the time of the September 1993 signing of the Israel-PLO Declaration of Principles, conditions in the territories were far better than in most Arab states – despite the steep economic decline caused by the intifada of 1987-93. But within six months of Arafat’s arrival in Gaza in July 1994, the standard of living in the Strip fell by 25%, and more than half the area’s residents claimed to have been happier under Israel. Even so, at the time Arafat launched his war of terrorism in September 2000, Palestinian income per capita was nearly double Syria’s, more than four times Yemen’s, and 10% higher than Jordan’s – one of the better-off Arab states. Only the oil-rich Gulf states and Lebanon were more affluent.

By the time of Arafat’s death in November 2004, his terrorism war had slashed this income to a fraction of its earlier levels, with real GDP per capita some 35% below the pre-September 2000 level, unemployment more than doubling, and numerous Palestinians reduced to poverty and despondency. And while Israel’s suppression of the terrorism war generated a steady recovery, with the years 2007-11 even recording an average yearly growth above 8%, by mid-2014 a fully blown recession had taken hold, especially in the Gaza Strip.

Indeed, apart from reflecting the West Bank’s basic socioeconomic superiority vis-à-vis Gaza, the widening gap between the two areas during the Oslo years (the difference in per capita income shot up from 14% to 141%) was a direct corollary of Hamas’s transformation of the Strip into an unreconstructed terrorism entity, in contrast to the West Bank’s relative tranquility in the post-al-Aqsa Intifada years.

This, in turn, means that so long as Gaza continues to be governed by Hamas’s rule of the jungle, no Palestinian civil society, let alone a viable state, can develop. The creation of free and democratic societies in Germany and Japan after World War II necessitated a comprehensive sociopolitical and educational transformation. In the Gazan case as well, it will be only when the population sweeps its oppressive rulers from power, eradicates endemic violence from political and social life, and teaches the virtues of coexistence with Israel that the Strip can look forward to a better future.


This article appeared in The Jerusalem Post on June 4, 2018.

Prof. Efraim Karsh is Director of the Begin-Sadat Center for Strategic Studies, Emeritus Professor of Middle East and Mediterranean Studies at King’s College London, and editor of The Middle East Quarterly.

 

[Derksen]

https://twitter.com/x/status/1005049357748654080