Aparte dag met dubbele gevoelens gehad vandaag.
Ik had vorige week een berichtje hier geplaatst uit emotie die ik uiteindelijk de dag erna weer verwijdert had. Sommige leden weten misschien nog welke post ik bedoelde
Schwarzeneggertje. Ging erover dat het leven soms rare wendingen voor je in petto heeft en dat de dood en het leven dicht bij elkaar liggen. Clichématig ook vaak elkaar opvolgen. The circle of life zeg maar.
Paar weken terug tehoren gekregen dat we een zoon krijgen. Ook hier gepost op het forum. Helemaal in de wolken natuurlijk. Paar dagen later tehoren gekregen dat m'n oma (95) leukemie heeft. We hadden al langer het vermoeden dat ze kanker heeft, ze heeft er ook vrede mee. Geen chemo, slechts pijnstillers. Ze woont zelfs nog op haar zelf, is nog scherp van geest. Je moet immers ergens aan dood gaan toch? 95 is een mooie leeftijd. In mei wordt ze 96. Wie van ons zal dat halen met onze levenstijl, laat staan scherp van geest
.
Een week of 2 geleden was m'n andere oma (88) gevallen, brak haar heup. Dat is op die leeftijd met haar gezondheid statistisch gezien meestal einde oefening binnen een jaar, als ze überhaupt de operatie overleeft. Operatie ging goed, geen complicaties. Vorige week woensdag is ze een paar dagen na haar operatie plotseling overleden. Lag op een kamer met 3 anderen, niemand die het door had. Rustig weggevallen (waarschijnlijk bloedprop naar de hersenen of hartstilstand), geen lijdensweg. Netjes. Ik zou er voor tekenen op die leeftijd.
Het voelde al wat dubbel, maar deze dag sloeg alles. Vandaag hadden we dus om 11:30 in het ziekenhuis de 20 weken echo, alles zag er gezond uit, geen zichtbare afwijkingen, helemaal blij; een gezonde zoon! 3 uur later, om 14:30, hadden we de crematie van mijn oma.
De ene generatie maakt plaats voor de volgende. Iets heel moois als je het zo bekijkt. Het klinkt vaak zo cliché, is het opzich ook, maar ik kan er niks anders van maken vandaag.
Ach ja, over 50 jaar is het mijn beurt.