Al sinds mijn eerste poging om antwoorden te krijgen door mijn verhaal te doen op het internet kreeg ik te horen dat ik wel erg weinig vertrouwen moet hebben in mijn artsen. Echter is er niets minder waar. Ik heb er alle vertrouwen in dat de geconsulteerde medici mij trachten te beraden naar hun besten kunnen. Ik heb alleen tot het heden nog geen vertrouwen in hun diagnose. Of eerder het gebrek aan een diagnose. Het is voor mij niet meer de vraag of mijn psychische toestand zijn contributie's heeft in mijn klachten, maar in hoeverre. Aanvankelijk redeneerde ik teveel via het tertium non datur principe. Dat het of een somatoforme stoornis is of een echte 'ziekte'. Terwijl het net zo goed een en èn verhaal kan zijn. Zouden we niet allemaal in de tussentijd gek geworden zijn? Dat mensen met behoorlijk wat scepticisme tegenover mijn klachten staan is logisch. Elke patiënt met een idiopatisch klachtenpatroon botst vroeg of laat tegen dit voldongen feit aan. Deze ontkenning laat de diepgewortelde bezorgdheid alleen maar nog verder oplaaien. Ik spreek van ontkenning omdat het 'niet erkennen' impliciet ontkennen is. Geen erkenning betekent ook geen speciale behandeling. En ik wil mij niet in een slachtoffer rol wentelen, lieve lezers. Neen, maar met mijn klachten kan je niet zomaar doorgaan met je leven(lees: hobby's, werk, sport) zonder concessief gas terug te geven. Het is toch helemaal niet gek, gek worden wanneer er meer van mij wordt verwacht dan waar ik capabel toe ben. Volgens ene psycholoog of een filosoof, herinner het mij niet zo denderend, is dat zelfs exact de definitie van stress. Namelijk dat, en ik parafraseer "Datgene de situatie vergt de capaciteiten van de persoon in kwestie overstijgt volgens diens inschattingen" Maar wanneer mijn behandelaars dit aankaarten om vervolgens een causale omkering te maken zijn de rapen gaar. Het lijkt wel of men liever, verklaarbaar of niet, ten kosten van mijn welzijn een antwoord heeft op alles en nog meer. Ook mijn naasten en kennissen proberen weleens op subtiele wijze mij dat "klachten doen je minder doen, minder doen geeft klachten'' lulkoek-verhaaltje te verkopen. Het zijn dan altijd mensen die zelf met intrapsychische dilemma's en kwaaltjes kampen die in de eerste rij staan om de psychosomatische aantijgingen aan de man te brengen. Volgende keer dat dit gebeurt raak ik een muur. Het bewust stigmatiseren van mijn artsen die mij met eer en geweten onderzoeken en adviseren is de essentie alhier niet. Maar patiënten zoals ik, en minder aan mij verwante patiënten vanzelfsprekend ook, lijden weleens onder de onwetendheid van artsen. In dergelijke gevallen is opbouwende kritiek, eventueel een corrigerende tik in de artsenpraktijk op zijn plaats. Bijvoorbeeld wanneer je huisarts je vraagt waarom jij er per se een naam op wilt hebben plakken(?). Dat is praktisch hetzelfde als vragen waarom ik beter zou willen worden. Dit vraagt gewoon om huilpartijen na de consultatie. Voor je zelf opkomen is dan essentieel. Patiënten moeten durven assertief zijn. Ik moet assertief zijn. Desnoods vanachter mijn computer maar ik zal geheid meer van mij afbijten.
Allicht zal het de geïnteresseerde lezer opgevallen zijn dat ik minder kom informeren over mijn medische zoektocht. Dat dat vragen kan oproepen die ik sommige verschuldigd ben is ook niet meer dan normaal. Is dit omwille van mijn hersenmist AKA brainfart dat ik minder kom informeren? Heb ik de handdoek in de medische boksring gegooid? Was ik te druk bezig met de omvangrijke doch stevige paar t**ten verstopt in mijn log? Wel het antwoord is betreurenswaardig genoeg dat ik eigenlijk niet veel meer onderzoeken te ondergaan heb. De mogelijke boosdoeners beginnen langzamerhand op te geraken. Na het uitsluiten van b12 en coeliakie, wat dus reeds gebeurd is, zijn respectievelijk nog lyme en CVS over om te diagnosticeren of te schrappen. En dat laatste is hier in dit Belgen land alwaar de erkenning, parate kennis en behandelwijze zo bedroevend zijn dat je beter af bent met een sarcoïdose, ziekte van crohn of fibromyalgie niet echt bemoedigend. Ik heb oprecht m'n twijfels dat mijn huisarts wel weet wat CVS betekend. Zo zijn er wel meer dingen waar ik mijn twijfels over wil uiten. Welke zelfrespecterende arts heeft nu geen weet van de vrij ruime foutmarge van een serologische lyme-test? Natuurlijk is er niets mis met artsen die niet alles weten, zijn ook maar domme mensen zoals jij en ik. Echter, maak je patiënt dan alsjeblieft ook niet bang voor de sporadische complicaties van een lumbaalpunctie. Mijn voorlaatste consultatie, ook zo'n klassiek pareltje dat menig patiënt wellicht bekend in de oren klinkt wat luidde dat b12 mij niets zou helpen. Gebaseerd op mijn serumwaarde. Je zou verwachten dat een neuroloog wiens branche deze materie toch gedeeltelijk overkoepeld wel meer kennis er van in huis zou hebben. Ik zal me sowieso niet meer laten afschrikken van vreemde blikken en negatieve adviezen voor onderzoeken die ik als suggestie op tafel heb gelegd. Dan ben je met een weergaloze opluchting aan een coeliakie-test voorschrift geraakt waarmee je al één zorg minder meesleurt. Is een verantwoording van mijn kant alsnog geboden bij de uitvoerende arts. Met zijn onnozele ''gewrichtsklachten vallen niet onder coeliakie.''
Vitamine gebreken even buiten beschouwing: Verklaar me dan eens de acute verergering van klachten bij coeliakie patiënten waar gewrichtsklachten onder meer bij horen.
Of kan gluten intolerant persoon een vitamine deficiëntie even rap opbouwen als zijn diarree klachten. Met dit soort 'tegengestribbel' geraak ik er nooit. Als je niet voor een diagnostische formaliteit komt, moet je het zelf uitzoeken. En toch geef je beter geen blijk van je ingelezen te hebben. "Die forums(fora?) zijn de nagels aan hun doodkisten''. Wat dus gewoon een eufemisme is voor 'confronteer ons niet met onze bedroevende kennis'.
Beetje grof he? En dat wanneer het gewoon evengoed mijn schuld kan zijn. Had ik maar mijn vitamine D moeten bulken in de winter. En zeker geen gevaarlijke injecties moeten toedienen. Zal daar maar snel mee stoppen. Anders begeven mijn nieren het nog. We weten immers niet wat daar in kan zitten. En nu mijn bot-pijn niet meer te negeren valt, zal ik deze medici nog wel nodig hebben. Maar ja, bewijs maar eens dat je een excess calcitriol hebt. Dat die waarde uberhaupt betekenis heeft en geleid heeft tot een mogelijk aanwezige osteopenie dan wel osteoporose. Intussen neemt mijn vermoeidheid drastische proporties aan en kan ik onder behandeling bij een psycholoog. Want zo een trien die haar eigen appelflauwtes projecteert en mij heimelijk veracht is dan ook net wat ik nodig heb. Als het nog geregeld wordt via mijn trajectbegeleider. Dat is ook zo een voorbeeld van een doe het lekker zelf bediening. Ik zal mij voorlopig recht houden aan de surrealistische fantasieën waar ik terug gezond ben te verklaren. Kan mij dat echter nog moeilijk voorstellen hoe dat voelt, gezond zijn. Meer en meer begin ik mezelf onbewust te identificeren als deze persoon met zijn beperkingen, nochtans heb ik dit lang gezien als een tijdelijke manier van zijn. Het lijkt erop dat ik des te meer deze man met zijn beperkingen geworden ben, als het ware.
)
. Autisme en ADHD schijnen erg verwant te zijn. ADHD komt waarschijnlijk door verstoringen in de dopaminerge en noradrenerge systemen in de hersenen. De neurons in je hersenen ontvangen dan dus niet genoeg dopamine/noradrenaline om "goed" te kunnen functioneren. Omdat ADHD en autisme zo verwant zijn, zijn er onderzoeken gedaan naar de invloed van dopaminetekorten op autistische kenmerken. Het is niet wetenschappelijk bewezen, maar ze doen vermoeden dat ook autisme voortvloeit uit het niet goed functioneren van neurotransmitters in de hersenen (voornamelijk dopamine). Wat nu interessant is voor jou, is dat vermoeidheid en depressie gelinkt zijn aan een dopaminetekort. Wellicht vloeien jouw symptomen (vermoeidheid en cognitieve functies) voort uit je pervasieve ontwikkelingsstoornis. Daarom denk ik dat het misschien handig is voor jou om eens te kijken wat je er zelf van denkt, en of er wellicht iets aan te doen is. Denk aan ritalin, concerta, dexedrine (ik heb zelf geen idee hoe je anders je dopamine zou kunnen beïnvloeden) 
