Joop Kasteel
Cool Novice
- Lid geworden
- 22 apr 2012
- Berichten
- 57
- Waardering
- 12
- Lengte
- 1m88
Knock out of toch niet??
26 november 2009, er gaat een schok door vechtsport-Nederland, Mike’s Gym staat in de brand. Mike’s Gym, het paleis van Mike Passenier. Natuurlijk geruchten, waar of niet waar en de bijbehorende geruchten. Mike is notabene net in Japan aangekomen om met Badr Hari de K1 titel binnen te halen op 5 december.
Tijd om “The Boss” eens op te zoeken. Samen met vriend en coach Andrew (Gijs) Houtveen togen we naar Amsterdam, op naar wat eens ons trainingspaleis was. We rijden even langs de puinhopen maar rijden snel door omdat we de herinnering hoog willen houden. En zeg nu zelf, 2 kerels van 45 lentes met tranen op hun wangen is ook geen reclame, al scheelde ’t nog niet veel…
We spreken dus met Mike af, een paar honderd meter verder bij een broodjeszaak…ook geen straf…..
Alle geruchten blijken waar te zijn, er staat geen spaan meer overeind, alles, echt alles is weg. Het levenswerk van Mike is weg. Ik geloof niet dat er een liever mens in vechtsportland rond loopt als Mike, de man die ook aan de basis stond van de successen van uw columnist. Vanaf ’t begin heb ik Mike’s groot zien worden in de meest letterlijke zin van dat woord. Nog voordat de matten er lagen, stonden meerdere atleten, waaronder ondergetekende, op ’t beton te knokken onder Mike’s bezielende leiding. Mike, vaak onder de verf, maakte tijd voor ons, wij hadden immers altijd wel een wedstrijd in ’t verschiet Joeri Mes, Badr Hari, Joop Kasteel en Melvin Manhoef, noem maar op, Mike was er. Dat verklaart, denk ik, wel de onvoorwaardelijke trouw van zowel medewerkers als atleten aan Mike. Normaal zie je, ook in de vechtwereld, een flink verloop, bij Mike niet. Ik maakte 7 jaar lang en nu ook nog, deel uit van deze familie, en begrijp als geen ander dat je niet weggaat bij Mike. Daarnaast ook nog een fabelachtig trainer dus waarom zou je ook.
Vanuit Japan bereikten ons al de berichten dat Mike zwaar aangeslagen was maar snel daarna ook de berichten in de trant van; ik heb 8 tellen gekregen maar ik sta op, doe mijn kin op mijn borst en knok verder….om terug te keren als nooit eerder. Mike; “daar sta je dan op een station in Japan en hoor je dat alles weg is. Tranen rollen over je wangen. Komt er ook nog een fan langs die even een foto wil. Vandaag even niet, sorry”.
Maar lieve mensen, wat een drama zeg! Ontelbare uren vrijwilligerswerk zaten in deze fantastische gym, letterlijk bloed, zweet en tranen. De vraag rijst snel of Mike goed verzekerd was. Natuurlijk was de gym goed verzekerd maar sommige zaken zijn niet te verzekeren. De ontelbare bekers en belts die de gym rijk is/was, gekregen en gesponsorde apparatuur. Vooral de bekers en belts zijn onvervangbaar. Ik moet er niet aan denken dat mijn belt weg is, die is voor geen miljoen te koop!! Aan de andere kant staan de vrijwilligers ook nu al weer klaar om te helpen bij de nieuwe Mike’s, want die komt er, of dacht u van niet??!!
Tijdens ons gesprek is Mike vrolijk, strijdvaardig en natuurlijk gezellig, gelukkig! Mike vertelt dat de nieuwe locatie bijna een feit is dus zoals Mike al zei; “ ik heb 8 tellen gehad maar ik sta op, vecht door en win ’t gevecht toch”.
Net voor ’t inzenden van dit schrijven bereikt ons ’t bericht dat de nieuwe locatie ook echt een feit is. Vanaf eind januari gaan we aan de slag in de nieuwe gym in Oostzaan, vlakbij de oude gym.
Toch nog een traantje..van blijdschap.
JK.
26 november 2009, er gaat een schok door vechtsport-Nederland, Mike’s Gym staat in de brand. Mike’s Gym, het paleis van Mike Passenier. Natuurlijk geruchten, waar of niet waar en de bijbehorende geruchten. Mike is notabene net in Japan aangekomen om met Badr Hari de K1 titel binnen te halen op 5 december.
Tijd om “The Boss” eens op te zoeken. Samen met vriend en coach Andrew (Gijs) Houtveen togen we naar Amsterdam, op naar wat eens ons trainingspaleis was. We rijden even langs de puinhopen maar rijden snel door omdat we de herinnering hoog willen houden. En zeg nu zelf, 2 kerels van 45 lentes met tranen op hun wangen is ook geen reclame, al scheelde ’t nog niet veel…
We spreken dus met Mike af, een paar honderd meter verder bij een broodjeszaak…ook geen straf…..
Alle geruchten blijken waar te zijn, er staat geen spaan meer overeind, alles, echt alles is weg. Het levenswerk van Mike is weg. Ik geloof niet dat er een liever mens in vechtsportland rond loopt als Mike, de man die ook aan de basis stond van de successen van uw columnist. Vanaf ’t begin heb ik Mike’s groot zien worden in de meest letterlijke zin van dat woord. Nog voordat de matten er lagen, stonden meerdere atleten, waaronder ondergetekende, op ’t beton te knokken onder Mike’s bezielende leiding. Mike, vaak onder de verf, maakte tijd voor ons, wij hadden immers altijd wel een wedstrijd in ’t verschiet Joeri Mes, Badr Hari, Joop Kasteel en Melvin Manhoef, noem maar op, Mike was er. Dat verklaart, denk ik, wel de onvoorwaardelijke trouw van zowel medewerkers als atleten aan Mike. Normaal zie je, ook in de vechtwereld, een flink verloop, bij Mike niet. Ik maakte 7 jaar lang en nu ook nog, deel uit van deze familie, en begrijp als geen ander dat je niet weggaat bij Mike. Daarnaast ook nog een fabelachtig trainer dus waarom zou je ook.
Vanuit Japan bereikten ons al de berichten dat Mike zwaar aangeslagen was maar snel daarna ook de berichten in de trant van; ik heb 8 tellen gekregen maar ik sta op, doe mijn kin op mijn borst en knok verder….om terug te keren als nooit eerder. Mike; “daar sta je dan op een station in Japan en hoor je dat alles weg is. Tranen rollen over je wangen. Komt er ook nog een fan langs die even een foto wil. Vandaag even niet, sorry”.
Maar lieve mensen, wat een drama zeg! Ontelbare uren vrijwilligerswerk zaten in deze fantastische gym, letterlijk bloed, zweet en tranen. De vraag rijst snel of Mike goed verzekerd was. Natuurlijk was de gym goed verzekerd maar sommige zaken zijn niet te verzekeren. De ontelbare bekers en belts die de gym rijk is/was, gekregen en gesponsorde apparatuur. Vooral de bekers en belts zijn onvervangbaar. Ik moet er niet aan denken dat mijn belt weg is, die is voor geen miljoen te koop!! Aan de andere kant staan de vrijwilligers ook nu al weer klaar om te helpen bij de nieuwe Mike’s, want die komt er, of dacht u van niet??!!
Tijdens ons gesprek is Mike vrolijk, strijdvaardig en natuurlijk gezellig, gelukkig! Mike vertelt dat de nieuwe locatie bijna een feit is dus zoals Mike al zei; “ ik heb 8 tellen gehad maar ik sta op, vecht door en win ’t gevecht toch”.
Net voor ’t inzenden van dit schrijven bereikt ons ’t bericht dat de nieuwe locatie ook echt een feit is. Vanaf eind januari gaan we aan de slag in de nieuwe gym in Oostzaan, vlakbij de oude gym.
Toch nog een traantje..van blijdschap.
JK.
