Mooi stukje over Ruiz
http://www.ad.nl/ad/nl/5598/Sportco...-Bryan-Ruiz-voetballer-om-in-te-lijsten.dhtml
Vaarwel Bryan Ruiz, voetballer om in te lijsten
Toen Bryan Ruiz op een dag wat shirtjes ging kopen in de fanshop van FC Twente, werd hij verliefd op het meisje achter de kassa. Ze was 19 - en niet echt het prototype voetbalvrouw, maar lief en vriendelijk was ze wel. Dat is ook best wat waard, vind ik, en Bryan Ruiz vond dat ook.
Voor wie graag voetbalvrouw wil worden; laat u niet misleiden door dit verhaal. Ga niet meteen heel gretig achter de kassa van een fanshop zitten met een leuke kleurspoeling, want voetballers komen zelden tot nooit in fanshops. Wanneer voetballers een shirtje nodig hebben om weg te geven, sms'en ze de materiaalman of de kledingsponsor wel, of desnoods hun zaakwaarnemer. Zo gepiept.
Alleen Bryan Ruiz koopt zijn shirtjes eigenhandig in de fanshop van FC Twente, blijkbaar, en dat zegt vrij veel over Bryan Ruiz, misschien zelfs wel alles. Je ziet hem staan bij die kassa, een tikkeltje verlegen, met één hand op de portemonnee in zijn broekzak. Welke naam meneer erop gedrukt wil hebben, vraagt het lieve meisje. Doe maar 'Bryan', zegt Bryan.
Het droevigst aan die transfergekkigheid op 31 augustus waren niet zozeer de leugens en het bedrog, verpakt in een circus van opgefokte clubdirecteuren en geile zaakwaarnemers. We kunnen daar wel weer een morele discussie over ophangen met z'n allen, maar het begint wat te tochten met al die open deuren.
Laten we ons liever druk maken over het afscheid van Bryan Ruiz, de allermooiste voetballer van de laatste tien jaar eredivisie - en de sportiefste bovendien. Opeens was-ie toch nog weg, naar Fulham nota bene, en iedereen leek het maar normaal te vinden.
Terwijl het om te huilen is juist, zo erg. Ik wil hier ook weer niet al te sentimenteel doen, maar het vertrek van Bryan Ruiz naar de Engelse middenmoot, dat gaan we veel langer voelen dan we durven denken. Een nederlaag is het, voor ons allemaal.
Toen Jari Litmanen ons voor het eerst verliet, in mei 1999, klapte het Bredase publiek de handen stuk voor een speler van wie we in Nederland allemaal een beetje waren gaan houden. NAC was zojuist gedegradeerd, die dag, maar klaterend rolde het applaus van de tribunes toen Litmanen het veld afsjokte, met die mooie opgetrokken schouders.
Bryan Ruiz is ook zo'n speler. Een voetballer zo prachtig dat hij elk clubsentiment overstijgt. Stijlvol in het kwadraat, een tikkeltje vertraagd spelend, als een soort retro-voetballer uit de jaren '70. Een jongen zo alledaags en aanraakbaar bovendien, dat hij in de clubshop van FC Twente een shirtje gaat kopen voor zijn vrienden in Costa Rica - en prompt verliefd wordt op het meisje achter de kassa.
Toen Litmanen twaalf jaar geleden vertrok, bleef er nog genoeg over om van te genieten in de eredivisie, want het seizoen daarop hadden we ook Laudrup, Nilis en Van Nistelrooy nog. Bryan Ruiz laat een leegte achter.
Nooit zullen we, let op mijn woorden, een eredivisiespeler zo hevig gaan missen als hij, de Wezel uit Costa Rica. Een voetballer om in te lijsten. (Sjoerd Mossou)
http://www.youtube.com/watch?v=Udc9l38ff2g