- Lid sinds
- 7 okt 2002
- Berichten
- 55.009
- Waardering
- 3.208
Omdat dit moet door het Google beleid, zo erg is het nietEdit: Werd mijn g odverdomme nu automatisch veranderd in potverdomme? Vrijheid van meningsuiting KUT

Volg de onderstaande video samen om te zien hoe u onze site kunt installeren als een web-app op uw startscherm.
Notitie: Deze functie is mogelijk niet beschikbaar in sommige browsers.
Omdat dit moet door het Google beleid, zo erg is het nietEdit: Werd mijn g odverdomme nu automatisch veranderd in potverdomme? Vrijheid van meningsuiting KUT

'mericansOmdat dit moet door het Google beleid, zo erg is het niet![]()

Omdat dit moet door het Google beleid, zo erg is het niet![]()
http://m.tijd.be/9587849.art?sid=57080721Zelf pleit de Kerchove voor een verdere harmonisering van het strafrecht. ‘Maar laat ons niet iedereen die terugkeert van Syrië in de cel stoppen, want daar zullen ze nog radicaler zijn en anderen inspireren’, klinkt het. ‘We weten dat veteranen kunnen inspireren. Zelfs al deden ze in Syrië slechts de afwas en stonden ze niet in de frontlinie. Hij zal doen alsof hij de grote held was, dat hij tientallen mensen onthoofd heeft.’
‘Maar laat ons niet iedereen die terugkeert van Syrië in de cel stoppen, want daar zullen ze nog radicaler zijn en anderen inspireren’
Tijdens de manifestatie zondag in Brussel in het zog van de terreuraanslagen in Frankrijk, kregen twee agenten van de politiezone Brussel Hoofdstad Elsene een meningsverschil over een religieuze kwestie. Een van beide agenten greep zijn dienstwapen en bedreigde zijn collega.
Brussels burgemeester Yvan Mayeur tilt zwaar aan het incident en verordende onmiddellijk een onderzoek. Hij preciseerde dat indien een en ander waar blijkt te zijn, dit om een uiterst zware overtreding gaat.
De woordvoerster van betreffende politiezone verklaarde dat een gerechtelijk dossier en een intern onderzoek werden geopend. Ze gaf verder geen commentaar.
De twee agenten, één van Belgische en één van Marokkaanse afkomst, begonnen te bekvechten over godsdienst in een politiecombi, waarin nog drie andere personen zaten. Het kwam tot een scheldpartij waarop de Belgische agent zijn dienstwapen trok en het op zijn collega richtte. Die diende op een Brussels politiecommissariaat klacht in.
Charlie hebdo waren linkse idealisten die op een enorme extreem heldhaftige manier aan de maatschappij wouden aantonen dat islam niet gewelddadig genoeg was om hen brutaal af te slachten. Ze waren niet anti islam, schijn bedriegt. Ze waren meer begaan met islam dan eenieder, veel meer dan een baardaap die elke dag allahu akbar scandeerd. Maar islam heeft hen gefaald...
Het was extreem moedig van hem, maar oh zo naief.
Ze hebben de brutaliteit van mensen onderschat of weigerden het te onderkennen. Een 5 minuten bezoek naar 4chan b of bestgore was toch genoeg om daarin wat realistischer te zijn.
Ik heb net de beelden gezien van een aantal journalisten. Huilend en stokstijf...alsof de realiteit tot hen doordrong, hun linkse idealistische bubbel is gebarsten.
Rip.
Al in 2004, toen cineast en columnist Theo Van Gogh vermoord werd, hadden we die discussie. In bijna identieke termen. De Morgen blokletterde toen op zijn voorpagina: ‘Het vrije woord is vermoord’. De links-liberale krant stond hiermee niet alleen. In De Standaard schreef de rechts-liberale rechtsfilosoof Paul Cliteur: ,,Met Theo van Gogh stierf een van de meest markante pleitbezorgers van het vrije woord.’’ Het is nu niet anders. Maar waren en zijn Theo Van Gogh en Charlie Hebdo echt de kampioenen van het vrije woord?
Als het om vrije meningsuiting gaat moet een onderscheid worden gemaakt tussen wat er wordt gezegd, en hoe het wordt verwoord. Van Charlie Hebdo is bekend dat het de provocatie opzoekt, en er niet voor terugschrok om cartoons te publiceren die weinig smaakvol waren en konden kwetsen en/of beledigen.
De Europese pers, die volop de kaart trekt van de pseudo-analyse “waardenconflict” in plaats van de echte politieke vragen te stellen, dacht dit vorige week te moeten overdoen door nog maar eens dezelfde cartoons te publiceren, in sommige gevallen alweer vulgair en nodeloos provocerend. Het journalistengild, dat gewoonlijk op de voorste rij staat om de noodzaak en weldaden van "diversiteit" aan te prijzen, weigert blijkbaar elke tegemoetkoming aan sommige nochtans perfect legitieme gevoeligheden in die “gediversifieerde” samenleving, vooral als het om religie gaat. De diversiteit lijkt zich strikt te moeten houden aan de contouren van de allesoverheersende liberaal-libertaire sharia, waarvan de inhoud door een ideologische elite bepaald lijkt te worden.
Fatsoen
Beperkingen aan de vrijheid van meningsuiting zijn nochtans niets nieuws. Laster en eerroof zijn sinds lang bij wet verboden. Er toe aanzetten de wet te overtreden, is dat eveneens. Het Strafwetboek (“ons” Strafwetboek) sanctioneert bovendien niet enkel laster en eerroof, maar ook belediging, in het bijzijn van anderen of door “geschriften, prenten of zinnebeelden” die aangeplakt, verspreid of verkocht, te koop geboden of openlijk tentoongesteld worden. Als we opkomen voor “onze” vrije meningsuiting, sluit dat dus duidelijk niet het recht om te beledigen in. Want dat recht bestaat simpelweg niet.
John Stuart Mill (1806-1873), auteur van On Liberty, wordt terecht beschouwd als een van de theoretici die de grondslagen hebben gelegd van een politieke filosofie die erg veel belang hecht aan de vrijheid van denken en discussie. In Tegen de decadentie schrijft Paul Cliteur over de intellectuele traditie waartoe Mill behoort: "Wat die mensen met elkaar verbindt, is niet dat zij atheïst zijn, maar dat zij allemaal godsdienst onder kritiek hebben gesteld. Zij hebben dat soms op hardhandige wijze gedaan, door te laten zien dat niet alles wat in de heilige geschriften aan morele voorschriften wordt aanbevolen, de toets van een redelijke kritiek kan doorstaan. Maar soms ook door het gedrag van Jezus, Mohammed, Boeddha of zelfs God te bekritiseren.’’
Dat belet John Stuart Mill niet om in On Liberty te stellen dat publieke handelingen die indruisen tegen normen van fatsoen, eerbaarheid of waardigheid, mogen worden verboden zonder dat van een ongeoorloofde vrijheidsbeperking sprake kan zijn.
Mill maakt duidelijk dat niet alle uitingen de bescherming van meningen moeten krijgen. Wat op een onbehoorlijke wijze wordt geformuleerd, verdient volgens Mill geen bescherming, niet om wat wordt gezegd, maar door de wijze waarop het is verwoord. Men kan niet naar Mill verwijzen om Charlie tot heraut van het vrije woord uit te roepen. Dat betekent nog niet noodzakelijk dat het verstandig zou zijn om restricties op te leggen, enkel dat er tegen zulke restricties geen grondrechtelijke – en dus absolute en allesoverheersende – bescherming hoort te zijn.

Charlie hebdo waren linkse idealisten die op een enorme extreem heldhaftige manier aan de maatschappij wouden aantonen dat islam niet gewelddadig genoeg was om hen brutaal af te slachten.
Iemand een atoombommetje die ik mag lenen?

