- Lid geworden
- 4 jul 2005
- Berichten
- 72.647
- Waardering
- 38.372
- Topic Starter
- #481
Interessante post van tymboo destijds:
Ik heb soms de indruk dat er pas sprake was van 'Palestijnen' na WWII. Er wonen toch ook circa 3 miljoen 'Palestijnen' in Jordanië?
De Ottomanen spraken geloof ik ook al over Palestijnen, Arminius. Hieronder worden de termen ‘Palestijnen’ en ‘Arabieren’ ook door elkaar gehaald maar als je een definitieverschil zou willen creëeren dan valt onder de term ‘Arabieren’ een veel grotere groep mensen, namelijk iedereen die Arabisch spreekt. Dat is een groot deel van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Onder ‘Palestijnen’ valt de nogal moeilijk te definiëren Arabische subcultuur die vanuit de Oudheid en de Bijbel terug valt te leiden tot de ‘Filistijnen’; een zeevolk dat zich rondom Gaza en andere kuststeden in de regio vestigde voor Christus. De etnische groep van de Filistijnen verdween overigens met de Romeinse bezetting, de Filistijnen hadden zich vermengd met de Assyriërs en andere Arabische volkeren. Na de leegloop van Judea werd de Romeinse provincie hernoemd als ‘Palestina’ en zo werd het later ook genoemd door de Ottomanen.
Belangrijke noot in de hele discussie: er is tot aan 1948 net zo min sprake van ‘Palestina’ als van ‘Israël’. De staat Palestina bestond niet. De regio wordt achteraf vaak ‘de Palestijnse gebieden’ genoemd. Een moeilijk aan te duiden gebied. Het kan variëren van een relatief klein gebied rondom Gaza en op de Westbank tot een enorm gebied ter grootte van de oude Romeinse provincies Judea en Syria. Wanneer je dan precies een Palestijn bent is zoals hierboven te lezen ook lastig te definiëren
Het conflict is een gebed zonder eind. De manier waarop de Palestijnen van hun land zijn verjaagd na WO2 is onmenselijk. Palestijnse steden als Haifa en Tel Aviv werden gewoon ‘verjoodst’. Straatnamen verdwenen, hele steden werden hernoemd in een paar jaar tijd en de plaatselijke bevolking werd verjaagd. Tegelijkertijd waren het ook de Arabische grootgrondbezitters die hun land net zo makkelijk verkochten aan rijke Joden en daarmee de Palestijnen in het nauw dreven. De manier waarop de Joden door de Romeinen werden verdreven was bijna net zo onmenselijk. Joden hebben sinds de opkomst van het christendom en later de Islam altijd te lijden gehad onder antisemitisme en pogroms, ook in ‘de Palestijnse gebieden’.
Het Oude Testament legt de basis voor rabiaat antisemitisme door de Joden de schuld te geven van de uitlevering van JC aan de Romeinen. Dat antisemitisme uit zich in verbanning, gebruik van buitensporig geweld en pogroms door de gehele Middeleeuwen en vroegmoderne tijd heen, maar pas na het eerste Zionistische congres onder Herzl, na de Dreyfus-affaire in Frankrijk en na verdere uitwassen van dat antisemitisme (pogroms) in met name Oost-Europa en Rusland (eind 19e eeuw) begonnen de Joden vrij massaal naar Palestina terug te keren. Die aliyahs namen nog eens flink in aantal toe na de Balfour-verklaring waarin de zionisten een nationaal tehuis in en om Jeruzalem werd beloofd door de Britten. De échte kiem voor alle ellende ligt bij de Britten en in mindere mate de Fransen, met hun rol in die Balfourverklaring, in het Sykes-Picotverdrag en in de Hoessein-MacMahoncorrespondentie. Allerlei verschillende, elkaar tegensprekende beloftes: de Arabieren zouden een eigen staat krijgen, de Joden een nationaal tehuis maar uiteindelijk verdeelden de Britten de Fransen het Midden-Oosten gewoon onderling.
De Britten hebben later ook hun eigen fouten weer in gezien toen ze het Witboek opstelden, waarin ze de Joodse immigratie weer aan banden legden, overigens bijzonder onhandig getimed (1939, toen waren er nogal wat Joden op de vlucht). Toen na WO2 de grote exodus op gang kwam van Joden die de Holocaust hadden overleefd trokken de Britten hun handen af van het probleem. En verkochten Arabische grootgrondbezitters dus massaal hun land aan Joden. Tel daarbij op de macht van de Hagana, het belang van de olie, het medelijden met de Joden en het besef dat zij ergens een veilige plek moesten hebben na WO2, de strategische ligging van Israël als enige democratie middenin het kruidvat dat het Midden-Oosten is (dichtbij Europa), het economische belang van een vrije doorgang via het Suezkanaal en de Rode Zee naar Azië en men begrijpt de steun de Israël ontvangt van Westerse landen. Het is mij in elk geval heel helder dat zeker niet alléén de Joden schuldig zijn aan het probleem.
Ik heb de laatste tijd - omdat ik er veel lessen over geef - nog eens extra veel er over gelezen en ik hang toch steeds meer naar het idee van het integrationisme (gemunt door oa Ben-Goerion): er is namelijk nauwelijks een wezenlijk etnisch verschil tussen aan de ene kant de Joden die uitgewaaierd waren over Azië en Europa en terug waren gekeerd vanuit die diaspora naar de Palestijnse gebieden en aan de andere kant de Joden en Palestijnen/Arabieren die eeuwenlang in de Palestijnse gebieden zijn blijven wonen, zich vermengd hebben of in essentie al sinds de Romeinse tijd vermengd waren. Ook daarin zit de verwarring bij yasmine: het Joodse volk uit de diaspora is generaliserend gesproken veel homogener dan de Joden die in de Palestijnse gebieden bleven. Want onder Joden in de diaspora was het usance zich niet of nauwelijks te mengen met de plaatselijke bevolking, zeker in Azië (oa de reden waarom het Joodse volk wist te ‘overleven’ en niet vermengd raakte met andere volkeren). Joden woonden in eigen, afgezonderde gemeenschappen (Babylon) of in aparte wijken, met hun eigen synagoges en andere religieuze uitingen. Terwijl in de Palestijnse gebieden een soort mengelmoes ontstond: de Joden die bleven vermenigvuldigden zich op grote schaal met christelijke Arabieren, Filistijnen, Ottomanen, etc. Die ‘joden en palestijnen die vredig met elkaar samen leefden’ wisten zelf vaak niet eens wie nou volgens de definitie Joods was en wie Palestijn. Sterker: het overgrote deel van de zionisten (Joden die een eigen staat wilden dus) kwam oorspronkelijk uit de diaspora. De meeste Joodse gemeenschappen in de Palestijnse gebieden waren geen zionisten. Pas met de opkomst van dat zionisme en de terugkeer van zovele Joden uit de diaspora kwam er in de Palestijnse gebieden weer een duidelijke tegenstelling tussen Joden en Palestijnen, en die werd nog eens hevig versterkt na de Zesdaagse Oorlog en de Jom Kipoeroorlog.
Terugkomend op het integrationisme: ik weet dat dit in de huidige situatie overkomt als een ietwat dromerig, geitewollensokken ideaalbeeld want het zou betekenen dat twee volkeren die nu als totaal verschillend worden gezien en die in grote onmin met elkaar leven min of meer in elkaar op zouden moeten gaan. Maar tot de Zesdaagse Oorlog in 1967 is dit een idee geweest dat ook door veel Israëliërs én Palestijnen werd gedeeld. Sindsdien is het gebruik van geweld zo uit de hand gelopen - laten we eerlijk zijn; met name van de Israëlische kant - dat dit integrationisme min of meer in de vergetelheid is geraakt.