XXL Nutrition

Snowwhite on the move (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Gewoon een keer goed de waarheid zeggen. Dat komt misschien een beetje k*t en onaardig over, maar het helpt wel. Heb ik ook wel eens gehad met zo'n kletsmajoor, ondanks dat ik bewust een koptelefoon op had tijdens het trainen. Ik kreeg een analyse van wedstrijden uit alle Europese voetbalcompetities van het weekend ervoor, ondanks dat ik voetbal amper volg en het mij niet interesseert. Gewoon op een nette manier zeggen dat je je op je training wil focussen en niet wil ouwehoeren. Daarna negeren, dan houdt het vanzelf op.
 
Bij je gebruikersnaam en topicnaam moet ik iedere keer hieraan denken, geweldig nummer:
Dit heeft ongetwijfeld niets te maken met de keuze voor je naam, sorry voor het vervuilen van je log :P.
 
Bij je gebruikersnaam en topicnaam moet ik iedere keer hieraan denken, geweldig nummer:
Dit heeft ongetwijfeld niets te maken met de keuze voor je naam, sorry voor het vervuilen van je log :P.
Oh, vind ik ook een prachtig nummer, echt!
 
Geweldig log. Het kan niet anders dan dat we in dezelfde gym trainen met onaardige medewerkers, herken de verhalen over bijna al die lui heel goed. Heerlijk leesvoer.
 
Ik kom net terug van de Enercup in freakin’ Hoogeveen. Ik had het nuttige met het onaangename verenigd door met de huisvrouw van de ongezellige sportschool met te harde muziek te gaan. Anders moest ik een avond sushi met haar eten, nee, dan liever dit. Ik ging naar de Enercup omdat trainer C weer op moest en omdat ik, nu ik 8 kilo ben afgevallen, er toch over zit te denken ook een keer mee te doen en ik dacht dat de Enercup me kon helpen in de besluitvorming. Ik geef mezelf tot 2019 om na te denken, verder af te vallen en ondertussen te gewichtheffen, dan ga ik beslissen (PS. Bij -10kg post ik een foto).

Trainer C zei dat ze voor de eerste pauze al op moest. Dus wij op tijd vertrekken, te weinig tijd om nog te sporten (dikke ruk ook echt). Eenmaal daar moesten we ons eerst door de boardshortboys en bikinimeisjes heen werken, waarbij elk exemplaar werd voorzien van uitgebreid commentaar door de huisvrouw. Echt, mijn oren, mijn ziel, mijn hele innerlijke wezen in alle facetten geschaad door de overdaad aan prikkels. Toen de eerste pauze kwam en we trainer C nog steeds niet hadden gezien, appte ik haar; nee, ze moest pas om 19:00 op. Wel G*&^%&#*@dverd))($*$^@mme.

En ineens zag ik het he-le-maal niet meer zitten. Ik zat al stiekem op de NS-app te kijken wanneer de eerste trein vanuit station freakin’ Hoogeveen terug ging naar huis. Maar toen vond ik dat ik moest man-uppen en zei ik tegen de huisvrouw dat ik naar huis wilde en dat ik best bereid was alleen een trein te pakken (note to self: volgende keer zelf rijden). Nee, zei ze, samen uit, samen thuis (is er een dienstpistool?). Dus we hebben eerst nog 2 uur verlaat geluncht bij zo’n tent met plakkerige tafeltjes in freakin’ Hoogeveen en 2 uur lang de kramp in mijn gezicht gevoeld van een fake begrijpende blik bij al haar verhalen waarin ze zelf totaal niet verantwoordelijkheid was en alles haar maar overkwam, echt hoor. Daarna nog een autorit, een beleefdheidsuitwisseling voor de deur ('ja, doen we snel nog een keer!'), ik kon niet meer... En nu ben ik thuis. Kapot! Trainer C alweer niet gezien en een hele zondag naar de klooien. Je bent een huismus he, je houdt van regelmaat, je sportschooltjes, je havermoutje en je bedtijd van 21:00, niet van dit soort fratsen. En je bent een beetje autist, dat ook.

Wie ik wel zag op het podium was de oude personal trainer Mario. Die arme ouwe man. Ik herkende hem eerst niet want hij was zo afgevallen, maar niet goed afgevallen, want hij was ook massa verloren. Zijn spraytan was ook niet goed gelukt en hij fade eigenlijk to grey. En ik had het zo met hem te doen. Bij de pose down gingen al die jonge kerels voor hem staan en hij kwam helemaal niet uit de verf. Kreeg ook pas de 236th call out en later zag ik hem alleen aan een statafeltje in de bar staan. Mijn hart brak. Denk dan aan een liedje van Acda en de Munnik ‘He hallo hoogmoed, hier de val’. Hopelijk heeft hij een veerkrachtige persoonlijkheid, die Mario, of heeft hij de helft niet door, dat is dan ook maar een zegen.

Het gewichtheffen gaat goed. Heb op mijn hele lichaam blauwe plekken van het nog niet precies kunnen inschatten waar de stang gaat landen op mijn lichaam; schenen, benen, sleutelbeen, schouders en rug. Maar de most stupid blauwe plek zit toch wel op mijn kruis, de vajayjay, de flamoes, de mossel, mensen. Schijnbaar met de snatch geef je de bar een zetje met je kruis om hem omhoog te werken. Hadden ze even kunnen zeggen van tevoren. Maar nee, daar hoor je niemand over.

Mijn knappe PL-coach die me nu leert gewichtheffen is niet ontevreden, al moet ik nog met hem werken aan zijn feedback skills; “je maakte wel drie, vier, vijf fouten en je had hem toch!”. Onlangs kwam hij langslopen terwijl ik aan het trainen was en zei hij en passant “je lift nog steeds als een elfje”. Dat is ook zo, overigens. En het heeft me er wel toe aangezet het elfje eruit te rammen, al zit er soms nog een zweem fairydust bij een lift van me. Beginner he, jongens, cut me some slack.

Toen de lokale crossfitbox een beginnerswedstrijd ‘Trekken en Stoten’ (heel even kleine grinnik) organiseerde, vond de knappe PL-coach dat ik me op moest geven. Ik wist al gelijk dat that ain’t happening. In plaats daarvan had ik me opgegeven om de hele dag als vrijwilliger barbells te laden en mensen te wegen. Dat was helemaal niet vervelend trouwens (vooral het mensen wegen was leuk), alleen wel één keertje mijn vinger tussen twee barbells gekregen; binnenmonds vloeken en weer dooooorrrrr. En ik kreeg een T-shirt van het evenement en elke keer dat ik die nu aan doe, denkt die knakkerd van de ongezellige sportschool met te harde muziek die denkt dat ik een Rus ben: ‘zie je wel, ze is vet goed’. Maar dat ben ik niet! Al hoewel, als ik wel aan die beginnerswedstrijd had meegedaan, was ik niet eens de laatste geweest, maar een goede lagere middenmoter.

Maar all is well, ik voel me goed, gelukkig en blij. Het leven is goed.

PS. Ben nog uitgerukt voor die fotoshoot van de bootcamp; maar sta op geen enkele foto, want er was een hele horde mensen en ik viel totaal niet op. Beetje zoals Mario zeg maar. Is niet erg, no worries, nee, echt niet (straks thuis even huul’n).
PS. Het vervelende ventje bij de PL-sportschool is voor een half jaar naar het buitenland vertrokken. De lucht brak hemelsblauw open, jongens, ik kreeg weer lucht, adem, ruimte, alles.


“I’m a popular loner, I know a lot of people and a lot of people know me, but my circle is small and I’m usually by myself.”

“2018 is almost over and all I gotta say is what the fuck was that”

“Mood for today: it’s gonna be a no from me”

“Everytime I socialize I’m like ok that’s enough for the next eleven days”
 
Op de PL-sportschool gaan ze met z’n allen een dagje skiën. Toen de knappe PL-coach vroeg of ik ook mee ging zat ik als een razende te zoeken naar een gepast antwoord, uiteindelijk werd het: “Ik blijf nog liever thuis om iets schoon te maken”. Ik heb één keer met mijn jaarclubje (allang geen contact meer mee) geskied, al na twee dagen die kloterige stokken aan de kant gegooid, pizza besteld en sleetje gereden. Het skiën is me te hoog, te snel en te hard vallen-blessures-in een karretje-wajong uitkering-had me liever laten gaan.

En als ik ergens fakking diepongelukkig van word, is het wel van sociale groepsgebeurens. Ik ben ook nog de gangmaker tijdens zo’n gebeuren, maar van binnen is het huilen en papa willen bellen of hij me komt halen. Zo zat ik weer in zo’n tochterig huisje ergens bij Utrecht met mijn vriendinnen van vroeger een weekendje weg te gaan. “Oooh wat een schattig huisje, zo authentiek, oh, kijk, die balken en die bedstee, wat vind jij ervan?” “De tyfus”. Om vervolgens in een tweepersoonsbed met een vriendin te slapen, arelaxt, wel eigen kussen mee, dat dan wel, en for the crack of dawn (6:00) wakker te worden, want zo vroeg ben je altijd wakker (ook al lag je er laat in), beroerd geslapen, in je eentje beneden op de bank te zitten voor je uit te staren in het donker, wachtend tot het licht wordt, want dan kan je hardlopen, dan gaat de tijd sneller voorbij. Want ja, je hebt ook niet echt een gewichtheffaciliteitje in de buurt daar (ik heb het gecheckt, serieus). Toen ik thuis kwam en superblij was, gelijk ruzie gemaakt met mijn vriend, omdat ik riep dat ik niet meer ga volgend jaar en hij vond dat ik wel moest gaan, anders zou ik –nog meer- verzuren, zei hij.

Soms denk ik wel eens dat ik een betere partnerkeus had kunnen doen. Maar ja, de knappe PL-coach bijvoorbeeld, is ook niet alles. Zo kan hij ongegeneerd zijn zaakje via zijn broekzak even recht leggen als ik met hem praat. Is dat normaal? En laatst moest hij zo hard om me lachen (ben namelijk hilarisch) dat er snot uit zijn neus kwam. Dan kom ik toch weer ‘thuis’ bij mijn goeie ouwe saaie vriend bij wie het zaakje volgens mij wel recht ligt en zijn neus regelmatig snuit. Die ook trouwens altijd in het buitenland werkt en niet thuis is en ik ben eigenlijk veel saaier en inderdaad zuurder dan hij, maar het gras is bij ons nog steeds groen.

Onlangs ook weer even en passant (ja, dit keer de Franse woorden in Italic) 50 kg bij een mislukte jerk op de achterkant van mijn hoofd laten vallen, trok mijn hele staart los en mijn schouder een tikje uit het gewricht. “Je moet de stang ook gewoon van je af gooien” zei mijn knappe PL-coach. Ik wist alleen niet hoe en ben dan bang dat ik iets kapotmaak wat niet van mij is. Wat bedachtzaam. Dus heeft een andere hele sympathieke gast uit de PL-sportschool me geleerd hoe ik de stang van me af kan laten pleuren. Toch necessary skills voor een gewichtheffer. Heb je altijd nog onvoorziene situaties die je niet geoefend hebt, waarbij je toch nog hanging on for dear life met de stang doet. Het is een leerproces he. Ik gun mezelf de tijd. And –still- have fun while doing it

En verder alles goed. Ga volgende week op vakantie naar Lapland, waar voor het eerst in 8 jaar geen sneeuw ligt. Holadieeeee!

Ben nu 9,7 kg afgevallen, dus nog 0,3 te gaan en dan komt er een foto hieronder! Valt me nog dik tegen hoe ik eruit zie. Dus we gaan denk ik nog even door met afvallen (-12). Ik heb van deze hele afvalsessie twee dingen geleerd:
1. Voor afvallen moet je een lange tijd uittrekken, het duurt maanden en maanden en het is every damn kilo by every frustrating damn kilo.
2. Leren hoe je jezelf herpakt als je het verprutst. En weer dooooorrrrrrrr.

“Trust the process”

“Instead of LMAO or LOL, I’m gonna start using BATMN (blew air through my nose) because that’s what really happens when I read something funny”

“Let your kids believe in Santa Claus, you over there believing in waist trainers and Herbalife”

“Please just ask yourself the question you’re about to ask me out loud and really consider if it needs to be put into the universe or if, in fact, we could all live without you opening your mouth”
 
En als ik ergens fakking diepongelukkig van word, is het wel van sociale groepsgebeurens.
Zo herkenbaar, ik ben daar ook écht niet van. Ik moet wel zeggen dat ik 1x heb geskied en ondanks dat ik helemaal geen wintersporttype ben (en al helemaal een hekel heb aan après-ski) vond ik skiën best leuk.

Soms denk ik wel eens dat ik een betere partnerkeus had kunnen doen.
:eyebrow:

Onlangs ook weer even en passant (ja, dit keer de Franse woorden in Italic)...
Doe ik ook altijd. :D

Ik lees dit topic echt met zó veel plezier en herken bepaalde dingen. Je taalgebruik en verwoording leest echt zo lekker weg en is genieten.
Probeer je hier nou alle mannen verliefd te maken? :P

Ben nu 9,7 kg afgevallen, dus nog 0,3 te gaan en dan komt er een foto hieronder! Valt me nog dik tegen hoe ik eruit zie. Dus we gaan denk ik nog even door met afvallen (-12). Ik heb van deze hele afvalsessie twee dingen geleerd:
1. Voor afvallen moet je een lange tijd uittrekken, het duurt maanden en maanden en het is every damn kilo by every frustrating damn kilo.
2. Leren hoe je jezelf herpakt als je het verprutst. En weer dooooorrrrrrrr.
Netjes hoor, dedicated. :clap: Hard werken loont en uiteindelijk is het resultaat er ook naar. :thumbup:
 
Leuk log heb je! Lapland is geweldig - was m'n beste vakantie ooit. Ik was ergens in de middle of nowhere, met heul veul sneeuw. Overigens geen Noorderlicht te bekennen maar who cares.
 
Net voor de kerst is mijn auto bekrast. Niet alleen maar aan één kant, of alleen de motorkap, nee, hij is RONDOM bekrast. Het poeder van de kras zat nog op de auto toen ik het bemerkte. En het kon maar op twee plekken gebeurd zijn: de PL-sportschool of de ongezellige sportschool met te harde muziek en tegenwoordig weer onaardige rare lui als medewerkers. Er is namelijk niets anders in het leven dan sporten.

Ik ga normaal niet met de auto naar de sportschool, maar de PL-sportschool ligt in een dorp zo’n 10 km van mijn huis, is een beetje ver op de fiets. En soms haal ik twee zakken van 20 liter kattengrit bij een winkel dichtbij de ongezellige sportschool en dat transporteert een beetje lastig op de fiets.

Anders ga ik altijd op de fiets. Door weer en wind, in de regenponcho. Echt.

Bij de PL-sportschool hadden ze de camerabeelden terug gekeken: niets te zien. Dus het was de ongezellige sportschool. Word je enorm paranoia van. Wie was het? Die man de ik ooit een keer niet heb begroet en daar een hissy fit over kreeg? Of die man met die compressiekousjes en crossfitschoentjes bij wie ik niet enthousiast opveerde toen hij vroeg of ik zijn halterstang in de gaten wilde houden terwijl hij aan het supersetten was? Je weet het niet he…

Dezelfde middag ging de deurbel: buurjongetje met vader aan de deur. Allereerst is het goed om te weten dat mijn vriend een hele dikke BMW heeft, waar hij enorm zuinig op is, die niet onder onze afgesloten carport past en dus in de parkeervakken langs de straat moet staan (Daphne, zo heet mijn Fiatje, past wel). Buurjongetje had toen het sneeuwde de sneeuw van de motorkap van mijn vriend zijn auto afgehaald…met een tuinschoffel. Allemaal krassen.

Dus we stonden met z’n tweeën weer bij de schade-man. We noemen elkaar inmiddels bij de voornaam, die schade-man en ik. Ik 2000 euro schade en mijn vriend 900. Merry fecking Christmas.

Na de kerst ging mijn vriend weer naar het buitenland, ik weer aan het werk, alles weer normaal. Toen werd de poes (huisdier) ziek. Hij had een speeltje opgegeten en kotste en had diarree en dat lag door het hele huis (hij sprong ook nog even met z’n diarreepoten op bed). De dierenarts vond dat ik gelijk maar even langs moest komen (7:45 in de ochtend, het vroor dat het knapte). Maar de auto’s stonden bij de garage (alsof ik anders de auto van mijn vriend had gepakt…yeah right). Dus ik met die kat in een mandje aan mijn pols 4 kilometer op de fiets naar de dierenarts. Hij wapperde heen en weer in de koude wind, het arme beestje. Ik had het zweet blank op de rug. Daarna thuis alles schoongemaakt, drie colleges gegeven (geef een dag in de week les aan de hogeschool), ik was KAPOT. Maar…toch nog even sporten. Want: hoe gaan we anders om met het leven?

Dus ik naar de ongezellige sportschool (geen auto, kon niet naar de PL-sportschool). Ik was just minding my own business, voorover aan het bukken om de halterstang op te pakken, toen er ineens twee voeten voor me stonden. Ik kijk op en zie de redelijk gespierde groepslesinstructrice en ze had een mededeling. “Je bent wel afgevallen zeg, maar je bent ook spiermassa kwijt, niet alleen vet, als je nog eens mee wil doen aan een wedstrijd, moet je wel het roer omgooien, want dit gaat niet de goede kant op.”

En ik had al zo'n K-dag.

(Wie weet nog trouwens mijn post van ongeveer een jaar geleden toen ze zei dat ik aangekomen was en niet in spier, neehee, in vet!)

Er zijn dagen dat ik mijn medemens zo enorm slecht trek. Dat zijn eigenlijk de meeste dagen. Met je ongevraagde tips en adviezen, je boute kwetsende opmerkingen en je saaie visie op dingen waar niemand op zit te wachten. En telkens als ik denk: ik heb een ontwikkelingsstap gemaakt, ik trek het me niet meer aan, gebeurt er weer iets en ben ik weer terug bij af. Ik ging ook wel heel even emotionelen. Maar niet zo lang dit keer. Ik besloot ik het rationeel te benaderen: ik heb een licht calorietekort en doe 5 tot 6 keer in de week olympisch gewichtheffen. Ik zal vast wel iets spiermassa kwijt zijn, maar toch overwegend vet. Trust the process hé, trust the process.

Er zit nu op de PL-sportschool ook een nieuwe powerlifter. Echt zo’n nuchtere gast: “Ben je achteruitgegaan in gewicht wat je kan tillen? Nee? Dan is het prima met je spiermassa.”

Als je toch met iemand om moet gaan in het leven, dan liever mannen he. Mannen zijn beter. Korter van stof ook. En minder jaloerserig.

Mijn knappe coach vindt trouwens dat ik nu een Auschwitz-gezicht heb en zijn vriendin, ook een coach, vroeg me of ik nog wel ongesteld werd. Seriously?

Zo dramatisch is het nu ook weer niet: 40% vetvrije-massa, 23,5% vet en 59,5 kg bij 1 meter 70. Sterker nog. Ik had me laatst weer in de fuik van de huisvrouw van de ongezellige sportschool laten lullen om een dagje naar de sauna te gaan. Ik kwam echt de sauna binnen, van; “Here! I’ve come to save the day!” Maar toen ik eens even kritisch naar mijn lichaam keek terwijl ik met mijn knieën opgetrokken zat, zag ik nog steeds teveel vet naar mijn mening.

Dus ik ga nog even door. Foto volgt nog steeds.

Ondertussen liften we ook nog steeds lekker olympisch door. Telkens weer dezelfde technische fouten maken, riding the bar in, early pull en meer van dat soort shit. Het is zo damn frustrating. Maar ook zo leuk nog steeds. At the end of the day ben ik toch een gelukkig en gezegend mens. Heb ik natuurlijk wel issues, maar niet hele erge. Dat scheelt.

“I don’t have trust issues. I got “I’ve seen this type of shit before so I be damned if I go through it all over again” type of issues”

“Athlete: this workout is crushing me, just need to catch my breath really quick. Coach: PICK UP THE BAR!”

“Gotto avoid unneccesary arguments. Just say ‘oh, ok’ and go about your day”

“It’s gotten to the point where the aliens have stopped laughing at us and are all looking at each other like holy shit should we do something?”
 
Ik hou echt van die verhalen hier, zeker van die misanthrope draai die je altijd weer er aan geeft. :D
 
Yes, een update! You made my day. :cheer: Jouw posts zijn zo heerlijk om te lezen dat ik enkel daardoor al spontaan verliefd wordt. :o

Ik denk dat GeenEiwittenVoorJe18Bent het mooi verwoord.

Volgens mij is het trouwens 'vriest dat het kraakt' i.p.v. 'knapt', maar eigenlijk durf ik jou nauwelijks te verbeteren. Ik schaam me er gewoon voor dat ik het begrip "hissy fit" niet kende en heb het gelijk opgezocht. :rolleyes:

Ik ging echt helemaal stuk bij "poes (huisdier)". :hahaha:

En hier ontbreekt nog 36,5%.
36,5% karakter en beauty. :D
 
Yes, een update! You made my day. :cheer: Jouw posts zijn zo heerlijk om te lezen dat ik enkel daardoor al spontaan verliefd wordt. :o

Ik denk dat GeenEiwittenVoorJe18Bent het mooi verwoord.

Volgens mij is het trouwens 'vriest dat het kraakt' i.p.v. 'knapt', maar eigenlijk durf ik jou nauwelijks te verbeteren. Ik schaam me er gewoon voor dat ik het begrip "hissy fit" niet kende en heb het gelijk opgezocht. :rolleyes:

Ik ging echt helemaal stuk bij "poes (huisdier)". :hahaha:


36,5% karakter en beauty. :D
Je maakt een dt-fout.
 
Je maakt een dt-fout.
Verdomme, al weer. Ik ben zo doorgeslagen dat ik zelfs in de eerste persoon enkelvoud 'dt' toepas in plaats van enkel de stam. :duh:
Liefde maakt blind, zullen we maar zeggen. :nut:
 
Back
Naar boven