Ik kom net terug van de Enercup in freakin’ Hoogeveen. Ik had het nuttige met het onaangename verenigd door met de huisvrouw van de ongezellige sportschool met te harde muziek te gaan. Anders moest ik een avond sushi met haar eten, nee, dan liever dit. Ik ging naar de Enercup omdat trainer C weer op moest en omdat ik, nu ik 8 kilo ben afgevallen, er toch over zit te denken ook een keer mee te doen en ik dacht dat de Enercup me kon helpen in de besluitvorming. Ik geef mezelf tot 2019 om na te denken, verder af te vallen en ondertussen te gewichtheffen, dan ga ik beslissen (PS. Bij -10kg post ik een foto).
Trainer C zei dat ze voor de eerste pauze al op moest. Dus wij op tijd vertrekken, te weinig tijd om nog te sporten (dikke ruk ook echt). Eenmaal daar moesten we ons eerst door de boardshortboys en bikinimeisjes heen werken, waarbij elk exemplaar werd voorzien van uitgebreid commentaar door de huisvrouw. Echt, mijn oren, mijn ziel, mijn hele innerlijke wezen in alle facetten geschaad door de overdaad aan prikkels. Toen de eerste pauze kwam en we trainer C nog steeds niet hadden gezien, appte ik haar; nee, ze moest pas om 19:00 op. Wel G*&^%&#*@dverd))($*$^@mme.
En ineens zag ik het he-le-maal niet meer zitten. Ik zat al stiekem op de NS-app te kijken wanneer de eerste trein vanuit station freakin’ Hoogeveen terug ging naar huis. Maar toen vond ik dat ik moest man-uppen en zei ik tegen de huisvrouw dat ik naar huis wilde en dat ik best bereid was alleen een trein te pakken (note to self: volgende keer zelf rijden). Nee, zei ze, samen uit, samen thuis (is er een dienstpistool?). Dus we hebben eerst nog 2 uur verlaat geluncht bij zo’n tent met plakkerige tafeltjes in freakin’ Hoogeveen en 2 uur lang de kramp in mijn gezicht gevoeld van een fake begrijpende blik bij al haar verhalen waarin ze zelf totaal niet verantwoordelijkheid was en alles haar maar overkwam, echt hoor. Daarna nog een autorit, een beleefdheidsuitwisseling voor de deur ('ja, doen we snel nog een keer!'), ik kon niet meer... En nu ben ik thuis. Kapot! Trainer C alweer niet gezien en een hele zondag naar de klooien. Je bent een huismus he, je houdt van regelmaat, je sportschooltjes, je havermoutje en je bedtijd van 21:00, niet van dit soort fratsen. En je bent een beetje autist, dat ook.
Wie ik wel zag op het podium was de oude personal trainer Mario. Die arme ouwe man. Ik herkende hem eerst niet want hij was zo afgevallen, maar niet goed afgevallen, want hij was ook massa verloren. Zijn spraytan was ook niet goed gelukt en hij fade eigenlijk to grey. En ik had het zo met hem te doen. Bij de pose down gingen al die jonge kerels voor hem staan en hij kwam helemaal niet uit de verf. Kreeg ook pas de 236th call out en later zag ik hem alleen aan een statafeltje in de bar staan. Mijn hart brak. Denk dan aan een liedje van Acda en de Munnik ‘He hallo hoogmoed, hier de val’. Hopelijk heeft hij een veerkrachtige persoonlijkheid, die Mario, of heeft hij de helft niet door, dat is dan ook maar een zegen.
Het gewichtheffen gaat goed. Heb op mijn hele lichaam blauwe plekken van het nog niet precies kunnen inschatten waar de stang gaat landen op mijn lichaam; schenen, benen, sleutelbeen, schouders en rug. Maar de most stupid blauwe plek zit toch wel op mijn kruis, de vajayjay, de flamoes, de mossel, mensen. Schijnbaar met de snatch geef je de bar een zetje met je kruis om hem omhoog te werken. Hadden ze even kunnen zeggen van tevoren. Maar nee, daar hoor je niemand over.
Mijn knappe PL-coach die me nu leert gewichtheffen is niet ontevreden, al moet ik nog met hem werken aan zijn feedback skills; “je maakte wel drie, vier, vijf fouten en je had hem toch!”. Onlangs kwam hij langslopen terwijl ik aan het trainen was en zei hij en passant “je lift nog steeds als een elfje”. Dat is ook zo, overigens. En het heeft me er wel toe aangezet het elfje eruit te rammen, al zit er soms nog een zweem fairydust bij een lift van me. Beginner he, jongens, cut me some slack.
Toen de lokale crossfitbox een beginnerswedstrijd ‘Trekken en Stoten’ (heel even kleine grinnik) organiseerde, vond de knappe PL-coach dat ik me op moest geven. Ik wist al gelijk dat that ain’t happening. In plaats daarvan had ik me opgegeven om de hele dag als vrijwilliger barbells te laden en mensen te wegen. Dat was helemaal niet vervelend trouwens (vooral het mensen wegen was leuk), alleen wel één keertje mijn vinger tussen twee barbells gekregen; binnenmonds vloeken en weer dooooorrrrr. En ik kreeg een T-shirt van het evenement en elke keer dat ik die nu aan doe, denkt die knakkerd van de ongezellige sportschool met te harde muziek die denkt dat ik een Rus ben: ‘zie je wel, ze is vet goed’. Maar dat ben ik niet! Al hoewel, als ik wel aan die beginnerswedstrijd had meegedaan, was ik niet eens de laatste geweest, maar een goede lagere middenmoter.
Maar all is well, ik voel me goed, gelukkig en blij. Het leven is goed.
PS. Ben nog uitgerukt voor die fotoshoot van de bootcamp; maar sta op geen enkele foto, want er was een hele horde mensen en ik viel totaal niet op. Beetje zoals Mario zeg maar. Is niet erg, no worries, nee, echt niet (straks thuis even huul’n).
PS. Het vervelende ventje bij de PL-sportschool is voor een half jaar naar het buitenland vertrokken. De lucht brak hemelsblauw open, jongens, ik kreeg weer lucht, adem, ruimte, alles.
“I’m a popular loner, I know a lot of people and a lot of people know me, but my circle is small and I’m usually by myself.”
“2018 is almost over and all I gotta say is what the fuck was that”
“Mood for today: it’s gonna be a no from me”
“Everytime I socialize I’m like ok that’s enough for the next eleven days”