niet echt , ik denk als ik moh hoor meestal aan een new kids club dag , veel aso zwabbers die natuurlijk denken dat zij hardcore zijn omdat ze op de mainstream party van 2010 staan! (ha!) geen incasserend ( als u hem snapt
) line - up , weinig goede suprises acts ....ehhh zoiets
Tsjah, nu overal de discussie oplaait met betrekking tot mainstream hardcore vandaag de dag, wil ik niet achterblijven
Om niet eerst een saai verhaal af te steken over 'respect tegenover anderen' cq. 'ieder z'n eigen meuk' stroom ik maar direct door naar MoH. Ik ben het volstrekt met een ieder eens die van mening is dat de mainstream hardcore vandaag de dag veel op elkaar lijkt; gelet op de laatste MoH cd lijkt het bijna alsof elk nummer moet bestaan uit een aantal maten bass, een aanstekermomentje van 3 minuten (ik zie in gedachte iedereen al denken aan 'Nobody Said It Was Easy'), een wazig melodietje dat sterk doet denken aan Hardstyle en dat was 'm dan alweer. Nogmaals, toegegeven; ik vind dat ook zaaddodend!
Maar zou het niet zo kunnen zijn dat we in de opkomst van Hardcore begin 2000 met z'n allen verschrikkelijk verwend zijn geweest..? Bekende producers roken geld en zagen mogelijkheid om voor groter publiek weer te doen wat ze wilden, nieuwe producers kregen de kans om zich in (al of niet) eigen sT te promoten. Resultaat; een oneindige reeks aan nieuwe releases, nieuwe producers die we vandaag de dag eigenlijk niet meer kunnen wegdenken uit een mainstream feestje (zeg; Tha Playah, Angerfist en dergelijke).
Persoonlijk ben ik erg van de muziek. Hardcore (zagend en al!) kan ik erg van genieten. Maar op z'n tijd is een beetje Drum & Bass, Hardstyle, Dupstep, Triphop of zelf Metal iets waar ik niet zonder zou kunnen. In alle genres die ik kan waarderen zijn overal dezelfde discussie gaande; 'de cd's cq. platen (van een bepaalde artiest/producer) van vroeger waren véééél beter'. Of 'Wat ze nu hebben gemaakt staat in schril contrast met wat ze vroeger deden' of 'Die rare Emo's die zich vandaag de dag Metalheads noemen waren vroeger in elkaar getrapt als ze op een Metalfestival kwamen!'.
Volgens mij gaat het maar op één ding; de herinnering cq. het gevoel die/dat we bij een bepaalde soort muziek of zelfs bij een bepaald nummer van een producer hebben zal nooit kunnen worden overtroffen. Het is (bij mij!) de teleurstelling die er heerst op het moment dat het afwijkt van wat we gewend zijn, en/of wat we verwachten.
Het is geen moreel verhaal (althans, dat is niet mijn bedoeling
), en misschien gaat de kwaliteit cq. diepgang in de loop der jaren ook wel achteruit. Ik weet het net zo min. Maar ik ben in ieder geval blij dat ik slechte muziek kan herkennen...
Dat betekent namelijk dat ik ook weet wat goede muziek is..!
(Aser, ik weet dat dit nauwelijks een reactie is op wat je zei maar ik most 't gewoon effe kwijt
)
(nike air max nog wel).Wat drugs betreft ,tja.....
