behoeftenbevrediging als standaard voor geluk
geen wonder dat je zo graag naar drugs grijpt, misschien moet je ook eens oog hebben voor zelfcreatie en zelf eens richting geven aan je leven dan simpelweg te vervallen in plat hedonisme.
Ik zal open en eerlijk zijn, er is een tijd geweest waarin ik dacht dat doormiddel van mijn materiele behoeften te bevredigen ik gelukkig zou worden. Alles zat toendertijd tegen; school verdoet, slechte relatie met ouders, gezeik met vrienden etc. Toen ben ik in aanraking gekomen met het casino. Onschuldige potjes roulette die zich binnen een tijdsbestek van een halfjaar omtoverde tot een ware verslaving. Lekker naar t casino, niks geen gezeik en af en toe mooie dingen kopen ook!
Ik werkte naast school ook nog eens fulltime dus mn zuurverdiende maandsalaris is er regelmatig in 1 avondje doorheengegaan. Het lijkt allemaal nog vrij overzichtelijk, tot er de eerste rekeningen verschijnen. En je ouders vragen waarom je al 3 maanden geen kostgeld hebt betaald. En het wordt erger en erger, je wordt wanhopiger en wanhopiger en uiteindelijk ga je dingen doen, die je voorheen nooit voor mogelijk hield en bereik je het absolute dieptepunt.
Dan barst de bom en komt alles uit. Dan komen er 3 zware maanden, waar je zelf alles op alles zet er toch nog wat van te maken, en vervolgens kom je thuis met een HAVO diploma. Ouders dolgelukkig, die blik in hun ogen had ik al 6 jaar niet meer gezien. En vervolgens ga je naar HBO als een totaal herboren jongen die weet wat hij wil, en er vol motivatie en positiviteit tegenaan gaat. Voor t eerst op kamers in Utreg, een nieuwe stad, een nieuw begin. En t grappige is dat ook al moest ik minimaal leven, ik voelde mij de rijkste man op aarde. Ik was mijn ouders zon ontzettend dankbaar dat ze toch nog in mij geloofden en me die kans hebben geboden. Dat was voor t eerst sinds jaren dat ik de liefde van mn ouders voelde, en sindsdien is dit nooit meer weggegaan. Nog steeds bijna altijd wel een ruzie of een discussie als ik dan thuis kwam, maar na een aantal goeie gesprekken hierover is alles goed gekomen.
Ik voelde weer dat ik leefde, en dat de wereld aan mn voeten lag. Ik heb rock bottom ervaren, en op dat moment zelf was het een hell, maar ik ben blij dat het allemaal gebeurd is. Sindsdien ben ik de mooie dingen in het leven gaan waarderen en ben ik dankbaar voor de kansen die ik krijg en gekregen heb. En je kan mij leren over geluk, maar dit is voor ieders relatief.
In de loop der jaren heb ik zoveel verschillende mensen gesproken uit alle lagen van de samenleving. Omdat ik zelf een onderdeel was van de onderste laag in de samenleving, heb ik de kans gekregen deze mensen te begrijpen. Hier ben ik eeuwig dankbaar voor. Door alles wat ik heb meegemaakt en gezien heb ik zoveel mensenkennis en zekerheid opgebouwd dat ik mezelf ben gaan ontdekken. Ik ben ook erg zelfkritisch geworden waarbij ik constant eisen stel aan mezelf (prestatiedrang), en ben een heel erg trots persoon geworden. Ik leer nog steeds constant nieuwe dingen over mezelf, maar ik weet wel dat de weg die ik nu kies 100% mijn eigen keuze is. En dat is wat mij gelukkig maakt. Tuurlijk verneuk ik ook wel eens de dingen, en ik heb een tijdje gehad dat ik ff geen zin meer had in school. Ik voelde me toen een waardeloze zak hooi, dus ben ik eens goed gaan nadenken. Met als gevolg ik binnen een week van nonstop zwoegen voor school alles weer had ingehaald. Ik was weer trots op mezelf en zag het helemaal zitten.
Naja goed, van lange posts schrijven op bodybuilder ding punt en el word ik ook extreem gelukkig, maar dat hebben jullie vast al gemerkt. Iig wat ik hiermee probeer te zeggen is dat ik, al zeg ik het zelf, echt wel een idee heb wat geluk nou daadwerkelijk inhoudt en of dit op mij van toepassing is.
Plus dat je nu ook nog gaat beweren dat jij je meer verrot hebt gevoeld dan sommige mensen op drugsforum zich voelen... maar het luchte wel op verder om het toch ff gezegt te hebben? En ehh... mag ik ook mee doen met het wedstrijdje wie is het zieligst?
Maar maak je niet druk, ik laat je sowieso wel winnen!
En natuurlijk de standaard mensenkennis regels... Mensen die veel aan hun uiterlijk doen... zijn onzeker / ontevreden over hun innerlijk en proberen het zo te compenseren!
