-
Volg het forum via Google Nieuws
Snowwhite on the move
- Topic starter sneeuwwitje
- Startdatum
- Volgers 50
Bezoekers in dit topic
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #82
Ik vind dat je rust moet hebben als je traint. In je hoofd en om je heen. Ik had dat vandaag niet. Er stond iemand tegen me aan te lullen. En afgelopen dinsdag zat ie aan 1 kant al in het rekje, alleen de andere kant lukte niet en toen gaf ik gelijk op. I tell you man; its all in the head!
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #84
Dat is een goede, ga morgen gelijk kijken of dat kan. Kom net een paar cm tekort namelijk. Het steuntje eronder is weer enorm laag, kan mijn dikke kop er niet onderdoor 
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #85
Mijn bodybuild-collega (man) vroeg laatst of ik ook wel eens de hip thrust deed. Ja. Hoezo? Hij vertelde dat elke man in de sportschool daar naar moet kijken. Was een seksuele beweging. Dus sindsdien doe ik hem al bijna nooit meer. Maar laatst was het rustig. Ik keek om me heen. Het was 8:30 ’s ochtends. Bijna niemand. Let’s go!
Even later werd ik door een enorm brede gast op mijn schouder getikt: “die oefening die je net deed he, met die stang hier (wijst naar heupen), waar is die eigenlijk voor?”. Tuulk! Dacht ik, het zal ook eens niet. “Voor de kont” zei ik. Na nog was zinloze conversatie ging ik in rap tempo naar een ander apparaat. Ik doe NOOIT MEER de hip thrust, people, het is klaaaaaaaaaar! Dan maar een platte kont.
In mijn nieuwe ongezellige sportschool met te harde muziek, loopt ook een wat oudere personal trainer rond. Hij is zelf best breed. Als hij mensen traint kijkt hij zelf een beetje verveeld in het rond. Soms moet hij iets lezen, dan pakt hij zijn leesbril erbij, dan is hij ineens een oude man.
Hij traint zelf ook; met een man en een vrouw. De man ziet er agressief uit, onaardig. En de vrouw heeft kort geblondeerd haar, super gespierd, tattoos, bruin, beetje oud vel. Ik merk dat ik telkens naar haar moet kijken, want ik ben toch wel onder de indruk van haar spieren en het gewicht dat ze kan tillen. Zou het een stelletje zijn? Nah….
De oudere personal trainer zoekt contact. Ik denk serieus niet uit romantische interesse, maar omdat we elkaar allebei zo vaak zien, dat het opvalt. Het begon met vriendelijk naar elkaar knikken. Later kreeg ik een terloopse opmerking (die ik niet verstond)(wel heel vriendelijk gelachen).Gisteren kwam hij naar me toe en maakte hij voor het eerst een echt praatje (moest Chris de Burgh even stiller zetten). Mario heet hij. Naast personal trainer ook bodyguard. Hij doet ook aan bodybuild- wedstrijden mee. Kreeg spontaan (met leesbril) foto’s te zien van hem in wedstrijdslip op het podium. Had ik nog nooit een wedstrijd gezien? Ik mocht wel een keer met hem mee? In juni is er weer een wedstrijd in Tiel? Kon zo met hem meerijden.
Ik weet niet wat ik dan heb in juni, maar ik heb iets. Ik kan helaas niet mee, sorry. Dienst! Ik heb dienst!
Toen het gesprek klaar was, dacht ik dat hij me een hand wilde geven, maar hij wilde me zo’n rare handgroet doen, waarbij je elkaars duim vastpakt? Dus dat was nog even weer sociaal awkward.
Ik weet niet. Ik baalde wel dat ik nu alweer op de ongezellige sportschool met te harde muziek aan het kletsen was geraakt en iemands voornaam kende. Dat ik dan de volgende keer weer “heeeeeey, hoe is het?” moet doen en mijn hartslagmeter weer op pauze moet zetten, terwijl ik net ‘on a roll’ ben…
Trainen gaat super. Ik vermaak me. Ik draai fijne muziek. Ik ben gelukkig. Het midden in het leven gevoel. Onlangs zei iemand tegen me: “Ik vind sporten echt een complete tijdsverspilling”. Hoe kon hij dat nou zeggen? Echt waar? Sporten is mijn hele identiteit, mijn zin aan het leven, dat waar ik redelijk goed in ben, daar waar ik mij thuis voel (ook al krijg ik de bar soms niet in het rekje en voel ik me daarna weken lang ongemakkelijk). Ik merkte dat ik nog lang aan moest denken aan die uitspraak. Lang lang lang. Totdat ik besloot dat ik het daar toch niet mee eens was. Sporten is constructief; je bouwt aan je lichaam. Dat is nooit een tijdsverspilling. Met sporten toon je doorzettingsvermogen, wilskracht en discipline, het is een mentaal proces. Ik geloof ook echt dat het je sterker maakt op andere gebieden in het leven. En sporten is een manier om je te onderscheiden van de rest. Dat is voor mij ook iets waard.
Wat een stichtelijke woorden…
Eten gaat gemiddeld. Ik kan beter mijn best doen. Ik heb perioden dat ik denk: “en nu weer even gezond” en dan heb ik stress; weg goede voornemen. “Ik ben sneeuwwitje en ik ben een secret eater”. “Hallo sneeuwwitje”. Ik sta nog wel elke maandag keurig op de weegschaal en houd alles bij in een excel bestandje. Ooit, mensen, ooit, post ik die hier online. Alleen als ik succes heb. Als ik faal…..nou dan niet.
Meet you in the gym! (ongemakkelijke handgroep met duimgreep).
Even later werd ik door een enorm brede gast op mijn schouder getikt: “die oefening die je net deed he, met die stang hier (wijst naar heupen), waar is die eigenlijk voor?”. Tuulk! Dacht ik, het zal ook eens niet. “Voor de kont” zei ik. Na nog was zinloze conversatie ging ik in rap tempo naar een ander apparaat. Ik doe NOOIT MEER de hip thrust, people, het is klaaaaaaaaaar! Dan maar een platte kont.
In mijn nieuwe ongezellige sportschool met te harde muziek, loopt ook een wat oudere personal trainer rond. Hij is zelf best breed. Als hij mensen traint kijkt hij zelf een beetje verveeld in het rond. Soms moet hij iets lezen, dan pakt hij zijn leesbril erbij, dan is hij ineens een oude man.
Hij traint zelf ook; met een man en een vrouw. De man ziet er agressief uit, onaardig. En de vrouw heeft kort geblondeerd haar, super gespierd, tattoos, bruin, beetje oud vel. Ik merk dat ik telkens naar haar moet kijken, want ik ben toch wel onder de indruk van haar spieren en het gewicht dat ze kan tillen. Zou het een stelletje zijn? Nah….
De oudere personal trainer zoekt contact. Ik denk serieus niet uit romantische interesse, maar omdat we elkaar allebei zo vaak zien, dat het opvalt. Het begon met vriendelijk naar elkaar knikken. Later kreeg ik een terloopse opmerking (die ik niet verstond)(wel heel vriendelijk gelachen).Gisteren kwam hij naar me toe en maakte hij voor het eerst een echt praatje (moest Chris de Burgh even stiller zetten). Mario heet hij. Naast personal trainer ook bodyguard. Hij doet ook aan bodybuild- wedstrijden mee. Kreeg spontaan (met leesbril) foto’s te zien van hem in wedstrijdslip op het podium. Had ik nog nooit een wedstrijd gezien? Ik mocht wel een keer met hem mee? In juni is er weer een wedstrijd in Tiel? Kon zo met hem meerijden.
Ik weet niet wat ik dan heb in juni, maar ik heb iets. Ik kan helaas niet mee, sorry. Dienst! Ik heb dienst!
Toen het gesprek klaar was, dacht ik dat hij me een hand wilde geven, maar hij wilde me zo’n rare handgroet doen, waarbij je elkaars duim vastpakt? Dus dat was nog even weer sociaal awkward.
Ik weet niet. Ik baalde wel dat ik nu alweer op de ongezellige sportschool met te harde muziek aan het kletsen was geraakt en iemands voornaam kende. Dat ik dan de volgende keer weer “heeeeeey, hoe is het?” moet doen en mijn hartslagmeter weer op pauze moet zetten, terwijl ik net ‘on a roll’ ben…
Trainen gaat super. Ik vermaak me. Ik draai fijne muziek. Ik ben gelukkig. Het midden in het leven gevoel. Onlangs zei iemand tegen me: “Ik vind sporten echt een complete tijdsverspilling”. Hoe kon hij dat nou zeggen? Echt waar? Sporten is mijn hele identiteit, mijn zin aan het leven, dat waar ik redelijk goed in ben, daar waar ik mij thuis voel (ook al krijg ik de bar soms niet in het rekje en voel ik me daarna weken lang ongemakkelijk). Ik merkte dat ik nog lang aan moest denken aan die uitspraak. Lang lang lang. Totdat ik besloot dat ik het daar toch niet mee eens was. Sporten is constructief; je bouwt aan je lichaam. Dat is nooit een tijdsverspilling. Met sporten toon je doorzettingsvermogen, wilskracht en discipline, het is een mentaal proces. Ik geloof ook echt dat het je sterker maakt op andere gebieden in het leven. En sporten is een manier om je te onderscheiden van de rest. Dat is voor mij ook iets waard.
Wat een stichtelijke woorden…
Eten gaat gemiddeld. Ik kan beter mijn best doen. Ik heb perioden dat ik denk: “en nu weer even gezond” en dan heb ik stress; weg goede voornemen. “Ik ben sneeuwwitje en ik ben een secret eater”. “Hallo sneeuwwitje”. Ik sta nog wel elke maandag keurig op de weegschaal en houd alles bij in een excel bestandje. Ooit, mensen, ooit, post ik die hier online. Alleen als ik succes heb. Als ik faal…..nou dan niet.
Meet you in the gym! (ongemakkelijke handgroep met duimgreep).
- Lid geworden
- 11 mrt 2014
- Berichten
- 8.848
- Waardering
- 14.697
- Lengte
- 1m77
- Massa
- 76kg
- Vetpercentage
- 19%
Mooi verhaal weer
Wat betreft het hip thrusten. Heb echt serieus schijt aan wat mensen denken Gewoon vies kijken, veel gewicht op gooien en kop telefoon op volume stand 10. Gegarandeerd succes.
Wat betreft het hip thrusten. Heb echt serieus schijt aan wat mensen denken
Gewoon vies kijken, veel gewicht op gooien en kop telefoon op volume stand 10. Gegarandeerd succes.
Drangonky
Cool Novice
- Lid geworden
- 14 aug 2011
- Berichten
- 225
- Waardering
- 95
- Lengte
- 1m85
Die kan je thuis ook doen
haha zo herkenbaar. Voornemens om vromer dan de paus te eten en dan ergens in de week..oeps Ik houd ook alles keurig bij met myfitnesspal, hele week groene cijfers en dan ergens tussendoor een dikke vette rode kcal teveel. Kan het inmiddels redelijk bijbenen qua kcal in/out maar voelt toch als 'niet de bedoeling/ fout'. Gaat mss niet zo snel maar uiteindelijk komen we er wel...(langzaam dat wel
)
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #91
De tweede blunder op de sportschool is een feit. Ik ging de overhead press doen, maar kwam met de stang keihard tegen de onderkant mijn kaak aan, m’n tanden klapperden op elkaar. En er zat een dikke veeg make up aan de stang (beetje afgeveegd met mijn mouw). Nu heb ik dus een blauwe plek onder mijn kaak, alsof ik een uppercut heb gekregen van mijn vriend. Een goedemiddag!
Nog een kleine afgang was dat ik de oude personal trainer met leesbril, Mario, weer tegenkwam in de ongezellige sportschool met te harde muziek. Hij ging naar de Fibo, of ik mee ging? “De Febo?” zei ik “Ga je kroketten eten, dan?”. Serieus, ik had nog nooit van de Fibo gehoord. Toen ik daarna thuis kwam stond instagram en facebook er vol mee, de Fibo.
Ook heeft Mario me voorgesteld aan de gespierde bodybuild-mevrouw (ik noem haar naam maar niet, want jullie kennen haar vast) en de onaardige man, met wie Mario altijd traint. Ik ben enorm onder de indruk van de gespierde bodybuild-mevrouw. Ze is prachtig gespierd. Ik zei: “Wat ben je prachtig gespierd”. Zij vond dat ze te vet was (ik eigenlijk ook wel). We hebben gepraat over dat er nauwelijks bodybuild-mevrouwen zijn in het gebied waar we wonen (Ik! Ik! Ik!). Ik zou eigenlijk wel van haar willen leren, maar tegelijkertijd vind ik de professionals soms een beetje eng; een tikje aso en soms een beetje fout (natuurlijk of anabolen?). En misschien zit ze ook wel niet te wachten op mij...
Ik heb een vriendin met wie ik altijd groepslessen deed op mijn nek zitten; zij wil graag een keer met mij trainen. Zij wil ook gespierder worden. Ik wil dat liever niet. Ik wil graag zelf gespierd zijn (en dat de rest dan dik is). Dat trainen en gespierder worden is voor mij een manier om me te onderscheiden van de rest, dan is het niet leuk dat anderen dat ook willen. Dan werkt het niet meer, he? Dat onderscheiden. Bovendien ben ik gevlucht van de Truzen-Gerda’s en Anita’s sportschool, omdat ik het geklep zat was en heel graag alleen wilde trainen. En dus niet met een vriendin. Maar ze bleef maar zeuren en toen dacht ik: ik doe het gewoon één keer, dan ben ik er van af.
Dus ging ze afgelopen zondag mee. Stijfvroeg afgesproken, ik dacht; "misschien haakt ze dan nog af", maar nee hoor; ze stond er. Ze zag er verdomd goed uit, heel erg slank (slanker dan ik). Ze vond de ongezellige sportschool met te harde muziek ge-wel-dig. Ze vond de gespierde mannen allemaal even mooi. Ze huppelde door de crossfit hoek, trapte tegen de boksbal en dribbelde met een fitnessbal in het rond, waarmee ze deed alsof ze hem 'dunkte' in het gymrek. Ze was als een pasgeboren lammetje in de wei op een mooie lentedag. We hebben van elke spiergroep 1 oefening gedaan en hoewel het haar eerste keer was, deed ze het best goed en kon ze al best zwaar. Dat geeft je dan toch weer te denken he; over jezelf…
Ik heb een printje in mijn zak met allerlei oefeningen per spiergroep, die griste ze uit mijn handen en stak hem in haar eigen zak (“nou, dan kijk je maar na op youtube wat die oefeningen allemaal zijn en voer ze maar lekker verkeerd uit en krijg je maar blessures” dacht ik). Ze vond het trainen met mij fantastisch en wilde de volgende dag weer mee (“Liever niet, ik train liever alleen” zei ik). In juni liep haar lidmaatschap af bij de Truzen-Gerda’s en Anita’s sportschool en dan zou ze ook lid worden van de ongezellige sportschool met te harde muziek, "dan kunnen we samen trainen" (“Liever niet, ik train liever alleen” zei ik weer).
Deze sport heeft me alvast één ding over mezelf geleerd; ik ben graag alleen.
Als jullie me zoeken....ik ben weer op zoek naar een andere sportschool
Tot volgende week en onthoud (voor alle screw uppers onder jullie, just like me): "you will never go back to square one, you will come back with more power, knowlegde and perseverance. It was just waiting for you to find it again".
(deze quote geeft me dan even troost)(1 minuut later al niet meer hoor)(maar wie weet jullie wel).
Nog een kleine afgang was dat ik de oude personal trainer met leesbril, Mario, weer tegenkwam in de ongezellige sportschool met te harde muziek. Hij ging naar de Fibo, of ik mee ging? “De Febo?” zei ik “Ga je kroketten eten, dan?”. Serieus, ik had nog nooit van de Fibo gehoord. Toen ik daarna thuis kwam stond instagram en facebook er vol mee, de Fibo.
Ook heeft Mario me voorgesteld aan de gespierde bodybuild-mevrouw (ik noem haar naam maar niet, want jullie kennen haar vast) en de onaardige man, met wie Mario altijd traint. Ik ben enorm onder de indruk van de gespierde bodybuild-mevrouw. Ze is prachtig gespierd. Ik zei: “Wat ben je prachtig gespierd”. Zij vond dat ze te vet was (ik eigenlijk ook wel). We hebben gepraat over dat er nauwelijks bodybuild-mevrouwen zijn in het gebied waar we wonen (Ik! Ik! Ik!). Ik zou eigenlijk wel van haar willen leren, maar tegelijkertijd vind ik de professionals soms een beetje eng; een tikje aso en soms een beetje fout (natuurlijk of anabolen?). En misschien zit ze ook wel niet te wachten op mij...
Ik heb een vriendin met wie ik altijd groepslessen deed op mijn nek zitten; zij wil graag een keer met mij trainen. Zij wil ook gespierder worden. Ik wil dat liever niet. Ik wil graag zelf gespierd zijn (en dat de rest dan dik is
). Dat trainen en gespierder worden is voor mij een manier om me te onderscheiden van de rest, dan is het niet leuk dat anderen dat ook willen. Dan werkt het niet meer, he? Dat onderscheiden. Bovendien ben ik gevlucht van de Truzen-Gerda’s en Anita’s sportschool, omdat ik het geklep zat was en heel graag alleen wilde trainen. En dus niet met een vriendin. Maar ze bleef maar zeuren en toen dacht ik: ik doe het gewoon één keer, dan ben ik er van af. Dus ging ze afgelopen zondag mee. Stijfvroeg afgesproken, ik dacht; "misschien haakt ze dan nog af", maar nee hoor; ze stond er. Ze zag er verdomd goed uit, heel erg slank (slanker dan ik). Ze vond de ongezellige sportschool met te harde muziek ge-wel-dig. Ze vond de gespierde mannen allemaal even mooi. Ze huppelde door de crossfit hoek, trapte tegen de boksbal en dribbelde met een fitnessbal in het rond, waarmee ze deed alsof ze hem 'dunkte' in het gymrek. Ze was als een pasgeboren lammetje in de wei op een mooie lentedag. We hebben van elke spiergroep 1 oefening gedaan en hoewel het haar eerste keer was, deed ze het best goed en kon ze al best zwaar. Dat geeft je dan toch weer te denken he; over jezelf…
Ik heb een printje in mijn zak met allerlei oefeningen per spiergroep, die griste ze uit mijn handen en stak hem in haar eigen zak (“nou, dan kijk je maar na op youtube wat die oefeningen allemaal zijn en voer ze maar lekker verkeerd uit en krijg je maar blessures” dacht ik). Ze vond het trainen met mij fantastisch en wilde de volgende dag weer mee (“Liever niet, ik train liever alleen” zei ik). In juni liep haar lidmaatschap af bij de Truzen-Gerda’s en Anita’s sportschool en dan zou ze ook lid worden van de ongezellige sportschool met te harde muziek, "dan kunnen we samen trainen" (“Liever niet, ik train liever alleen” zei ik weer).
Deze sport heeft me alvast één ding over mezelf geleerd; ik ben graag alleen.
Als jullie me zoeken....ik ben weer op zoek naar een andere sportschool
Tot volgende week en onthoud (voor alle screw uppers onder jullie, just like me): "you will never go back to square one, you will come back with more power, knowlegde and perseverance. It was just waiting for you to find it again".
(deze quote geeft me dan even troost)(1 minuut later al niet meer hoor)(maar wie weet jullie wel).
- Lid geworden
- 16 mei 2012
- Berichten
- 291
- Waardering
- 58
- Lengte
- 1m92
- Massa
- 91kg
Mooi stukje weer.
Lijkt me wel lastig om te denken dat andere niet groter mogen zijn dan jij zelf. Je zou elkaar zelfs heel goed kunnen helpen en motiveren toch? Heb je dat ook met andere dingen bijvoorbeeld als buren etc iets nieuws kopen dat je dan ook weer wat nieuws moet hebben of is dat alleen bij trainen zo.
Ga je serieus opzoek nu naar andere sportschool?
Lijkt me wel lastig om te denken dat andere niet groter mogen zijn dan jij zelf. Je zou elkaar zelfs heel goed kunnen helpen en motiveren toch? Heb je dat ook met andere dingen bijvoorbeeld als buren etc iets nieuws kopen dat je dan ook weer wat nieuws moet hebben of is dat alleen bij trainen zo.
Ga je serieus opzoek nu naar andere sportschool?
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #93
Is ook zo. Ik zou heel graag een mentor willen hebben. Ik wil er alleen geen zijn, dat vind ik niet zo leuk. En ik ben inderdaad ongegeneerd jaloers op slanke, gespierde vrouwen die er minder moeite in stoppen dan ik (leerpuntje!)
Liever niet. En ik moet ook nog maar eens zien of ze echt komt in juni...
- Lid geworden
- 1 jul 2012
- Berichten
- 12.355
- Waardering
- 17.085
Waarom jezelf zo vergelijken met anderen?
Wat maakt het uit dat een vriendin ook wil gaan trainen ? Trek je er niet zoveel van aan. Maak duidelijk dat ze niet hoeft verwachten dat je samen gaat trainen en dan klaar toch?
Om daar nu ook een andere gym voor te gaan zoeken is ook wel beetje overdreven.
Je lijkt wel aardig onzeker te zijn.
Wat maakt het uit dat een vriendin ook wil gaan trainen ? Trek je er niet zoveel van aan. Maak duidelijk dat ze niet hoeft verwachten dat je samen gaat trainen en dan klaar toch?
Om daar nu ook een andere gym voor te gaan zoeken is ook wel beetje overdreven.
Je lijkt wel aardig onzeker te zijn.
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #95
Valt wel mee hoor, soms probeer ik grappig te zijn, niet zozeer zo enorm serieus. Ik vind mezelf iets te dik, maar daar heb ik controle over (als ik écht graag zou willen), verder is sneeuwwitje prima in orde
- Lid geworden
- 11 mrt 2014
- Berichten
- 8.848
- Waardering
- 14.697
- Lengte
- 1m77
- Massa
- 76kg
- Vetpercentage
- 19%
Ik train ook veeell liever alleen, of het moet iemand zijn met dezelfde mindset. Ach ja beetje gezonde jaloezie is geen probleem, zolang je jezelf maar niet wegcijferd
Havermouttrutje
Cool Novice
- Lid geworden
- 17 nov 2014
- Berichten
- 226
- Waardering
- 78
- Lengte
- 1m62
- Massa
- 61kg
- Vetpercentage
- 20%
Ik herken het stiekem wel hoor. Train zelf in een gym waar de vrouwen allemaal heftig mooi/sterk/gespierd zijn, en aangezien ik van een studentensportschool kwam waar de fitste persoon minder squatte dan ik kon benchen was dat even wennen. En na een jaar heb ik nog steeds dagen dat ik de gym in kom, het vol staat met superstrakke meiden en ik denk 'F*ck this shit, I'm going home.' Maarrrr: ik gá nooit naar huis. Ik kom daar tenslotte voor mezelf, om mezelf te verbeteren. Niet om te worden zoals iemand anders. Geldt ook voor jou en je vriendin: boeiend dat zij zich snel thuis voelde en al vrij veel kon. Zij is jou niet. Andersom is zij misschien wel jaloers op jou, dat jij de ballen hebt gewoon alleen te gaan, of dat jij zo consequent kunt trainen.
Verder begrijp ik héél goed dat je liever alleen traint, heb ik ook. Soms wil m'n vriend opeens mee, dan spreek ik van tevoren ook maar af dat hij níet tegen me mag praten, níet aan me mag zitten en níet duizend jaar bezig mag zijn zodat ik moet wachten :')
Verder begrijp ik héél goed dat je liever alleen traint, heb ik ook. Soms wil m'n vriend opeens mee, dan spreek ik van tevoren ook maar af dat hij níet tegen me mag praten, níet aan me mag zitten en níet duizend jaar bezig mag zijn zodat ik moet wachten :')
OP
- Lid geworden
- 1 feb 2010
- Berichten
- 171
- Waardering
- 331
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 30%
- Topic Starter
- #99
Dat ik het hardlopen ben verleerd, werd me pijnlijk duidelijk toen ik met een aantal collegae een nachtje in een hotel sliep en we voor het eten ‘lekker even een rondje gingen rennen’. Omdat iedereen weet ‘dat ik ook iets doe met sport’, moest ik mee. De eerste kilometer ging nog wel, maar daarna raakte ik steeds verder achter, totdat ik op een gegeven moment honderden meter alleen achterliep. Niet leuk. Niet goed voor je ego. Wat dan de nekslag is, is dat er iemand op je gaat wachten en op een sukkeldrafje met je mee gaat lopen (terwijl jij zegt: ‘Nee ga maar joh, is niet erg!’) en ook nog met je wil praten. Nee, dit is niet mijn sport. Wel een PR gelopen (9,3 km per uur, normaal 8 km per uur)(I know people, ik ben zo traag als dikke stront door een trechter…). Afgelopen weekend stond ik langs de kant van een marathon te kijken. Allemaal van die dunne witte mannen met een gepijnigd gezicht. Nee, niet mijn club. Ik snap het evolutionair belang van hardlopen ook niet; je ‘bouwt’ niets op, je raakt alleen maar spiermassa kwijt. Nee, geef mij dan maar de buffel of de fitgirl. Ik heb niets met die enge dunne mannetjes.
Van dat hardlopen krijg je blessures. Zo heb ik er een ilio-tibialisfrictie syndroom aan over gehouden (‘De hardlopersknie’). Dan heb je alleen pijn als je rent, niet als je gewoon loopt. Ik ging afgelopen week squaten, zonder gewicht nog op de stang (even warmdraaien) en ineens voelde ik diezelfde pijn. Wel %$#!&^%(*&! Dan een lunge proberen te doen, pijn. Toen de leg extension; pijn. Toen een week lang geen benen gedaan (alleen abductie/adductie, hamstrings en andere shitoefeningen om toch geen complete atrofie te krijgen), ging ik aan het einde van de week weer een voorzichtige squat proberen; weer pijn, maar niet zo heftig. Gelijk doemt er van alles op: dunne beentjes, nooit meer squatten. En dan nog een pijnlijke schouder, zodat ik een ongelijke bench press heb. Man, wat is het mens toch kreupel. Reality check: dringt nooit door tot de top. Sad, but true. Hebben jullie ook klachtjes? En wat doen jullie eraan?
Van de ongezellige sportschool met te harde muziek heb ik 3 vrijkaartjes gekregen voor een introducee. De eerste ging naar mijn oude trainingspartner, die een weekend terugkwam uit Zwitserland. Oh ik mis haar zo. Ze kletst niet, ze weet heel veel en lift veul meer dan ik, ze is 24 jaar, een stuk jonger, maar ze is mijn baas. Toen ze naar Zwitersland vertrok voelde het alsof mijn relatie uitging. Ik heb het er nu nog steeds moeilijk mee.
De tweede ging naar huppeldepuppel van de vorige week.
En de derde heb ik afgelopen week verzilverd aan ‘de kleine’ (je weet wel, van de kleine en de stille). Ik was gelijk al geïrriteerd, want hij kwam ruim 20 minuten te laat en ik stond daar maar rondjes te lopen voor de ongezellige sportschool met te harde muziek. Maar toen hij aan kwam op z’n brommertje was ik al niet meer boos; hij probeert ook maar door het leven te komen zonder al teveel kleerscheuren. Het moet een grappig gezicht zijn geweest; zo’n kleine 21-jarige, redelijk gespierd, druk en opgeschoten pikkie samen met een 35-jarige tuttebel met pareloorbelletjes. Maar ik vond het leuk! Want hij heeft me heel veel geleerd. Ook over visualiseren; dat je ook moet denken dat je je spier aanspant die je op dat moment traint. Ook de incline en decline bench press gedaan (rare oefening, hoor, volgens mij las ik ook ergens dat de decline obsoleet is, maar goed). Met die decline bench press kwam er toch weer een ongemakkelijke situatie, want je ligt achterover, met je hoofd in zijn kruis. Ik weet niet, hoor, jongens….die oefening.
Ik merk dat mijn lichaam langzaam verandert. Als ik lig, zie ik een deltoideus-boog op mijn arm (in ontspanning!) en als ik ’s nachts in bed lig en mijn arm op mijn schouder leg, voel ik spieren. Ook als ik mijn handen in mijn broekzakken steek. Ik ben zo blij. Ik ben nog wel te dik. En ik eet nog veel teveel. En elke maandag begin ik weer met goed eten en elke maandagmiddag heb ik stress, alweer chocola gegeten en het alweer verprutst voor de hele week (het 'what the hell'-effect). Maar dan lees ik over Kristina Vassilieva (mijn idoooooool!); “focus on muscle-gains instead of weight loss, you’ll lose fat more steadily and healthy.’ Dus onder die noemer, breek ik vanmiddag nog maar weer eens lekker een stuk chocola aan!
Stay strong people and keep away from running!
Van dat hardlopen krijg je blessures. Zo heb ik er een ilio-tibialisfrictie syndroom aan over gehouden (‘De hardlopersknie’). Dan heb je alleen pijn als je rent, niet als je gewoon loopt. Ik ging afgelopen week squaten, zonder gewicht nog op de stang (even warmdraaien) en ineens voelde ik diezelfde pijn. Wel %$#!&^%(*&! Dan een lunge proberen te doen, pijn. Toen de leg extension; pijn. Toen een week lang geen benen gedaan (alleen abductie/adductie, hamstrings en andere shitoefeningen om toch geen complete atrofie te krijgen), ging ik aan het einde van de week weer een voorzichtige squat proberen; weer pijn, maar niet zo heftig. Gelijk doemt er van alles op: dunne beentjes, nooit meer squatten. En dan nog een pijnlijke schouder, zodat ik een ongelijke bench press heb. Man, wat is het mens toch kreupel. Reality check: dringt nooit door tot de top. Sad, but true. Hebben jullie ook klachtjes? En wat doen jullie eraan?
Van de ongezellige sportschool met te harde muziek heb ik 3 vrijkaartjes gekregen voor een introducee. De eerste ging naar mijn oude trainingspartner, die een weekend terugkwam uit Zwitserland. Oh ik mis haar zo. Ze kletst niet, ze weet heel veel en lift veul meer dan ik, ze is 24 jaar, een stuk jonger, maar ze is mijn baas. Toen ze naar Zwitersland vertrok voelde het alsof mijn relatie uitging. Ik heb het er nu nog steeds moeilijk mee.
De tweede ging naar huppeldepuppel van de vorige week.
En de derde heb ik afgelopen week verzilverd aan ‘de kleine’ (je weet wel, van de kleine en de stille). Ik was gelijk al geïrriteerd, want hij kwam ruim 20 minuten te laat en ik stond daar maar rondjes te lopen voor de ongezellige sportschool met te harde muziek. Maar toen hij aan kwam op z’n brommertje was ik al niet meer boos; hij probeert ook maar door het leven te komen zonder al teveel kleerscheuren. Het moet een grappig gezicht zijn geweest; zo’n kleine 21-jarige, redelijk gespierd, druk en opgeschoten pikkie samen met een 35-jarige tuttebel met pareloorbelletjes. Maar ik vond het leuk! Want hij heeft me heel veel geleerd. Ook over visualiseren; dat je ook moet denken dat je je spier aanspant die je op dat moment traint. Ook de incline en decline bench press gedaan (rare oefening, hoor, volgens mij las ik ook ergens dat de decline obsoleet is, maar goed). Met die decline bench press kwam er toch weer een ongemakkelijke situatie, want je ligt achterover, met je hoofd in zijn kruis. Ik weet niet, hoor, jongens….die oefening.
Ik merk dat mijn lichaam langzaam verandert. Als ik lig, zie ik een deltoideus-boog op mijn arm (in ontspanning!) en als ik ’s nachts in bed lig en mijn arm op mijn schouder leg, voel ik spieren. Ook als ik mijn handen in mijn broekzakken steek. Ik ben zo blij. Ik ben nog wel te dik. En ik eet nog veel teveel. En elke maandag begin ik weer met goed eten en elke maandagmiddag heb ik stress, alweer chocola gegeten en het alweer verprutst voor de hele week (het 'what the hell'-effect). Maar dan lees ik over Kristina Vassilieva (mijn idoooooool!); “focus on muscle-gains instead of weight loss, you’ll lose fat more steadily and healthy.’ Dus onder die noemer, breek ik vanmiddag nog maar weer eens lekker een stuk chocola aan!
Stay strong people and keep away from running!
KuonanouK
Dutch Bodybuilder
- Lid geworden
- 26 sep 2014
- Berichten
- 570
- Waardering
- 287
- Lengte
- 1m70
- Massa
- 69kg
- Vetpercentage
- 27%
Ik heb ook heel snel pijntjes overal. Probeer nu alles heel rustig op te bouwen (ook het hardlopen, want ik vind dat wel leuk) en vooral op m'n eigen manier. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden en het is tenslotte een levensstijl die je jezelf probeert eigen te maken en geen quick-fix, dus het is niet erg dat het langer duurt.
Je bent goed bezig!
Je bent goed bezig!
