Tis niet gemakkelijk, maar ik roei met de riemen die ik heb, buiten de driemaandelijkse controle zie ik het ziekenhuis niet en ga ik verder met m'n alledaagse leven, voor zover je dat zo kan noemen want de hele dag niksen, autorijden en af en toe hoertje doen is niet echt een vroom en productief leven. Ik zou gewoon eens m'n leven op de rails willen krijgen en ben dan ook de wegen aan het zoeken die daarheen kunnen leiden maar eerst moet ik natuurlijk innerlijke rust bereiken vooraleer ik deze zaken kan aanvatten. Maar die rust is dan anderzijds weer helemaal niet zo gemakkelijk te krijgen vanwege de andere vrij serieuze zaken die m'n gedachten niet ontsnappen.
Fysiek is het allemaal draagbaar, ik krijg vaak te horen dat ik toch één van de meest sterke en nuchtere gevallen ben die men tegenkomt. Al had ik graag die overlevingsdrang en gedrevenheid liever terug in de gym gebruikt dan in dit doomscenario. Maar ja, no choice, ik zal verder doen hoe dan ook
maar ik kan binnenkort dan weer verder met m'n boek dus dat is dan weer een kleine upside