XXL Nutrition

zijn jullie bang voor de dood?

ja en vooral als ik snachts in men bed lig te denken over de dood , dan is het wel echt beangstigend en wil ik snel over wat anders denken
 
Ben niet bang voor de dood zelf maar ik hoop dat ik geen lange lijdensweg heb voor ik doodga, dat lijkt me niet leuk. Liever op slag dan.
 
Het heeft geen nut om bang te zijn voor de dood. Vroeg of laat is het toch het lot wat we allemaal delen. Alleen de manier waarop ik aan mijn einde kom is voor mij van belang. Het liefste ga ik uit met een knal en voor een doel waarvoor ik heb geleefd.

En wie weet is de dood wel niet het einde maar het begin van iets anders. Ik ben er redelijk optimistisch over.
 
Ja ben ik bang voor. Soms denk ik wel eens over de situatie na waarin me laatste minuut geslagen heeft, en hoe je dat dan ervaart, echt debiel.
 
Geen angst meer voor de dood. Nadat ik tweemaal een hartaanval heb gehad en bijna ben verdronken in mijn eigen lichaamsvocht is die angst verdwenen. Indien het zover is, dan heb ik in ieder geval een mooi leven gehad. Voor mijn doen haal ik het maximale uit elke dag. Ik heb er vrede mee mocht het zover zijn.
 
Mijn opa kreeg jaren geleden een hartstilstand en werd gereanimeerd. Hij vertelde naderhand dat het heel goed voelde en vond het jammer dat hij werd teruggehaald. Heeft ook meteen vast laten leggen dat hij in het vervolg niet meer gereanimeerd wilde worden. Paar jaar later was het definitief zover.

Door zijn ervaring ben ik er niet bang (meer) voor. Alleen de manier waarop...
 
Mijn opa kreeg jaren geleden een hartstilstand en werd gereanimeerd. Hij vertelde naderhand dat het heel goed voelde en vond het jammer dat hij werd teruggehaald. Heeft ook meteen vast laten leggen dat hij in het vervolg niet meer gereanimeerd wilde worden. Paar jaar later was het definitief zover.

Door zijn ervaring ben ik er niet bang (meer) voor. Alleen de manier waarop...

Maar wat zag hij dan? Wit licht? Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat op het moment van een harstilstand de hersenen bepaalde verbindingen aanmaken waardoor er hallucinaties optreden. Blijkbaar verschilt dit dan ook weer per persoon, ik heb dit namelijk nooit ervaren. In beide gevallen had ik het idee, dat ik droomde. Het gekke was echter, ik was me zeer bewust van deze droom. Het voelde als een lucide droom.
 
Als ik zie hoe krom het hier op aarde soms gaat lijkt de dood me een opluchting. Dus bang; nee, denk het niet, al weet je dergelijke zaken niet echt van te voren (angst gevoel voor een bepaalde situatie).
 
Vroeger op de basisschool heb ik nog bij een psycholoog gelopen omdat ik bang was voor de dood. In die tijd een klasgenootje verongelukt en mn hond dood. Ik zat er erg mee. Nu maakt het me helemaal niet meer uit. Als ik de morgen niet meer zou zijn.. so be it. Over de manier hoe ik dood zou komen denk ik nog weleens aan, maar als het onverwachts zou zijn zonder pijn, dan maak ik me niet druk.
 
Ik geloof niet dat iemand die mentaal en fysiek gezond is niet bang is voor de dood. Mensen kunnen als dieren worden wanneer hun leven in gevaar komt. Volgens je instinct ben je bang voor de dood en probeer je deze te ontkomen. Iedereen die hier roept dat ze niet bang zijn voor de dood bluft of je bent depressief. Wacht maar tot je in een levensbedreigende situatie komt, dan is het geen koude cognitie meer maar warme cognitie vol van dierlijke instincten en emoties om je leven te behouden.

Overlevingsinstinct staat de aanvaarding van het gegeven dat je ooit sterft niet in de weg imo.

Rationeel gezien ben ik er niet bang voor, ik verlang niet naar een eeuwig leven. Ik ga er vanuit dat er geen enkele waarneming/dimensie zal zijn na de dood, dus valt er niets te vrezen of te prijzen.
 
death smiles to us all...all a man can do is smile back...
 
Ik ben eerder bang voor een leven waarin ik verlang naar de dood denk ik.
 
Het leven is een oneindig veld van bewegende materie en moleculen en als je sterft is dat slechts een flikkering van micro aanpassing binnen dat veld, net als een ster die supernova gaat.

Eigenlijk houd het in dat je helemaal niet bestaat, alleen is er een tijdelijke samenbinding en constructie van massa onstaan uit energie, welke zich heeft losgekoppeld van de energie om zich heen. Een universum met een eigen tijdelijke complexe controle macht dat zich aanvaard als zijnde een 'Ik'.

Energie wordt altijd equivalent teruggeven als de massa zich weer ontbind in energie.
 
Je kan ook het positive ervan inzien je bent meteen van een hoop gezeik af.;)
Leven is vaak alleen maar overleven, dat er 1600 mensen op jaarbasis er een eind aan maken kan ik wel begrijpen op deze pleurisbol.

Stel dat er echt de zekerheid is dat er hierna 'ander' leven is in het hiernamaals in wat voor vorm dan ook.Dan zou ¾ van de mensheid het
hier voor gezien houden.
 
Het leven is een oneindig veld van bewegende materie en moleculen en als je sterft is dat slechts een flikkering van micro aanpassing binnen dat veld, net als een ster die supernova gaat.

Eigenlijk houd het in dat je helemaal niet bestaat, alleen is er een tijdelijke samenbinding en constructie van massa onstaan uit energie, welke zich heeft losgekoppeld van de energie om zich heen. Een universum met een eigen tijdelijke complexe controle macht dat zich aanvaard als zijnde een 'Ik'.

Energie wordt altijd equivalent teruggeven als de massa zich weer ontbind in energie.

Mooi geschreven hoor, maar ben je wel ´losgekoppeld´ van de energie om je heen? Je bent immers ook onderhevig aan een constante ´vervanging´. De tijdelijke samenbinding waar je het over hebt, is zo tijdelijk (sommige cellen bijv. gaan maar een aantal dagen mee) dat je definitie van een ´universum met een eigen tijdelijke complexe controle macht dat zich aanvaard als zijnde een ´Ik´´ tekortschiet. Wat bedoel je met die tijdelijkheid? Tevens geef je het idee dat het ´loskoppelen´ van het levende Ik een gebeurtenis is buiten de wetten van de energie om, bijna autonoom. Dat is natuurlijk niet het geval. Leven is een gevolg van die wetten en wij zijn daar weer een (evolutionair) gevolg van. Je nihilistische schets van de mens als vreemde verzameling sterrenstof neemt een rare wending in het licht van je bewering dat we eigenlijk niet bestaan. Opzich zou ik kunnen aanvaarden dat je rationale opgaat voor het bewuste ´Ik´, maar dan ga je wel voorbij aan het feit dat dat zich ontwikkeld (voor zover het volgens jou bestaat), na het begin van wat jouw of mijn leven is gaan zijn. Dat begin, waarbij een verzameling sterrenstof zich zo karakteristiek is samengegaan, voor een tijdelijke periode. Dat beginnende leven gaat een keer dood (het einde van de tijdelijke samengang), maar jij beweert hier nu dat binnen dat leven nog een tweede leven moet zijn: hoe kan immers anders het ´Ik´ sterven? Of wilde je zeggen dat er in het hoopje cellen drie weken na de bevruchting van een menselijke eicel sprake is van een zich aanvaardend ´Ik´, met een complexe controle macht? Natuurlijk kan je zeggen dat het zelfbewuste ´Ik´ er ineens is (bijv. na een jaar of 3), maar dan wens ik je veel succes met het beargumenteren van die redenatie.
De ontkenning van ons bestaan zit in je nihilistische problemen met het dualisme, niet in ons feitelijke wel of niet-bestaan :D
 
Volgens de Christelijke traditie ontwaakt men in 'het eeuwige leven' na de dood. Zie bijvoorbeeld een mooi gebed van St Franciscus
quote: 'It is by dying that one awakens to eternal life. '

Moeilijk te geloven, maar ik vind de gedachte mooi. Ik denk zelf dat ik niet echt bang voor de dood ben.
 
Terug
Naar boven