AndroidHealthClinic

sociale angst

Heb het ook ooit gehad, hoort op een of andere manier bij de puberteit denk ik..

ben er langzaam uitgeklauwtert, door steeds de dingen te doen waarvoor ik angst had.

heden heb ik een job in de verkoop en geef ik geregeld presentaties voor volle zalen (over social power gesproken :) )

Remember: "it's not because things are difficult that we don't dare, it's because we don't dare that things are difficult"
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #123
Jammer genoeg ziet niet iedereen dat, en vooral niet met zo'n probleem.
Voor de meeste mensen is het niet makkelijk om het bewustzijn en het ego los van
elkaar te zien. Ze denken er te veel over na;).

het probleem is dat ik het wel besef maar niet wil beseffen lijkt het. SOms heb ik wel heldere momenten dat ik meer aanwezig ben zeg maar, en geen sociale freak. Maar dit is vaak maar ff en dan begint de negatieve gedachtenstroom weer.
 
Het ego

Het verstand produceert gedachten, dat is de manier waarop het de wereld kan bevatten. Nadat wij een ego hadden ontwikkeld, leek het voor ons of de gedachten werden geproduceerd door het ego, dus door onszelf! Maar bedenk je dus goed dat jij NIET je ego bent. Het ego is een BEELD van jezelf, het is niet de laatste waarheid over wie jij bent.

Veel mensen geloven dat ze niet kunnen ophouden met denken omdat je niet zou kunnen functioneren zonder gedachten. Ik denk dus ik besta zeg maar. DIT IS ONZIN. Jij bent veel meer dan je gedachten. Je hebt je gedachten niet constant nodig bij alles wat je doet. Minstens 80% van je gedachten zijn totaal niet constructief en productief. Toch denken we de hele dag door, een verslaving.

Dit gebeurt omdat het verstand een instrument is gegeven aan ons door de evolutie om te OVERLEVEN. Inmiddels hebben wij in het westen voldaan aan onze primaire levensbehoeften. Dus wat voor overleven praten we dan over? In dit geval het overleven van ons ego, het beeld dat wij van onszelf hebben en wat in grote mate wordt beinvloed door wat anderen van ons denken.

Dat machtige instrument het verstand is zijn doel dus voorbijgeschoten en is gedegradeerd tot het levend houden van ons zelfbeeld, niet de levende mens achter dat zelfbeeld. We denken ons soms suf over totaal nutteloze dingen.

De oplossing hiervoor, is meer leven in het nu. Genieten van het moment is belangrijk, piekeren over iets wat in de toekomst misschien kan gaan gebeuren niet. Tuurlijk is het belangrijk om te plannen, maar lang obsessief nadenken over kleine dingen die geen invloed hebben op jouw overleven in de echte wereld, dat is uiteraard kansloos.

Het probleem ligt hem in onze identificatie met het ego en onze gedachten. Gedachten zijn middelen om de wereld te begrijpen. Deze worden op hun beurt weer geproduceert door het verstand. Het verstand is dus een instrument en een gedachtengenerator, maar het is NIET wie jij bent!!

Going all ecky on dbb, maar ik ben het er wel mee eens.
 
zo makkelijk is het altijd niet, adviseren om niet te veel met slechte gedachten te zitten is leuk in theorie maar niet in de praktijk
sociale angst verhindert juist dat je kan "genieten van het moment" en zorgt dat die momenten juist stress produceren in plaats van ontspanning
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #126
zo makkelijk is het altijd niet, adviseren om niet te veel met slechte gedachten te zitten is leuk in theorie maar niet in de praktijk
sociale angst verhindert juist dat je kan "genieten van het moment" en zorgt dat die momenten juist stress produceren in plaats van ontspanning

200% mee eens
 
Ik zou als ik jou was eens een hsp test op internet doen!!
 
keihard trainen en anders een doktersbezoekje.. beterschap
 
Hey mensen,.

Ik zit met een probleem en weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Ik heb namelijk erg last van sociale angst. Dat is eiglijk tegen het eind van de middelbare school begonnen en heb er nu een jaar of 4 a 5 last van.
Het vervelende is dat ik me hier heel erg bewust van ben. Bij alledaagse dingen waar je in contact komt met andere mensen krijg ik het enorm benauwd. Dit kan zijn aan de kassa of bij de kapper oid. Enorm bezig zijn met hoe je overkomt op iemand anders. Bijvoorbeeld een half uur van te voren gaat bedenken wat je moet zeggen tegen een kassierre.. eigenlijk slaat dit natuurlijk nergens op maar het gaat van zelf. In het weekend ga ik wel veel stappen maar dan voel ik me ook nooit op mijn gemak behalve bij overmatig drank/drugsgebruik..
Ik heb daarnaast ook 2 opleidingen moeten afkappen hierdoor. Omdat ik dagen had dat ik nie naar school heen durfde.
Een vriendin heb ik ook nog nooit echt gehad, dit komt omdat ik geen contact kan leggen. Meestal als een meid interesse toont zeg ik wel wat terug maar draai ik daarna diegene de rug toe omdat ik niet meer weet hoe ik met reageren. Zo kom ik heel bot en ongeinteresseerd over terwijl ik dat eigenlijk niet wil. En dat frustreert gigantisch! Al tig onbedoelde ruzies er door gehad omdat mensen mij niet echt snappen en al snel zoiets hebben van die is compleet gestoord. Ik heb dit heel lang voor mijzelf gehouden en toen werd ik gezien als een beetje verlegen persoon. Nu heb ik een paar goede vrienden over mijn probleem verteld. Zij snappen me nu helemaal. Ik dacht alleen dat dit mij heel erg zou helpen. Ik ben er ook wel wat door opgelucht maar voor de rest is er weinig verandert. Mijn ouders weten er btw niks van en dat wil ik ook graag zo houden.

Ik denk er al lang over om hulp te gaan zoeken. Maar ik weet echt niet waar ik dat zou kunnen doen.

gr. Kaliber

Als het in die mate al is dat je op voorhand al gaat denken dat je niet bij de cassiëre durft gaan ofzo of naar de kapper zou ik toch even een afspraak maken bij een psychiater om je probleem uit te leggen. (Je kan eerst bij je huisarts langsgaan, die u dan doorverwijst naar de beste persoon) Dat van die meisjes heeft iedereen wel een beetje als je die persoon nog niet goed kent (of toch de wat meer verlegen mensen), maar contact met andere mensen moet normaal moeiteloos verlopen. Ik zou het ook zeggen tegen uw ouders dat je te kampen hebt met irreële (sociale) angsten, dat ze tenminste weten dat je een probleem hebt.

Alcohol remt natuurlijk de angst en je bent je minder bewust van jezelf enz, maar je zou eig ook moeten kunnen uitgaan als je gewoon nuchter bent (met een minimum aan angst eig), dus in feite zit je met een probleem en belemmert dit je normaal functioneren.

In feite is het al redelijk erg als je zaken (school enz) gaat vermijden, maar nog niet zo dat je bv niet meer normaal kan communiceren of reageren tegen je ouders, vrienden enz (door de angst) en je bv ook niet meer soepel kan bewegen met mensen in je buurt. Je kan mss eerst eens proberen om sintjanskruid te nemen, dat helpt ook tegen angst, en als dat niet werkt zou ik die afspraak met de psychiater maken die je wss met medicijnen of therapie zal proberen te helpen om je omgeving terug positief enz te beoordelen, zodat je je terug goed en zelfzeker voelt in sociale situaties.

P.S. Veel mensen hebben dit natuurlijke in vrij beperkte mate of bv in sommige situaties, maar niet zo erg dat je die situaties echt uit de weg wilt gaan, vanwege het ondraaglijke. Als het echt zo erg is dat je bijna iedere sec dat je in een sociale omgeving bent als een nachtmerrie ervaart of doorstaat met extreme spanningen, heeft het volgens mij geen zin om nog meer sociale zaken te gaan doen, want het is al zo erg dat je de positieve impulsen enz van je omgeving niet meer opmerkt en je het zonder hulp niet kan overwinnen. Je wordt dan keer op keer met die spanningen en negatieve gedachten geconfronteerd wat je leven alleen nog erger maakt.

Met drugs zou ik ook oppassen want als je een bad trip krijgt kan je er extreem angstig van worden en kan je door die bad trip in normale toestand nog angstiger worden. Éénmaal je in een neerwaartse spiraal zit met drugs is het ook moeilijk om er nog uit te komen en je nog goed te voelen met die drugs (omdat je ook al een angst hebt ontwikkeld voor die drugs, vanwege de slechte, angstige gevoelens enz die je al hebt meegemaakt). Alcohol is volgens mij nog het beste en meest veilige als je tijdens het uitgaan je goed wilt voelen.
 
Laatst bewerkt:
heb dit ook wel lichtelijk gehad. Ging bij mij beter op het moment dat ik door had dat ik gewoon scheit aan mensen moet hebben. En dan vooral scheit aan de mening van mensen over mij.

Mag je mij niet...lekker boeiend dan toch niet. Vind je mij apart? Dan vind je dat maar. Totaal niet interesant wat een ander van mij vindt.. je leeft voor jezelf.
 
Ik heb ook sociale angst.
Als ik merk dat iemand mij niet mag of mij belachelijk maakt, voel ik me totaal niet meer op me gemak.
Ik durf ook in vrij weinig situatie's voor me mening op te komen.
Het komt zelfs heel vaak voor dat als ik bekende mensen zie, ik soms net doe alsof ik ze niet zie, omdat ik dan gewoon niet weet wat ik moet zeggen (behalve ze te groeten)

Wel merk ik dat sporten (met name dus krachttraining) mijn mentaal sterker maakt. Maar om nou te zeggen dat dat de sleutel tot succes is....
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #132
Update:

Ik heb mezelf met heel veel moeite gedwongen om met vrouwvolk in contact te komen. Nu is me dat wel gelukt inmiddels bijna een relatie. Ik dacht dat dit een uitweg zou zijn. Dus Niet!. Elke keer voor ik haar zie word ik helemaal gek van de zenuwen en dat terwijl wel al veel hebben gedeeld. Ik kan me ook niet ontspannen bij haar. Ik vind haar leuk ma ik ben iedere keer opgelucht als ze weggaat. Nu heb ik haar voorgesteld aan mijn ouders wat me heel erg veel moeite kostte. Maar nu twijfel ik heel erg aan of ik dit wel wil doorzetten. De moeite dit het me kost is het niet waard. Schoonouders ontmoeten is een bridge too far.
Ik heb haar mijn probleem wel duidelijk uitgelegd ma ze snapt het niet echt.
Andere manier van denken denk ik.

Mijn ouders weten btw nog niks over mijn sociale angst. Ze merken wel wat maar zien mij als een beetje verlegen. Ik kan ze het ook nog niet vertellen.
Zie het nu echt niet meer zitten.
 
Update:

Ik heb mezelf met heel veel moeite gedwongen om met vrouwvolk in contact te komen. Nu is me dat wel gelukt inmiddels bijna een relatie. Ik dacht dat dit een uitweg zou zijn. Dus Niet!. Elke keer voor ik haar zie word ik helemaal gek van de zenuwen en dat terwijl wel al veel hebben gedeeld. Ik kan me ook niet ontspannen bij haar. Ik vind haar leuk ma ik ben iedere keer opgelucht als ze weggaat. Nu heb ik haar voorgesteld aan mijn ouders wat me heel erg veel moeite kostte. Maar nu twijfel ik heel erg aan of ik dit wel wil doorzetten. De moeite dit het me kost is het niet waard. Schoonouders ontmoeten is een bridge too far.
Ik heb haar mijn probleem wel duidelijk uitgelegd ma ze snapt het niet echt.
Andere manier van denken denk ik.

Mijn ouders weten btw nog niks over mijn sociale angst. Ze merken wel wat maar zien mij als een beetje verlegen. Ik kan ze het ook nog niet vertellen.
Zie het nu echt niet meer zitten.

Blijven doorzetten en je angsten blijven aangaan. Als je wegloopt voor je angsten zullen deze alleen maar sterker worden.

Waar ben je bang voor? Dat ze de ware Kaliber ontdekt en deze helemaal niet leuk vindt? Probeer jezelf te zijn en ervaar dat iemand je ook kan waarderen om wie je bent. En als het niet werkt, dan werkt het niet. Maar dit zal nooit alleen aan jou liggen.

Ik lijk Oprah wel, maar ik denk denk toch dat bovenstaande het meest verstandig is.
 
Je moet juist proberen (i know, it's hard) op plekken waar het er niet toe doet en waar je eigenlijk schijt aan iedereen kan hebben, gewoon lekker tegen iedereen aanlullen en gewoon lopen ouwehoeren en gesprekken aangaan.... Gaat het fout who cares, niemand kent je en ga je door naar de volgende om weer te oefenen.... Zie het gewoon als één grote grap en probeer de lol er uit te halen, zodra je het plezier ervan door krijgt gaat het steeds makkelijker! Good luck buddy
 
Ik heb ook sociale angst.
Als ik merk dat iemand mij niet mag of mij belachelijk maakt, voel ik me totaal niet meer op me gemak.
Ik durf ook in vrij weinig situatie's voor me mening op te komen.
Het komt zelfs heel vaak voor dat als ik bekende mensen zie, ik soms net doe alsof ik ze niet zie, omdat ik dan gewoon niet weet wat ik moet zeggen (behalve ze te groeten)

Wel merk ik dat sporten (met name dus krachttraining) mijn mentaal sterker maakt. Maar om nou te zeggen dat dat de sleutel tot succes is....

Idem. En als ik word aangesproken is de kans reëel dat ik knalrood word...
 
Ik heb ook sociale angst.
Als ik merk dat iemand mij niet mag of mij belachelijk maakt, voel ik me totaal niet meer op me gemak.
Ik durf ook in vrij weinig situatie's voor me mening op te komen.
Het komt zelfs heel vaak voor dat als ik bekende mensen zie, ik soms net doe alsof ik ze niet zie, omdat ik dan gewoon niet weet wat ik moet zeggen (behalve ze te groeten)

Wel merk ik dat sporten (met name dus krachttraining) mijn mentaal sterker maakt. Maar om nou te zeggen dat dat de sleutel tot succes is....
Precies waar ik ook wel last van heb.
 
Update:

Ik heb mezelf met heel veel moeite gedwongen om met vrouwvolk in contact te komen. Nu is me dat wel gelukt inmiddels bijna een relatie. Ik dacht dat dit een uitweg zou zijn. Dus Niet!. Elke keer voor ik haar zie word ik helemaal gek van de zenuwen en dat terwijl wel al veel hebben gedeeld. Ik kan me ook niet ontspannen bij haar. Ik vind haar leuk ma ik ben iedere keer opgelucht als ze weggaat. Nu heb ik haar voorgesteld aan mijn ouders wat me heel erg veel moeite kostte. Maar nu twijfel ik heel erg aan of ik dit wel wil doorzetten. De moeite dit het me kost is het niet waard. Schoonouders ontmoeten is een bridge too far.
Ik heb haar mijn probleem wel duidelijk uitgelegd ma ze snapt het niet echt.
Andere manier van denken denk ik.

Mijn ouders weten btw nog niks over mijn sociale angst. Ze merken wel wat maar zien mij als een beetje verlegen. Ik kan ze het ook nog niet vertellen.
Zie het nu echt niet meer zitten.

Het is al goed dat je beseft dat je een probleem hebt, nu kan je er ook iets proberen aan te doen. Als je teveel inzit met jezelf kan het ook zijn dat je licht depressief bent.
 
Update:

Ik heb mezelf met heel veel moeite gedwongen om met vrouwvolk in contact te komen. Nu is me dat wel gelukt inmiddels bijna een relatie. Ik dacht dat dit een uitweg zou zijn. Dus Niet!. Elke keer voor ik haar zie word ik helemaal gek van de zenuwen en dat terwijl wel al veel hebben gedeeld. Ik kan me ook niet ontspannen bij haar. Ik vind haar leuk ma ik ben iedere keer opgelucht als ze weggaat. Nu heb ik haar voorgesteld aan mijn ouders wat me heel erg veel moeite kostte. Maar nu twijfel ik heel erg aan of ik dit wel wil doorzetten. De moeite dit het me kost is het niet waard. Schoonouders ontmoeten is een bridge too far.
Ik heb haar mijn probleem wel duidelijk uitgelegd ma ze snapt het niet echt.
Andere manier van denken denk ik.

Mijn ouders weten btw nog niks over mijn sociale angst. Ze merken wel wat maar zien mij als een beetje verlegen. Ik kan ze het ook nog niet vertellen.
Zie het nu echt niet meer zitten.
ga naar een psychiater of je zult voor heel je leven stress ondervinden in zulke situaties terwijl die net belonend hoeven te zijn

sociale angst is wel wat ingewikkelder dan gwn verlegen te zijn en kan je niet altijd oplossen door je gewoon te pushen

bij sommige mensen is dat juist hetgene wat ze nodig hebben bij andere zal het totaal niet helpen, alleen een psychiater kan hier over oordelen
 
Blijven doorzetten en je angsten blijven aangaan. Als je wegloopt voor je angsten zullen deze alleen maar sterker worden.

Waar ben je bang voor? Dat ze de ware Kaliber ontdekt en deze helemaal niet leuk vindt? Probeer jezelf te zijn en ervaar dat iemand je ook kan waarderen om wie je bent. En als het niet werkt, dan werkt het niet. Maar dit zal nooit alleen aan jou liggen.

Ik lijk Oprah wel, maar ik denk denk toch dat bovenstaande het meest verstandig is.

zo simpel is het allemaal niet..
 
Update:

Ik heb mezelf met heel veel moeite gedwongen om met vrouwvolk in contact te komen. Nu is me dat wel gelukt inmiddels bijna een relatie. Ik dacht dat dit een uitweg zou zijn. Dus Niet!. Elke keer voor ik haar zie word ik helemaal gek van de zenuwen en dat terwijl wel al veel hebben gedeeld. Ik kan me ook niet ontspannen bij haar. Ik vind haar leuk ma ik ben iedere keer opgelucht als ze weggaat. Nu heb ik haar voorgesteld aan mijn ouders wat me heel erg veel moeite kostte. Maar nu twijfel ik heel erg aan of ik dit wel wil doorzetten. De moeite dit het me kost is het niet waard. Schoonouders ontmoeten is een bridge too far.
Ik heb haar mijn probleem wel duidelijk uitgelegd ma ze snapt het niet echt.
Andere manier van denken denk ik.

Mijn ouders weten btw nog niks over mijn sociale angst. Ze merken wel wat maar zien mij als een beetje verlegen. Ik kan ze het ook nog niet vertellen.
Zie het nu echt niet meer zitten.

Ga je vooral geestelijk niet forceren. Ga dus geen relatie aan om op deze manier van je probleem af te komen.

Heb je het ooit met je (vriendin?) er al eens over gehad?
Ik heb zoals je gelzen hebt waarschijnlijk ook sociale angst, maar ik zou nooit mezelf dwingen een realtie aan te gaan wanneer ik me nooit op me gemak zou voelen....
 
Terug
Naar boven