Ik heb op meerdere momenten mijn familie geprobeerd uit te leggen hoe ik mij voel, Maar het enige wat ik terug krijg is: Ach joh iedereen maakt zoiets mee, en het zit allemaal in je hoofd, of er zijn mensen die het veel slechter hebben dan jij.
Vroeger was ik altijd een vrolijk en lacherig persoon. en wanneer ik nu bij familie ben zeg ik weinig. omdat ik gewoon niet die persoon meer ben, het is gewoon letterlijk onmogelijk voor mij om te doen 'alsof'. en ik vertik het ook om te doen alsof, want dit is nu eenmaal de persoon die ik ben. Waarom moet ik mijn depressie gaan verbergen voor andere?
Wanneer ik vrolijk was zei niemand tegen mij: 'hey doe is rustig joh' of 'doe ff normaal'. Maar zodra ik verdrietig en down ben hoor ik alleen maar dat ik andere ten laste ben.
Ik denk alleen maar om andere. ik gedraag me constant maar anders, om mijn familie hier niet in mee te trekken, maar dat houd ik nou eenmaal niet altijd vol, en om er elke keer op afgerekend te worden wanneer dat wel gebeurd is gewoon keihard, komt hard en diep binnen zeg maar.
Ik word soms zelfs patient genoemd omdat ik medicatie slik.
De maatschappij is is gewoon zwaar fucked up. Je mag je alleen maar gelukkig en vrolijk gedragen, indien je dat niet bent dan hebben ze je er liever niet bij.
Het begint al zodra je een klein kind bent. als kleine kinderen huilen hoor je ouders alleen maar zeggen: niet huilen, veeg je tranen! Daarmee leer je alleen maar dat verdriet niet getoont mag worden. Of het zogenaamd beleefd excuseren zodra je niest! ook zoiets.. hoe belachelijk? Je excuus aanbieden voor iets waar je niks aan kan doen. Het zijn maar die kleine dingen die op de lange termijn veel kunnen doen.
