En ik denk dat die antipsychotica die ik pak een nieuw broertje is van Zyprexa, gaat niet meer via de lever dus zo mindelijker schaddelijk. Mij boeit het allemaal geen f**k meer wat ik moet noemen. Als ik me maar eindelijk eens stabiel kan voelen en aan men leven kan beginnen.
Je moet misschien ook accepteren dat jij nou eenmaal last van dit soort dingen hebt. Als ik dit soort posts lees, lijkt het alsof een gedeelte van de depressie voortkomt uit of erger gemaakt wordt door de frustratie die jij voelt over je eigen situatie.
Die situatie zal niet veranderen. Jij zult periodes kennen waarin het goed gaat en dan ook weer periodes dat het slechter gaat. Je moet daarmee in het reine proberen te komen zoals ze dat dan zo mooi zeggen.
Dat wil niet zeggen dat je niks moet doen. Iemand die ziek is accepteert dit, maar gaat wel naar de dokter en probeert er het beste van te maken. Wanneer diezelfde persoon dit niet accepteert, zal elke keer dat ie weer naar de dokter moet als een teleurstelling worden ervaren. Waarom is een 'normaal leven' niet voor mij weggelegd, etc zijn vragen die nooit tot een bevredigend antwoord zullen komen en daardoor als vergif kunnen werken.
Laatst bewerkt door een moderator:


