Een ‘Fitness/BB’ wedstrijd: fun of funest?

[Wengstertje]

[Link niet meer beschikbaar]
Je kunt er de laatste jaren niet meer omheen. Fitness en bodybuilden werd al steeds populairder, maar de laatste jaren heeft dit toppunt van bodybuilding enorm snel aan populariteit gewonnen. Waar ik het over heb? Wedstrijden, ofwel de zogenaamde ‘bodybuilding shows’ natuurlijk. Met name de vrouwelijke Bikini klasse en de Mens Physique klasse zijn dusdanig hard gegroeid de laatste jaren, dat de IFBB anno 2016 steeds meer klassen gaat toevoegen, van Fitness tot rolstoel Bodybuilding. Het is natuurlijk top dat de industrie zo hard groeit en dat er steeds meer mogelijkheden komen in ons kikkerland, maar men beseft zich niet dat we ons hierdoor ook op dun ijs bevinden. Want ondanks dat veel mensen wedstrijden al snel als doel stellen, zijn er maar weinig mensen die zich écht afvragen of een wedstrijd wel iets voor hen is. Want wat komt er nu allemaal bij kijken? Wat voor gevolgen gaat het nu precies hebben voor je fysieke gesteldheid? Hoe beïnvloedt het je sociale leven en wat voor gevolgen kan het hebben op de lange termijn?
Laat ik voorop stellen dat ik geen arrogant persoon ben, noch iemand hiermee tegen de schenen wil trappen. Wat ik wel ben is iemand die vanuit een geschiedenis met meerdere eetstoornissen komt, met alle gevolgen van dien. Daarnaast begeleid ik zowel nationaal als internationaal wedstrijdatleten van alle niveaus en ben ik er inmiddels klaar mee hoe dit onderwerp altijd weggeschoven wordt als een onbesproken onderwerp met bijbehorend stigma. De gevolgen van een ‘contest prep’, zowel fysiek als mentaal, zeker wanneer deze niet goed verloopt qua begeleiding, zijn enorm. Als er ook maar een kans is dat ik 1% van de bereikte mensen hiermee kan helpen, is dat het me al meer dan waard.
Voel je je aangevallen als coach, of op de tenen getrapt als (aspirant)deelnemer? Ik sta open voor elke discussie en je mening wordt altijd gewaardeerd. Het enige wat ik vraag is je aandacht en de gewilligheid om naar mijn verhaal te luisteren. Dus laten we daar eerst eens mee beginnen.
Hype, of bewuste keuze?
Steeds meer mensen beginnen met trainen en zoeken een doel om hier consequent mee om te gaan. Waar dat vroeger nog werd uitgestippeld als ‘ik wil x aantal kilo verliezen’ of ‘ik wil er uitzien als x’, zie je tegenwoordig steeds meer mensen beginnen met een wedstrijddoel. Jaren geleden was de wedstrijdwereld beperkt tot een tiental deelnemers, waarbij er al snel gedacht werd aan Hulk-achtige mannen en vrouwen met een kaaklijn steviger dan de gemiddelde man. Ongeacht waar je vandaan kwam, als je meedeed aan een ‘bodybuild wedstrijd’ was je een uitzondering op de regel. Flashforward een aantal jaar en je kunt de gemiddelde sportschool niet meer binnen lopen zonder wel een aantal mensen te vinden die al wedstrijden draaien, of het als doel voor gesteld hebben. Het is ‘in’ om in wedstrijdvoorbereiding te zitten, waarbij mensen het (bizar genoeg) al willen na een aantal weken of maanden trainen. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de steeds harder groeiende fitness sectie van Instagram, waardoor het ook makkelijker ter sprake komt, maar het is tegenwoordig alles behalve uitzondering op de regel.
Mensen die zich überhaupt niet bezig zouden moeten houden met een wedstrijd, maar zich eerst zouden moeten richten op de basis en het veranderen van gewoonten? We gaan een wedstrijd doen.
Mensen die jaren verwijderd zijn van een fysiek waarmee ze mogelijk een kans zouden hebben op het podium? We gaan een wedstrijd doen.
Mensen die net zoveel genetische potentie hebben om wedstrijden te winnen, als ik heb om in de NBA mee te draaien (ik ben 1.75m)? We gaan een wedstrijd doen.
Voordat je kijkt naar het mentale aspect, moet je je eerst een aantal dingen afvragen wat betreft je fysiek.

1. Als je aan het trainen bent in de gemiddelde commerciële sportschool, spring je er dan enigszins uit qua fysiek?
2. Als je over straat loopt in strakkere kleding, trek je dan aandacht met je fysiek?
3. Zijn er ooit mensen geweest die vroegen of je voor een wedstrijd traint?
4. Heb je ervaring met het doorlopen van verschillende ‘cycles’ van ‘bulken’ en ‘cutten’?
5. Heb je gedurende een langere periode als man zijnde <10% lichaamsvet gezeten, als vrouw zijnde onder de 20%?
6. Als het antwoord op vraag 5 ‘ja’ was, was dit makkelijk vol te houden, zonder jezelf extreem te beperken op sociaal vlak of hier in door te slaan?

OK, heb je deze vragenlijst gehad? Op naar deel 2:

1. Ben jij in staat om goed naar jezelf te kunnen kijken na de wedstrijd, wetende dat je 99% van je leven er nooit meer in die shape bij zult lopen?
2. Kun jij jezelf restricties opleggen, zonder jezelf dingen aan te trekken van je directe omgeving die er 100% zeker commentaar op gaat hebben?
3. Kun je dingen opofferen op sociaal gebied, zoals uiteten en drankjes doen, gedurende die laatste weken/laatste aantal maanden?
4. Weet je van jezelf dat je emoties kunt delen en je coach (of vertrouwenspersoon) op de hoogte kunt houden van hoe je je voelt, zonder dingen achter te houden?
5. Hoeveel emotie heb je aan ‘lekker’ eten hangen en kun je dat loslaten naar mate je lager komt qua calorie inname?
6. Kun je mentaal omgaan met het feit dat je op een gegeven moment, ongeacht hoe goed je het probeert te controleren, continu honger zult hebben en steeds een ‘drang’ naar voeding zult ervaren?

 

[Wengstertje]

Je bent niet gemaakt om de top te bereiken
We accepteren en begrijpen dat iemand van 1.70m geen realistische kans gaat hebben om een pro basketbal speler te worden, ongeacht hoeveel moeite, toewijding en tijd hier in gaat zitten, of hoe gepassioneerd diegene over zijn/haar doel is. Waarom is het dan zo moeilijk om te begrijpen dat ditzelfde ook voor bodybuild doeleinden geldt?
Als je smalle schouders hebt, met wijde heupen, zal je niet ver gaan komen in de Figure (Body Fitness in Nederland) of Bikini klasse.
Iemand die de spierbuiken mist om een sixpack te hebben (die dus genetisch gezien geen 6 blokken heeft, maar 4, 2 of zelfs een compleet vlakke buik, ongeacht hoe laag ze in vetpercentage zitten), gaat het niet goed doen in Mens Physique.
Iemand die de genetische potentie tot spieropbouw heeft van een zeef, zal het niet goed doen in de Bodybuild klasse.
Iemand die aan een esthetische afwijking, zoals het Poland syndroom, leidt en maar een enkele borstspier heeft, zal überhaupt geen podium fysiek gaan krijgen. Dit is ongeacht hoe goed de rest van de spiergroepen zich ontwikkelt.

Waarom negeren we dit feit, in de veronderstelling dat hard werk alles op zal lossen? Als er één enkele sport genoemd kan worden in de wereld waar genen hét verschil maken tussen de mogelijkheid hebben om de top te bereiken en de recreanten, ongeacht de hoeveelheid werk, is het bodybuilden wel. Het is een harde waarheid, die teveel mensen nog blijven negeren.
Genetica speelt een belangrijke rol; spierinserties en botstructuur kan niet worden veranderd, ongeacht hoe hard je heel je leven werkt.
De onbesproken olifant in de kamer: anabole androgene steroïden
Anabole Androgene Steroïden, ofwel AAS afgekort (zeg alsjeblieft geen ‘steroïden’, want vitamine D is ook een steroïde): we associëren het allemaal nog met de Hulk-achtige mannen uit de jaren 70, of de freaks of nature die op de hedendaagse Olympia staan, met armen groter dan het hoofd van een gemiddeld persoon. Vrouwen? Die gaan er toch meteen uitzien als een man, met een borstkas waar de gemiddelde gorilla jaloers op is. Toch? Reality check: de bodybuild wereld stikt van de gebruikers en op élke wedstrijd, elke line-up en elke klasse is er minimaal 1 iemand die iets gebruikt (heeft). Er zijn tegenwoordig zelfs ‘Naturel’ bonden en federaties, zoals de INBA/PNBA, die daarom een alternatief bieden (en zelfs urinetesten en bloedtesten verrichten), maar zelfs daar vind je tegenwoordig meer dan voldoende gebruikers in de diverse line-ups.
Idem voor fitnessmodellen, de ‘inspirerende’ personen op het gemiddelde supplementenlabel of je favoriete Hollywood acteur: gebruik is tegenwoordig alles behalve uitzondering en vaak juist een onderdeel van hun werk.
Een toegewijd sporter met bovengemiddelde genen die jarenlang, dag in dag uit, toegewijd en 100% gefocust werkt, komt met wat geluk 10kg aan pure spiermassa aan. Het feit dat een 40+ jarige Hollywood acteur (met de hormonale waarden die doorgaans ruim onder de 20 jarige man liggen) ditzelfde resultaat haalt binnen een handvol maanden? Komt inderdaad vast door de speciale ‘revolutionaire’ trainingsmethoden en de speciale kruiden in hun kip, rijst en broccoli.
Er zijn gelukkig een aantal mensen binnen de industrie in Hollywood die het daadwerkelijk aankaarten en dit feit kunnen openlijk ondersteunen, zoals Manu Bennett (bekend uit de tv serie Spartacus), die zijn voormalig gebruik openlijk toegaf in een interview voor Mens Health:
“In 2007, op 35 jarige leeftijd, kreeg Bennett een rol in The Smashing Machine, het verhaal van de woeste Mark Kerr, een MMA vechter en drugsverslaafde. Bennett zou hier tegenover Jean-Claude Van Damme komen te staan. Het was zijn droomrol, zijn echte doorbraak, dus Bennett ging all-in.
“I try to build myself as a physical representation of the character, and I knew Kerr had problems with steroids. So it challenged me to, uh, fully embrace the role.”
Bennett gaf hierbij aan vervolgens te beginnen met 2 trainingen per dag, met de voormalige Mr. Australia, waarna hij begon met het nemen van injecties. Hij kwam 44 pond (20kg) aan in 3 maanden.
Andere acteurs, zoals Tom Hardy (Warrior, The Dark Knight Rises) verwoorden dit iets subtieler. Toen Hardy de vraag werd gesteld in een interview omtrent zijn rol als Bane in the Dark Knight Rises, antwoorde hij als volgt:
“No, I took Smarties, what do you fucking think?”
Wat ik hiermee wil zeggen is dat er altijd mensen zullen zijn die ‘all-in’ gaan om te winnen, of om de top te bereiken. Dit is zo voor elke sport, zelfs als er geen fysieke beoordeling qua esthetica is. Desondanks is de gemiddelde mens nog steeds in de veronderstelling dat het absoluut niet voorkomt.
Of het nu eerlijk is, sociaal verantwoord, of juist terecht gestigmatiseerd wordt is een discussie voor een andere dag, maar besef dit wel goed: de kans dat je competitie meer gebruikt qua ‘suppletie’ dan Whey poeder en creatine, is altijd aanwezig.
‘Maar ik doe het niet om te winnen, ik doe het voor mezelf!’
Laten we voorop stellen dat, als je deze instelling hebt, je allereerst even een buiging verdient. Je begint namelijk aan het proces van het fysiek uithongeren van je lichaam, tot het punt waarop je tegen de limiet aan zit, waarbij je zowel fysiek als mentaal meer uitgeput raakt dan de gemiddelde mens ooit zal zijn, om vervolgens een podium op te stappen waar je beoordeeld wordt, zonder dat je enige waarde hecht aan het feit dat je misschien wel nummer 10 van de 10 wordt. Als je bij dat feit geen enkel moment twijfelt, verdien je enorm veel lof, ongeacht de situatie.
De vraag die ik je dan zou stellen is: wáárom doe je het? Wil je een podium fysiek, of wil je echt op het podium staan? Als je geen waarde hecht aan een podiumplaatsing , waarbij je op het podium staat puur en alleen voor jezelf, waarom wil je dan meedoen aan de ‘vleeskeuring’?
Wat nu als ik je vertel dat je dat beoogde fysiek ook kunt bereiken zonder dat iemand het eindresultaat wellicht naar beneden haalt, door je een slechte plaatsing te geven? Als de score je niet interesseert, waarom laat je je dan jureren?
Als je tevreden bent met het resultaat op je eigen foto’s en hetgeen wat in je eigen spiegel te zien is, is een fotoshoot (met blijvend resultaat in de vorm van foto’s) dan geen betere optie?

 

[Wengstertje]

Goodbye my lover, goodbye my friend

• Kun je dingen opofferen op sociaal gebied, zoals buitenshuis dineren en drankjes doen, die laatste weken/laatste aantal maanden?
• Kun je mentaal omgaan met het feit dat je op een gegeven moment, ongeacht hoe goed je het probeert te controleren, continu honger zult hebben en steeds een ‘drang’ naar voeding zult ervaren?

Twee van de vragen die ik eerder in dit artikel aanhaalde, die hier héél relevant voor zijn. Wat men namelijk heel vaak vergeet is dat, ongeacht dat het een individueel doel is en je het uiteindelijk alleen doorloopt, het een effect gaat hebben op heel je sociale kring. Je wederhelft, je vrienden, je familie, je coach, je buurman, je slager, iedereen gaat te maken krijgen met jouw toenemende emoties, je driftbuiten na aanleiding van de constant toenemende honger, of je lage energieniveau waardoor je lontje elke dag nét wat korter wordt.
Heb je het hier al met je dierbaren over gehad? Hoe staan zij hier in? Het is namelijk makkelijk om te zeggen dat je iemand volledig gaat steunen, maar als iemand volledig in zijn/haar eigen wereld zit en met veel sociale evenementen of niet aanwezig is, óf hier heel ongemakkelijk wordt met opvolgend moeilijk gedrag, wordt het toch ineens heel anders. Het gaat hier namelijk niet om een mindere dag, maar om dagen, weken en wellicht zelfs maanden. De fysieke uithongering (want dat is wat een wedstrijdvoorbereiding inhoudt: diëten tot het minimale vetpercentage, waarbij je lichaam in een uitgehongerde staat tentoongesteld wordt), heeft héél veel gevolgen, zowel op het fysieke vlak, als het mentale aspect. Denk o.a. aan een continu verlaagd energieniveau, verhoogde irritatie, niet-aanwezig libido, een ‘kort lontje’ en willekeurige emotionele uitbarstingen, zonder enige aanleiding.
WTF: Where’s The Food?!
Zonder hier in detail op in te gaan (wat ik nog zal doen in de toekomst, in een apart artikel), raakt je lichaam hormonaal compleet ontregeld, ‘crashen’ je hormonen uiteindelijk onder de optimale gezonde referentiewaarden (dit is niet te voorkomen, wat ook een reden is dat veel mensen lage doseringen AAS gebruiken, om dit minder tot niet te ervaren) en komt de focus door hormoonsignalering maar op 1 ding te liggen: het ‘schreeuwen’ om voeding. Je lichaam is op een gegeven moment continu bezig met jou te zeggen dat je vetpercentage omhoog moet, omdat het wil overleven. En wat is daarvoor nodig? Juist, voeding. Dus je krijgt steeds meer trek, hebt geen verzadigingsgevoel meer en ontwikkeld een enorme voedingsobsessie. Elke wedstrijdatleet zal je kunnen vertellen dat een normale wandeling door de stad ineens veranderde in ‘oh kijk eens wat voor eten er overal te halen is! Hmm die frikandel van haar ziet er zo heerlijk uit, oh kijk die pizza, IIIIJSSS!’ momenten. Nogmaals; overlevingsdrang.
Het is véél makkelijker om hiermee om te gaan als je een doel voor ogen hebt, met een specifieke deadline. Je weet waar je het voor doet, je hebt een beperkte hoeveelheid tijd en je kunt jezelf nog enigszins op wilskracht de dag door slepen (aannemende dat je niet in een constante staat van uitputting verkeert, waarbij deze nooit opgeladen wordt. Zie het als een batterij: leeg is leeg, tenzij je het oplaadt). Maar wat als de wedstrijd over is? Wat als die ‘druk’ weg is?
Je ziet dit op social media héél veel gebeuren. Weken voorafgaande aan de wedstrijd wordt er al gefantaseerd over alles wat ze daarna gaan eten. Vrienden en familie stellen ‘feestpakketten’ samen (je kent ze wel, de ‘how-to-get-fat-ASAP’ pakketten met 30 repen chocolade, Ben & Jerrys, Reese’s Peanut Butter cups en meer eiwitrepen dan je darmen comfortabel aankunnen) en er worden uren per week doorgebracht bij #foodporn foto’s waarbij ze zichzelf hélémaal gek maken. Alarmbel 1 voor een opkomende reeks aan binges.
Dan is de wedstrijd voorbij en gaat de meest binge-gevoelige deelnemer al direct eten (je ziet sommigen letterlijk direct naar de chocolade grijpen, of meteen doorrijden naar de McDonalds), waarbij de ander al meteen een (vr)eetfestijn(en) voor de dagen erna ingepland heeft staan. Alarmbel 2.
Dit HOEFT geen probleem te zijn, in de basis, zolang hier nog enige controle bij zit. Maar dat is het hele punt: er moet controle zijn. Er moet een plan vooraf zijn opgesteld, met duidelijke richtlijnen en duidelijke vervolgdoelen. Ik heb het hierbij niet over een wedstrijd, maar wel over kleine doelen zoals het indelen van de week post-show qua maaltijden (bijvoorbeeld x aantal ‘vrije maaltijden’, een beperkte maaltijdfrequentie, of nieuw ingestelde doelen voor de hoeveelheid eten die er de komende periode gegeten moet worden).
En zelfs dan is het nog steeds héél moeilijk, omdat je lichaam nog steeds in een staat verkeert dat het 24/7 om eten roept. Als je daar geen handvaten voor hebt opgesteld kan het héél snel fout gaan. Je verkeert in een staat dat je compleet uitgehongerd bent, dagenlang niet getraind hebt, hormonaal ongezond laag zit, een bizar slechte nutriëntverdeling hebt (lees: een groot overschot aan energie wordt vrijwel volledig opgeslagen als vet in deze staat) en gaat dan op de #yolo tour.
Praktijken waarbij mensen kilo’s op kilo’s aankomen binnen een aantal dagen zijn alles behalve uitzondering, zeker met slechte begeleiding. Degene die slechts een handvol kilo’s aankomen zijn de mensen die er goed vanaf komen. De gemiddelde persoon komt makkelijk kilo’s per dag aan, om nog maar niet te spreken over een langdurige verstoorde relatie met voeding en een compleet verstoord zelfbeeld.
Dit is het punt waar een coach héél veel aandacht aan zou moeten besteden (en waar jij als cliënt ook goed over moet communiceren, want niemand kan je helpen zonder dat jij hulp accepteert en aanneemt). De periode NA de wedstrijd is in mijn ogen nog véél belangrijker dan de wedstrijdperiode zelf, zeker met het oog op de gezondheid op de lange termijn. Een eetstoornis klinkt heel uitzonderlijk, maar deze ligt continu op de loer met dit soort extreme vormen van langdurige restrictie, waarbij ineens alles qua ‘nut’ ervan wegvalt.
De permanente filter over je zelfbeeld
‘Shredded, veiny, grainy, ripped, droog’ allemaal termen die gebruikt kunnen worden om je wedstrijdfysiek te omschrijven. En omschrijven zal je, want die 10000 selfies die er gemaakt zijn gedurende die laatste weken en op de dag van de wedstrijd zullen nog maanden in je social media feed voorbij komen. Je fysiek, daarentegen, is van veel kortere duur geweest. Want hoe erg je er ook aan vast zou willen houden; die shape is letterlijk ongezond. Als je al niet in de valkuil bent gevallen dat je enorm veel bent gaan eten en al direct onnodig veel vetmassa hebt opgebouwd, is er nog een andere duistere kant aan het ‘weg drijven’ van een wedstrijdfysiek. Want hoe je het ook went of keert, die shape daar ga je alleen in staan op het podium. Kun je dat accepteren? Kun je in de spiegel kijken en tevreden zijn met hetgeen wat je ziet, ondanks het gebrek aan aders, lijnen, extreem strakke huid en de wangen van iemand in hongersnood?
Hetgeen wat je maar al te vaak ziet gebeuren is dat mensen perse vast willen houden aan de shape die ze op een wedstrijd neerzette, ondanks dat dit zowel fysiek als mentaal extreem ongezond is. Er is een reden dat je ‘piekt’ voor een wedstrijd; je wilt tijdens een specifiek moment in een specifieke ‘piek conditionering’ staan, waar veel voorbereiding bij komt kijken. Pieken doe je, zoals de naam al zegt, tijdelijk. Het vast willen houden aan die staat is niet alleen onmogelijk, maar kan extreme gevolgen hebben voor je zelfbeeld. Als je niet kunt accepteren dat je vetmassa móet aankomen (lees: gecontroleerd, niet onnodig veel en er is een wereld van verschil tussen een beetje vetmassa aan komen voor je gezondheid, of een week in All-You-Can-Eat restaurants doorbrengen, onder het mom van ‘bulken’, waarbij je het personeel pisnijdig maakt), gaat het mentaal erg lastig voor je zijn.
Op social media zie je de emotionele rit die iemand mee maakt ook in diverse vormen terug komen. Van ‘cheat meals’, opgevolgd door foto’s van ‘strafcardio’ tot aan progressiefoto’s waarbij iemand in bizarre mate vet opbouwt, gevolgd door steeds meer #throwback foto’s van de wedstrijd shape uit spijt.
Het wordt niet vaak gezegd, omdat er een stigma op het onderwerp staat, maar een wedstrijd kan je zelfbeeld permanent schaden en een eetstoornis als gevolg hebben.
Besef je waar je aan begint alvorens je aan een wedstrijd begint; besef je dat de shape tijdelijk is, dat je die niet vast moet willen houden en dat je tevreden moet kunnen zijn met een ‘off-season’ lichaam op elk andere dag die buiten de wedstrijd valt.
Wees niet die persoon die wedstrijd na wedstrijd mee doet, waarbij het hele jaar bestaat uit restrictie en een obsessie met zowel zelfbeeld als voeding. Uiteindelijk is fitness en deze ‘bodybuilding’ leefstijl iets wat je leven moet verrijken, niet moet beheersen.
Leuke hobby, of dure aangelegenheid?
Financiën zijn een component die niet tot nooit besproken wordt bij het overwegen van een wedstrijddoel. Maar besef jij wat erbij komt kijken?
Laten we starten met de essentiële basics:

• Inschrijfgeld voor de bond
• Inschrijfgeld voor de wedstrijd
• Coachticket voor je coach en/of supporters
• Bikini/slip/board shorts (afhankelijk van de klasse)
• Make-up (voor de dames, of de uitzonderlijke ijdele heer, ieder zijn ding)
• Tanning
• Reiskosten
• Hotelovernachting
• Hakken (voor de dames)
• Styling/visagie

Dat is puur voor de dag van de wedstrijd.
Laten we even kijken naar het optionele ‘upgrade’ traject wat daar aan voorafgaat:

• Kosten voor coaching (tenzij je alles zelf wilt doen, wat vrijwel niemand op deze planeet efficiënt zal kunnen met wat erbij komt kijken, al is het maar het mentale aspect in combinatie met een objectieve kijk op de situatie).
• Poseerlessen
• Kosten voor je voeding
• Kosten voor supplementen
• (Kosten voor AAS, indien die gebruikt worden)

Tenzij jij degene bent die zichzelf kan programmeren als een robot, 0 emotie kan tonen van begin tot einde, een objectieve kijk kan houden ten alle tijden, in zijn auto kan slapen, zelf zijn kleding kan maken of alles kan lenen op de dag van de wedstrijd, een natuurtalent is qua poseren en alles kan leren via YouTube video’s, in de spiegel je eigen haar en styling kan doen, of de loterij heeft gewonnen; deze lijst brengt heel wat kosten met zich mee. En met ‘heel wat kosten’ heb ik het over HEEL wat kosten. Met name voor de dames is de aanschaf van een bikini alleen al een bedrag van honderden euro’s.
De checklist: deelnemen, of niet deelnemen?
OK, dus wat wil ik nu zeggen met deze ellelange lap tekst? Kan ik er concreet een lijst van maken, die je moet nalopen? Jazeker. Here we go:

• Besef je wat er op zowel fysiek als mentaal vlak bij een wedstrijd komt kijken?
• Heb je een goede relatie met voeding?
• Heb je al eens eerder tot een laag vetpercentage (<10% voor mannen, <20% voor vrouwen) gedieet, zonder enige (langdurige) problemen?
• Heb je voldoende spiermassa opgebouwd, om überhaupt de beoogde spierdefinitie (een laag vetpercentage zonder voldoende massa oogt simpelweg mager, niet ‘ripped’) te realiseren?
• Kun jij jezelf gedurende een periode van maanden allerlei restricties opleggen?
• Zit je in een fase van je leven waarin je zeker weet dat de fysieke stress van de prep geen enorme negatieve invloed zal hebben op je werk en/of relaties?
• Doe je het uit een ambitie van jezelf, een competitieve drang, of puur om een bepaald fysiek te behalen?
• Ben jij in staat om goed naar jezelf te kunnen kijken na de wedstrijd, wetende dat je 99% van je leven er nooit meer in die shape bij zult lopen?
• Kun je de financiële kosten opbrengen die er bij het proces komen kijken?

 

[Wengstertje]

Ten slotte…

Begrijp me niet verkeerd, ik wil met dit artikel niemand afschrikken of verbieden om deel te nemen aan een wedstrijd. In tegendeel zelfs. Een wedstrijddoel kan enorm leuk, leerzaam en vol toegevoegde waarde zijn; mits je weet waar je aan begint. Als je alles voor jezelf op een rij hebt gezet, begrijpt wat erbij komt kijken en met 100% zekerheid kunt zeggen dat je er vol voor wilt gaan, dan raad ik je aan er ook met alle zin van de wereld aan te beginnen, want er staat je een prachtige ervaring te wachten! Je leert jezelf als persoon beter kennen, je gaat ervaren hoe het is om alles te geven en je gaat een prestatie leveren van wereldformaat waarbij je je grenzen verder verlegt dan de meeste mensen zich voor kunnen stellen. Zet hem op!
Heb je na dit artikel twijfels, zijn er verschillende dingen die je niet bedacht had, of heb je er überhaupt niet goed over de mogelijke consequenties nagedacht? Kijk dan alsjeblieft even opnieuw naar de situatie. Noteer de voor- en nadelen, streep alles langs elkaar weg, kijk of het binnen jouw persoonlijke situatie past op de lange termijn en bepaal (eerlijk naar jezelf toe!) of je er klaar voor bent. Zo niet, dan begin er alsjeblieft niet aan.
Er zal altijd een andere wedstrijd zijn, er zal altijd een andere kans komen en een wedstrijdfysiek is altijd mogelijk, zelfs zonder wedstrijd. Je leeft desondanks maar 1x, je krijgt bepaalde kansen en relaties in je leven maar 1x en je hebt maar 1 lichaam in dit leven. Zet niks van waarde op het spel voor een bepaalde datum of wedstrijddoel, als de gevolgen wellicht zwaarder wegen dan hetgeen wat het je oplevert. De weken, maanden, wellicht jaren van effect die zowel de gehele rit als de nasleep kan hebben, is véél belangrijker dan die handvol minuten op het podium.
bron: [Link niet meer beschikbaar]

 

[AnonyMass]

Echte positive vibes dit artikel.

 

[Pillz]

Had hem al op fb gezien.

Eens met dat heel veel mensen denken: leuk een wedstrijd, doe ik wel ff.

Ff?
Ff?

Mensen denken er te makkelijk over.

Daarom wacht ik al jaartje of 7

 

[Jason91]

Had dit op FB voorbij zien komen. Wel interessant vooral voor mensen die dit inderdaad even doen na paar maanden van trainen. Misschien komt er binnenkort ook wel een stuk over iedereen die ineens PT'er is of Voedingsdeskundige ook zoon hype de laatste tijd.

 

[Mr_Freaky]

Zeer informatief stuk!

Denk dat je wel een groter bereik zou krijgen als je er een meer neutrale kijk op had gegeven.

En wellicht erbij vermelden wat de 'exacte' kosten nou precies zijn?

Hoe heb jij het zelf ervaren?

Is het die 5 min podium shine en dat plastic bekertje/medaille die je krijgt nou echt waard?

(ervan uitgaande dat je niet tot de lucky few behoort die het daadwerkelijk op champions league niveau zal uitvechten in ze toekomst)

 

[Vonk]

Had hem al op fb gezien.

Eens met dat heel veel mensen denken: leuk een wedstrijd, doe ik wel ff.

Ff?
Ff?

Mensen denken er te makkelijk over.

Daarom wacht ik al jaartje of 7

Ja er zijn tegenwoordig legio van die domme aandachtshoerige fitlui chicks en dudes, die 3 maanden sporten, knallen er anavar/winny in en doen een wedstrijd mee.. Eindigen vervolgens op plek 48 en hoppa kijk ik heb wedstrijd gedaan ik ben pro

Om te janken..

Ik wacht ook al 7 jaar ongeveer

 

[AnonyMass]

Beter te vroeg dan te laat imo. Ook al ga je af als een gieter, dan heb je er al een keertje gestaan, heb je wat ervaring en ga je je beter thuisvoelen de volgende keer. Niet dat je na 3 maanden trainen moet gaan kuren en in prep gaan natuurlijk.

Zou erg zonde zijn als je 10 jaar wacht voor je eerste comp, de beste fysiek hebt maar dan niet wint door gebrek aan ervaring/ stress oid.

Hangt natuurlijk vooral van de persoon zelf af.

 

[Wengstertje]

Ja er zijn tegenwoordig legio van die domme aandachtshoerige fitlui chicks en dudes, die 3 maanden sporten, knallen er anavar/winny in en doen een wedstrijd mee.. Eindigen vervolgens op plek 48 en hoppa kijk ik heb wedstrijd gedaan ik ben pro

Om te janken..

Ik wacht ook al 7 jaar ongeveer

Ja maar met echt BB zie je dat niet zo snel dat ze paar maandjes trainen eerder bij de MAP

en 7 jaar welke klasse wil je gaan doen dan?

 

[Vonk]

Ja maar met echt BB zie je dat niet zo snel dat ze paar maandjes trainen eerder bij de MAP

en 7 jaar welke klasse wil je gaan doen dan?

MAP en Bikini idd..

Ik heb geen wedstrijd ambities.. Heb al helemaal niet de ambitie om beneden de 5% te komen voor hetgeen ik ervoor moet laten

 

[Wengstertje]

MAP en Bikini idd..

Ik heb geen wedstrijd ambities.. Heb al helemaal niet de ambitie om beneden de 5% te komen voor hetgeen ik ervoor moet laten

o verkeerd begrepen dan haha

 

[ano_71021]

Realitycheck wengstertje, zat er ook aan te denken om een wedstrijd te draaien in de MAP klasse om toch eens aan te voelen hoe het is maar ik kan me in de meeste punten wel vinden dus dat wordt hem voorlopig effe niet

 

[Red010]

Top artikel Wengstertje, denk dat velen o.a. ikzelf hierdoor meer bewust zijn geworden van wat het inhoud om mee te doen aan BB wedstrijden.
Ikzelf onderschatte voornamelijk het mentale aspect van cutten om een laag bf te bereiken.

 

[hoxyz]

Die vrouwen klasses zijn al helemaal een drama. Sommige zien er gewoon echt niet uit, trainen net 2 maanden heb ik soms het idee.

 

[SkyBlazer]

hmm fun, funnier, funest

klopt dat wel?

 

[Wengstertje]

Die vrouwen klasses zijn al helemaal een drama. Sommige zien er gewoon echt niet uit, trainen net 2 maanden heb ik soms het idee.

Klopt ken toevallig 1 persoonlijk die traint nu een jaar ofzo maar is wel al B atlete nu toch top 3 gehaald op de JBC

 

[Galen]

Ja er zijn tegenwoordig legio van die domme aandachtshoerige fitlui chicks en dudes, die 3 maanden sporten, knallen er anavar/winny in en doen een wedstrijd mee.. Eindigen vervolgens op plek 48 en hoppa kijk ik heb wedstrijd gedaan ik ben pro

Om te janken..

Trekt ook direct van dat publiek bij wedstrijden, bah.

 

[Hertog_Jan]

Ja er zijn tegenwoordig legio van die domme aandachtshoerige fitlui chicks en dudes, die 3 maanden sporten, knallen er anavar/winny in en doen een wedstrijd mee.. Eindigen vervolgens op plek 48 en hoppa kijk ik heb wedstrijd gedaan ik ben pro

Om te janken..

Ik wacht ook al 7 jaar ongeveer

En dan maken ze ook nog een athlete pagina aan met IFBB atlete voor hun naam.
Godverdomme je lijkt op een soepstengel en je staat al op het podium!!!!
Oja die aandachtsgeile hoeren krijgen ook nog snel een sponsor als ze een leuk kopje hebben.