Hier mijn reactie, niet helemaal volmaakt. Maar ik heb geprobeerd zo beknopt mogelijk de zaken weer te geven.
Nadelen
De nadelen zijn mijn inziens toch echt terug te vinden in de wortelen van de maatschappij. Mensen zijn van nature bang voor het onbekende. Xenofobe geven graag af op alles en iedereen die zijn of haar eigen weg gaat om uiteindelijk zelf bijna suïcidaal elke dag op de bank te eindigen met 2 zakken chips en een grote slagroomtaart. De daaruit voortvloeiende reacties zijn eigenlijk ook even ongenuanceerd. Reacties die nu bij me opkomen zijn:
'Wat eet je veel'
'Zoveel fitness is voor niemand goed'
'Waarom eet je ook niet een stuk taart?'
'Pfoe, wat ben jij saai zeg. Iedereen doet gezellig mee, maar jij eet je bakje met rijst en kip.'
'Als ik al aan de sportschool denk word ik moe'
Even terug in de tijd. Ik zat 5 jaar terug in het begin van mijn MBO-opleiding. Ik childe er lustig op los en at met mijn vrienden al even ongezond. Er was geen vuiltje aan de lucht want iedereen gedroeg zich hetzelfde. Een soort eensgezindheid was ontstaan. Dit duurde voort tot ik na vele maanden nadenken tot de conclusie kwam dat ik in een poging alle potentie uit mezelf te halen een abonnement in de sportschool moest afsluiten. Waar zij doorgingen met het 'ongezonde' leven had ik na een periode geen zin meer om aan te sluiten bij een stel mensen die zodanig weinig respect voor zichzelf hebben dat ze zich volstoppen met voedingswaren die je eigenlijk nog een rat niet toewenst.
Supplementen doet het ook bijzonder slecht bij 'de massa'. Ik vertel af en toe dat ik supps zoals whey, creatine en No-Xplode dagelijks gebruik. En de reacties zijn eigenlijk goud waard. Mensen begrijpen er geen bal van, alsof ik zwaar aan de anabolen zit en in tussen 2 gekrompen ballen heb.
Voordelen
Ik ben een prater, altijd al geweest. Sinds ik mijn eerste voetstappen zetten binnen een sportschool ergens in Januari 2007 was ik verliefd. In het dagelijks leven zoek ik bijna 24 uur per dag naar mogelijkheden om meer uit mezelf te halen. Toen ik nog op school zat kwam ik dus tot de conclusie dat ik mezelf ruim 18 jaar verwaarloosd heb. In het bodybuilden heb ik iets gevonden waardoor ik me geen 80 % maar 500 % voel. Mijn drive om te veranderen groeit met de dag. Hierdoor heb ik moeite om uit de sportschool weg te blijven. Het is een soort aangename verslaving die ik ook op andere wil overbrengen. Ik ben er stellig van overtuigd dat bodybuilding mij completer heeft gemaakt. Ook vind ik dat bodybuilding terug is te beredeneren naar het dagelijks leven.
Je begint met BB aan een project. Of het nou een X aantal kg afslanken is of aankomen als een beest. Je hebt een bepaald eindproduct in je gedachten die je dagelijks met je meedraagt. Dit eindproduct moet je op een of andere manier leren te faseren. In kleine stapjes kom je verder dan je denkt. Elke fase die je voorbijgaat betuigt van doorzettingsvermogen en vooral van een groeiende persoonlijkheid. Want binnen elke fase zal het een periode even tegenzitten, zullen er tegenslagen volgen, maar je hebt volgehouden.
Wie is het moeilijkst te overtuigen?
Tot nog toe heb ik daar geen hinder van ondervonden. Mijn vader, mijn opa, mijn broertje en nog twee andere gasten hebben inmiddels hun draai gevonden in de sportschool en ze staan volledig achter datgene wat ik doe.
Het is een levensstijl, een religie die je als zodanig naar buiten probeert over te brengen. Want zou het niet veel beter gesteld zijn met de mensheid als iedereen zich hiermee bezig hield?