MuscleMeat

Als ik zelfmoord zou plegen, zou niemand het zelfs merken

Status
Niet open voor verdere reacties.
  • Topic Starter Topic Starter
  • #41
"Wie lijdt aan de sociale fobie, is overdreven bang voor beoordeling, voelt zich in de gaten gehouden en mogelijk vernederd door zijn/haar acties, gedrag of voorkomen."


Succes er mee verder

Ja kan me er wel in schetsen in die beschrijving, heb het al wel eens een paar keer overwonnen maar niet helemaal en ook niet voor lang. Het lijkt altijd terug te komen....:(

---------- Toegevoegd om 07:51 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 07:41 ----------

Ben ook weer heel de nacht opgebleven, ben echt slecht bezig de laatste tijd.
Moet me echt gaan herpakken, of ik ga weer in een diep dal belanden als ik zo verder blijf doen...
 
Beste Decapitator,

Ik kan niet zeggen dat ik hetzelfde heb meegemaakt als jou. Maar heb wel degelijk ervaring met heftige depressies,medicatie,psychologen en psychiaters, isolatie en andere problemen.

Ik kom uit een probleem gezins-situatie, een vader met extreme agressieve tunnelvisie. Het duurde ook niet lang dat ik in mijn puberjaren het verkeerde pad opging. Ik heb vaak bij maatschappelijk werkers gezeten ( het ene oor in en het andere er weer uit ) het boeide me werkelijk geen reet wat ze zeiden. Alles ging van kwaad tot erger totdat ik zoeen diepe put belande waar ik dacht nooit meer uit te komen. Ik was lusteloos, had geen zin meer om te leven. Mijn moeder heeft me naar een psychologische instellingen gebracht. Hier kwam ik in aanraking met mijn psycholoog. De eerste paar sessies waren moeilijk voor me. De dwingen vertellen die je dwarszitten en je leven verpesten is niet makkelijk. Maar toch heeft het uiteindelijk geholpen.

Ik las dat je opgenomen bent, ik neem aan dat dit een soort depressie groep is waar je een aantal dagen in de week therapeutisch wordt begeleid met een groep mensen. Dit heeft mij goed geholpen. Als je dit heb geprobeerd en het niet heeft geholpen, hebben ze je na een tijd gewoon weer op straat gezet zonder een vervolg programma? Als ik jou was zou ik nog steeds blijven praten met een vertrouwingspersoon of psycholoog, het lucht op om de dingen te vertellen die je dwars zitten.

Een aantal tips die ik je graag wil meegeven die mij hebben geholpen:
- de 5 g's ( wellicht ben je hiermee bekent ) een linkje als dit niet het geval is : http://psychologenpraktijk-fidelis.nl/kennisbank/5-g-s
- Probeer je dag te vullen met een makkelijk tijdsbestek. Plan iets voor je ochtend(ontbijt maken), middag(mee helpen in huishouden) en avond(sporten en douchen) kleine voorbeeldjes. Al zijn het maar kleine dingen. Als je dit vol kan houden zul je merken dat je je minder nutteloos zult gaan voelen, omdat je elke dag iets doet en je tijd besteed aan iets.
- Zoek de oorzaak van je treurigheid/verdriet. Wat maakt je verdrietig of lusteloos ? zoek het gene, zodat je weet waar je aan moet werken of welk deel in je leven niet goed is afgesloten, en alsnog goed afgesloten kan worden zodat je verder kunt.
- Zoek dingen in het dagelijkse leven waar je zelfvoldoening uit kunt halen. (Bv. Fitness) dit is een heel goed iets ! Ik weet dat je weinig energie hebt om te besteden. Maar toch kies je ervoor om nog iets te doen voor je lichaam. respect hier voor.
- Spreek met je psychiater. Als medicaties niet werken na 1-2 maanden probeer een ander. Het heeft een jaar geduurd voordat ik een anti-depressieva heb gevonden dat me hielp ( cymbalta )
- Durf voor jezelf op te komen. Probeer in 'Ik' vorm te spreken als je iets niet bevalt. Je mening mag gehoord worden ! Assertiviteit is belangrijk om te beheersen. Hier een linkje :http://nl.wikipedia.org/wiki/Assertiviteit
- Isoleer jezelf niet. probeer de vicieuze cirkel te doorbreken en ga weer eens naar buiten. Zoek contact met mensen. al is het je vader en moeder.
- Geloof in jezelf, je bent niet alleen. Ik dacht ook altijd alleen te zijn. Maar door te praten met mensen met dezelfde klachten voelde ik me begrepen en kon ik m'n ei kwijt. Dit heeft mij goed geholpen. Mijn verhaal is inmiddels afgesloten. Ik studeer momenteel Sociaal Maatschappelijk Dienstverlening wat heel goed gaat. 4 jaar geleden had ik dit nooit gedacht haha ;) Er is dus altijd hoop, ook voor jou. gewoon erin blijven geloven hoe moeilijk het ook is. Als je het niet alleen kan ( wat helemaal niks uitmaakt, ik kon het ook niet alleen ) zoek dan hulp bij anderen. Er zijn altijd mensen die je willen helpen.

Groetjes en sterkte
 
Tja ik ken het......
enorm veel sterkte maat!!!! meer kan ik niet voor je doen.............
 
Probleem bij een lage eigendunk is dat je in dat gevoel blijft hangen. Decapitator doet dat ook. En bij een lage eigendunk hoort een gevoel van constant zelfmedelijden. Ik denk dat je daar mee moet kappen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar dat is de enige weg die je kan bewandelen. Je zit alles te dramatiseren. Als je uit dat zwarte gat wilt kruipen zal je er naar moeten werken.
 
Wat een grote bak vol met onzin :rolleyes:
als je nou echt niks zinnigs ter melden heb, stel ik toch echt voor om je bek te houden !!

geld overigens voor meer reacties !!

sorry voor me belgies maar dit is wel een hele domme reactie die ik had verwijderd !!!!
 
Laatst bewerkt:
  • Like
Waarderingen: mat
Heb zelf ook last van depressies (ja is ver gegaan bijna huwelijk gekost en ik was een potentieel aa-lid)
Veel hulp van een psycholoog om mijn persoonlijkheid te leren kennen (NAO gediagnostiseerd met als dominante stoornis een narcistische persoonlijkheidsstoornis) dus ook niet echt een sociaal wonder te noemen.

Uiteindelijk heeft mijn psych me op het spoor van mindfulness gezet ( icm met 'gewone' behandeling) dit heeft mij geholpen om minder te oordelen en me ook minder be/veroordeelt te voelen! Heeft het leven een stuk simpeler gemaakt voor mij. Heb het vaak nog wel zwaar. En op een moeilijke dag heb ik al een trots gevoel als ik alleen al afgewassen heb. Oftewel ik heb geleerd blij te zijn met de kleine dingen in het leven!
 
sorry voor me belgies maart dit is wel een hele domme reactie die ik had verwijderd !!!!

De post die je 'verwijderd' is nog steeds te lezen in je citaat.??? :p

---------- Toegevoegd om 11:27 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 11:25 ----------

En op een moeilijke dag heb ik al een trots gevoel als ik alleen al afgewassen heb. Oftewel ik heb geleerd blij te zijn met de kleine dingen in het leven!

Dit dus! belangrijk voor decapitator om dit onder de knie te krijgen

(sorry voor double post)
 
Wat een grote bak vol met onzin :rolleyes:
als je nou echt niks zinnigs ter melden heb, stel ik toch echt voor om je bek te houden !!

geld overigens voor meer reacties !!

sorry voor me belgies maar dit is wel een hele domme reactie die ik had verwijderd !!!!

Hier ben ik het wel met eens. Eens kijken of dat loze talent te bannen valt.
 
Wat vinden jullie dan trouwens van de invloed van online forums, zeker bodybuilding, en internet/computers op zich?

Constant meningen vanuit ongezonde zelfbeelden lezen en vooral het zitten staren naar een scherm vind ik niet bevordelijk in zo'n depri gemoedstoestand. Geen beweging, teveel nadenken, leer je geen positieve gewoonte mee.
 
Begin al eens met een degelijk slaappatroon.

Nachten wakker blijven is zeker niet bevorderlijk.

Tijdens je slaap maak je serotonine aan wat je gemoed beïnvloed.
Je zou eigenlijk in een volledig donkere kamer moeten kunnen slapen.
 
Denk dat diegene die je vinden het wel merken.
 
  • Like
Waarderingen: mat
het ergste is dat ik zelfs soms alsof doe dat ik aan het bellen ben als ik voorbij groepjes mensen moet wandelen om er normaal uit te zien.

Dit soort dingen zijn funest... Wie zegt dat jouw beeld van 'normaal' hetzelfde beeld is als dat van andere. Ik begrijp dat je onzeker bent maar je kan die onzekerheid beter uitstralen dan verhullen. Hierdoor denkt iedereen dat je druk bent met andere dingen en zal niemand toenadering zoeken.


Daarnaast geef je aan dat niemand je zal missen (behalve je ouders)... Waarom zorg je er niet voor dat je dingen doet waardoor mensen je wel zullen missen? Dat lijkt me een mooi levensdoel.

En jezelf in leven houden voor andere is een schijnreden, je bent waarschijnlijk toch ergens nieuwsgierig naar de volgende dag en de hoop dat het beter wordt. (In leven blijven voor andere is in mijn ogen zelfs egoistischer omdat je een negatieve energie wordt waar andere last van hebben.)
Maar ik geloof niet dat je dat bent... puur omdat je hier nog bent en hulp vraagt aan mensen.

Hoe meer je jezelf afzondert, hoe minder mensen je nodig hebben en hoe minder nuttig je jezelf voelt. Ik heb persoonlijk al jaren geen vertrouwen meer in het leven en de zin of het nut er van... Maar ik kan wel mezelf blij maken. Eén van de belangrijkste dingen is dat je jezelf bezig houdt en nieuwe sociale contacten hebt. Jezelf uitdagen om dingen te doen die je eigenlijk niet durft/kan. Dat kan zo simpel zijn als het aanspreken van een vreemde (bellen is voor mij al een drama bijvoorbeeld, elke keer als ik iemand heb gebeld geef ik mezelf een schouderklopje :p)

Maar je zult jezelf tot iets moeten verplichten... Vrijwilligerswerk, een baantje. Of gebruik je skills (ik weet niet wat dat zijn, maar je geeft aan te gamen dus ik gok dat je wel meer achter de computer kan). Bouw een website voor een goed doel... of juist totaal stomzinnig http://www.theuselessweb.com/.

- Maak iets dat stuk is.
- Begin een projectje, iets met je handen, iets dat je niet kan of denkt te kunnen. Maar wel iets dat je af maakt.
- Help iemand met een probleem.

En vier je successen, streep af wat je gedaan hebt, maak een bucket list. En hou het bij, hier... Laat ons weten wat je wel gedaan hebt i.p.v. wat je niet gedaan hebt... Je zal je verbazen hoeveel respect je krijgt van willekeurige mensen voor willekeurige dingen.

Als je niet meer reageert hier ga ik je missen... dus dat is er iig 1 ;)
 
Wat vinden jullie dan trouwens van de invloed van online forums, zeker bodybuilding, en internet/computers op zich?

Constant meningen vanuit ongezonde zelfbeelden lezen en vooral het zitten staren naar een scherm vind ik niet bevordelijk in zo'n depri gemoedstoestand. Geen beweging, teveel nadenken, leer je geen positieve gewoonte mee.

Nooit iets van gemerkt, eerder integendeel.

Je hebt natuurlijk wel balans nodig in je leven.

BTW TS: je titel klopt echt niet meer, je hebt familie die om je geeft en nu heb je ook onze steun.
 
Het wordt bij depressie wel afgeraden, omdat het isolatie in de hand werkt. Wat mensen met een depressie natuurlijk toch al neigen te doen.
Aan de andere kant heb ik sociaal onzekere mensen ook weer enorm zien opbloeien door internet/forums. Ze kunnen op een veilige manier kennismaken in eigen tempo en lijken dan toch ineens uit hun schulp te kruipen. Gaan naar meets, hebben dates.

Er is voor beiden wat te zeggen natuurlijk.
 
Kwam dit ooit tegen afgelopen jaar ivm studie psychologie, vind het zelf een heel mooi stukje tekst. Hing bij een therapeut aan de muur:

I don’t like the phrase “a cry for help”. I just don’t like how it sounds. When someone says to me, “I’m thinking about suicide, I have a plan: I just need a reason no to do it,” the last thing I see is helplessness.

I think: Your depression has been beating you up for years. It has called you ugly, and stupid, and pathetic, and a failure, for so long that you’ve forgotten that it’s wrong. You don’t see any good in yourself, and you don’t have any hope.

But still, here you are: You’ve come over to me, banged on my door, and said “Hey! Staying alive is REALLY HARD right now! Just give me something to fight with! I don’t care it it’s a stick! Give me a stick and I can stay alive!”

How is that helpless? I think that’s incredible. You’re like a marine: trapped for years behind enemy lines, your gun has been taken away, you’re out of ammo, you’re malnourished, and you’ve probably caught some kind of jungle virus that’s making you hallucinate giant spiders. And you’re still just going, “GIVE ME A STICK. I’M NOT DYING OUT HERE.”

“A cry for help” makes it sound like i’m supposed to take pity on you, but you don’t need my pity. This isn’t pathetic. This is the will to survive. This is how humans lived long enough to become the dominant species.

With NO hope, running on NOTHING, you’re ready to cut through a hundred miles of hostile jungle with nothing but a stick, if that’s what it takes to get to safety.

All I’m doing is handing out sticks.

You’re the one staying alive







Heb je al eens een combinatiebehandeling geprobeerd van psychotherapie en psychofarmacologie? En welke vorm van therapie heb je gehad, cognitieve gedragstherapie? Welke medicijnen heb je gekregen? Ik weet niet hoe ver je in dit traject zit maar de ene vorm van medicatie werkt bij de ene persoon wel heel goed en heeft bij de ander bijna geen effect. Hetzelfde geld voor verschillende vormen van psychotherapie.

Het moeilijke van een depressie is dat mensen heel vaak denken van 'ga dan gewoon leuke dingen doen dan gaat het zelf weg', maar zo makkelijk is het totaal niet. De hele cognitieve schema's van een ernstig depressief persoon zijn compleet disfunctioneel, waardoor ze een hele andere vorm van denken krijgen.
 
Het wordt bij depressie wel afgeraden, omdat het isolatie in de hand werkt. Wat mensen met een depressie natuurlijk toch al neigen te doen.
Aan de andere kant heb ik sociaal onzekere mensen ook weer enorm zien opbloeien door internet/forums. Ze kunnen op een veilige manier kennismaken in eigen tempo en lijken dan toch ineens uit hun schulp te kruipen. Gaan naar meets, hebben dates.

Er is voor beiden wat te zeggen natuurlijk.
Internet/fora biedt de mogelijkheid je verhaal kwijt te kunnen tegen een vreemd persoon.
Gek genoeg kan dit als bevrijdend worden ervaren.
Heb er zelf veel aan gehad.
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #57
Beste Decapitator,

Ik kan niet zeggen dat ik hetzelfde heb meegemaakt als jou. Maar heb wel degelijk ervaring met heftige depressies,medicatie,psychologen en psychiaters, isolatie en andere problemen.

Ik kom uit een probleem gezins-situatie, een vader met extreme agressieve tunnelvisie. Het duurde ook niet lang dat ik in mijn puberjaren het verkeerde pad opging. Ik heb vaak bij maatschappelijk werkers gezeten ( het ene oor in en het andere er weer uit ) het boeide me werkelijk geen reet wat ze zeiden. Alles ging van kwaad tot erger totdat ik zoeen diepe put belande waar ik dacht nooit meer uit te komen. Ik was lusteloos, had geen zin meer om te leven. Mijn moeder heeft me naar een psychologische instellingen gebracht. Hier kwam ik in aanraking met mijn psycholoog. De eerste paar sessies waren moeilijk voor me. De dwingen vertellen die je dwarszitten en je leven verpesten is niet makkelijk. Maar toch heeft het uiteindelijk geholpen.

Ik las dat je opgenomen bent, ik neem aan dat dit een soort depressie groep is waar je een aantal dagen in de week therapeutisch wordt begeleid met een groep mensen. Dit heeft mij goed geholpen. Als je dit heb geprobeerd en het niet heeft geholpen, hebben ze je na een tijd gewoon weer op straat gezet zonder een vervolg programma? Als ik jou was zou ik nog steeds blijven praten met een vertrouwingspersoon of psycholoog, het lucht op om de dingen te vertellen die je dwars zitten.

Een aantal tips die ik je graag wil meegeven die mij hebben geholpen:
- de 5 g's ( wellicht ben je hiermee bekent ) een linkje als dit niet het geval is : http://psychologenpraktijk-fidelis.nl/kennisbank/5-g-s
- Probeer je dag te vullen met een makkelijk tijdsbestek. Plan iets voor je ochtend(ontbijt maken), middag(mee helpen in huishouden) en avond(sporten en douchen) kleine voorbeeldjes. Al zijn het maar kleine dingen. Als je dit vol kan houden zul je merken dat je je minder nutteloos zult gaan voelen, omdat je elke dag iets doet en je tijd besteed aan iets.
- Zoek de oorzaak van je treurigheid/verdriet. Wat maakt je verdrietig of lusteloos ? zoek het gene, zodat je weet waar je aan moet werken of welk deel in je leven niet goed is afgesloten, en alsnog goed afgesloten kan worden zodat je verder kunt.
- Zoek dingen in het dagelijkse leven waar je zelfvoldoening uit kunt halen. (Bv. Fitness) dit is een heel goed iets ! Ik weet dat je weinig energie hebt om te besteden. Maar toch kies je ervoor om nog iets te doen voor je lichaam. respect hier voor.
- Spreek met je psychiater. Als medicaties niet werken na 1-2 maanden probeer een ander. Het heeft een jaar geduurd voordat ik een anti-depressieva heb gevonden dat me hielp ( cymbalta )
- Durf voor jezelf op te komen. Probeer in 'Ik' vorm te spreken als je iets niet bevalt. Je mening mag gehoord worden ! Assertiviteit is belangrijk om te beheersen. Hier een linkje :http://nl.wikipedia.org/wiki/Assertiviteit
- Isoleer jezelf niet. probeer de vicieuze cirkel te doorbreken en ga weer eens naar buiten. Zoek contact met mensen. al is het je vader en moeder.
- Geloof in jezelf, je bent niet alleen. Ik dacht ook altijd alleen te zijn. Maar door te praten met mensen met dezelfde klachten voelde ik me begrepen en kon ik m'n ei kwijt. Dit heeft mij goed geholpen. Mijn verhaal is inmiddels afgesloten. Ik studeer momenteel Sociaal Maatschappelijk Dienstverlening wat heel goed gaat. 4 jaar geleden had ik dit nooit gedacht haha ;) Er is dus altijd hoop, ook voor jou. gewoon erin blijven geloven hoe moeilijk het ook is. Als je het niet alleen kan ( wat helemaal niks uitmaakt, ik kon het ook niet alleen ) zoek dan hulp bij anderen. Er zijn altijd mensen die je willen helpen.

Groetjes en sterkte


Hej, bedankt voor je bericht en je steun. Ik was een tijdje opgenomen, heeft niet echt lang geduurd omdat ik me er niet echt thuis voelde ( denk niemand echt ) maar het was niet echt iets voor mij.
Ben niet echt comfortabel om alles in groepsverband te gaan vertellen.
Heb ondertussen al verschillende medicatie geprobeerd, het geen dat het beste werkte voor een tijdje was concerta ( relatine ) maar ik ging dan terug buiten, en om me te kalmeren begon ik ook op die medicatie te drinken. En het ging thuis ook heel moeilijk toen, en ik werd dan op momenten super agressief.

Wat ik ook heb, als ik me terug beter voel kan ik ook niet stoppen met praten en dingen te vertellen die ik de afgelopen periodes geleerd of gelezen heb wanneer ik in die depressies zat.
Op die momenten voelde ik me dan zo bevrijd dat ik terug normaal alles kon zeggen zonder remmingen en zonder dat er een soort mist in men hoofd zat.
Maar het is dan ook TE ik wil dan teveel inees, en ik loop me dan zo snel voorruit dat ik mezelf niet kan volgen.

Heb ook altijd zelf de neiging gehad om met slechte vrienden om te gaan, mijn beste vrienden, onze groep was na een tijdje gewoon veranderd in een drugsgroep.
Twee van mijn vrienden waren dan ook dealers geworden, het probleem was dat al de rest naar school ging, maar ik ging nooit ik zat non-stop bij hun, en zat dan ook constant weed te roken.
Het probleem was dat het ook nooit eens rustig kon, het moest altijd extreem veel ( amnesia ) en 1 volledige gram in een joint draaien...
En dan nog heel die joint als indianen oproken ( adem inhouden tot hij terug komt )
Probleem was ook dat onze vriendengroep nogal 'hard' was voor elkaar, elk mankementje of elk zwak punt werd constant vergroot of grappen over gemaakt. We lachte het altijd weg, maar diep vanbinnen beet het wel aan je zelfvertrouwen.

Heb na een tijd ook al die vrienden laten vallen, men beste vriend was so paranoia dat hij dacht dat ik zijn vriendin neukte, en hij heeft me helemaal in mekaar geramt ( MMA vechter )
En ik heb ook nog een psychose gehad van al die drugs dat ik deed...

Maarjah, kan nog wel veel meer vertellen maar dat is wel genoeg voor nu.

---------- Toegevoegd om 11:38 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 08:02 ----------

Kwam dit ooit tegen afgelopen jaar ivm studie psychologie, vind het zelf een heel mooi stukje tekst. Hing bij een therapeut aan de muur:

I don’t like the phrase “a cry for help”. I just don’t like how it sounds. When someone says to me, “I’m thinking about suicide, I have a plan: I just need a reason no to do it,” the last thing I see is helplessness.

I think: Your depression has been beating you up for years. It has called you ugly, and stupid, and pathetic, and a failure, for so long that you’ve forgotten that it’s wrong. You don’t see any good in yourself, and you don’t have any hope.

But still, here you are: You’ve come over to me, banged on my door, and said “Hey! Staying alive is REALLY HARD right now! Just give me something to fight with! I don’t care it it’s a stick! Give me a stick and I can stay alive!”

How is that helpless? I think that’s incredible. You’re like a marine: trapped for years behind enemy lines, your gun has been taken away, you’re out of ammo, you’re malnourished, and you’ve probably caught some kind of jungle virus that’s making you hallucinate giant spiders. And you’re still just going, “GIVE ME A STICK. I’M NOT DYING OUT HERE.”

“A cry for help” makes it sound like i’m supposed to take pity on you, but you don’t need my pity. This isn’t pathetic. This is the will to survive. This is how humans lived long enough to become the dominant species.

With NO hope, running on NOTHING, you’re ready to cut through a hundred miles of hostile jungle with nothing but a stick, if that’s what it takes to get to safety.

All I’m doing is handing out sticks.

You’re the one staying alive







Heb je al eens een combinatiebehandeling geprobeerd van psychotherapie en psychofarmacologie? En welke vorm van therapie heb je gehad, cognitieve gedragstherapie? Welke medicijnen heb je gekregen? Ik weet niet hoe ver je in dit traject zit maar de ene vorm van medicatie werkt bij de ene persoon wel heel goed en heeft bij de ander bijna geen effect. Hetzelfde geld voor verschillende vormen van psychotherapie.

Het moeilijke van een depressie is dat mensen heel vaak denken van 'ga dan gewoon leuke dingen doen dan gaat het zelf weg', maar zo makkelijk is het totaal niet. De hele cognitieve schema's van een ernstig depressief persoon zijn compleet disfunctioneel, waardoor ze een hele andere vorm van denken krijgen.

Nee, cognitieve of psychotherapie heb ik nog niet gedaan. Kan wel ter sprake komen bij iemand waar ik nu als extra in behandeling ga, het is een centrum voor die soort zaken dus ik kan het wel aanvragen.

Ik heb al verschillende medicatie genomen, ik neem momenteel effexor en deaxit.

---------- Toegevoegd om 11:39 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 11:38 ----------

Begin al eens met een degelijk slaappatroon.

Nachten wakker blijven is zeker niet bevorderlijk.

Tijdens je slaap maak je serotonine aan wat je gemoed beïnvloed.
Je zou eigenlijk in een volledig donkere kamer moeten kunnen slapen.

Ben gisteren om 21:00 gaan slapen, ben om half 7 wakker geworden. Dus nu kan ik vanavond weer op tijd gaan slapen.

Ik doe ook wel dutjes overdag, gewoon omdat mijn energie altijd zo laag is.
 
Beste Decapitator,

Hoop dat je je al iets beter voelt. De vorige keer heb ik snel een bericht gestuurd, maar nu heb ik even je hele verhaal gelezen. Ten eerste valt het me op dat je verteld dat je een moment van derealisatie hebt meegemaakt (het jezelf in de derde persoon zien, beleving alsof je naar een film kijkt waar je zelf in speelt). Daarnaast vertel je dat je last hebt gehad van een psychose. Is dit eenmalig geweest of heb je hier wel eens vaker last van gehad?
Ik vraag dit omdat het opvallend is dat je ook momenten beschrijft waarin het wel eens beter gaat en je dan teveel wilt doen. Dit komt erg overeen met een hypomane episode. Je zegt zelf dat een bipolaire stoornis is uitgesloten omdat je een depressieve episode van langer dan anderhalf jaar hebt gehad, en dat sluit een bipolaire stemmingsstoornis inderdaad uit. Dit kan echter wel bij een schizoaffectieve stoornis. Hierbij heb je een soort van combinatie van schizofrenie en een vorm van een depressieve episode, (hypo)manische episode of een gemengde episode. Echter moet er dan ook voldaan zijn aan de criteria voor schizofrenie en dat lees ik op de derealisatie en psychose na niet terug.

Cognitieve gedragstherapie is een vrij nieuwe vorm van behandeling van verschillende stoornissen en is uit verschillende meta-analyses als beste behandelvorm van een unipolaire depressie gekomen. Ik zou dit zeker even in je achterhoofd houden en er wellicht naar informeren bij je therapeut.

Voor de mensen die denken aan een sociale fobie heb ik even m'n DSM erbij gepakt:
A) Een duidelijke en aanhoudende angst voor één of meer situaties waarin men sociaal moet functioneren of iets moet presteren en waarbij men blootgesteld wordt aan onbekenden of een mogelijk kritische beoordeling door anderen. De betrokkene is bang dat hij/zij zich op een manier zal gedragen (of angstverschijnselen zal tonen) die vernederend of beschamend zijn.
B) Blootstelling aan de gevreesde sociale situatie lokt bijna zonder uitzondering angst uit, die de vorm kan krijgen van een situatiegebonden of situationeel gepredisponeerde paniekaanval.
C) Betrokkene is er van bewust dat zijn/haar angst overdreven of onredelijk is.
D) De gevreesde sociale situaties waarin men moet optreden worden vermeden dan wel doorstaan met intense angst en lijden.
E) De vermijding, de angstige verwachting of het lijden in de gevreesde sociale situaties of de situatie waarin men moet optreden belemmeren in significante mate de normale dagelijkse routine, het beroepsmatig functioneren (of studie of school), of bij sociale activiteiten of relaties met anderen, of er is duidelijk lijden door het hebben van een fobie.
F) Bij personen onder die 18 jaar is de duur ten minste 6 maanden.
G) Angst of vermijding is niet het gevolg van directe fysiologische effecten van een middel (drug, geneesmiddel) of een somatische aandoening of psychotische stoornis.

Ik weet niet hoever TS zich hierin herkent? Maar ik denk dat een sociale fobie wel was opgevallen bij de therapeut. Dit is niet een beetje ongemakkelijk voelen of sociaal onhandig zijn. Bij een sociale fobie is er echt sprake van intense angst. Boodschappen doen e.d. wordt een complete hel. Er zit een wereld van verschil tussen sociaal onhandig zijn en een sociale fobie hebben.
 
Beste Decapitator,

Hoop dat je je al iets beter voelt. De vorige keer heb ik snel een bericht gestuurd, maar nu heb ik even je hele verhaal gelezen. Ten eerste valt het me op dat je verteld dat je een moment van derealisatie hebt meegemaakt (het jezelf in de derde persoon zien, beleving alsof je naar een film kijkt waar je zelf in speelt). Daarnaast vertel je dat je last hebt gehad van een psychose. Is dit eenmalig geweest of heb je hier wel eens vaker last van gehad?
Ik vraag dit omdat het opvallend is dat je ook momenten beschrijft waarin het wel eens beter gaat en je dan teveel wilt doen. Dit komt erg overeen met een hypomane episode. Je zegt zelf dat een bipolaire stoornis is uitgesloten omdat je een depressieve episode van langer dan anderhalf jaar hebt gehad, en dat sluit een bipolaire stemmingsstoornis inderdaad uit. Dit kan echter wel bij een schizoaffectieve stoornis. Hierbij heb je een soort van combinatie van schizofrenie en een vorm van een depressieve episode, (hypo)manische episode of een gemengde episode. Echter moet er dan ook voldaan zijn aan de criteria voor schizofrenie en dat lees ik op de derealisatie en psychose na niet terug.

Cognitieve gedragstherapie is een vrij nieuwe vorm van behandeling van verschillende stoornissen en is uit verschillende meta-analyses als beste behandelvorm van een unipolaire depressie gekomen. Ik zou dit zeker even in je achterhoofd houden en er wellicht naar informeren bij je therapeut.

Voor de mensen die denken aan een sociale fobie heb ik even m'n DSM erbij gepakt:
A) Een duidelijke en aanhoudende angst voor één of meer situaties waarin men sociaal moet functioneren of iets moet presteren en waarbij men blootgesteld wordt aan onbekenden of een mogelijk kritische beoordeling door anderen. De betrokkene is bang dat hij/zij zich op een manier zal gedragen (of angstverschijnselen zal tonen) die vernederend of beschamend zijn.
B) Blootstelling aan de gevreesde sociale situatie lokt bijna zonder uitzondering angst uit, die de vorm kan krijgen van een situatiegebonden of situationeel gepredisponeerde paniekaanval.
C) Betrokkene is er van bewust dat zijn/haar angst overdreven of onredelijk is.
D) De gevreesde sociale situaties waarin men moet optreden worden vermeden dan wel doorstaan met intense angst en lijden.
E) De vermijding, de angstige verwachting of het lijden in de gevreesde sociale situaties of de situatie waarin men moet optreden belemmeren in significante mate de normale dagelijkse routine, het beroepsmatig functioneren (of studie of school), of bij sociale activiteiten of relaties met anderen, of er is duidelijk lijden door het hebben van een fobie.
F) Bij personen onder die 18 jaar is de duur ten minste 6 maanden.
G) Angst of vermijding is niet het gevolg van directe fysiologische effecten van een middel (drug, geneesmiddel) of een somatische aandoening of psychotische stoornis.

Ik weet niet hoever TS zich hierin herkent? Maar ik denk dat een sociale fobie wel was opgevallen bij de therapeut. Dit is niet een beetje ongemakkelijk voelen of sociaal onhandig zijn. Bij een sociale fobie is er echt sprake van intense angst. Boodschappen doen e.d. wordt een complete hel. Er zit een wereld van verschil tussen sociaal onhandig zijn en een sociale fobie hebben.

Ik kan gewoon boodschappen doen, al ervaar ik dat als niet prettig, maar een complete hel is het voor mij niet. Toch is er bij mij een sociale fobie naar voren gekomen. Een sociale fobie heb je niet pas als je alle symptomen voor de volle 100% hebt, ook hier heb je nog een heel gebied tussen.
Ik wil niet zeggen dat TS ook een sociale fobie heeft, maar omdat ik veel van mezelf herken in zijn verhaal is dit het eerste waar ik aan dacht.
 
Laatst bewerkt:
Bro ik herken me in alles wat je zegt. depersonalisatie, geen zelfvertrouwen, veranderd, paranoia, alcohol etc.
 
Status
Niet open voor verdere reacties.
Terug
Naar boven