Goed, dit weekend wil ik het liefst vergeten. Het is best een emotioneel, zwaar weekend geweest. Voeding trok echt op niets (alcohol, koeken, chips, frisdrank, koffiekoeken, brood met choco ...), maar de schade is redelijk beperkt gebleven. Vrijdag woog ik 88.1kg en vanmorgen 88.7kg, dus is wrs gewoon wat extra vocht.
Nu even mijn verhaal:
Vorige week al geen super week gehad: vader de hele tijd lastig/chagrijnig, moeder staat op rand van een burn out, zus die super lastig was tegen mij ...
Zaterdag gewoon gaan werken van 12-18u en 's avonds ging ik naar een goede vriend van mij. Gewoon bijpraten, gamen, filmpje zien ... (no homo). Ik kwam 's avonds thuis na mijn werk en mijn vader was al de hele dag niet goed. Hij zag al de hele dag dubbel (dit heeft al sinds zijn hartoperatie, maar duurde nooit langer als een minuut. De dokter wist hier al van) en het ging maar niet over. Ouders jagen mij wat af om mij sneller klaar te maken. Ik maakte me redelijk rustig klaar omdat ik dacht dat het totaal niet zo erg was. Enfin ik had eerst aangeboden om mee te gaan, maar ouders stonden erop dat ik gewoon naar mijn vriend ging (no homo).
In de auto merkte ik opeens dat het niet echt goed ging met mijn vader. Hij deed redelijk raar en zei dingen zoals: 'al een geluk ben jij er (tegen mijn moeder), want ik zou nu echt niet kunnen rijden'.
We kwamen aan bij mijn vriend en ik neem gewoon in de auto afscheid en zei 'veel succes vanavond'. Ik stapte uit en mijn vader stapte opeens mee uit. Hij nam me vast, gaf me een kus en een knuffel, maar ik merkte dat dit niet een gewone knuffel was (doen we anders amper tot nooit). Hij zei: 'arnodsi, het ziet er niet goed uit, maar veel plezier vanavond en hopelijk tot morgen!'. Nadat hij dit zei, liet hij mij los en ging terug in de auto zitten. Op dat moment breekt hij helemaal en begon te wenen als een klein kind (2e x in mijn leven dat ik mijn vader zag wenen. Nog nooit in deze staat gezien. En hij heeft al redelijk veel hart problemen gehad, levensbedreigend. Dus dan weet je dat het echt niet goed gaat). Mijn moeder zei dat ik gewoon moest vertrekken, maar als je zoiets ziet, breek je zelf ook helemaal. Koude rillingen gingen over mijn lijf en stiekem was er ook een traantje over mijn wang gerold. Ik bleef nog even buiten staan, hield me sterk en belde aan bij mijn vriend. Ik heb me heel de avond sterk gehouden, maar vanbinnen was ik zelf ook gebroken. En dan kreeg ik rond 1u een bericht van mijn moeder: papa heeft een kleine trombose gemaakt in zijn hoofd. Hij blijft een paar dagen hier. Dus die nacht heb ik echt slecht geslapen.
De dag erna vertelde mijn moeder me dat mijn vader afscheid van mij had genomen, want hij dacht dat hij mij nooit meer ging zien. Nja, als je zoiets hoor breek je mentaal helemaal. Heenrit naar het ziekenhuis was voor mij dan echt een hel en ik had het echt moeilijk om me sterk te houden. Maar toen ik zijn kamer binnen stapte begon hij meteen te lachen en verontschuldigde zich voor de avond ervoor. Dus toen wist ik meteen dat alles goed ging komen!
Goed, dit was mijn verhaal
Life goes on, dieet is terug begonnen en straks borst/biceps training! Ik ga het wel in superset/gaint sets doen! Waarom? Omdat het kan!