In de loop der tijd heb ik, zeker na het lezen van zijn biografie, enorm veel respect gekregen voor de persoon Ali, niet enkel als grote sportman.
Tijdens het kijken van de film, werd ik constant beslopen door gemengde gevoelens. Enerzijds was er de herkenning, van veel details, zeker het eerste gedeelte. Maar toch kon ik me in veel scenes niet onttrekken van het gevoel dat zowel het acteerwerk als dialogen niet geloofwaardig over kwamen.
Wat blijft er over vraag je je dan af, nou uiteindelijk een hele hoop. Van de geweldige beginscene tot de prachtige en meeslepende laatste scene werd het nooit vervelend om naar te kijken, integendeel het verhaal ligt heel erg dicht bij zijn leven, dus dat alleen al maakt de verfilming erg interessant. Daarnaast waren ook de gevechten van een grote schoonheid, zeker de laatste scene nam me direct terug in de documentaire 'When we were kings'. Prachtig.
wat ik 'jammer' vond dat niet terugkwam in de film, wat overigens in deze vorm ook niet mogelijk was om dat hij al 150 mins duurt, waren ten eerste zijn wedstrijden als jonge hond op de Olympische Spelen. En tevens zijn titelgevecht 'Thrilla in Manilla' (Ali-Frazier III), overigens de gelijknamige docu hiervan is ook prachtig!
ik bleef zitten met een geweldig gevoel, of het nu puur aan de film te danken is, laat ik in het midden.
8/10
[mijn post op MM]