Donkey Kong - A fistful of quarters
Even inleiden:
Ik ben een hele kritische filmkijker; doordat ik mijn hele studententijd lang bijna iedere avond films heb gekeken; in vele gevallen meer dan één per avond, sommige tot 15 keer na elkaar (jawel, ik ben een nerd) heb ik geleerd om vlug in een film de losse eindjes te zien, in vele gevallen feitelijke fouten, anachronismen, fouten tegen de tijdslijn in de film zelf en ga zo maar verder. Een groot nadeel hieraan is dat ik me heel vlug erger aan films, en ik kan me heel moeilijk inleven in een film; toch niet in een film die zichzelf serieus neemt.
Zo ben ik op één van mijn zeldzame dates naar de laatste X-men gaan kijken; ware het niet van mijn blonde met krullen beplante gezelschap dan was ik de zaal uitgewandeld, het feit dat ze de cuba-crisis op zo'n goedkope manier in een X-men scenario gegoten hadden ergerde me mateloos (en het feit dat ik na de film zei dat het een goeie film was om niet de humeurige kl***zak te lijken die ik in feite ben). Daarom zie ik het liefst van al nog docu-films; genre American movie of deze film dus:
Donkey Kong - A fistful of quarters
De strijd tussen goed en kwaad; tussen een luis in de pels van het establishment en datzelfde establishment; tussen een geboren winner en een echte loser... Dit allemaal in een film over een spelletje Donkey Kong...
Voor de jongsten onder ons: Donkey Kong is het eerste spelletje waarbij Mario zijn opwachting maakte; het is een level based game die progressief moeilijker wordt en moeilijk betekent hier vintage-game moeilijk (level: asian)
http://www.youtube.com/watch?v=EhFV5-qbbIw
De film gaat over de poging van Steve Wiebe om een 25jarig record van Donkey Kong te breken en de tegenwerkingen van de oud-recordhouder die hij hierbij krijgt. Voor mij zit de schoonheid van deze film in het contrast:
Aan de ene kant hebben we dus Steve Wiebe: een verlegen, gevoelige, warhoofdige dertiger/veertiger, ontslagen bij bezuinigingen, door noodzaak geeft hij les; een job die echt niet past, door zijn verlegenheid en licht autistische trekken, zijn vrouw -alhoewel ze haar man overduidelijk graag ziet- kan het niet nalaten om er een paar keer op te wijzen dat haar man eigenlijk niks verwezenlijkt heeft in zijn leven, 2 kinderen; waaronder zijn tienjarige dochter (circa); die haar vader openlijk voor de camera vernedert door te stellen dat hij zijn leven kapot maakt voor een stom record.
En daar lijnrecht tegenover staan Billy Mitchell: geboren als loser, maar dat juk afgeworpen, nu een succesvol zakenman, eigenaar van een eigen restaurant, zelfvertrouwen met emmers op overschot, geen kinderen en een vrouw met opgespoten borsten (je kent het type), altijd afgeborsteld en verafgood door een leger van nerds, wellicht hopend dat ze net zoals Billy zich opeens aan de andere kant van het sociale spectrum zullen bevinden.
Op een punt in de film zegt Steve dat het al niet meer draait om dat spelletje Donkey Kong en zo is het helemaal; je kan deze film ook bekijken als je geen hardcore vintage gamer bent (wat ik zelf niet ben) en de film zou even goed geweest zijn mocht het om armworstelen, dammen, hotdogeten of gelijk wat anders gedraaid hebben.
Meer geef ik niet weg over deze film, behalve dat hij de moeite waard is om te bekijken, dat oude cynische chico hem meerdere keren bekeken heeft en dat hij blijft boeien en dat hij hem een 8/10 geeft.
Vind ik zeker een aanrader voor wie graag actie ziet.
die ken ik nog wel ja
