Zeer slechte week gehad.
Na een groot aantal zeer goede weken vol keiharde trainingen en disciplinevolle eet-en-leefregels zijn er nu een twee weken aangebroken waarin de standaard onder mijn niveau ligt, zeker afgelopen week.
Een aantal factoren liggen aan deze kleine dip ten grondslag.
Allereerst kamp ik dit jaar met een aantal kleine blessures. Ik heb me in m'n nieuwjaarstoespraak voorgenomen om dit jaar zwaarder te trainen. Daarvoor trainde ik eigenlijk meer op bloedvolume met zeer stricte uitvoering.
Deze switch in training heeft geleid tot krachtswinsten waar ik zeker tevreden over kan zijn. Echter, ik merk dat ik in vrij korte tijd veel blessures heb gehad en nog steeds heb. Het begon allemaal met een pijnlijke schouder tijdens squatten. Daarna een polsblessure waardoor ik enkele weken ingetaped heb moeten trainen en nog steeds sommige oefeningen niet naar behoren kan uitvoeren. Een gescheurde hamstring waar ik eigenlijk nog ontzettend geluk bij heb gehad maar die nog steeds niet helemaal de oude is. Van datzelfde been is nu de knie ook pijnlijk en "krakerig" tijdens lopen en trainen, en tijdens trainen heb ik ook pijn in m'n quadricepspees.
Efin, de pijntjes ontnemen me het plezier wat, ik wil wel hard trainen maar ik weet in m'n achterhoofd dat het slecht is om met pijn door te trainen.
Mijn laatste beentraining stond het huilen me af en toe nader dan het lachen, het is zo frusterend om door pijn te moeten stoppen.
Naast deze blessures zijn het ook m'n trainingsmaatjes die het laten afweten. Allereerst mijn vaste trainingsmaat die nu een vriendin heeft en de motivatie niet meer op kan brengen om op het niveau te trainen zoals we gewend zijn.
Het heeft geleid door ruzie, en nu trainen we apart. Daarna nam een oude trainingsmaat het stokje van hem over, we hebben een paar goede trainingen gehad, maar ook hij heeft niet de hardcore mentaliteit die ik eis van een trainingsmaat. Misschien ben ik een kl***zak, maar als het op trainen aankomt ben ik keihard.
Ik wil gewoon dat er hard getraind wordt, dat je zelf alles geeft een ook de ander keihard motiveert. Doe je dat niet, dan kan je lekker in je eentje gaan trainen, maar niet met mij.
Deze switch en gebrek van mentaliteit van m'n trainingsmaatjes heeft er ook toe geleidt dat ze me toch wat naar beneden hebben getrokken de afgelopen weken.
Naast het gebrek aan structuur van een vaste trainingspartner heb ik de afgelopen week nog een groot gebrek aan vaste structuur gehad. Mijn nieuwe stage is begonnen, ik wist de hele week niet waar ik aan toe was, helemaal met oogpunt op pauzes. Ik ben erg moe geweest deze week, een paar keer een pauze gemist waardoor ik gewoon met honger moest werken. Een keer te laat geweest om boodschappen te doen waardoor ik de dag erna zonder fatsoenlijk voedsel op m'n stage zat. Efin, een zeer katabole toestand.
Vanaf morgen ga ik toch vaste structuur inbrengen, de eerste week moest ik me rustig houden maar vanaf morgen eis ik op vaste tijden pauzes. Ik heb er geen enkel probleem mee om eerder te beginnen of langer door te gaan, het enige wat ik nodig heb is fatsoenlijke pauzes op gezette tijden.
En als laatste en ook grootste negatieve beïnvloeding van mijn leven is de poging tot een lijmbreuk tussen mij en een oude grote liefde van me.
Laatse tijd is het contact weer intensiever geworden, een aantal afspraakjes gehad enz. Maar niets is zo gevaarlijk als ex-vriendinnen. Al heel snel komen toch oude ergernissen en negatieve emoties naar boven. Ook al lijkt het goed te gaan, onbewust ga je je toch druk maken over dingen uit het verleden.
Daarnaast stimuleert ze me constant om minder te trainen, zoals ze tijdens onze relatie ook al deed. Afgelopen vrijdag zijn we samen naar een feest gegaan met zeer, zeer overmatig alcoholgebruik. Eigenlijk is die nacht de bom weer gebarsten. Alcohol geeft je soms een hele heldere kijk op zaken.