Gebrek aan bestaanszekerheid, andere stressfactoren, omgevingsinvloeden, persoonlijkheid, stoornissen, coping mechanismen en zo speelt er wel meer mee.
Je overschat financiële prikkels, iemand die rationeel handelt zou een schuimkransje toch niet belangrijker vinden dan insuline spuiten.Wel als je ze die pillen niet geeft, dan moeten ze wel.
Zorgen voor een gevoel van urgentie. Hoe doe je dat?
Om anderen mee te krijgen in een verandering moeten zij de urgentie ervan voelen. Hoe bereik je dit? Het verschil tussen de "Analyseer - Denk - Verander" aanpak en de "Zien - Voelen - Veranderen" aanpak volgens John Kotter.procesoptimisten.nl
Mijn overbuurman heeft al 10-15 jaar Type 2 diabetes en stond mij een paar dagen geleden te vertellen dat ie nu aan de insulinespuit moest ipv pillen terwijl ie een schuimkransje in zijn bek zat te duwen. Ik heb hem er nogmaals op gewezen dat hij ook gewoon minder suiker kon eten ipv insuline spuiten. Zijn antwoord, ja maar dan kan ik helemaal niks meer eten.
Ik denk dat een financiële prikkel dit soort mensen echt wel tot een andere gedachten kan brengen.
Wel als hij die insuline niet heeft omdat ie 't niet kan betalen denk ik.
Jazeker, ik weet hoe het is om obees te zijn. Ik ken de mentale struggles van bestaansrecht problemen. Weet hoe het is om erg ongelukkig te zijn. En alles er op er aan. Merk dat ik daardoor makkelijker vertrouwen win van cliënten en best goed met ze kan praten over wat ze in de weg zit. Heb het idee dat ik daardoor minder met onderrapportage te maken heb en dat binges en dergelijke eerlijker toegegeven worden. Maar alsnog denk ik bij bijna iedereen die veel te dik is dat ze beter een therapeut dan een voedingsconsulent in de hand kunnen nemen.
Wij hebben het ook nog steeds moeilijk met jouw geboorte
Is er al een lotgenotenclubje?Wij hebben het ook nog steeds moeilijk met jouw geboorte
Daarom werken die maagverkleiningen enzo vaak ook niet. Die pakken dat psychische aspect niet aan.
Ja precies. Dan zie je mensen stoppen met 20 mini snickers eten in één keer. Nu eten ze ze in etappes van 4 verspreid over de dag alsog alle 20. De gewoontes en coping mechanismes zijn er allemaal gewoon nog.
Nee.
Dit vind ik nog steeds.
Nog steeds vind ik dat dat op dat moment de beste strategie was.
Mijne ook, schijnt.
Echt vol zijn ze nooit.
Kun je nagaan hoe dat voor je moeder moet zijn.
