- Lid geworden
- 18 apr 2009
- Berichten
- 7.241
- Waardering
- 2.529
- Lengte
- 1m80
- Massa
- 89kg
Geïnspireerd door de mooie verhalen van SlettieBettie en Ari70 zet ik ook mijn 'carrière' maar uiteen, al is het allemaal niet zo spectaculair. Ik kan het kort samenvatten met: waar is de tijd gebleven?! Tien jaar hang ik al aan het ijzer, vanaf mijn 28e, met als topvorm 185/142,5/200/92,5 @ BW 105. Ik was dus niet de jongste toen ik begon, maar dat had natuurlijk veel beter gekund. Och, als ik met de kennis van nu had kunnen beginnen!
De grootste fouten waren:
* Te weinig doen. Oorspronkelijke Wendler bijvoorbeeld, eigenlijk 1 werkset per week! Belachelijk.
* Teveel doen. Bijvoorbeeld splitgewichten in een fullbody opzet doen. Misschien dat sommigen ertegen kunnen, maar ik niet. Als ik om de dag dezelfde spieren gebruik, moet ik iets lager in intensiteit gaan zitten. Na een periode van gewenning kan ik wel best aardige volumes per training doen. Maar ik deed dus teveel en paste me niet aan - wees geen mietje, dat idee - en overtraining is dan een te zware term, maar veel schoot ik er niet mee op.
* Techniek. Bench bijvoorbeeld heb ik een stap terug moeten doen toen ik schouderproblemen kreeg. Leren tucken heeft dat opgelost, maar kostte veel tijd. Deadlift blijft een voortdurende struggle, maar ik begin er onderhand vrede mee te krijgen dat ik die stang gewoon maar omhoog moet raggen hoe het het makkelijkst gaat.
* Verkeerd met voeding omgaan. Als je je naar 105 eet, ga je als een raket. Maar dat je dan met een gigantische pens rondloopt omdat je lichaam buitenproportioneel vet in/op de buik afzet, da's minder. En cutten kost gewoon bakken kracht.
Neem daar ook nog een flinke blessure bij (eentje maar, mag ik niet over klagen) en zo ben ik eigenlijk jaren op en neer gegaan. Hoe vaak ik wel niet bench bij trainingsgewichten van 100 kilo heb opgepakt en dan heb opgewerkt tot 120-125.... denk wel vijf keer. Maar ik ben nu een ander pad ingeslagen. Ik ben in twee etappes over twee jaar naar 82 (!) kilo gecut, en vanaf daar heb ik met een bescheiden BW-toename (nu 87) naar ca. 170/140/180/85 toegewerkt. Het gaat allemaal niet zo snel, maar gestaag en dat is prima. Begin volgend jaar weer een korte 'onderhoudscut' en verderop in dat jaar moet ik dan toch bij mijn oude pr's in de buurt komen terwijl ik 20 kilo lichter ben.
Onderhand heb ik de ambities echt megasterk te worden laten varen, en dat vergroot mijn plezier in de sport enorm. Ik stelde onrealistische eisen aan mezelf, ook omdat ik niet het type ben dat er alles voor opzij kan zetten, en dat werkt niet echt motiverend. Nu is het allemaal wel best, als de gewichten maar omhoog gaan is het goed - hoe langzaam ook!
Nog een slotopmerking: krachtsport is echt een pilaar onder mijn geestelijke gesteldheid gebleken. Niet-liftende vrienden snappen niet dat ik 3-4x in de week train, ook als ik geen zin heb. De reden is echter heel eenvoudig: je komt altijd beter uit een training. En in het algemeen word ik er energieker, beter bestand tegen stress, etc. van. Iedere sport zal dat effect wel hebben, maar ik kies deze!
De grootste fouten waren:
* Te weinig doen. Oorspronkelijke Wendler bijvoorbeeld, eigenlijk 1 werkset per week! Belachelijk.
* Teveel doen. Bijvoorbeeld splitgewichten in een fullbody opzet doen. Misschien dat sommigen ertegen kunnen, maar ik niet. Als ik om de dag dezelfde spieren gebruik, moet ik iets lager in intensiteit gaan zitten. Na een periode van gewenning kan ik wel best aardige volumes per training doen. Maar ik deed dus teveel en paste me niet aan - wees geen mietje, dat idee - en overtraining is dan een te zware term, maar veel schoot ik er niet mee op.
* Techniek. Bench bijvoorbeeld heb ik een stap terug moeten doen toen ik schouderproblemen kreeg. Leren tucken heeft dat opgelost, maar kostte veel tijd. Deadlift blijft een voortdurende struggle, maar ik begin er onderhand vrede mee te krijgen dat ik die stang gewoon maar omhoog moet raggen hoe het het makkelijkst gaat.
* Verkeerd met voeding omgaan. Als je je naar 105 eet, ga je als een raket. Maar dat je dan met een gigantische pens rondloopt omdat je lichaam buitenproportioneel vet in/op de buik afzet, da's minder. En cutten kost gewoon bakken kracht.
Neem daar ook nog een flinke blessure bij (eentje maar, mag ik niet over klagen) en zo ben ik eigenlijk jaren op en neer gegaan. Hoe vaak ik wel niet bench bij trainingsgewichten van 100 kilo heb opgepakt en dan heb opgewerkt tot 120-125.... denk wel vijf keer. Maar ik ben nu een ander pad ingeslagen. Ik ben in twee etappes over twee jaar naar 82 (!) kilo gecut, en vanaf daar heb ik met een bescheiden BW-toename (nu 87) naar ca. 170/140/180/85 toegewerkt. Het gaat allemaal niet zo snel, maar gestaag en dat is prima. Begin volgend jaar weer een korte 'onderhoudscut' en verderop in dat jaar moet ik dan toch bij mijn oude pr's in de buurt komen terwijl ik 20 kilo lichter ben.
Onderhand heb ik de ambities echt megasterk te worden laten varen, en dat vergroot mijn plezier in de sport enorm. Ik stelde onrealistische eisen aan mezelf, ook omdat ik niet het type ben dat er alles voor opzij kan zetten, en dat werkt niet echt motiverend. Nu is het allemaal wel best, als de gewichten maar omhoog gaan is het goed - hoe langzaam ook!
Nog een slotopmerking: krachtsport is echt een pilaar onder mijn geestelijke gesteldheid gebleken. Niet-liftende vrienden snappen niet dat ik 3-4x in de week train, ook als ik geen zin heb. De reden is echter heel eenvoudig: je komt altijd beter uit een training. En in het algemeen word ik er energieker, beter bestand tegen stress, etc. van. Iedere sport zal dat effect wel hebben, maar ik kies deze!