update over vooral mentale aspect wat betreft wedstrijden
Ik heb sinds de polsblessure niet teveel gepusht, rust gegeven waar nodig, maar wel langzaamaan de belastbaarheid weer opgebouwd. afgelopen vrijdag opgebouwd naar een 3x120 clean en press op de log en dat gaf zowel tijdens als de dagen erna geen tot weinig reactie. Ik ben zeker nog niet weer op het niveau van voor de polsblessure met bijvoorbeeld de 147,5 log pr en de goede stone sessies en ook de deadlift is ondermaats door de focus op de squat repouts, maar mijn ''excuus'' om niet mee te doen aan de sterkste man van NL kwalificatie, namelijk de polsblessure, is op het moment niet meer valide..
Toch ben ik huiverig om weer te competen. Ten eerste ben ik iemand die op een wedstrijd in zijn beste vorm wil zijn want je wil immers je krachten meten met anderen en dan wil je niet halfbakken aan komen zetten met een matige prestatie terwijl je weet dat je beter kan. Maar het is niet alleen de alles behalve optimale voorbereiding die me dwarszit. Mijn Allereerste wedstrijd eindigde ik ook ergens in de middenmoot met 1 of 2 keer de onderdelen te hebben geoefend en mijn tweede wedstrijd (mijn eerste sterkste junior van NL wedstrijd) heb ik niet eens de truckpull geoefend van tevoren en daar heb ik ook niet wakker van gelegen (had ik overigens beter wel kunnen doen want werd laatste, maar goed). Uiteindelijk daar gedeeld derde geworden, maar los van de plaatsing gewoon twee toffe, gezellige wedstrijden gehad met mensen die dezelfde sport en passie delen en kijk op beide wedstrijden dan ook met een goed gevoel terug.
Derde wedstrijd was ik wel iets zenuwachtiger voor want redelijk grote wedstrijd met eigenlijk alleen maar sterke jongens waaronder twee finalisten. Van tevoren had ik in mijn hoofd dat het hoogst haalbare die dag een derde plek zou zijn, achter de twee finalisten. Toen ik echter tijdens de briefing tussen alle grote jongens stond voelde ik me behoorlijk klein en keek met ontzag om me heen. De moed zakte me een beetje in de schoenen, ook voor die eventuele derde plek. Fast forward heb ik uiteindelijk met 1 punt verschil die wedstrijd gewonnen door redelijke gunstige onderdelen voor mij, maar vooral een ongunstig onderdeel voor de concurrentie, waardoor ik toch bovenaan heb kunnen eindigen en ook de wedstrijd erna, de sterkste junior van Nederland 2019 heb ik gewonnen. Wat er toen alleen wel heel erg is ingekropen (na die eerste overwinning al) is de druk om te presteren. Voorheen was ik nieuw en had ik nog niks gepresteerd, maar na die twee overwinningen voelde het heel erg alsof ik moest presteren (en zelfs winnen, want dat had ik immers de afgelopen twee wedstrijden ook gedaan). En natuurlijk ben je competitief en doe je mee aan een wedstrijd om te winnen, maar dat moet imo niet ten koste gaan van het plezier en de angst om niet goed genoeg te presteren of fouten te maken zou niet in de weg moeten staan om mee te doen aan een wedstrijd.
Nou is het bij de kwalificatie van de finale natuurlijk ook helemaal niet realistisch om te winnen gezien hier de hele Nederlandse top aan meedoet waar ik ook in mijn beste vorm nog niet van zou winnen, maar kwalificeren voor de finale zou hier dan voelen als winnen. Ik zou graag die mindset weer terug hebben waar ik wel fanatiek ben en natuurlijk wil winnen, maar waar ik ook kan genieten van het simpelweg competen met gelijkgestemden (ook al ben ik dan niet in mijn beste vorm) waarvan ik een groot deel ook vrienden kan noemen en gewoon kan genieten van een wedstrijd met gezelligheid en gemoedelijkheid onderling waar ik tevreden op terug kan kijken als ik alles gegeven heb, ook al heb ik dan niet de plaats behaald die ik wilde behalen omdat anderen simpelweg beter gepresteerd hebben en dus die plek meer verdienen dan ik. Ik benijd de mensen die gewoon een wedstrijd in kunnen gaan en uiteraard geven wat ze hebben, maar daarnaast ook vooral veel plezier hebben in de wedstrijd en wel kijken waar het schip strand (en dus vooral de vereiste hebben dat zolang ze alles gegeven hebben op de wedstrijd het ook goed is).
Ik krijg meteen allemaal ''wat als'' gedachtes in mijn hoofd en bedenk per onderdeel wat er mis kan gaan, hoe ik ongeveer zou presteren en hoe anderen het zouden doen en vervolgens dat ik het meer en beter had moeten oefenen in de voorbereiding. Plus bij strongman is het natuurlijk ook nog een ding dat elke wedstrijd weer anders opgebouwd is en gedachtes als ''dit zijn toch niet helemaal mijn onderdelen'' en "had ik maar gefocust op andere onderdelen de afgelopen periode'' ook voorkomen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld powerlifting waar je altijd dezelfde drie oefeningen doet. In de kwalificatie zit bijvoorbeeld een conans wheel en dat heb ik gisteren pas voor het eerst kunnen oefenen. De andere vier onderdelen zijn stuk voor stuk geen slechte onderdelen van me (maar ook allemaal niet op hun sterkst door de blessure en andere focus afgelopen tijd), maar ik bijt me dan weer vast in dat ene onderdeel waar ik in mijn hoofd dan alweer te slecht op presteer om nog mee te komen in het algemene klassement etc.. Terwijl het natuurlijk onmogelijk is om overal de beste in te zijn en dat hoeft ook helemaal niet. Niemand is overal even goed in en heeft zwakke en sterke onderdelen en als je overal tweede of derde wordt kun je prima eerste eindigen in de eindstand..
goed verhaal lekker kort, maar was wel even fijn om het van me af te schrijven. Advies als ''gewoon inschrijven'' hoeft dan ook niet want met de huidige instelling gaat een inschrijving me ongetwijfeld veel stress opleveren. Ik weet wel dat ik dan beter niet kan gaan kijken want de sterkste junior van nl 2018 heb ik ook aan me voorbij laten gaan door een blessure, maar wel wezen kijken en heb een groot deel van de tijd gedacht ''stond ik toch maar tussen die jongens mee te doen''.
Aan de andere kant is het misschien wel dé manier om erachter te komen dat in de middenmoot eindigen ook niet het eind van de wereld is, maar soit. Verder is het überhaupt de vraag of ik nog wel mee kán doen want officieel is de inschrijving al gesloten.
waarin de derde beurt dus zelf in te vullen was aan de hand van de 290. Warming up voelde behoorlijk goed tot de 230. daarna de stap gemaakt van 230 naar 260 omdat stappen imo steeds kleiner moeten worden of gelijk moeten blijven en de stap van 260 naar 290 ook 30 kg was. de 260 ging nog wel oke, maar de 290 voelde veel zwaarder dan zou moeten en heb daarna dan ook niet nog een beurt gedaan. Realisatie kwam later pas dat het dom van me was om ineens veel grotere stappen te gaan nemen dan ik gewend ben en prettig vind (van 15kg in de laatste zware sessie naar ineens een stap van 30 kg in deze piek) omdat het nou eenmaal zo in mijn programma was gezet. Hoeveel invloed dit precies heeft gehad kan ik natuurlijk niet zeggen maar moraal van het verhaal als je gaat pieken: doe wat je normaal ook doet en ga niet ineens belangrijke dingen veranderen.
