Hoezo niet denken aan max rpe op zijn leeftijd? Blessurerisico? Bb-ing high rep tot failure is stuk minder blessuregevoelig dan pl ook als je tot failure traint dus rpe10.
En als je weinig focus hebt gehad op bb-ing is er fysiek wise mss juist nog wel iets te halen
Dat denk ik ook zeker wel, maar op dit moment zit ik gewoon niet met dergelijke doelen en gedachtes in mijn trainingen. Ik moet wel eerlijk naar mezelf en anderen toe zijn: het komt niet alléén maar door de scheiding en de nieuwe gezinssituatie dat ik nu minder fanatiek train. Ik heb de afgelopen jaren een aantal periodes gehad waarin ik er gewoon niet zo veel zin meer in had (en overigens ook periodes waarin ik er wél weer heel veel zin in had). In die zin is dit misschien ook 'slechts' zo'n periode en vind ik wel weer een weg. Nu ik er middenin zit weet ik dat niet. Het kan ook een blijvende verandering zijn. Ik vind nog steeds alles rondom krachttraining reuze interessant, coach ook nog steeds mensen en ben in die zin dus nog veel met de sport bezig natuurlijk, alleen op het moment gewoon minder voor mezelf.
Als ik het écht zou willen, zou ik nu ook een manier vinden natuurlijk. Dan zou ik om 5u 's morgens gaan trainen ofzo. Of direct na mijn werk een snelle sessie. En nogmaals, misschien komt die wil ook wel weer terug, dat sluit ik zeker niet uit. Maar op het moment zijn er ook andere dingen waar ik mee bezig ben, zoals het huis naar mijn eigen smaak inrichten en gewoon andere hobby's en interesses eens wat meer voorrang geven. Het is wonderbaarlijk hoeveel tijd je overhoudt als je niet meer die 2-2,5 uur sessies doet maar in 45 minuten klaar bent met je training. Op dit moment ben ik veel meer aan het leven zoals ík dat wil, zeker in de weken waarin ik alleen ben, en ben ik mezelf daar ook gewoon in aan het zoeken.
Ik denk dat
hoxyz gelijk heeft als hij zegt dat ik me niet meer hoef te bewijzen. Ik heb daar nog eens over nagedacht. Ik gaf misschien te makkelijk het antwoord dat het me daar niet om gaat. Ik denk dat veel mensen zichzelf wijs maken dat ze niemand wat hoeven te bewijzen maar ondertussen daar toch erg mee bezig zijn. Ik heb nu al een paar keer in de gym gezien dat iemand volumes of gewichten aan 't tillen was die ik op het moment simpelweg niet verzet krijg, en misschien wel nooit meer. In een nog niet zo heel ver achter mij liggend verleden had ik dit leuk gevonden voor betreffende persoon maar was ik er toch ook ergens wat jaloers op of kon ik het zelfs niet hebben als iemand meer tilde dan ik. Voor het eerst merk ik nu dat die gevoelens er gewoon niet zijn. Ik vind het leuk voor de ander en wil diegene ook helpen om beter, sterker, sneller te worden als de vraag komt, en that's it. Ik weet niet of ik daar enthousiast over moet zijn of niet, het is in die zin slechts een constatering. Want het betekent ook dat mijn competitiedrang en wil om te winnen blijkbaar tanende zijn. (In elk geval op het gebied van de krachtsport dan. Ik kan het nog steeds niet uit staan om mijn kind te laten winnen bij een bordspelletje, dus wat dat betreft is de winnaarsmentaliteit niet verdwenen.)
Op dit moment leg ik me neer bij het feit dat naar de gym gaan, liefst met enige regelmaat, genoeg is. Hoe lastig ik dat ook vind en hoe doelloos dat soms ook voelt; ik voel me wel beter nadat ik getraind heb. En op dit moment schaam ik me er ook niet voor dat dat het enige doel is. Er is genoeg gaande in mijn leven en niemand kan altijd maar doorgaan en doorgaan. Dat heb ik vaker geprobeerd en is niet altijd goed gekomen.
Waarom niet gewoon training voor functionaliteit? Dat je je eigen reet nog kan vegen op je 80ste, dat je zelf een tuin tegel van 60x60 kan verleggen indien nodig, normaal een bankje of kast kan verhuizen, dat wanneer de pleuris thuis uitbreekt je je kinder op de schouder kan gooien en een trap op of af kan rennen.
Zoveel redenen om gewoon bezig te blijven op een andere dan ouwe pr's te willen pakken.
Maar dat doe ik ook. Ik doe nog steeds aan krachttraining, zij het onregelmatig, ik wandel heel veel en ik zwem zeer regelmatig. Lange en korte afstanden. Ik ben natuurlijk een zware jongen en ik hou van lekker eten, maar ik ben nog steeds groter, sneller, leniger en sterker dan menigeen. Ik ben daarnaast echt super actief met mijn kinderen, letterlijk elke dag aan het voetballen, zwemmen, tennissen, paardrijden, vliegeren, lopen, noem maar op.
omdat het kanonnensaai is en veel mannen meatheads for life zijn die altijd competitie zoeken, ook al is het tegen zichzelf
ik spreek nu trouwens voor mezelf, maar kan me zo voorstellen dat Tymboo als longtime competitor (op een stuk hoger niveau als ik) ook zo denkt
geen aanval naar jou trouwens George, jij bent bruut sterk geweest maar nooit echt een competitie man (voor zover ik je ken, ik kan er naast zitten)
Ik denk dat dit ook wel meespeelt ja. Ik denk dat het logisch is dat het voor een competitief persoon lastiger is om diezelfde competitiviteit los te laten. Mijn laatste wedstrijd dateert alweer van 2018 en ligt dus al wat verder achter me, maar er heeft natuurlijk wel altijd de gedachte gespeeld dat ik weer eens mee zou gaan doen. Er is verder in de basis ook weinig functioneel aan een 120+ kilo wegende powerlifter die aardig kan squatten, goed kan bankdrukken en zeer matig kan deadliften. Dat maakt het allemaal lastig schakelen naar een trainingswijze die veel meer gericht is op functionaliteit, maar ik denk wel dat ik ook voor iemand van mijn 'omvang' altijd heel beweeglijk en actief ben gebleven, en ook het belang daar altijd van in heb gezien. Ik maak me op dat gebied dan ook niet zo heel veel zorgen.
