XXL Nutrition

Tymboo's PHM log: high frequency & high volume training (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Ja het is zo heerlijk man, het maakt alles zo veel beter en fijner. Het is zo stom dat je jezelf zo'n drempel opwerpt zo af en toe - en dat doen we allemaal -, dat je geen zin hebt om te trainen, te moe bent, andere dingen te doen hebt, et cetera. En natuurlijk is dat soms ook echt zo, zeker in mijn eigen situatie, maar na een paar trainingen merk ik alweer hoeveel beter ik me voel, zowel mentaal als fysiek. 'Breaking a sweat' door fysieke inspanning is echt iets wat ik elke dag gewoon moet doen, ik voel me er zo veel beter door.

Ik kom weer eens even bij je koekeloeren in je log en realiseer me hoe bevestigend belangrijk bovenstaand ook voor mezelf is (en altijd is geweest)
Vooral in moeilijke tijden, zoals een echtscheiding en de nasleep daarvan, die vaak niet al te positief is.
Als ik eerlijk naar mezelf toe ben, is de therapeutische feelgood-waarde van krachttraining, een van de belangrijkste factoren waarom nog ik altijd ben blijven trainen.
Dus ga lekker door zo, je hebt nog wel wat jaartjes voor de boeg voordat je mij in heb gehaald. ;)

Fijn ook om te lezen dat het op persoonlijk vlak best wel goed met je gaat.
Dat je het steeds meer als een bevrijding voelt om niet meer gebonden te zijn aan een ander en diens nukken, geeft naar mijn idee aan dat je jezelf in dat opzicht weer terug hebt gevonden.

Best herkenbaar ook, na mijn scheiding had ik eerst het gevoel van gemis alsof een belangrijk deel van mezelf "geamputeerd" was, pas later kwam ik tot het besef dat het juist een last was die eindelijk van mijn schouders viel.
Dit is overigens geen trap na naar mijn ex-vrouw o.i.d., maar voor mij vooral het besef dat ik (we) te lang geforceerd iets in stand hebt proberen te houden waarvan de houdbaarheidsdatum reeds lang overschreden was.

Ik hoop van harte dat jullie -via mediation ook- tot een betere situatie qua afspraken naleven komen.
Als er ondanks de echtscheiding een goede en stabiele verstandhouding kan blijven bestaan tussen jou en je ex, is de kans op schadebeperking naar de kinderen toe ook groter in mijn ervaring.
 
Ik kom weer eens even bij je koekeloeren in je log en realiseer me hoe bevestigend belangrijk bovenstaand ook voor mezelf is (en altijd is geweest)
Vooral in moeilijke tijden, zoals een echtscheiding en de nasleep daarvan, die vaak niet al te positief is.
Als ik eerlijk naar mezelf toe ben, is de therapeutische feelgood-waarde van krachttraining, een van de belangrijkste factoren waarom nog ik altijd ben blijven trainen.
Dus ga lekker door zo, je hebt nog wel wat jaartjes voor de boeg voordat je mij in heb gehaald. ;)

Fijn ook om te lezen dat het op persoonlijk vlak best wel goed met je gaat.
Dat je het steeds meer als een bevrijding voelt om niet meer gebonden te zijn aan een ander en diens nukken, geeft naar mijn idee aan dat je jezelf in dat opzicht weer terug hebt gevonden.

Best herkenbaar ook, na mijn scheiding had ik eerst het gevoel van gemis alsof een belangrijk deel van mezelf "geamputeerd" was, pas later kwam ik tot het besef dat het juist een last was die eindelijk van mijn schouders viel.
Dit is overigens geen trap na naar mijn ex-vrouw o.i.d., maar voor mij vooral het besef dat ik (we) te lang geforceerd iets in stand hebt proberen te houden waarvan de houdbaarheidsdatum reeds lang overschreden was.

Ik hoop van harte dat jullie -via mediation ook- tot een betere situatie qua afspraken naleven komen.
Als er ondanks de echtscheiding een goede en stabiele verstandhouding kan blijven bestaan tussen jou en je ex, is de kans op schadebeperking naar de kinderen toe ook groter in mijn ervaring.
Bedankt harpep. Ik weet niet of het echt een 'bevrijding' is, ik heb soms het gevoel dat met name mannen zich heel graag een burnout of midlifecrisis in praten dus ik wil altijd een beetje voorzichtig zijn met dat soort terminologie want daarmee kan ook een eventuele toekomstige relatie weer meteen als een verstikking gaan voelen. Ik denk dat ik niet echt een slecht huwelijk heb gehad, ik heb me ook niet echt opgesloten gevoeld. We zijn gewoon langzaam uit elkaar gegroeid, en het is wel zo dat ik nu steeds meer begin te genieten van de mogelijkheden die deze nog vrij nieuwe situatie met zich meebrengt.

Ik denk verder dat bij zoiets als een scheiding het erover praten, het relativeren en het rustig blijven, ondanks de strubbelingen en problemen, ervoor zorgt dat het voor de kinderen ook allemaal een stuk makkelijker wordt.
Ik signaleer de issues, zoals het niet nakomen van afspraken, en leg het neer bij de mensen die er van moeten weten (ex-partner, mediation, enkele direct betrokkenen) maar ik bespreek dat soort dingen niet direct met de kinderen, ik wil niet dat ze minder gaan denken over hun moeder, en ik laat het tegelijkertijd mijzelf ook niet van mijn stuk brengen in mijn opvoeding en in mijn ideeën. M.a.w. ik reageer het niet af op de kinderen.

Ik denk dat ik allerlei problematiek heb in mijn persoonlijkheid waar ik ook echt wel mee aan het werk ben, maar ik denk ook dat één van mijn betere kwaliteiten is dat ik onder alle omstandigheden rustig en positief ingesteld blijf en ook het overzicht blijf behouden en kracht en zelfvertrouwen uitstraal. En dat zijn echt positieve kenmerken die ontwikkeld zijn door mijn werk, en ook door mijn levenservaring, maar niet in de laatste plaats door de sport. Het hele mentale aspect, het zelfvertrouwen dat gewoon gekomen is door groter en sterker te zijn dan de rest maar ook langer vol te kunnen houden en meer te kunnen pushen, dat is echt niet te onderschatten. Zeker als je net als ik een scrawny, lanky teenager was, met pukkels, een bril, fly-on-the-wall type, zero zelfvertrouwen of -respect en 70 kilo op 1m89. Ik was echt een nobody, zonder mening, zonder présence, zonder uitstraling.
Als ik nu een willekeurige ruimte binnen loop ben ik eigenlijk altijd de grootste, en dat geeft vrijwel in elke situatie een enorme golf van rust en zelfvertrouwen. Ik merk dat ook altijd aan de kinderen, als ze met mij in een bepaalde situatie terechtkomen, in de supermarkt, in het park, op vakantie, whatever, dan leggen ze ontzettend veel vertrouwen bij mij neer omdat ze zien dat daar gewoon iemand staat die alles onder controle heeft, die altijd zal handelen als nodig is en waar mensen (soms letterlijk) tegenop kijken.

Ik weet dat het allemaal wat arrogant klinkt en ik weet ook dat niet alles wat de sport mij gebracht heeft positief is, maar het is zó definiërend geweest voor de ontwikkeling van mijn persoonlijkheid. Als is vals, en je weet natuurlijk nooit wat er gebeurd was zonder die sport, maar ik kan me zo goed voorstellen wat voor een persoon ik zeer waarschijnlijk was geweest en wat voor een leven ik had geleid als ik die sport en alle voordelen die erbij horen niet had ontdekt. Elke dag merk ik de voordelen ervan en het is daarom ook dat ik toch telkens weer terug blijf gaan naar die krachtsport. Ook in de covid-periode ben ik zelfs maandenlang gestopt maar toch altijd weer teruggekeerd. Ik weet wat het doet met mij en hoe belangrijk het voor me is.
 
Bedankt harpep. Ik weet niet of het echt een 'bevrijding' is, ik heb soms het gevoel dat met name mannen zich heel graag een burnout of midlifecrisis in praten dus ik wil altijd een beetje voorzichtig zijn met dat soort terminologie want daarmee kan ook een eventuele toekomstige relatie weer meteen als een verstikking gaan voelen. Ik denk dat ik niet echt een slecht huwelijk heb gehad, ik heb me ook niet echt opgesloten gevoeld. We zijn gewoon langzaam uit elkaar gegroeid, en het is wel zo dat ik nu steeds meer begin te genieten van de mogelijkheden die deze nog vrij nieuwe situatie met zich meebrengt.
Ik denk verder dat bij zoiets als een scheiding het erover praten, het relativeren en het rustig blijven, ondanks de strubbelingen en problemen, ervoor zorgt dat het voor de kinderen ook allemaal een stuk makkelijker wordt.
Ik signaleer de issues, zoals het niet nakomen van afspraken, en leg het neer bij de mensen die er van moeten weten (ex-partner, mediation, enkele direct betrokkenen) maar ik bespreek dat soort dingen niet direct met de kinderen, ik wil niet dat ze minder gaan denken over hun moeder, en ik laat het tegelijkertijd mijzelf ook niet van mijn stuk brengen in mijn opvoeding en in mijn ideeën. M.a.w. ik reageer het niet af op de kinderen.

Ik denk dat ik allerlei problematiek heb in mijn persoonlijkheid waar ik ook echt wel mee aan het werk ben, maar ik denk ook dat één van mijn betere kwaliteiten is dat ik onder alle omstandigheden rustig en positief ingesteld blijf en ook het overzicht blijf behouden en kracht en zelfvertrouwen uitstraal. En dat zijn echt positieve kenmerken die ontwikkeld zijn door mijn werk, en ook door mijn levenservaring, maar niet in de laatste plaats door de sport. Het hele mentale aspect, het zelfvertrouwen dat gewoon gekomen is door groter en sterker te zijn dan de rest maar ook langer vol te kunnen houden en meer te kunnen pushen, dat is echt niet te onderschatten. Zeker als je net als ik een scrawny, lanky teenager was, met pukkels, een bril, fly-on-the-wall type, zero zelfvertrouwen of -respect en 70 kilo op 1m89. Ik was echt een nobody, zonder mening, zonder présence, zonder uitstraling.
Als ik nu een willekeurige ruimte binnen loop ben ik eigenlijk altijd de grootste, en dat geeft vrijwel in elke situatie een enorme golf van rust en zelfvertrouwen. Ik merk dat ook altijd aan de kinderen, als ze met mij in een bepaalde situatie terechtkomen, in de supermarkt, in het park, op vakantie, whatever, dan leggen ze ontzettend veel vertrouwen bij mij neer omdat ze zien dat daar gewoon iemand staat die alles onder controle heeft, die altijd zal handelen als nodig is en waar mensen (soms letterlijk) tegenop kijken.

Ik weet dat het allemaal wat arrogant klinkt en ik weet ook dat niet alles wat de sport mij gebracht heeft positief is, maar het is zó definiërend geweest voor de ontwikkeling van mijn persoonlijkheid. Als is vals, en je weet natuurlijk nooit wat er gebeurd was zonder die sport, maar ik kan me zo goed voorstellen wat voor een persoon ik zeer waarschijnlijk was geweest en wat voor een leven ik had geleid als ik die sport en alle voordelen die erbij horen niet had ontdekt. Elke dag merk ik de voordelen ervan en het is daarom ook dat ik toch telkens weer terug blijf gaan naar die krachtsport. Ook in de covid-periode ben ik zelfs maandenlang gestopt maar toch altijd weer teruggekeerd. Ik weet wat het doet met mij en hoe belangrijk het voor me is.


Ik ken je niet goed genoeg en heb natuurlijk verder nul inzicht in alles wat er gebeurd is in je privéleven om daar echt iets zinnigs over te zeggen.

Wat ik wel weet -generaliserend uiteraard- is dat je zelfs in een goed huwelijk tot het punt kunt komen dat je volledig uit elkaar gegroeid bent.
Dit heb ik vaak genoeg bij anderen gezien (en ook bij mezelf), dat je op zo'n punt komt dat het huishouden en de financiën zo'n beetje het enige is wat je nog met elkaar deelt. (afgezien nog van kinderen natuurlijk, als die er zijn)
Als je dan besluit om er een punt achter te zetten, dan is het denk ik belangrijk dat je vooral de "goede dingen" uit je huwelijk koestert en mee neemt in je verdere leven en eventuele relaties.
Gezien je positieve instelling en het rustig blijven onder alle omstandigheden (lukt dat écht? Knap hoor ;)) denk ik dat het wel goed gaat komen.

Mooi om te zien vind ik, dat je bewust probeert die dingen te doen (of te laten) die het voor je kinderen nog moeilijker zouden maken.
Want laten we wel zijn, uiteindelijk zijn die volledig buiten hun schuld toch vaak het kind van "de rekening".
Wederzijds respect tussen "de exen" is daarbij o zo belangrijk heb ik gemerkt.
Blijf vooral een goed rolmodel voor ze, daar kunnen ze de rest van hun leven heel veel aan hebben!
Als ik misschien vragen mag, waarom denk je dat je allerlei problematiek in je persoonlijkheid hebt dan?

Wat je verder zegt over de sport en hoe het jou gedefinieerd heeft, vind ik niet arrogant maar eerder trots klinken.
Als ik voor mezelf spreek dan durf ik wel te stellen dat het zonder sport in het algemeen en krachtsport in het bijzonder, waarschijnlijk niet zo goed met me was afgelopen. Ik ben natuurlijk al heel jong begonnen (14) maar toen al was het mijn stevige strohalm waarmee ik mezelf op eigen kracht uit een heel diep psychisch en emotioneel dal heb getrokken.
Ik zal nooit vergeten wat sport voor me betekend heeft in positieve zin en jij zo te horen ook niet.

P.S. Ik ben ook niet bepaald de kleinste, maar af en toe word ik er wel eens moe van dat ik altijd word ingezet als een soort familie-buffer-gorilla wanneer er weer eens confronterende situaties zijn. :D
 
Laatst bewerkt:
Squat, low bar
160x8x3

Romanian deadlift
120x8
140x8x3

Leg press
mediumx15x3

Leg curls, unilateral
bandx15x3

Ab wheel
BWx12
enorme ab cramp na deze set, moest t hier bij laten

Hele prettige sessie weer. Goeie pump, erna direct het zwembad in en heerlijk geluncht.
 
160x8 (3e set)



140x8 (2e set)

 
Bench press, touch & go
120x8
130x8x3

Military press
80x8x3

Db bench press, slight incline
45x15x3

LPD, wide grip
heavyx12x3

Lying triceps extensions
40x12x3
30x15

Pushdowns
mediumx15x2
dropx20

EZ bar curls
60x12x3
40x20

Face pulls
lightx20x2

130x8 (laatste set)


Was me wel weer een sessie. Extreem goeie pump, in een uur en een kwartier er doorheen geramd.
Morgen op vakantie. Challas!
 
Twee maanden sinds mijn laatste post hier.

Het gaat niet zo lekker.

De vakantie was goed maar daarna ging het al snel weer mis. De afspraken rondom de kinderen lopen niet lekker en ik maak me veel zorgen (zie hieronder). Ik merk dat ik maar niet kan wennen aan het week op, week af-ritme. Ik ga maar door in 'mijn' week (de week waarin de kids bij mij zijn), moet ook heel veel dingen regelen die eigenlijk bij of door hun moeder gedaan zouden moeten worden maar niet gebeuren, en ben vervolgens helemaal kapot wanneer de kinderen weer weg zijn. De lethargie ligt dan op de loer, ik kan mezelf steeds moeilijker actief krijgen en houden in de offweek.

Ik heb de afgelopen weken meerdere malen instanties ingeschakeld omdat ik vind dat de situatie bij hun moeder niet meer veilig is. Niet dat ze geslagen of mishandeld worden, maar ik merk dat de kinderen continu ziek gemeld worden, hun hygiëne niet op orde is, er geen ritme en regelmaat is en er al helemaal geen regels zijn. Elke keer als er een overleg is ihkv mediation is moeder ziek, zwak of misselijk. Er is geen overdracht meer naar mij toe, de telefoon wordt niet opgenomen, ze is altijd ziek bij de wissel of heeft geen tijd om iets te bespreken. Ik moet dus blind varen op wat de kinderen mij vertellen over wat er gebeurt (of vooral wat er niet gebeurt) bij hun moeder. In mijn ogen worden ze verwaarloosd en is de situatie dus onveilig. Helaas zijn jeugdzorg en veilig thuis erg stroperig. Zolang als er geen klappen uitgedeeld worden valt het allemaal wel mee, is een beetje de boodschap. De kinderen geven zelf ook aan dat er nauwelijks regels zijn bij hun moeder, geen controle, geen overzicht, geen consistentie, geen rust. Alles waar ik al voor vreesde. Doordat de kinderen zo veel mogen bij hun moeder - en omdat ze van haar houden natuurlijk - weet ik dat ze ook naar haar toe zullen blijven trekken ook al geven ze zelf heel duidelijk aan dat het niet goed gaat daar. Papa wordt dan toch een beetje de boeman met alle afspraken en regels.
Wat er allemaal gebeurt vreet me echt op van binnen. Ik kan niet slapen, ik hou geen ritme, ik ga dood van de zorgen. Ik weet dat ik alleen maar kan doen wat ik doe en controle heb over hoe het bij mij gaat, en kan signaleren wat er bij de ander misgaat. Zolang als ze hier nog komen en de afspraken op dat gebied niet geschonden worden heb ik daar in elk geval nog zicht op. En natuurlijk toon ik ze alle liefde en genegenheid die ik heb. Maar al mijn inspanningen worden teniet gedaan wanneer ze daar zijn, en ik merk dat ik continu weer opnieuw regels en afspraken moet bevestigen, moet benadrukken dat ze aardig voor elkaar zijn, niet de hele dag zitten te gamen, et cetera. Bij hun moeder krijgen ze daar niets van mee. Ik probeer altijd maar weer positief te blijven, ook over hun moeder, maar het wordt steeds lastiger.

Wat trainen betreft is het dus ook waardeloos. Ik doe maar wat ik kan en wanneer ik het kan, maar nogmaals, ik heb nergens zin in. Ik weet dat het goed voor mij (voor iedereen) is om het ritme te behouden, gewoontes er weer terug in te slijten, te blijven bewegen, trainen, whatever, maar het lukt me gewoon niet consistent genoeg nu.

Afijn, heel verhaal weer. Ik vind het fijn om het zo van me af te kunnen schrijven hier.
 
Dat is wel next level fucked up man. Die onzekerheid en machteloosheid of het wel goed met je kroost gaat.

Heel veel sterkte :heart:
 
Twee maanden sinds mijn laatste post hier.

Het gaat niet zo lekker.

De vakantie was goed maar daarna ging het al snel weer mis. De afspraken rondom de kinderen lopen niet lekker en ik maak me veel zorgen (zie hieronder). Ik merk dat ik maar niet kan wennen aan het week op, week af-ritme. Ik ga maar door in 'mijn' week (de week waarin de kids bij mij zijn), moet ook heel veel dingen regelen die eigenlijk bij of door hun moeder gedaan zouden moeten worden maar niet gebeuren, en ben vervolgens helemaal kapot wanneer de kinderen weer weg zijn. De lethargie ligt dan op de loer, ik kan mezelf steeds moeilijker actief krijgen en houden in de offweek.

Ik heb de afgelopen weken meerdere malen instanties ingeschakeld omdat ik vind dat de situatie bij hun moeder niet meer veilig is. Niet dat ze geslagen of mishandeld worden, maar ik merk dat de kinderen continu ziek gemeld worden, hun hygiëne niet op orde is, er geen ritme en regelmaat is en er al helemaal geen regels zijn. Elke keer als er een overleg is ihkv mediation is moeder ziek, zwak of misselijk. Er is geen overdracht meer naar mij toe, de telefoon wordt niet opgenomen, ze is altijd ziek bij de wissel of heeft geen tijd om iets te bespreken. Ik moet dus blind varen op wat de kinderen mij vertellen over wat er gebeurt (of vooral wat er niet gebeurt) bij hun moeder. In mijn ogen worden ze verwaarloosd en is de situatie dus onveilig. Helaas zijn jeugdzorg en veilig thuis erg stroperig. Zolang als er geen klappen uitgedeeld worden valt het allemaal wel mee, is een beetje de boodschap. De kinderen geven zelf ook aan dat er nauwelijks regels zijn bij hun moeder, geen controle, geen overzicht, geen consistentie, geen rust. Alles waar ik al voor vreesde. Doordat de kinderen zo veel mogen bij hun moeder - en omdat ze van haar houden natuurlijk - weet ik dat ze ook naar haar toe zullen blijven trekken ook al geven ze zelf heel duidelijk aan dat het niet goed gaat daar. Papa wordt dan toch een beetje de boeman met alle afspraken en regels.
Wat er allemaal gebeurt vreet me echt op van binnen. Ik kan niet slapen, ik hou geen ritme, ik ga dood van de zorgen. Ik weet dat ik alleen maar kan doen wat ik doe en controle heb over hoe het bij mij gaat, en kan signaleren wat er bij de ander misgaat. Zolang als ze hier nog komen en de afspraken op dat gebied niet geschonden worden heb ik daar in elk geval nog zicht op. En natuurlijk toon ik ze alle liefde en genegenheid die ik heb. Maar al mijn inspanningen worden teniet gedaan wanneer ze daar zijn, en ik merk dat ik continu weer opnieuw regels en afspraken moet bevestigen, moet benadrukken dat ze aardig voor elkaar zijn, niet de hele dag zitten te gamen, et cetera. Bij hun moeder krijgen ze daar niets van mee. Ik probeer altijd maar weer positief te blijven, ook over hun moeder, maar het wordt steeds lastiger.

Wat trainen betreft is het dus ook waardeloos. Ik doe maar wat ik kan en wanneer ik het kan, maar nogmaals, ik heb nergens zin in. Ik weet dat het goed voor mij (voor iedereen) is om het ritme te behouden, gewoontes er weer terug in te slijten, te blijven bewegen, trainen, whatever, maar het lukt me gewoon niet consistent genoeg nu.

Afijn, heel verhaal weer. Ik vind het fijn om het zo van me af te kunnen schrijven hier.
Ten eerste sterkte met deze beproeving! Altijd pijnlijk en moeilijk als het om zoiets dierbaars gaat als je kinderen.

Als tweede adviseer ik je om een logboek bij te gaan houden met alle zorgen die je hebt en afspraken die mislopen. Kort en bondig per datum en zo feitelijk mogelijk beschreven. Hopelijk aangevuld met "bewijs" in vorm van app gesprekken met moeder waarin blijkt dat ze haar verantwoordelijkheid niet neemt. Laat je eigen mening/verwijten eruit en beschrijf de feitelijkheden en welke zorg/dreiging op de ontwikkeling van de kinderen die hierbij hoort.

Check daarnaast ook hoe de kids het op school doen, mocht je dit nog niet gedaan hebben. Mogelijk ziet school ook sinds de echtscheiding of tijdens verblijf kids bij moeder, een verandering in gedrag/aanwezigheid/verzorging van de kinderen. Wellicht heeft school ook zorgen. Mocht school ook signalen over de kids hebben en zorgen, ga het gesprek aan en bevestig hun zorgen door kenbaar te maken wat jouw zorgen zijn. Motiveer hen om een zorgmelding te maken bij veilig thuis.

Mochten een van de kinderen ergens in zorg zijn, check hoe afspraak trouw ze bij deze zorgverlener zijn en wat diens mening is. Als wat ik hierboven over school schreef.

Blijf met veilig thuis in gesprek.
Daarnaast kun je ook kiezen om een aanmelding te doen bij basisteam jeugd en gezin/wijkteam in jouw gemeente. Vaak kan dit via een cjg of direct via de gemeente. In principe moeten beide ouders akkoord zijn en op de hoogte zijn van een aanmelding van een minderjarig kind.....ookal wil je ex hier niet aan mee werken, zoek wel het contact en benoem ook daar je zorgen. Een jeugdwerker kan dan ok de situatie verder in kaart proberen te krijgen als ze je zorgen delen.....dan kunnen zij ook weer contact met veilig thuis leggen...
 
Wees ook niet bang om voor jezelf professionele hulp in te schakelen, als je denkt dat je dat nodig hebt. In de eerste plaats natuurlijk voor jezelf, maar zeker ook in het belang van je kinderen.
Juist , wat Pren zegt. Nooit verkeerd om samen met een hulpverlener te kunnen sparren en coachend te kunnen kijken hoe met deze situatie te dealen....daarnaast heeft deze hulpverlener ook een zorg/meld plicht als hij/zij van mening is dat de kids ontwikkeling bedreigd wordt. Mishandeling is in verschillende vormen en emotionele verwaarlozing en ontwikkelings dreigingen zijn er ook onderdeel van....alleen soms wat lastiger om aan te tonen ipv structurele klappen
 
Sterkte man! Altijd heel triest dat je eigenlijk bijna machteloos bent in zulke situaties :( wel erg goede tips hier boven, hopelijk heb je er wat aan! En hoop van harte dat de situatie verbeterd voor jou en je kids!
 
dat is klote om te lezen, zorg in ieder geval ook goed voor jezelf.
en blijf bij die instanties aan de bel trekken, blijf aangeven wat jij vind wat er fout gaat, en geef aan wat er in jou ogen moet gebeuren.
blijf ze triggeren om actie te ondernemen.
 
Twee maanden sinds mijn laatste post hier.

Het gaat niet zo lekker.

De vakantie was goed maar daarna ging het al snel weer mis. De afspraken rondom de kinderen lopen niet lekker en ik maak me veel zorgen (zie hieronder). Ik merk dat ik maar niet kan wennen aan het week op, week af-ritme. Ik ga maar door in 'mijn' week (de week waarin de kids bij mij zijn), moet ook heel veel dingen regelen die eigenlijk bij of door hun moeder gedaan zouden moeten worden maar niet gebeuren, en ben vervolgens helemaal kapot wanneer de kinderen weer weg zijn. De lethargie ligt dan op de loer, ik kan mezelf steeds moeilijker actief krijgen en houden in de offweek.

Ik heb de afgelopen weken meerdere malen instanties ingeschakeld omdat ik vind dat de situatie bij hun moeder niet meer veilig is. Niet dat ze geslagen of mishandeld worden, maar ik merk dat de kinderen continu ziek gemeld worden, hun hygiëne niet op orde is, er geen ritme en regelmaat is en er al helemaal geen regels zijn. Elke keer als er een overleg is ihkv mediation is moeder ziek, zwak of misselijk. Er is geen overdracht meer naar mij toe, de telefoon wordt niet opgenomen, ze is altijd ziek bij de wissel of heeft geen tijd om iets te bespreken. Ik moet dus blind varen op wat de kinderen mij vertellen over wat er gebeurt (of vooral wat er niet gebeurt) bij hun moeder. In mijn ogen worden ze verwaarloosd en is de situatie dus onveilig. Helaas zijn jeugdzorg en veilig thuis erg stroperig. Zolang als er geen klappen uitgedeeld worden valt het allemaal wel mee, is een beetje de boodschap. De kinderen geven zelf ook aan dat er nauwelijks regels zijn bij hun moeder, geen controle, geen overzicht, geen consistentie, geen rust. Alles waar ik al voor vreesde. Doordat de kinderen zo veel mogen bij hun moeder - en omdat ze van haar houden natuurlijk - weet ik dat ze ook naar haar toe zullen blijven trekken ook al geven ze zelf heel duidelijk aan dat het niet goed gaat daar. Papa wordt dan toch een beetje de boeman met alle afspraken en regels.
Wat er allemaal gebeurt vreet me echt op van binnen. Ik kan niet slapen, ik hou geen ritme, ik ga dood van de zorgen. Ik weet dat ik alleen maar kan doen wat ik doe en controle heb over hoe het bij mij gaat, en kan signaleren wat er bij de ander misgaat. Zolang als ze hier nog komen en de afspraken op dat gebied niet geschonden worden heb ik daar in elk geval nog zicht op. En natuurlijk toon ik ze alle liefde en genegenheid die ik heb. Maar al mijn inspanningen worden teniet gedaan wanneer ze daar zijn, en ik merk dat ik continu weer opnieuw regels en afspraken moet bevestigen, moet benadrukken dat ze aardig voor elkaar zijn, niet de hele dag zitten te gamen, et cetera. Bij hun moeder krijgen ze daar niets van mee. Ik probeer altijd maar weer positief te blijven, ook over hun moeder, maar het wordt steeds lastiger.

Wat trainen betreft is het dus ook waardeloos. Ik doe maar wat ik kan en wanneer ik het kan, maar nogmaals, ik heb nergens zin in. Ik weet dat het goed voor mij (voor iedereen) is om het ritme te behouden, gewoontes er weer terug in te slijten, te blijven bewegen, trainen, whatever, maar het lukt me gewoon niet consistent genoeg nu.

Afijn, heel verhaal weer. Ik vind het fijn om het zo van me af te kunnen schrijven hier.
Kut situatie!

Bij mij was de hele situatie heel anders maar ik ken het gevoel van machteloosheid en dat instanties niets kunnen/willen doen...

Blijf desondanks doen wat je wel kan doen en laat alles documenteren. En neem zoals boven werd gezegt contact op met school. Heel veel sterkte/succes!

En blijf het vooral delen als jou dat helpt!
 
Twee maanden sinds mijn laatste post hier.

Het gaat niet zo lekker.

De vakantie was goed maar daarna ging het al snel weer mis. De afspraken rondom de kinderen lopen niet lekker en ik maak me veel zorgen (zie hieronder). Ik merk dat ik maar niet kan wennen aan het week op, week af-ritme. Ik ga maar door in 'mijn' week (de week waarin de kids bij mij zijn), moet ook heel veel dingen regelen die eigenlijk bij of door hun moeder gedaan zouden moeten worden maar niet gebeuren, en ben vervolgens helemaal kapot wanneer de kinderen weer weg zijn. De lethargie ligt dan op de loer, ik kan mezelf steeds moeilijker actief krijgen en houden in de offweek.

Ik heb de afgelopen weken meerdere malen instanties ingeschakeld omdat ik vind dat de situatie bij hun moeder niet meer veilig is. Niet dat ze geslagen of mishandeld worden, maar ik merk dat de kinderen continu ziek gemeld worden, hun hygiëne niet op orde is, er geen ritme en regelmaat is en er al helemaal geen regels zijn. Elke keer als er een overleg is ihkv mediation is moeder ziek, zwak of misselijk. Er is geen overdracht meer naar mij toe, de telefoon wordt niet opgenomen, ze is altijd ziek bij de wissel of heeft geen tijd om iets te bespreken. Ik moet dus blind varen op wat de kinderen mij vertellen over wat er gebeurt (of vooral wat er niet gebeurt) bij hun moeder. In mijn ogen worden ze verwaarloosd en is de situatie dus onveilig. Helaas zijn jeugdzorg en veilig thuis erg stroperig. Zolang als er geen klappen uitgedeeld worden valt het allemaal wel mee, is een beetje de boodschap. De kinderen geven zelf ook aan dat er nauwelijks regels zijn bij hun moeder, geen controle, geen overzicht, geen consistentie, geen rust. Alles waar ik al voor vreesde. Doordat de kinderen zo veel mogen bij hun moeder - en omdat ze van haar houden natuurlijk - weet ik dat ze ook naar haar toe zullen blijven trekken ook al geven ze zelf heel duidelijk aan dat het niet goed gaat daar. Papa wordt dan toch een beetje de boeman met alle afspraken en regels.
Wat er allemaal gebeurt vreet me echt op van binnen. Ik kan niet slapen, ik hou geen ritme, ik ga dood van de zorgen. Ik weet dat ik alleen maar kan doen wat ik doe en controle heb over hoe het bij mij gaat, en kan signaleren wat er bij de ander misgaat. Zolang als ze hier nog komen en de afspraken op dat gebied niet geschonden worden heb ik daar in elk geval nog zicht op. En natuurlijk toon ik ze alle liefde en genegenheid die ik heb. Maar al mijn inspanningen worden teniet gedaan wanneer ze daar zijn, en ik merk dat ik continu weer opnieuw regels en afspraken moet bevestigen, moet benadrukken dat ze aardig voor elkaar zijn, niet de hele dag zitten te gamen, et cetera. Bij hun moeder krijgen ze daar niets van mee. Ik probeer altijd maar weer positief te blijven, ook over hun moeder, maar het wordt steeds lastiger.

Wat trainen betreft is het dus ook waardeloos. Ik doe maar wat ik kan en wanneer ik het kan, maar nogmaals, ik heb nergens zin in. Ik weet dat het goed voor mij (voor iedereen) is om het ritme te behouden, gewoontes er weer terug in te slijten, te blijven bewegen, trainen, whatever, maar het lukt me gewoon niet consistent genoeg nu.

Afijn, heel verhaal weer. Ik vind het fijn om het zo van me af te kunnen schrijven hier.

Kerel, wat vreselijk dit voor je (en voor je kinderen)

Dat in lethargie vervallen in je "vrije" weken herken ik bij mezelf vooral van de begintijd, direct na mijn eigen scheiding.
Al gauw realiseerde ik me dat ik eigenlijk gewoon heel erg moest wennen aan een sterk veranderde situatie.
Als ik mag adviseren, leef dan ten alle tijden zelf een consistent en regelmatig leven, zoals jij dat zou doen i.c.m. met je gezin.
Ongeacht de vraag of de kinderen nou wel of niet bij je zijn.

Wat je hier probeert te controleren is eigenlijk iets dat je niet meer kunt/mag controleren: Het gedrag van je ex en de gevolgen hiervan voor je kinderen.
Dat je hier wakker van ligt en dit toch -heel begrijpelijk- probeert, komt omdat het in jouw optiek dingen schaadt die je dierbaar zijn.
Omdat het probleem min of meer buiten je bereik ligt (geen overdracht, geen communicatie, geen contact etc.) ga je als ik dit zo lees, in een spagaat die je niet lang vol kunt blijven houden. (als jij überhaupt al een spagaat kunt maken ;))

Zoals Misaa al aan gaf, maak een logboek en blijf zakelijk/feitelijk.
Probeer je emoties er zoveel mogelijk buiten te houden.
Zeker als man en vader, ben je namelijk al heel snel de boeman in de ogen van de (professionele) buitenwacht.
Helemaal voor iemand met jouw fysieke voorkomen, sorry zo werkt het nou eenmaal vaak..
Schakel zo veel mogelijk professionele hulp in, stroperig of niet, je gaat het nodig hebben in deze situatie is mijn inschatting.
Dat moet jouw "brug" worden om invloed te kunnen uitoefenen op iets dat nu buiten je macht ligt

Tot slot, nu is het misschien nog zo dat voor je kinderen geldt: "Lang leve de lol en vrijheid, want alles mag bij mama.
Hierdoor heb jij het idee dat je kinderen vooral naar hun moeder toe trekken.
Maar zoals je ongetwijfeld ook weet, kinderen hebben uiteindelijk ook sterk behoefte aan regels, rust, regelmaat en duidelijkheid.
Zorg ervoor dat je ze dat op ieder moment onvoorwaardelijk kan bieden, zonder dat je daarbij je zorg en ergernis naar je ex toe laat blijken.
Jij moet continu die veilige haven representeren die ze nodig hebben!
Uiteindelijk zullen ze daardoor waarschijnlijk -op den duur- ook weer naar jou toe trekken.

Sterkt met dit alles T.
 
Heel erg bedankt allemaal voor jullie fijne reacties!

Paar aanvullingen / reacties:
Ik hou sinds drie weken inderdaad een logboek bij, ook op advies van anderen.
Ik voer al langere tijd om de twee weken gesprekken met een professional, voor mijzelf. Dit is iemand die niet direct betrokken is bij de kinderen.
School is natuurlijk op de hoogte van de scheiding en ook wel van bepaalde problemen, maar nog niet van alles wat ik hierboven heb genoemd. Ook weet school dat jeugdzorg betrokken is bij de kinderen en is daar al onderling contact geweest d.m.v. vragenlijsten en dergelijke. Dat loopt dus.
Ik verwijt hulpinstanties in principe niet echt iets hoor en ik wil ook absoluut niet dat mijn kids worden weggehaald bij hun moeder of iets dergelijks. Jeugdzorg is dus al betrokken en dat is allemaal best snel op gang gekomen. Ik wil alleen dat er (meer) hulp is daar en sneller opgeschaald wordt, en daarvoor kan ik alleen maar signaleren wat ik mis zie gaan. Ik betrek ook haar eigen sociale omgeving daarin, of probeer dat via jeugdzorg te doen.
Volgende week is er een gezamenlijk overleg gepland, met moeder, jeugdzorg en ik, en ik hoop dat ze daar ook echt is en dat er harde noten worden gekraakt. Ik zal daar in elk geval goed voorbereid en onderbouwd verschijnen.

V.w.b. die lethargie is het inderdaad erg belangrijk om mijn eigen ritme te houden. Dat is dus echt lastig omdat ik oprecht kapot ben wanneer de kids een hele week bij mij zijn geweest en daardoor gewoon extra slaap nodig heb. Het is iets om goed in de gaten te houden in elk geval en mezelf ook kort op te houden.
 
Heel erg bedankt allemaal voor jullie fijne reacties!

Paar aanvullingen / reacties:
Ik hou sinds drie weken inderdaad een logboek bij, ook op advies van anderen.
Ik voer al langere tijd om de twee weken gesprekken met een professional, voor mijzelf. Dit is iemand die niet direct betrokken is bij de kinderen.
School is natuurlijk op de hoogte van de scheiding en ook wel van bepaalde problemen, maar nog niet van alles wat ik hierboven heb genoemd. Ook weet school dat jeugdzorg betrokken is bij de kinderen en is daar al onderling contact geweest d.m.v. vragenlijsten en dergelijke. Dat loopt dus.
Ik verwijt hulpinstanties in principe niet echt iets hoor en ik wil ook absoluut niet dat mijn kids worden weggehaald bij hun moeder of iets dergelijks. Jeugdzorg is dus al betrokken en dat is allemaal best snel op gang gekomen. Ik wil alleen dat er (meer) hulp is daar en sneller opgeschaald wordt, en daarvoor kan ik alleen maar signaleren wat ik mis zie gaan. Ik betrek ook haar eigen sociale omgeving daarin, of probeer dat via jeugdzorg te doen.
Volgende week is er een gezamenlijk overleg gepland, met moeder, jeugdzorg en ik, en ik hoop dat ze daar ook echt is en dat er harde noten worden gekraakt. Ik zal daar in elk geval goed voorbereid en onderbouwd verschijnen.

V.w.b. die lethargie is het inderdaad erg belangrijk om mijn eigen ritme te houden. Dat is dus echt lastig omdat ik oprecht kapot ben wanneer de kids een hele week bij mij zijn geweest en daardoor gewoon extra slaap nodig heb. Het is iets om goed in de gaten te houden in elk geval en mezelf ook kort op te houden.
Goede stappen wat je aangeeft. Dit aanhouden en blijven signaleren....naar wat ik lees doe je dat goed en met de juiste intentie. Dwz niet om je ex te klieren maar omdat je oprecht zorgen maakt over het welzijn en ontwikkeling van je kids.
Let op, uit huis plaatsen van kinderen gebeurd echt niet zomaar, dan moet er normaliter echt veel meer aan de hand zijn....een uithuisplaatsing is dan een uiterst middel wat hulpverleners zelf ook niet graag hanteren omdat zo'n plaatsing vaak ook traumatisch is voor alle betrokkenen, met name de kinderen.
 
Goede stappen wat je aangeeft. Dit aanhouden en blijven signaleren....naar wat ik lees doe je dat goed en met de juiste intentie. Dwz niet om je ex te klieren maar omdat je oprecht zorgen maakt over het welzijn en ontwikkeling van je kids.
Let op, uit huis plaatsen van kinderen gebeurd echt niet zomaar, dan moet er normaliter echt veel meer aan de hand zijn....een uithuisplaatsing is dan een uiterst middel wat hulpverleners zelf ook niet graag hanteren omdat zo'n plaatsing vaak ook traumatisch is voor alle betrokkenen, met name de kinderen.

Dat weet ik, maar het is iets waar mensen vaak al aan denken of wat dan genoemd wordt. Ik heb het nu al een paar keer gehoord. 'Oh, dus je wilt je kinderen weghalen bij hun moeder.' Cru gezegd. Vandaar dat ik hier maar even aangeef dat dit absoluut op geen enkele manier de bedoeling is mocht iemand dat denken, en dat ik bovendien heel goed weet dat dit voor helemaal niemand goed zou zijn.
Ik wil gewoon dat het goed gaat met de kinderen en weet hoe belangrijk het is voor hen om goed contact te hebben met beide ouders.
 
Dat weet ik, maar het is iets waar mensen vaak al aan denken of wat dan genoemd wordt. Ik heb het nu al een paar keer gehoord. 'Oh, dus je wilt je kinderen weghalen bij hun moeder.' Cru gezegd. Vandaar dat ik hier maar even aangeef dat dit absoluut op geen enkele manier de bedoeling is mocht iemand dat denken, en dat ik bovendien heel goed weet dat dit voor helemaal niemand goed zou zijn.
Ik wil gewoon dat het goed gaat met de kinderen en weet hoe belangrijk het is voor hen om goed contact te hebben met beide ouders.
Helder en klopt wat je zegt...dat idd vaak snel gezegd en gedacht.
 
Vervelend voor je en begrijpelijk dat je je zorgen maakt. Sterkte in deze tijd.
 
Back
Naar boven