Je hebt jezelf al bewezen, nu lekker doen wat je leuk vindt. Shadowproject heb ik ook van pl naar botjebuilder geguide, ik kan jou ook helpen het rechte pad te vinden.
Ja, ik weet niet of 't per se om het bewijzen van iets gaat, ik denk dat het meer om de interne drive gaat en hoe die getriggerd wordt bij mij. Ik voel niet de behoefte om mij te bewijzen aan een ander of aan mezelf. Ik denk niet beter of slechter over mezelf als ik wel of niet serieus train, dat bedoel ik met te zeggen dat ik mijn identiteit niet meer van powerlifting af laat hangen.
Maar ik vind vooral het proces rondom specifiek powerlifting of meer algemeen 'sterker worden' wél nog steeds heel erg leuk en interessant, en ik weet van mezelf dat ik het zonder die specifieke krachtprogressie heel erg lastig zal vinden om een mate van consistentie in mijn trainingen te behouden. Daarnaast weet ik óók van mezelf dat ik zelfs met de vrij minimale training van eigenlijk de laatste jaren al nog altijd vrij snel vrij dichtbij pr-territorium ben gekomen. Het is niet zo dat deze pr's, ook al staan ze al een flink lange tijd, totaal onbereikbaar lijken. Vorig jaar ben ik nog terug gekomen tot 245-210-245, na vijf maanden serieus trainen volgend op een stop van zeven maanden.
Ik vind pompen overigens óók fijn - en dat doe ik ook vaak genoeg - maar vooral als ondersteuning van en niet als doel op zich.
Dit is bekend fenomeen als je door leeftijd danwel het leven niet meer in staat bent je "oude" nivo te halen/behouden, zal je toch anders naar de sport moeten kijken. Vind zelf powerlifting/krachtsport ongenadig hard zeker als je op redelijk nivo traint. Een paar maanden niet trainen en voor je gevoel kan je weer opnieuw beginnen. Nu ik meer focus heb op skill/cardio related sport ( in mijn geval bjj) en powerliften zie als aanvulling heb ik mijn plezier weer terug in de krachtsport. Als ik een tijdje geen bjj doe voel dat natuurlijk wel als ik weer op de mat sta maar ervaar niet de achteruitgang die bij powerliften heel duidelijk in cijfers uitgedrukt kan worden. Ik powerlift nog wel maar de druk van altijd progressie blijven maken is totaal weg.
Ja dat is inderdaad mooi Denzil. Wat ik merk bij mezelf en anderen is dat de techniek en motor patterns dermate ingesleten zijn dat het weliswaar een tijdje duurt totdat je weer wat op niveau bent maar dat het wel degelijk terug kan komen mits de omstandigheden (blessurevrij en dergelijke) daarvoor aanwezig zijn en de drive er is. Als die interne motivatie er niet meer is of verschoven is naar een andere sport of bezigheid dan is dat prima maar dan kunnen we ook niet van onszelf verwachten dat de kracht nog volop terug gaat komen. Als je met die wetenschap kunt leven is dat natuurlijk heel prettig.
Leeftijd is een factor die natuurlijk meespeelt maar ook één waar ik als 37-jarige vooralsnog weiger me achter te verschuilen, wellicht is dat anders wanneer ik 50 ben.
Herkenbaar T, zeker nu je in zo'n lastige situatie zit. Zelf heb ik jaren geleden soort van gekozen om niet meer alles ervoor te geven om nog te kunnen verbeteren in het powerliften.
Die paar kilo extra op je totaal wegen dan toch niet meer op tegen de tijd die je er dan moet instoppen. In mijn geval niet in ieder geval, zeker nu ik zelf ook een zoontje heb.
In jou geval vond ik het al knap al die trainingsuren die je nog maakte met zo'n groot gezin. Bij mij is de balans een stuk beter geworden tussen trainen en al het andere van het leven.
Zo ben ik van 4x 3uur per week trainen in mijn piek langzamerhand nu naar 3x per week 1 uur gegaan. Trainen moet leuk blijven en een toevoeging in het leven.
Ja ik weet dat jij die overgang hebt gemaakt en ik heb daar ook heel erg veel respect voor. Ik zou het mezelf nooit kwalijk nemen of iets dergelijks als ik door de omstandigheden waarin ik nu zit blijvend minder lang en/of minder frequent zou moeten gaan trainen. Ik ga niet de waarde van een persoon bepalen aan de hand van de frequentie waarop hij/zij traint of de progressie die hij/zij boekt op het gebied van krachtsport. Wat dat betreft heb ik denk ik al de nodige persoonlijke ontwikkelingen door gemaakt want er zijn ook wel tijden geweest waarin alles hoe dan ook moest wijken voor mijn trainingen. Ik heb daar overigens nooit spijt van gehad en dat zal ik ook nooit hebben. Dat is wie ik ben of wie ik was en wat ik deed, en ik heb daarmee niet mijn gezin tekort gedaan of iets dergelijks. Het heeft wel zijn invloed gehad, natuurlijk, maar ik zie dat vooral als positieve invloed. Ik was als persoon ook niet geweest zoals ik nu ben zonder die sport en de kameraadschap die erbij hoort en het doorzettingsvermogen, het gevoel van trots, het zelfvertrouwen en alle andere persoonlijke kwaliteiten die ik erdoor heb weten te ontwikkelen en die mij weer tot een beter mens en een betere vader hebben gemaakt. Ik was echt een schlemielig muurbloempje tot en met mijn late tienerjaren, en ik weet vrij zeker dat ik dat nu nog was geweest had ik die sport niet ontdekt.
Maar goed, de omstandigheden zijn verder voor mij persoonlijk natuurlijk ook nog eens anders in die zin dat ik gewoon een gym heb en bepaalde verantwoordelijkheden voel naar de jongens en meiden die daar trainen en die ik in sommige gevallen ook coach. Zij weten van mijn omstandigheden en respecteren dat natuurlijk maar ik kan dat verantwoordelijkheidsgevoel niet zomaar aan de kant schuiven.