Ik probeer altijd te waken voor de ‘kijk mij een goede coach zijn’-posts. Het is lastig om posts of lifts van atleten te delen zonder blijk te geven van een flinke mate van zelfoverschatting, en ik laat daarom liever de prestaties van ‘mijn’ atleten voor zichzelf spreken zonder mijn eigen rol daarin overdreven te laten zien. Ik vind daarbij ook dat coaches hun aandeel soms sterk lijken te overdrijven en dat aan de andere kant atleten hun eigen aandeel regelmatig sterk lijken te onderschatten. Het is natuurlijk de atleet die uiteindelijk de prestaties verricht.
Maar.
Als
@RockOfAges het zo mooi weet te omschrijven dan vind ik dat ik daar ook op mag en moet reageren.
Alhoewel er van nature een sterk hiërarchische verhouding zit in de coach-atleet relatie denk ik dat die relatie er baat bij heeft wanneer die juist zo gelijkwaardig mogelijk is. Ik denk dat alleen bij een gelijkwaardige onderlinge band de één ook het stapje extra wil zetten voor de ander. Het betekent niet dat je per se de beste vrienden moet zijn maar het betekent wel dat er onderling een bepaald begrip is voor de ander. Dan heerst ook al snel heel sterk het gevoel dat je het echt sámen doet.
Dat vergt wel een bepaalde intensiteit die niet voor iedereen is weggelegd, want dan blijft het dus niet bij het wekelijkse schemaatje dat je uitschrijft. Dan wordt het een persoonlijke band waar zowel coach als atleet in moeten investeren. Dat kost tijd en dat kost energie. Maar de opbrengsten zijn dubbel zo groot, want de coach is dubbel betrokken bij de atleet en vice versa.
Stefan, je hebt jezelf afgelopen weekend laten zien in de sterkste man wereld en dat is voor het overgrote deel jóúw verdienste. Hoeveel gesprekken we ook gehad hebben, over training, over motivatie, over het leven en over alle andere belangrijke zaken; ik heb niet die stenen voor je kunnen tillen en ik heb niet die knop voor je kunnen omzetten. Dat heb je zelf gedaan, maat. Maar ik ben wél blij en trots dat we samen dit avontuur aan mogen gaan. Het is een genot om jou te mogen coachen.
