Gisteren vertrokken van Juiz de Fora naar Curitiba. Ongeveer een vijftien uur met de bus. **** my life. Met veel spijt nam ik afscheid van Dinis en zijn familie, die me beter behandeld hebben dan mijn eigen familie.
Ik ging naar het busstation en besloot eerst een paar drankjes voor onderweg te halen. Ik was best vriendelijk maar de verkoopster snauwde me af dat het geen naam had. Ik besloot haar een "ugly ****ing b*ch" te noemen, waarop Dinis moest lachen en zij hard schrok. b*ch en bicha klinken hetzelfde, en betekenen ongeveer hetzelfde.
Ik ben meestal een heel vriendelijke persoon maar ik verander in een slechterik als ik het openbaar vervoer moet nemen, net zoals Zulu in Venom verandert als hij gedronken heeft.
Ook heb ik twee dingen geleerd in het leven die ook hard van toepassing zijn in Brazilie. Probeer eerst altijd vriendelijk en correct te blijven, en als de mensen je dan steeds als stront behandelen, behandel ze nog slechter, wees arrogant en maak ze bang. Ik run zelf een zaak, en ben de vriendelijkheid zelve en dat is de beste reclame voor een zaak. Ik hou niet van kwaad worden. Maar soms kan het niet anders.
De buschauffeur had door dat ik een gringo was en probeerde me allerlaatst te laten inchecken. Ik weigerde en hij besloot mij toch net zoals de normale passagiers in te checken. Toen hij hoorde dat ik een vechter was was hij opeens mijn grootste vriend geworden.
Een dude vroeg of ik kon wisselen van zetel (ik zit normaal naast het toilet omdat ik aan het waterloaden ben). Na veel discussieren besloot ik hem zijn zin te geven en twee zetels verder te gaan zitten.
De bus was k*t. Oud. Versleten. Mijn zetel viel steeds achteruit. Ik zat naast een oude lul die zat te snurken en rook alsof hij zijn laatste douche genomen had sinds Elvis gestorven was. Halverwege de rit besloot de wc het op te geven en rook de achterkant van de bus naar pis, en liep er bij de achterste zetels zelfs pis op de vloer. Ik was blij dat ik van zetel veranderd was.
Eens in Sao Paolo moeten wachten op mijn verbinding naar Curitiba. Anderhalf uur wachten. Boring. Een jong koppeltje liep rond met hun rugzak op hun buik (een zeer stom advies van lonely planet, want zo kunnen de dieven zo de toeristen uithalen, want in Brazilie zijn er amper pickpockets maar roven ze je met guns en messen). Ik zei tegen hen van don't do this, you gonna get robbed.... en toen antwoorde de dude in een Duits accent "wassss?" ik antwoordde hen terug van "enjoy brazil", al had ik meer zin om een grapje te maken over oorlogscriminelen of het museum van de holocaust in Curitiba.
Lonely planet heeft extreem veel domme adviezen over Brazilie, bijvoorbeeld, draag geen rugzak, want niemand in Brazilie draagt een rugzak. Ik krijg dan het gevoel dat Chael Sonnen dit stuk geschreven heeft voor de grap, maar helaas is het een "kenner". In Brazilie dragen, net zoals in Europa of Amerika, veel mensen een rugzak. Moeilijk te geloven, niet?

Als je een authentieke ervaring wil hebben, gelijk waar in de wereld, laat je reisgids thuis, en zoek mensen van daar op.
Terug in Curitiba, waar ik s'avonds no-gi bjj ging trainen (tussen alle anderen in gi) nadat ik een uurtje was gaan lopen. Ik moest een dude helpen met techniek die slechts drie lessen achter de rug had, dus ipv 2 ronden te sparren, heb ik gewoon 2 ronden basics getoond. Niks is meer k*t dan een ervaren vechter die je kapotdrilt tijdens sparren als je niks ervaring hebt, en je hebt er niks aan. De twee andere ronden was ik extreem lui en heb ik me zelfs laten tappen door whitebelts. 15 uur bus, dat is mijn excuus.
Er zijn trouwens vier nieuwe dudes in het trainingscamp, twee van Paraguay en twee van Sao Paolo, allemaal heel vriendelijke mensen. Morgen begin ik te filmen aan de promo van Cristiano van UFC Japan. Ik heb nog een heel deel fotos die ik ook zal uploaden.