Ik heb het eigenlijk met opzet niet vermeld, omdat ik bang ben dat mensen vooroordelen zullen hebben. Ik moet me altijd maar weer bewijzen omdat veel mensen die mij opnjet eerste gezicht zo zien, toch een bepaald beeld bij me hebben. Maakt niet uit of ik goed Nederlands spreek of niet of dat ik gewoon heel netjes ingeburgerd ben. Maar goed, nu ik toch vertel, zal ik even kort vertellen over mijn geschiedenis.
Op m'n 9e ong. Verhuisd naar Nederland. Moeilijk periode. Vader eerste jaren heimwee en redelijk depressief. Hij haatte het om
als buitenlander te worden bestempeld en kon er ook niet tegen da we uitkerig kregen. Hij wilde werken voor z'n eigen geld. Daarnaast was die ook superr streng, want tja..vrouwen en coïtus zijn taboe bij ons in de cultuur. Lastige periode thuis dus. Na jaartje of 2 zette hij een eigen zaak op en het ging gelukkig de goede kant op. Hij was van die uitkering waar die een hekel aan had af. Tegelijkertijd hamerde hij erop dat wij moesten studeren.daar waren ze niet zo streng in, maar ze benadrukten het wel. Ik hen een goede opvoeding gehad qua dat, heel beleefd, netjes en alles. Maar je kan natuurlijk ook doorschieten in die dingen. Ik werd TE beleefd.
Niet eens echt uit geloofsovertuiging, maar meer cultureel waren m'n ouders erg tegen een vriendin en dat soort dingen. Nu nog steeds trouwens, ze Zullen het echt niet leuk vinden als ik zou zeggen dat ik een vriendin had. Uitgang kon natuurli ook
echt niet. En ik was veeel te bang om er tegen in te gaan en mijn eigen ding te doen (is grotendeels mijn schuld natuurlijk).
Iig door jaren heen werd m'n vader wel minder streng, maar de dingen van hierboven Konden echt niet. Ook kreeg ik altijd te horen hoe trots ze wel niet op me waren, als enige kind in de familie naar de uni, ik was niet bezig met vrowen en alcohol ( dachten ze). En ik hield ook teveel van m'n ouders om ze pijn te doen en wilde dat ideaal beeld van ze niet verstoren. Ze waren immers voor mij en m'n broettje en zusje hiernaartoe gekomen.Ondertussen gingen m'n Vrienden uit, m'n neven kregen allemaal een vriendin, en ik durfde niet eens te vragen of ik uit mocht gaan. Tegelijk kwam natuurlijk ook de ellende van het begin post (onzekerheid en zo) erbij.
En zo zag ik eigenlijk mn jeugd aan me voorbij gaan. Combinatie van mijn eigen onzekerheid en dit. Telkens als ik jonge mensen zie, gaat er een steek door m'n hart. Die tijd is voorbij voor mij. Een van de punten waarom ik me elke dag k*t voel. De dingen die je vanaf je 16e hoort te doen en te leren had ik gemist.
Sorry voor het lang verhaal, maar het lucht zo wel even op. Nu weten jullie echt bijna alles van mij. Ook excuses voor de typfoute of layout, heb het op m'n mobiel getypt, vandaar.
Ben van buitenlands afkomst (land zal ik niet noemen, omdat mensen die mij kennen mij anders wel heel makkelijk kunnen herkennen zo. Oorlogsgebied iig. Op m'n 9e ong. naar Nederland gevlucht. M'n ouders waren eigen
---------- Toegevoegd om 13:30 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 13:28 ----------
Je ouders en opvoeding de schuld geven heeft geen zin. Je hebt het patroon al herkend, dus vanaf nu is alles wat je doet een keuze waar je zelf verantwoordelijk voor bent.
True, dat is ook wat ik probeer te doen. Ik
geef hun niet de schuld.
Het is gewoon combi van dingen.