Ik heb zolang zitten nadenken, maar een training thuis is gewoon super lastig met een setje dumbbells.
Ik heb net wat oude documentjes doorgekeken van 5 jaar geleden tot nu en ik moest echt bijna huilen van hoe ik de laatste jaren de kansen in mijn leven heb vergooid. Het moet is afgelopen zijn nu.
Ik ga het gewoon weer proberen. Al loop ik elke dag naar die sportschool, ik zal zo vaak erheen lopen tot dat ik naar binnen durf en die verdomde afspraak maken. Soms denk ik, of ik nou lelijk, dun, dit of dat ben, wie zijn die mensen in de sportschool om bang voor te zijn. Al lachen ze me uit, al vinden ze me lelijk, dun of wat, wat dan nog!?
Ik ga die drempel proberen zo veel mogelijk te verlagen voor mezelf.
Tot op het punt dat ik durf.
Eerst volgende poging zal maandag rond 9 uur zijn
(hoop namelijk dat het dan minder druk zal zijn).
Mocht dat niet lukken (waar ik niet vanuit ga), dan heb ik dinsdag en woensdag ook om 9 uur in de ochtend de tijd om langs te gaan.
Het is niet zo dat ik nu ineens in een positief moment zit of zo, juist niet. Het is meer een moment waarin ik me realiseer dat ik op moet houden om als een schildpad te leven, of als een muis die zich steeds in zijn holletje verstopt.
http://www.youtube.com/watch?v=tSxtNQUmrqw