Het lijkt een soort verslaving voor die depri momenten. Waarom? dat leidt er namelijk toe dat ik helemaal niks meer hoef te doen (niet aan school, niet aan trainen of eten, gewoon aan niks). Helemaal stress vrij zeg maar. Als ik me down voel, net als gister avond, laat ik ALLES staan. Ik eet niet meer, ik train niet meer en denk er niet aan om te gaan trainen (wat de stress voor de sportschool weg neemt) en zo alle andere stress opwekkende dingen in mijn leven.
Het lijkt dus een truc van mijn eigen hersenen om van de stress van het dagelijkse leven af te komen.
Ik heb bijv. gemerkt dat ik graag pieker en dat ik graag tegen negatieve gedachten die in me opkomen in ga. Echter roepen die negatieve gedachten een
gevoel op die ik niet met realistischere gedachten kan weghalen. Het
gevoel en de negatieve gedachten (geloofwaardiger voor mij) zijn sterker dan positieve gedachten (want deze zijn minder geloofwaardig voor mij momenteel).
Wat ik bedoel, het is makkelijker om de negatieve gedachten gelijk te geven, want dan hoef ik daarna even geen stress meer te voelen (down). Wat ik bedoel te zeggen is: als ik door iets zwaars ben gegaan (lichamelijk onderzoek, presentatie bijv.) lijk ik mezelf te belonen met die depressieve momenten, waarin ik even geen stress meer hoef te voelen.
Het is alsof ik wel weet dat mijn gedachten gang niet klopt, maar ik het toch aanhoud om zo steeds weer in die zelfde stress vrije momenten te belangen (als ik down ben dus).
Voorbeeld: Gister bij lichamelijk onderzoek bijvoorbeeld. Ik werd depri van het feit dat iedereen mijn hartkloppingen kon zien en dus kon zien dat ik SUPER zenuwachtig was. Ik voelde me helemaal vernederd en down. Waarom? ik had ook kunnen denken: vorige week zat iedereen tegen de ballen van die andere jongen te kijken. Wat is erger, zenuwachtig zijn of dat iedereen tegen mijn ballen zit aan te kijken. Aan de andere kant, iedereen die daar zou zitten zou in zijn broek schijten waarschijnlijk. Ik zag daarna zelfs een meid die helemaal onder de puisten zat op haar borst (wat voor een vrouw redelijk erg is natuurlijk) of een andere die goed last had van overgewicht. Zelfs op dit moment wil ik het niet geloven en denk ik: ja maar, het gaat niet om hun, het gaat over dat ene leuke meisje bij jou in de klas, zij had niet mogen zien dat jij zo zenuwachtig was. Wat als ze mn lichaam niet mooi vindt, bla bla bla (hier kan ik helaas niks tegen bedenken, want ik vind haar echt leuk

), zij maakt het voor mij ook veel erger in de les en zo, zoals ik al eerder had vermeld, maar ik zou echt niet weten hoe ik dat moet handelen. ik weet namelijk dat ik haar nooit ga krijgen (op dit moment niet iig), maar kan die gedachten niet accepteren. Aan de andere kant denk ik: in andere groepen, durfden mensen zich niet eens uit te kleden. Ik denk dan: wooow, respect voor mezelf. IK...IK, heb blijkbaar gewoon meer lef getoond dan hun, al was ik zenuwachtig. Ik heb het nu gehad gewoon, volgende keer hoef ik niet meer en kan ik zeggen, ik ben al een keer geweest, je kiest maar iemand anders. Zo had ik ook kunnen denken. en wedden dat die ander die dan moet ook in zijn broek schijt van de zenuwen?
Oplossing (die ik zelf heb bedacht): Ik moet mezelf belonen op andere manieren. Dus niet met stress vrije momenten in de zin van down zijn, maar eerder leuke dingen gaan doen. Is makkelijker gezegd dan gedaan, want al ga ik bijv. uit, dan denk ik alsnog constant aan die presentatie van overmorgen, of aan het feit dat ik nog zoveel moet doen en zo. Als ik down ben is het alsof ik gewoon even niks meer voel van die stress.
Ik ga ook proberen om negatieve gedachten ( vaak dezelfde negatieve gedachten als: Ik ben lelijk, waar ik al tal van keren tegen in heb proberen te gaan, maar wat totaal geen zin heeft) te negeren en te verplaatsen in positieve dingen, zonder er teveel op in te gaan. Dus hoop dat wanneer ik ze negeer, mijn hersenen doorkrijgen van: shit, die gedachten die krijgen hem niet meer down. het werkt niet meer.
Dat is hoe ik er zelf over denk en waar ik recent een beetje achter ben gekomen. Uitvoering is alleen verdomd moeillijk, aangezien deze weg veel moeilijker is (gewoonte die ik moet doorbreken)